به زن لوط فکر کن

لوط با عمویش ابراهیم در سرزمین کنعان زندگی می‌کرد.‏ بعد از مدتی،‏ حیواناتی که ابراهیم و لوط داشتند،‏ آنقدر زیاد شدند که جای کافی برای همهٔ آن‌ها نبود.‏ ابراهیم به لوط گفت:‏ ‹ما دیگر نمی‌توانیم با هم در یک جا زندگی کنیم.‏ تو اول انتخاب کن و بگو کجا دوست داری بروی.‏ هر طرف که بروی،‏ من طرف دیگر می‌روم.‏› ابراهیم خیلی مهربان بود و فقط به خودش فکر نمی‌کرد،‏ مگر نه؟‏

لوط دور و برش را نگاه کرد و منطقهٔ زیبایی را دید که نزدیک شهر سُدوم بود.‏ آنجا آب فراوان داشت و پر از علف‌های سبز بود.‏ پس لوط آن منطقه را انتخاب کرد و خانواده‌اش را به آنجا برد.‏

شهر سُدوم نزدیک شهر غَموره بود و مردم این دو شهر خیلی بد بودند.‏ آن‌ها آنقدر بد بودند که یَهُوَه تصمیم گرفت آن شهرها را نابود کند.‏ اما او می‌خواست لوط و خانواده‌اش را نجات بدهد.‏ برای همین،‏ دو فرشته فرستاد که از قبل به آن‌ها بگویند که خدا چه کار می‌خواهد بکند.‏ فرشته‌ها گفتند:‏ ‹عجله کنید!‏ از این شهر بیرون بروید!‏ یَهُوَه می‌خواهد این شهر را نابود کند.‏›‏

اما لوط معطل می‌کرد و فوراً از شهر بیرون نرفت.‏ پس فرشته‌ها دست لوط،‏ دست زن و دو دخترش را گرفتند و آن‌ها را با عجله از شهر بیرون بردند.‏ آن فرشته‌ها گفتند:‏ ‹بدوید!‏ فرار کنید تا جانتان را نجات دهید.‏ به عقب نگاه نکنید.‏ اگر به عقب نگاه کنید،‏ می‌میرید.‏›‏

وقتی آن‌ها به شهر صوعَر رسیدند،‏ یَهُوَه کاری کرد که آتش و گوگرد مثل باران روی شهرهای سُدوم و غَموره ببارد.‏ آن دو شهر کاملاً نابود شدند.‏ زن لوط از یَهُوَه اطاعت نکرد.‏ او به عقب نگاه کرد و به ستون نمک تبدیل شد!‏ لوط و دخترانش حتماً از این اتفاق خیلی ناراحت شدند،‏ ولی خودشان نجات پیدا کردند،‏ چون از یَهُوَه اطاعت کردند!‏ آن‌ها خوشحال بودند که به حرف یَهُوَه گوش کردند.‏