شاهدان یَهُوَه سعی می‌کنند ارزش‌های مسیحی حقیقی را به فرزندانشان بیاموزند

ارزش‌های اخلاقی‌ای که شایسته احترام‌اند

در سرتاسر تاریخ،‏ مردان و زنان شجاع موضعی برخلاف طرز فکر رایج زمانه‌شان اتخاذ کرده‌اند.‏ آنها ستمگری‌های سیاسی،‏ مذهبی و نژادی را تحمل کرده‌اند،‏ و اغلب جان خود را برای اعتقادشان فدا کرده‌اند.‏

مسیحیان اوّلیه فوق‌العاده شجاع بودند.‏ طی آزارهای شدید سه قرن اوّل،‏ رومیان بسیاری از آنها را برای امتناع از پرستش امپراتور به قتل رساندند.‏ گاهی اوقات مذبحی را در یک میدان برپا می‌کردند.‏ تنها کاری که مسیحیان برای به دست آوردن آزادی‌شان می‌بایست انجام می‌دادند این بود که مقدار بسیار کمی بخور به عنوان قبول کردن ماهیت الٰهی امپراتور بسوزانند.‏ اما تعداد بسیار کمی مصالحه کردند.‏ اکثریت ترجیح دادند که بمیرند اما ایمانشان را انکار نکنند.‏

امروزه،‏ شاهدان مسیحی یَهُوَه موضع مشابهی در رابطه با بی‌طرفی سیاسی اتخاذ کرده‌اند.‏ به عنوان مثال،‏ موضع قاطع آنها در قبال نازیسم در تاریخ ثبت شده است.‏ قبل و در طی جنگ جهانی دوّم،‏ تقریباً یک‌چهارم شاهدان آلمانی،‏ اکثراً در اردوگاه‌های کار اجباری زندگی‌شان را از دست دادند،‏ زیرا بی‌طرفی را اتخاذ کردند و از گفتن «هایل هیتلر» خودداری کردند.‏ شاهدان نوجوان را بزور از والدین جدا کردند.‏ آن نوجوانان علیٰ‌رغم فشار استوار ماندند و اجازه ندادند با تعلیمات خارج از کتاب مقدّس که دیگران می‌خواستند بر آنها تحمیل کنند مسموم شوند.‏

سلام به پرچم

معمولاً امروزه شاهدان یَهُوَه هدف چنین محنت‌های شدیدی نیستند.‏ ولی گاهی اوقات در نتیجهٔ تصمیم وجدانی شاهدان نوجوان مبنی بر شرکت نکردن در مراسم میهن‌پرستانه،‏ مانند سلام به پرچم،‏ سوءتفاهماتی برای بعضی‌ها بروز می‌کند.‏

تصوير در صفحهٔ ۲۱ — ‏«مال قیصر را به قیصر ادا کنید و مال خدا را به خدا» ‏—‏ متّیٰ ۲۲:‏۲۱ ‏.‏

فرزندان شاهدان یَهُوَه آموخته‌اند از تشویق کردن دیگران به امتناع از سلام نظامی دادن به پرچم خودداری کنند؛‏ این تصمیمی است که هر شخص خودش باید بگیرد.‏ ولی موضع خود شاهدان قاطع است:‏ آنها به پرچم هیچ ملتی سلام نمی‌دهند.‏ مسلّماً مقصود از این کار بی‌احترامی نیست.‏ آنان به پرچم هر کشوری که در آن زندگی می‌کنند احترام می‌گذارند،‏ و این احترام را با اطاعت از قوانین آن کشور نشان می‌دهند.‏ آنها هرگز در فعالیت‌های ضدّ دولتی شرکت نمی‌کنند.‏ در حقیقت،‏ شاهدان معتقدند که حکومت‌های انسانی فعلی «ترتیب خدا» هستند که اجازهٔ وجود آنان را داده است.‏ آنها به حکم الٰهی مالیات می‌پردازند و به این «قدرت‌های برتر» احترام می‌گذارند.‏ (‏ رومیان ۱۳:‏۱-‏۷‏)‏ این هماهنگ با گفته مشهور مسیح است:‏ «مال قیصر را به قیصر ادا کنید و مال خدا را به خدا.‏» —‏ متّیٰ ۲۲:‏۲۱‏.‏

