از ته دل دلسوز باش — کتابخانهٔ آنلاین نشریات شاهدان یَهُوَه

از ته دل دلسوز باش

‏«احشای رحمت و مهربانی .‏ .‏ .‏ را بپوشید.‏»‏ —‏ کولسیان ۳:‏⁠۱۲‏.‏

۱.‏ چرا امروزه نیاز شدیدی به دلسوزی وجود دارد؟‏

هرگز قبلاً در تاریخ سابقه نداشته است که این همه مردم نیازمند به کمک دلسوزانه باشند.‏ میلیونها نفر در رویارویی با بیماری،‏ گرسنگی،‏ بیکاری،‏ جنایت،‏ جنگها،‏ هرج و مرج،‏ و فاجعه‌های طبیعی نیاز به کمک دارند.‏ اما مشکلی حتی جدی‌تر وجود دارد و آن وضع اسفناک و وخیم روحی بشر است.‏ شیطان،‏ که می‌داند وقتش کوتاه است،‏ «تمام ربع مسکون را میفریبد.‏» (‏مکاشفه ۱۲:‏۹،‏۱۲‏)‏ از اینرو،‏ به ویژه کسانی که خارج از جماعت مسیحی حقیقی قرار دارند،‏ در خطر از دست دادن زندگی خود هستند و کتاب مقدس هر امیدی را برای رستاخیز کسانی که در طول روز داوری خدا که در راه است،‏ کشته خواهند شد رد می‌کند.‏ —‏ متی ۲۵:‏۳۱-‏۳۳،‏۴۱،‏۴۶؛‏ ۲تسالونیکیان ۱:‏۶-‏۹‏.‏

۲.‏ چرا یَهُوَه در از بین بردن شریر درنگ کرده است؟‏

^۲ ولی با این حال،‏ یَهُوَه خدا تا آن ساعت آخر به نشان دادن صبر و دلسوزی نسبت به افراد ناسپاس و شریر ادامه می‌دهد.‏ (‏متی ۵:‏۴۵؛‏ لوقا ۶:‏۳۵،‏۳۶‏)‏ او این کار را به همان دلیلی که مجازات قوم بی‌وفای اسرائیل را به تأخیر انداخت،‏ انجام داده است.‏ «بحیات خودم قَسم که من از مردن مرد شریر خوش نیستم بلکه (‏خوش هستم)‏ که شریر از طریق خود بازگشت نموده زنده ماند.‏ ای خاندان اسرائیل بازگشت نمائید،‏ از طریقهای بدِ خویش بازگشت نمائید زیرا چرا بمیرید.‏» —‏ حزقیال ۳۳:‏⁠۱۱‏.‏

۳.‏ ما در مورد دلسوزی یَهُوَه برای آنهایی که قوم او نیستند،‏ چه نمونه‌ای داریم،‏ و از آن چه یاد می‌گیریم؟‏

^۳ دلسوزی یَهُوَه به نینواییهای شریر نیز نشان داده شد.‏ یَهُوَه پیامبر خود یونس را فرستاد تا به آنها در مورد نابودیی که در شرف وقوع بود،‏ اخطار دهد.‏ آنها در مقابل موعظهٔ یونس عکس‌العمل مثبت نشان دادند و توبه کردند.‏ این کار،‏ خدای دلسوز،‏ یَهُوَه را برانگیخت تا از نابود کردن شهر در آن زمان خودداری کند.‏ (‏یونس ۳:‏۱۰؛‏ ۴:‏۱۱‏)‏ اگر خدا برای نینواییها که امکان رستاخیزی را داشتند،‏ احساس تأسف کرد،‏ پس چقدر باید برای مردمی که امروزه با نابودی ابدی رویارو هستند،‏ احساس دلسوزی کند!‏ —‏ لوقا ۱۱:‏⁠۳۲‏.‏

