پِطرُس عیسی را انکار کرد

وقتی عیسی با رسولانش برای عید پِسَح در طبقهٔ بالای خانه‌ای بود،‏ به آن‌ها گفت:‏ ‹امشب همهٔ شما مرا ترک می‌کنید.‏› پِطرُس گفت:‏ ‹من نه!‏ حتی اگر همه تو را ترک کنند،‏ من هیچ وقت تو را ترک نمی‌کنم.‏› ولی عیسی به پِطرُس گفت:‏ ‹همین امشب،‏ قبل از این که خروس بخواند،‏ تو سه بار مرا انکار می‌کنی.‏›‏

وقتی سربازان،‏ عیسی را به خانهٔ قیافا بردند،‏ بیشتر رسولان فرار کردند.‏ اما دو نفر از آن‌ها بین جمعیت،‏ دنبال عیسی رفتند.‏ یکی از آن‌ها پِطرُس بود.‏ او به حیاط خانهٔ قیافا رفت و خودش را کنار آتش گرم کرد.‏ کنیزی صورت پِطرُس را در نور آتش دید و گفت:‏ ‹من تو را می‌شناسم!‏ تو با عیسی بودی!‏›‏

پِطرُس گفت:‏ ‹نه،‏ من نبودم!‏ نمی‌دانم دربارهٔ چه حرف می‌زنی!‏› او از آنجا به طرف درِ حیاط رفت.‏ اما کمی بعد،‏ یک کنیز دیگر او را دید و به کسانی که آنجا بودند گفت:‏ ‹این مرد با عیسی بود!‏› پِطرُس گفت:‏ ‹من اصلاً عیسی را نمی‌شناسم!‏› مرد دیگری گفت:‏ ‹تو یکی از آن‌ها هستی!‏ از لهجه‌ات پیداست که تو هم مثل عیسی جلیلی هستی.‏› ولی پِطرُس قسم خورد و گفت:‏ ‹من او را نمی‌شناسم!‏›‏

همان لحظه،‏ صدای یک خروس شنیده شد.‏ پِطرُس عیسی را دید که سرش را برگرداند و به او نگاه کرد.‏ پس حرف‌های عیسی یادش آمد.‏ بعد بیرون رفت و زارزار گریه کرد.‏

در این بین،‏ اعضای سَنهِدرین دور هم جمع شدند تا عیسی را در خانهٔ قیافا محاکمه کنند.‏ آن‌ها تصمیم گرفته بودند که عیسی را بکشند و حالا دنبال دلیلی می‌گشتند که این کار را بکنند.‏ ولی هیچ دلیلی پیدا نکردند.‏ بالاخره قیافا مستقیماً از عیسی پرسید:‏ ‹آیا تو پسر خدایی؟‏› عیسی گفت:‏ ‹بله،‏ هستم.‏› قیافا گفت:‏ ‹دیگر چه احتیاجی به شاهد داریم؟‏ او کفر می‌گوید!‏› دادگاه موافقت کرد و گفت:‏ ‹این مرد باید بمیرد.‏› عده‌ای به عیسی سیلی زدند،‏ به صورتش تف انداختند،‏ چشم‌هایش را بستند و او را زدند و گفتند:‏ ‹اگر واقعاً پیامبری،‏ بگو چه کسی تو را زد!‏›‏

وقتی صبح شد،‏ عیسی را به سالن سَنهِدرین بردند و دوباره از او پرسیدند:‏ ‹آیا تو پسر خدایی؟‏› عیسی گفت:‏ ‹شما می‌گویید که هستم.‏› پس او را به جرم کفرگویی مقصر دانستند و به قصر پُنتیوس پیلاتُس که فرماندار رومی بود بردند.‏ بعد چه اتفاقی افتاد؟‏ در داستان بعد می‌بینیم.‏