بعضی ممکن است بپرسند ‹پس چرا شاهدان یَهُوَه با دادن سلام به پرچم به آن احترام نمی‌گذارند؟‏› زیرا به نظر آنها سلام دادن به پرچم نوعی عمل پرستش است،‏ و پرستش متعلق به خدا است؛‏ آنها وجداناً نمی‌توانند پرستش را به کسی یا چیزی جز به خدا بدهند.‏ (‏ متّیٰ ۴:‏۱۰؛‏ اَعمال ۵:‏۲۹‏)‏ بنابراین،‏ هنگامی که آموزگاران به این اعتقاد احترام می‌گذارند و به فرزندان شاهدان اجازه می‌دهند مطابق با اعتقادات خود رفتار کنند،‏ والدین آنها بسیار احساس قدردانی می‌کنند.‏

تعجب نکنید،‏ شاهدان یَهُوَه تنها کسانی نیستند که معتقدند سلام دادن به پرچم نوعی پرستش است.‏ اظهارات زیر این را نشان می‌دهند:‏

‏«پرچم‌های اوّلیه تقریباً به صورت کامل دارای ماهیت مذهبی بودند.‏ .‏ .‏ .‏ به نظر می‌رسد که همیشه از مذهب کمک گرفته شده تا پرچم‌های ملی را تقدیس کنند.‏» —‏ «دایرة‌المعارف بریتانیکا.‏»‏

‏«پرچم،‏  مانند صلیب،‏  مقدّس است.‏ .‏ .‏ .‏ در قوانین و احکامی که در رابطه با رفتار انسان در خصوص معیارهای ملی هستند از کلمات قوی و پراحساس استفاده شده است،‏ مثل ‹‏خدمت به پرچم،‏› .‏ .‏ .‏ ‹‏احترام به پرچم،‏› ‹سرسپردگی به پرچم.‏› » —‏ «دایرة‌المعارف آمریکانا.‏»‏

‏«مسیحیان از قربانی کردن برای ذات امپراتور [روم] امتناع می‌ورزیدند —‏ تقریباً معادل است با امتناع امروزی از سلام دادن به پرچم یا ادای سوگند وفاداری.‏» —‏ «آنانی که در شرف مرگ هستند» انگلیسی،‏ ۱۹۵۸،‏ نویسنده دانیال پی.‏ مانیکس،‏ صفحهٔ ۱۳۵.‏

تصوير در صفحهٔ ۲۲ — سه مرد جوان عبرانی از تعظیم کردن در مقابل مجسمه‌ای که نَبُوکَدْنَصَّر پادشاه بابل آن را برپا کرده بود امتناع کردند

باز هم باید تأکید کرد که شاهدان یَهُوَه با امتناع از سلام دادن به پرچم قصد هیچ گونه بی‌احترامی به هیچ دولت یا حاکمی را ندارند.‏ موضوع فقط این است که آنها در شکل پرستش،‏ در مقابل یک تمثال که معرف دولت است تعظیم نمی‌کنند یا به آن سلام نمی‌دهند.‏ آنها این را مشابه با موضعی می‌دانند که سه مرد جوان عبرانی در دوران کتاب مقدّس اتخاذ کردند و از تعظیم کردن در مقابل مجسمه‌ای که نَبُوکَدْنَصَّر پادشاه بابل در بیابان دُوْرا بر پا کرده بود امتناع ورزیدند.‏ (‏ دانیال باب ۳‏)‏ بنابراین،‏ فرزندان شاهدان یَهُوَه می‌آموزند هنگامی که دیگران به پرچم سلام می‌دهند یا سوگند وفاداری می‌خورند،‏ از وجدانشان که بر اساس کتاب مقدّس تعلیم دیده پیروی کنند.‏ بنابراین آنها با سکوت و احترام از شرکت کردن در مراسم مذکور خودداری می‌کنند.‏ به دلایل مشابه،‏ فرزندان شاهدان تصمیم گرفته‌اند هنگامی که سرودهای ملی خوانده یا نواخته می‌شوند در آن شرکت نکنند.‏

