ارتباط با دیگران از طریق نامه
نامه‌هایی بوده است که زندگی و رفتار میلیون‌ها نفر را بهبود بخشیده است. نمونهٔ بارز آن را می‌توان در کتاب مقدّس یافت. بخش بزرگی از نوشته‌های مقدّس یونانی در اصل به صورت نامه نگاشته شده بود. امروزه ما نیز می‌توانیم با نوشتن نامه، برادران و خواهرانی را که تازه ایمان آورده‌اند تقویت کنیم، با دوستانمان در تماس باشیم، هم‌ایمانانی را که مسئولیتی ویژه پذیرفته‌اند تشویق کنیم، کسانی را که با سختی‌ها روبرو هستند قوّت‌قلب بخشیم و اطلاعاتی را که برای رسیدگی به امور جماعت نیاز است، ارسال داریم.—۱تسا ۱:۱-۷؛ ۵:۲۷؛ ۲پطر ۳:۱، ۲.
نامه‌نگاری همچنین شیوه‌ای مؤثر برای شهادت دادن است. در برخی مناطق بسیاری از مردم در مجتمع‌های مسکونی با سیستم امنیتی بالا یا هتل‌هایی زندگی می‌کنند که به‌سختی می‌توان در آن‌ها موعظه کرد. برخی نیز اغلب در خانه نیستند و نمی‌توان در موعظهٔ خانه‌به‌خانه آنان را یافت. عده‌ای دیگر نیز در مراکزی همچون زندان‌ها به سر می‌برند که ورود عموم به آنجا ممنوع است.
بیماری، آب و هوای نامساعد، ساعات منع عبور و مرور گاه سبب می‌شود که شما نتوانید خانه را ترک کنید. در چنین مواقعی شاید بتوانید از طریق نامه به یکی از بستگان یا کسی که به صورت غیررسمی به او موعظه کرده‌اید، بار دیگر شهادت دهید. شاید هم یکی از شاگردانتان نقل مکان کرده باشد و علاقه‌اش تا حدّی سرد شده باشد. دریافت نامه‌ای از طرف شما شاید همان چیزی باشد که در آن زمان نیاز دارد. همچنین می‌توانید برای کسانی که به‌تازگی ازدواج کرده‌اند یا شاید صاحب فرزند شده‌اند یا عزیزی را از دست داده‌اند، مطلبی مناسب و مبتنی بر کتاب مقدّس بنویسید.
شهادت از طریق نامه
اگر بخواهید در نامه به کسی شهادت دهید که پیش از آن با او صحبت نکرده‌اید، نخست خود را معرفی کنید. شاید بخواهید بگویید که به فعالیتی داوطلبانه که در سطح جهان صورت می‌گیرد، مشغولید. اگر صلاح دیدید، می‌توانید اشاره کنید که شاهد یَهُوَه هستید. توضیح دهید که چرا به جای این که به دیدن او بروید، از طریق نامه با او تماس گرفته‌اید. طوری نامه را بنویسید که گویی رودررو با شخص صحبت می‌کنید. با این حال، مطابق این اصل کتاب مقدّس که «مانند مار، هوشیار باشید، اما مانند کبوتر، بی‌آزار» مراقب باشید چقدر از اطلاعات شخصی‌تان را می‌خواهید در اختیار مخاطبتان بگذارید.—مت ۱۰:۱۶.
در نامه آنچه را بنویسید که اگر نزد شخص بودید، به او می‌گفتید. شما می‌توانید از پیشنهادهایی که در کتابچهٔ چگونه گفتگو دربارهٔ کتاب مقدّس را آغاز کنیم و آن را ادامه دهیم؟ و جزوهٔ جلسهٔ میان‌هفته آمده است، استفاده کنید. شاید نیز بخواهید سؤالی مطرح کنید و مخاطبتان را ترغیب کنید که در مورد آن فکر کند. برخی از مبشّران تنها این نکته را عنوان می‌کنند که دوره‌ای رایگان برای پاسخ دادن به پرسش‌های مربوط به کتاب مقدّس وجود دارد. سپس به عنوان‌های چند فصل از یکی از نشریاتی که برای مطالعهٔ کتاب مقدّس به کار گرفته می‌شود، اشاره می‌کنند. در صفحهٔ ۷۳ نمونهٔ نامه‌ای آمده است که برای بشارت دادن تنظیم شده است. شما می‌توانید از متن این نامه برای نگارش نامهٔ خود کمک گیرید، اما بهتر است که محتوای آن را تغییر دهید؛ زیرا در غیر این صورت، شخص ممکن است بعد از مدتی نامه‌هایی مشابه دریافت کند.