کاری بی‌مانند از روی دلسوزی

۴.‏ چگونه یَهُوَه امروزه برای مردم ابراز دلسوزی می‌کند؟‏

^۴ یَهُوَه در هماهنگی با شخصیت دلسوز خود،‏ به شاهدانش حکم کرده است که با «بشارت ملکوت»،‏ به ملاقات همنوعان خود ادامه دهند.‏ (‏متی ۲۴:‏۱۴‏)‏ و وقتی مردم به این کار نجات‌دهندهٔ زندگی با قدردانی پاسخ می‌دهند،‏ یَهُوَه قلب آنها را برای درک پیغام ملکوت باز می‌کند.‏ (‏متی ۱۱:‏۲۵؛‏ اعمال ۱۶:‏۱۴‏)‏ مسیحیان حقیقی به وسیلهٔ برگشتن نزد افراد علاقمند،‏ و در جایی که ممکن است با کمک به آنها به وسیلهٔ مطالعهٔ کتاب مقدس،‏ در تقلید از خدای خود از ته دل دلسوزی نشان می‌دهند.‏ به این دلیل،‏ در سال ۱۹۹۳،‏ بیش از چهار و نیم میلیون نفر شاهد یَهُوَه،‏ در ۲۳۱ کشور،‏ بیش از یک میلیارد ساعت را صرف موعظهٔ خانه به خانه و مطالعهٔ کتاب مقدس با همنوعانشان کردند.‏ این افرادی که جدیداً علاقمند شده‌اند،‏ به نوبهٔ خود این موقعیت را دارا هستند که زندگیشان را به یَهُوَه وقف کنند و به صف شاهدان تعمیدگرفتهٔ او بپیوندند.‏ بدینسان،‏ آنها نیز خود را برای این کار بی‌مانند که از روی دلسوزی در حق شاگردان آینده‌ای که هنوز در دام دنیای رو به مرگ شیطان هستند انجام می‌شود،‏ متعهد می‌سازند.‏ —‏ متی ۲۸:‏۱۹،‏۲۰؛‏ یوحنا ۱۴:‏⁠۱۲‏.‏

۵.‏ هنگامی که دلسوزی الهی به مرز خود برسد،‏ برای دینی که خدا را بد جلوه می‌دهد چه اتفاقی خواهد افتاد؟‏

^۵ بزودی یَهُوَه به عنوان «مرد جنگی» عمل خواهد کرد.‏ (‏خروج ۱۵:‏⁠۳‏)‏ او به علت دلسوزی برای اسم خود و قومش،‏ شرارت را محو و دنیای جدید عادلی را برقرار خواهد کرد.‏ (‏۲پطرس ۳:‏۱۳‏)‏ اولین کسانی که طعم روز خشم خدا را خواهند چشید،‏ کلیساهای جهان مسیحیت خواهند بود.‏ همان طور که خدا حتی معبد خود را در اورشلیم از دست پادشاه بابل مستثنی نکرد،‏ همچنین سازمانهای مذهبیی را که او را بد جلوه داده‌اند مستثنی نخواهد کرد.‏ خدا این را در قلب اعضای سازمان ملل خواهد نهاد که جهان مسیحیت و تمام اَشکال دیگر دین کاذب را نابود کنند.‏ (‏مکاشفه ۱۷:‏۱۶،‏۱۷‏)‏ یَهُوَه بیان می‌کند:‏ «چشم من .‏ .‏ .‏ شفقت نخواهد کرد و من رحمت نخواهم فرمود بلکه رفتار ایشانرا بر سر ایشان خواهم آورد.‏» —‏ حزقیال ۹:‏۵،‏۱۰‏.‏

۶.‏ شاهدان یَهُوَه از چه راههایی برانگیخته می‌شوند که دلسوزی نشان دهند؟‏

^۶ شاهدان یَهُوَه مادامی که هنوز وقت وجود دارد،‏ به این وسیله که پیغام خدا را در مورد نجات،‏ با غیرت موعظه کنند به نشان دادن دلسوزی برای همنوعان خود ادامه می‌دهند.‏ و طبیعتاً در جایی که ممکن باشد،‏ به افرادی که نیاز مادی دارند نیز کمک می‌کنند.‏ ولی در این خصوص،‏ اولین مسئولیت آنها توجه به نیازهای اعضای خانوادهٔ نزدیک و کسانی که در ایمان با آنها خویشاوند هستند،‏ می‌باشد.‏ (‏غلاطیان ۶:‏۱۰؛‏ ۱تیموتاؤس ۵:‏۴،‏۸‏)‏ کمکهای بسیاری که توسط شاهدان یَهُوَه،‏ برای هم‌ایمانانی که از فاجعه‌های گوناگون رنج برده‌اند،‏ ارسال شده است،‏ نمونه‌های قابل توجهی از دلسوزی بوده است.‏ با همهٔ اینها،‏ مسیحیان مجبور نیستند قبل از این که از ته دل دلسوزی نشان دهند،‏ منتظر بحران شوند.‏ آنها در برخورد با فراز و نشیبهای زندگی روزانه،‏ این خصوصیت را به سرعت نشان می‌دهند.‏

بخشی از شخصیت جدید

۷.‏ الف)‏ در کولسیان ۳:‏۸-‏۱۳‏،‏ دلسوزی چگونه با انسانیت تازه مربوط است؟‏ ب)‏ محبت از ته دل،‏ انجام چه کاری را برای مسیحیان آسانتر می‌کند؟‏

