عِزرا قوانین خدا را به مردم یاد داد

حدود ۷۰ سال بود که بیشترِ اسرائیلیان به اورشلیم برگشته بودند،‏ ولی هنوز بعضی از آن‌ها در منطقه‌های مختلف امپراتوری پارس زندگی می‌کردند.‏ یکی از آن‌ها کاهنی به اسم عِزرا بود که شریعت یا قوانین یَهُوَه را به مردم یاد داد.‏ عِزرا متوجه شد که مردم در اورشلیم قوانین خدا را رعایت نمی‌کنند.‏ او می‌خواست به آنجا برود و به آن‌ها کمک کند که با آن قوانین آشنا شوند.‏ پادشاه پارس،‏ اردشیر،‏ به او گفت:‏ ‹خدا به تو حکمت داده تا قوانینش را به مردم یاد بدهی.‏ برو و هر کسی را که می‌خواهد با تو بیاید،‏ همراه خودت ببر.‏› عِزرا همهٔ کسانی را که می‌خواستند به اورشلیم برگردند جمع کرد.‏ آن‌ها به یَهُوَه دعا کردند که در این سفر طولانی از آن‌ها محافظت کند؛‏ بعد به طرف اورشلیم راه افتادند.‏

آن‌ها چهار ماه بعد به اورشلیم رسیدند.‏ امیران آنجا به عِزرا گفتند:‏ ‹اسرائیلیان از یَهُوَه اطاعت نکرده‌اند و با زنانی که خدایان دروغی را می‌پرستند،‏ ازدواج کرده‌اند.‏› وقتی عِزرا این را شنید،‏ چه کار کرد؟‏ عِزرا جلوی چشمان مردم زانو زد و به خدا دعا کرد و گفت:‏ ‹ای یَهُوَه،‏ تو برای ما کارهای زیادی کرده‌ای،‏ ولی ما به تو گناه کرده‌ایم.‏› بعد مردم توبه کردند،‏ ولی هنوز کارهایی می‌کردند که درست نبود.‏ عِزرا ریش‌سفیدان و داورانی را انتخاب کرد تا به این کارها رسیدگی کنند.‏ به این ترتیب در طول سه ماه،‏ کسانی که یَهُوَه را نمی‌پرستیدند پیش خانواده‌هایشان فرستاده شدند.‏

دوازده سال گذشت.‏ دیوارهای اطراف اورشلیم در آن مدت بازسازی شد.‏ بعد عِزرا مردم را در میدان شهر جمع کرد تا شریعت یا قوانین خدا را برایشان بخواند.‏ وقتی عِزرا کتاب را باز کرد،‏ مردم از جایشان بلند شدند.‏ او یَهُوَه را ستایش کرد و آن‌ها برای این که نشان دهند با حرف‌های او موافقند،‏ دست‌هایشان را به طرف آسمان بالا بردند.‏ بعد عِزرا قوانین خدا را خواند و توضیح داد،‏ و مردم با دقت گوش دادند.‏ آن‌ها قبول کردند که دوباره از یَهُوَه دور شده‌اند و از ناراحتی گریه کردند.‏ روز بعد،‏ عِزرا بخش‌های بیشتری از قوانین خدا را برایشان خواند.‏ آن‌ها فهمیدند که به‌زودی باید عید سایه‌بان‌ها را جشن بگیرند.‏ پس فوراً دست به کار شدند که چیزهای لازم را برای این جشن آماده کنند.‏

مردم این عید را به مدت هفت روز جشن گرفتند و به خاطر برداشت خوب محصولشان شاد بودند و از یَهُوَه تشکر کردند.‏ از زمان یوشَع تا آن موقع،‏ هیچ عید سایه‌بانی مثل آن عید برگزار نشده بود.‏ بعد از آن جشن،‏ مردم جمع شدند و دعا کردند و گفتند:‏ ‹ای یَهُوَه،‏ تو ما را از بردگی نجات دادی،‏ در بیابان به ما غذا دادی و این سرزمین زیبا را به ما دادی.‏ ولی ما بارها و بارها از قوانین تو سرپیچی کردیم.‏ تو پیامبران را فرستادی تا به ما هشدار بدهند،‏ ولی ما گوش نکردیم.‏ با این حال،‏ از خودت صبر نشان دادی و به قولی که به ابراهیم دادی عمل کردی.‏ حالا ما قول می‌دهیم که از تو اطاعت کنیم.‏› آن‌ها قولی را که داده بودند نوشتند و امیران،‏ لاویان و کاهنان آن نوشته را مُهر کردند.‏