برخی اگر نامه‌ای بلند از فردی غریبه دریافت کنند، آن را نمی‌خوانند. پس بجاست که نامه‌تان کوتاه باشد. نامهٔ خود را پیش از آن که برای مخاطبتان خسته‌کننده شود، به پایان رسانید. بجاست دعوت‌نامه‌ای را نیز برای دعوت شخص به جلسات جماعت، ضمیمهٔ نامهٔ خود کنید. همچنین می‌توانید تراکت، بروشور یا شماره‌ای از مجلّات برج دیده‌بانی یا بیدار شوید! را همراه نامه ارسال کنید و بگویید که می‌توانید شماره‌های جدید این مجلّات را به طور مرتب در اختیار او قرار دهید. شاید بخواهید اشاره کنید که اگر شخص مایل باشد، می‌توانید در منزل او در مورد موضوع مورد بحث گفتگو کنید.
نکاتی در مورد شکل و قالب نامه
حال به نامه‌ای که به صورت نمونه آمده است، نگاهی بیندازید. به ویژگی‌های این نامه توجه کنید: ۱) شکل و قالب آن مرتب است. ۲) روی نامه نام و آدرس فرستنده نوشته شده است تا حتی اگر پاکت نامه گم شود، مخاطب بتواند با فرستندهٔ نامه تماس بگیرد. ۳) مقصود از نگارش نامه به صورت کوتاه و صریح در بند اول دیده می‌شود. ۴) هر نکتهٔ اصلی در بندی مجزا آمده است. ۵) از آنجا که مقصود از نگارش نامه بشارت دادن است، متن آن نه خیلی خودمانی و نه خیلی رسمی است.
شکل و قالب نامه‌های رسمی تا حدّی متفاوت است. برای نمونه، در نامه‌هایی که منشی جماعت به دفتر شعبه می‌فرستد، نام جماعت همراه با تاریخ و نام و آدرس منشی ذکر می‌شود. در نامه‌های رسمی باید نام و نشانی شخص یا سازمانی که مخاطب نامه است نیز نوشته شود. در آغاز نامه عبارتی برای ادای احترام ذکر می‌شود. در پایان نامه می‌توان از عباراتی همچون «با احترام» یا «با تشکر» استفاده کرد و نامه را امضا کرد. امضا باید با دست نوشته شود.
در هر نامه‌ای به املای صحیح کلمات، دستور زبان، نقطه‌گذاری و البته مرتب و منظم بودن آن باید توجه بسیار شود. دقت شما در این زمینه سبب می‌شود که مخاطبتان نامه و پیام آن را جدّی گیرد.
همیشه روی پاکت نامه نشانی‌ای را بنویسید که گیرندهٔ نامه از طریق آن بتواند با شما تماس بگیرد. تا حد امکان برای این منظور از نشانی خود استفاده کنید. اما اگر به شخص غریبه‌ای از طریق نامه بشارت می‌دهید و صلاح نمی‌دانید که نشانی‌تان را بداند، شاید بتوانید با اجازهٔ پیران مسیحی نشانی سالن جماعت را روی پاکت نامه درج کنید. هرگز نشانی دفتر شعبه را برای این منظور قید نکنید؛ زیرا شاید به اشتباه تصوّر شود که این نامه از دفتر شعبه ارسال شده است. همچنین اگر آدرس فرستنده قید نشود و نشریه‌ای ضمیمهٔ نامه فرستاده شده باشد، این نیز ممکن است این تصوّر را به وجود آورد که دفتر شعبه نامه را ارسال داشته است.
به اندازهٔ کافی تمبر روی پاکت بچسبانید؛ به‌ویژه اگر نشریه‌ای نیز ضمیمهٔ نامه کرده‌اید. اگر به اندازهٔ کافی تمبر روی پاکت نباشد، ممکن است کسری آن از گیرنده درخواست شود و این از ارزش پیامتان بکاهد. به خاطر داشته باشید که در بسیاری از کشورها اگر بروشور یا مجلّه‌ای ضمیمهٔ نامه کنید، مبلغ پستی آن بیشتر خواهد بود.
لحن مناسب
پس از نوشتن نامه، یک بار آن را بخوانید و آن را ارزیابی کنید. چگونه به گوش می‌آید؟ آیا دوستانه و سنجیده است؟ محبت و مهربانی از جمله خصوصیاتی است که ما می‌خواهیم در روابطمان با دیگران ابراز کنیم. (غلا ۵:۲۲، ۲۳) اگر در نامهٔ خود متوجه لحنی منفی شدید یا احساس کردید که ممکن است پیامتان حتی اندکی مأیوس‌کننده باشد، متن آن را اصلاح کنید.
نامه می‌تواند نزد کسانی رود که شما به آنان دسترسی ندارید. همین ویژگی، از آن ابزاری مؤثر برای موعظه می‌سازد. از آنجا که نامه‌ای که می‌نویسید معرف شما و ارزش‌های شماست، بجاست که به محتوا، شکل و لحن آن توجهی خاص داشته باشید. نامهٔ شما شاید همان چیزی باشد که شخصی را در طریق زندگی جاودان قرار دهد یا کسی را در این راه تقویت و تشویق کند.