^۷ این حقیقت دارد که سرشت گناهکار ما و تأثیر بد دنیای شیطان،‏ برایمان موانعی هستند که از ته دل دلسوز باشیم.‏ به این سبب است که کتاب مقدس به ما توصیه می‌کند،‏ «خشم و غیظ و بدخوئی و بدگوئی و فحشرا» کنار بگذاریم.‏ به جای آن به ما پند داده شده است که ‹انسانیت تازه را بپوشیم› —‏ شخصیتی که با صورت خدا هماهنگی دارد.‏ قبل از هر چیز،‏ به ما حکم شده است که «احشای رحمت و مهربانی و تواضع و تحمّل و حلمرا» بپوشیم.‏ سپس کتاب مقدس راهی عملی را به ما نشان می‌دهد تا این صفات را نمایان کنیم.‏ «متحمّل یکدیگر شده هم‌دیگر را عفو کنید هرگاه بر دیگری ادّعائی داشته باشید،‏ چنانکه مسیح شما را آمرزید شما نیز چنین کنید.‏» چنانچه ما ‹دلسوزی› را ‹از ته دل› برای برادرانمان پرورش دهیم،‏ خیلی آسانتر خواهد بود که باگذشت باشیم.‏ —‏ کولسیان ۳:‏۸-‏۱۳‏.‏

۸.‏ چرا داشتن روحیه‌ای بخشنده مهم است؟‏

^۸ از طرفی دیگر،‏ کوتاهی در نشان دادن بخشش دلسوزانه،‏ رابطهٔ ما با یَهُوَه را به مخاطره می‌اندازد.‏ این موضوع،‏ به طور مؤثری توسط عیسی در مَثَلش در مورد غلام بی‌گذشت که به وسیلهٔ آقایش در زندان انداخته شد «تا تمام قرض را بدهد،‏» نشان داده شد.‏ این غلام،‏ سزاوار چنین رفتاری بود،‏ چون به طرز تکان‌دهنده‌ای در نشان دادن دلسوزی نسبت به غلامی دیگر که از او التماس بخشش می‌کرد،‏ کوتاهی کرد.‏ عیسی مَثَل را با این سخن خاتمه داد:‏ «بهمین طور پدر آسمانئ من نیز با شما عمل خواهد نمود اگر هر یکی از شما برادر خود را از دل نبخشد.‏» —‏ متی ۱۸:‏۳۴،‏۳۵‏.‏

۹.‏ دلسوزی از ته دل چگونه با مهمترین جنبهٔ شخصیت جدید مربوط است؟‏

^۹ از ته دل دلسوز بودن یکی از جوانب مهم محبت است.‏ و محبت نشانهٔ مشخص‌کنندهٔ مسیحیت واقعیست.‏ (‏یوحنا ۱۳:‏۳۵‏)‏ به این دلیل توصیف کتاب مقدس دربارهٔ شخصیت جدید این طور به پایان می‌رسد:‏ «بر این همه محبّترا که کمربند کمالست بپوشید.‏» —‏ کولسیان ۳:‏⁠۱۴‏.‏

غبطه —‏ مانعی برای دلسوزی

۱۰.‏ الف)‏ چه چیزی می‌تواند سبب شود که حسادت در قلب ما ریشه بگیرد؟‏ ب)‏ چه نتایج بدی از حسادت حاصل می‌شود؟‏

^۱۰ احساس غبطه می‌تواند به دلیل سرشت بشری و گناهکار ما به آسانی در قلبمان ریشه بگیرد.‏ برادر یا خواهری ممکن است با تواناییهای مادرزادی یا مزیتهای مادیی که ما نداریم برکت یافته باشد.‏ یا شاید کسی برکات و امتیازات روحانی مخصوصی را دریافت کرده باشد.‏ اگر ما به چنین کسی غبطه بخوریم،‏ آیا قادر خواهیم بود با دلسوزی از ته دل با وی رفتار کنیم؟‏ احتمالاً نه.‏ بلکه به جای آن ممکن است سرانجام حس حسادت،‏ خود را در صحبت انتقادآمیز یا اعمال نامهربانانه آشکار سازد،‏ زیرا عیسی دربارهٔ انسانها گفت:‏ «زبان از آنچه دل را پر ساخته است سخن می‌گوید.‏» (‏لوقا ۶:‏۴۵‏،‏ انجیل شریف‏)‏ برخی دیگر ممکن است از چنین انتقادی جانبداری کنند.‏ بدین ترتیب آرامش یک خانواده یا جماعتی از قوم خدا می‌تواند به هم بریزد.‏

