‏«دو سکهٔ ناچیز»‏

برای حمایت از منافع پادشاهی خدا چه می‌توان انجام داد؟‏ یک راه مهم آن است که با دادن اعانات از فعالیت موعظهٔ جهانی پشتیبانی کنیم.‏ حال اگر توانایی مالی چندانی نداشته باشیم،‏ چطور؟‏

یک بار عیسی شاهد آن بود که بیوه‌زنی فقیر «دو سکهٔ ناچیز» در صندوق معبد انداخت.‏ عشق آن زن به یَهُوَه او را برانگیخت که ‹در تنگدستی خود،‏ هر آنچه داشت،‏ یعنی تمامی روزی خویش را بدهد.‏› (‏مرق ۱۲:‏۴۱-‏۴۴‏)‏ چرا عیسی به عمل این زن اشاره کرد؟‏ چون می‌دانست که اعانهٔ او در نظر یَهُوَه بسیار پرارزش است.‏ در قرن اول نیز مسیحیان چه فقیر و چه غنی از فعالیت موعظه حمایت مالی می‌کردند و این امر را افتخاری بزرگ می‌شمردند.‏ پولُس رسول به نمونهٔ مسیحیان شهر مقدونیه اشاره کرد که علی رغم ‹فقر بسیارشان با اصرار زیاد خواهش کردند که در خدمتِ به مقدّسان سهیم باشند.‏›—‏۲قر ۸:‏۱-‏۴‏.‏

پس حتی اگر اعاناتمان «دو سکهٔ ناچیز» باشد،‏ باید به خاطر داشته باشیم که مجموع همین اعانات کم در نهایت مبلغی قابل توجه می‌شود.‏ چنانچه از دل و جان در راه خدا بدهیم پدر آسمانی پرسخاوتمان را خشنود می‌سازیم،‏ زیرا که «خدا بخشندهٔ شادمان را دوست می‌دارد.‏»—‏۲قر ۹:‏۷‏.‏