احترام بله،‏ اما پرستش نه

یک روز صبح در مدرسه‌ای در کانادا،‏ یک دختر شاهد ۱۱ ساله به نام تِرا متوجه شد که معلّم یکی از همشاگردی‌هایش را برای چند دقیقه از کلاس بیرون برد.‏ کمی بعد،‏ معلّم به آرامی از تِرا خواست با او به دفتر مدیر بیاید.‏

وقتی تِرا وارد دفتر شد،‏ بلافاصله متوجه گردید پرچم کانادا روی میز مدیر انداخته شده است.‏ آنگاه معلّم به تِرا دستور داد به روی پرچم آب دهان بیندازد.‏ او به تِرا گفت از آنجایی که سرود ملی را نمی‌خواند و به پرچم سلام نمی‌دهد،‏ پس دلیلی وجود ندارد اگر به او دستور دهند به روی پرچم آب دهان بیندازد،‏ این کار را نکند.‏ تِرا امتناع کرد و توضیح داد که اگرچه شاهدان یَهُوَه پرچم را پرستش نمی‌کنند اما به آن احترام می‌گذارند.‏

پس از برگشتن به کلاس،‏ معلّم گفت که او دو شاگرد را امتحان کرده و به آنها دستور داده است که بر روی پرچم آب دهان بیندازند.‏ شاگرد اوّل با اینکه در مراسم میهن‌پرستانه شرکت می‌کرد،‏ هنگامی که به او دستور داده شد به روی پرچم آب دهان بیندازد این کار را کرد.‏ اما تِرا با اینکه سرود ملی را نمی‌خواند یا به پرچم سلام نمی‌دهد از بی‌احترامی کردن به پرچم خودداری کرد.‏ معلّم نشان داد که از این دو نفر،‏ تِرا کسی بود که احترام شایسته‌ای نشان از خود داد.‏

حق والدین

امروزه،‏ اکثر کشورها حق والدین را در دادن آموزش‌های دینی مطابق با اعتقاداتشان به فرزندانشان محترم می‌شمارند.‏ همه ادیان از این حق حمایت می‌کنند،‏ همان گونه که هنوز در قانون کلیسای کاتولیک معتبر است نشان می‌دهد:‏ «والدین که به فرزندانشان زندگی داده‌اند،‏ موظف هستند به آنها تعلیم دهند،‏ و حق انجام این کار را دارند؛‏ به همین دلیل بجاست که والدین در درجه اوّل به فرزندانشان یک آموزش مسیحی مطابق با تعلیمات کلیسا بدهند.‏» —‏ قانون ۲۲۶.‏

تصوير در صفحهٔ ۲۵ — کودکان تشویق می‌شوند به دیگران ابراز علاقه کنند

خواست شاهدان یَهُوَه بیشتر از این نیست.‏ آنها همچون والدینی دلسوز سعی می‌کنند ارزش‌های حقیقی مسیحی را در فرزندانشان پرورش دهند و به آنها محبت به همسایه و رعایت کردن حق و حقوق دیگران را بیاموزند.‏ آنها مشتاق هستند از نصیحتی که پولُس رسول به مسیحیان اَفَسُس داد پیروی کنند:‏ «و ای پدران،‏ فرزندان خود را به خشم میاورید بلکه ایشان را به تأدیب و نصیحت خداوند تربیت نمایید.‏» —‏ اَفَسُسیان ۶:‏۴‏.‏

اصول اخلاقی‌ای که شاهدان یَهُوَه از آنها پیروی می‌کنند

در مورد اصول اخلاقی،‏ شاهدان یَهُوَه به فرزندانشان تعلیم می‌دهند تا از رفتار،‏ اَعمال،‏ یا حتی نظرها و عقایدی که امروزه در دنیا رایج هستند و می‌توانند به خودشان یا به دیگران صدمه بزنند دوری نمایند.‏ (‏ یعقوب ۱:‏۲۷‏)‏ آنها فرزندانشان را از خطرات استعمال سیگار،‏ مواد مخدر و زیاده‌روی در نوشیدن مشروبات الکلی آگاه می‌کنند.‏ (‏ امثال ۲۰:‏۱،‏ ۲؛‏ ۲قُرِنتیان ۷:‏۱‏)‏ آنها برای صادق و کوشا بودن اهمیت بسیار قائل‌اند.‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏۲۸‏)‏ به فرزندانشان تعلیم می‌دهند که از گفتن حرف‌های رکیک خودداری کنند.‏ (‏ اَفَسُسیان ۵:‏۳،‏ ۴‏)‏ آنها همچنین به فرزندانشان آموزش می‌دهند که در زمینهٔ اخلاق و عفت و پاکدامنی بر اساس اصول کتاب مقدّس زندگی کنند و به دولت و اشخاص احترام بگذارند و رعایت اموال دیگران را بکنند.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ تیطُس ۳:‏۱،‏ ۲؛‏ عبرانیان ۱۳:‏۴‏)‏ آنها صمیمانه معتقدند که زندگی کردن طبق این اصول برای فرزندانشان بهترین چیز است.‏

والدین با اختلاف عقیدهٔ مذهبی

در بعضی از خانواده‌ها،‏ فقط یکی از والدین شاهد یَهُوَه است.‏ در چنین موقعیتی،‏ والد شاهد باید بداند که والد غیرشاهد نیز حق دارد به فرزندان مطابق با اعتقادات مذهبی‌اش تعلیم دهد.‏ بچه‌هایی که در معرض نظرات متفاوت دینی قرار می‌گیرند،‏ هیچ اثرات سویی را تجربه نمی‌کنند یا مقدار این اثرات برایشان بسیار کم است.‏a در عمل،‏ هر فرزندی خود باید تصمیم بگیرد که چه مذهبی را می‌خواهد دنبال کند.‏ طبیعتاً هر فرزندی پیروی از اصول دینی والدینش را،‏ چه شاهد یَهُوَه باشند چه نباشند،‏ انتخاب نمی‌کند.‏

حق فرزندان در آزادی وجدان

شما باید این را نیز بدانید که شاهدان یَهُوَه برای وجدان مذهبی هر فرد اهمیت بسیاری قائل هستند.‏ (‏ رومیان باب ۱۴‏)‏ پیمان حقوق کودکان که در سال ۱۹۸۹ به تأیید مجمع عمومی سازمان ملل رسید،‏ حقوق کودکان را در مورد «آزادی فکر،‏ وجدان و دین» به رسمیت شناخت و بیان کرد که آنان حق دارند «آزادانه نظرش را بیان کنند و سایرین باید به هر موضوع یا روشی که بر نظر ایشان تأثیر می‌گذارد توجه کنند.‏»‏

هیچ دو بچه‌ای دقیقاً یکسان نیستند.‏ بنابراین معقول است انتظار داشته باشید که در تصمیماتی که شاهدان جوان یا شاگردان دیگر در مورد فعالیت‌های خاص یا تکالیف مدرسه اتخاذ می‌کنند تفاوت‌هایی وجود داشته باشد.‏ ما امیدواریم که شما نیز با اصل آزادی وجدان موافق باشید.‏

a دکتر استیوِن کار روبن،‏ در کتابش به نام «بزرگ کردن فرزندان یهودی در دنیای معاصر» (‏ انگل‍.‏)‏ در مورد کودکانی که در خانواده‌های با اختلاف عقیدهٔ مذهبی به دنیا می‌آیند نوشت:‏ «هنگامی که زندگی والدین مملو از انکار،‏ سردرگمی،‏ پنهانکاری و اجتناب از مسائل دینی باشد،‏ بچه‌ها گیج و سردرگم می‌شوند.‏ ولی هنگامی که والدین در مورد اعتقاداتشان،‏ ارزش‌هایشان و روند جشن‌های مذهبی بی‌پرده،‏ صادق و واضح صحبت کنند،‏ بچه‌ها در محیطی مذهبی بزرگ می‌شوند که در آن احساس امنیت و باارزش بودن می‌کنند که برای پرورش اعتمادبه‌نَفْس کلّی آنها و آگاهی از جایگاهشان در جامعه بسیار حیاتی است.‏»‏