۱۱.‏ چگونه ده برادر یوسف در قلبشان جایی برای دلسوزی نگذاشتند،‏ و نتیجه چه بود؟‏

^۱۱ توجه کن که چه اتفاقی برای یک خانوادهٔ بزرگ افتاد.‏ ده پسر بزرگ یعقوب نسبت به برادر جوانترشان یوسف حسود شدند،‏ زیرا او مورد لطف و توجه پدرشان بود.‏ در نتیجه،‏ «نمیتوانستند با وی بسلامتی سخن گویند.‏» بعداً یوسف با رؤیاهای الهی برکت یافت که ثابت می‌کرد وی مورد لطف یَهُوَه بود.‏ این موضوع سبب شد که برادرانش ‹بر کینهٔ او بیفزایند.‏› از آنجایی که آنها حسادت را از قلب خود ریشه‌کن نکردند،‏ جایی برای دلسوزی باقی نماند و به گناهی جدی منجر شد.‏ —‏ پیدایش ۳۷:‏۴،‏۵،‏۱۱‏.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ هنگامی که حس حسادت به قلب ما وارد می‌شود،‏ چه کار باید بکنیم؟‏

^۱۲ آنها به طور ظالمانه‌ای یوسف را برای بردگی فروختند.‏ در تلاشی برای پنهان کردن کار اشتباه خود،‏ پدرشان را با این فکر که یوسف توسط حیوانی وحشی کشته شده بود،‏ فریب دادند.‏ سالها بعد هنگامی که قحطی به آنها فشار آورد تا به مصر رفته و غذا بخرند،‏ گناهشان رو شد.‏ ناظر مواد غذایی،‏ که آنها بجا نیاوردند یوسف است،‏ آنها را متهم به جاسوسی کرد و گفت دیگر دوباره خواستار کمک وی نباشند مگر این که کوچکترین برادرشان بنیامین را با خود به همراه بیاورند.‏ بنیامین در آن موقع مورد توجه و لطف پدرشان قرار گرفته بود و آنها می‌دانستند که یعقوب به او اجازهٔ رفتن را نخواهد داد.‏

^۱۳ بنابراین در حالی که در مقابل یوسف ایستاده بودند،‏ وجدانشان آنها را برانگیخت که چنین اضافه کنند:‏ «هرآینه ببرادر خود [یوسف] خطا کردیم زیرا تنگئ جان او را دیدیم وقتیکه بما استغاثه میکرد و نشنیدیم از این رو این تنگی بر ما رسید.‏» (‏پیدایش ۴۲:‏۲۱‏)‏ یوسف از روی دلسوزی خود ولی در عین حال با برخوردی راسخ،‏ به برادرانش کمک کرد تا واقعی بودن پشیمانی خود را ثابت کنند.‏ سپس هویت خود را برای آنها آشکار ساخت و با سخاوتمندی آنها را بخشید.‏ اتحاد خانوادگی دوباره به حال اول برگردانده شد.‏ (‏پیدایش ۴۵:‏۴-‏۸‏)‏ ما به عنوان مسیحی باید از این موضوع درسی بیاموزیم.‏ ما باید با آگاهی از عواقب بد غبطه،‏ برای دریافت کمک به یَهُوَه دعا کنیم تا احساس حسادت را با ‹محبت دلسوزانه و از ته دل› عوض کند.‏

موانع دیگر برای دلسوزی

۱۴.‏ چرا ما باید از قرار گرفتن غیر ضروری در معرض خشونت خودداری کنیم؟‏

^۱۴ مانع دیگری برای دلسوز بودن ما می‌تواند حاصل از این باشد که خود را بی‌دلیل در معرض خشونت قرار دهیم.‏ ورزشها و تفریحاتی که خشونت را به نمایش می‌گذارند،‏ درنده‌خویی ایجاد می‌کنند.‏ در زمان کتاب مقدس،‏ مشرکان به طور مرتب مبارزه‌های گلادیاتوری و فرمهای دیگر شکنجهٔ انسان را در میدانهای امپراتوری روم تماشا می‌کردند.‏ برطبق گفتهٔ یک تاریخ‌نویس،‏ چنین تفریحاتی «احساس همدردی در مقابل رنج را که انسان را از حیوانات متمایز می‌کند،‏ از بین می‌برد.‏» خیلی از تفریحات در دنیای مدرن امروز،‏ اثری مشابه دارند.‏ مسیحیان که سعی می‌کنند از ته دل دلسوز باشند،‏ باید در گزینش مطالب خواندنی،‏ سینماها،‏ و برنامه‌های تلویزیونی دارای حسن انتخاب باشند.‏ آنها به طور عاقلانه،‏ کلام مزمور ۱۱:‏۵ را در ذهن خود حفظ می‌کنند:‏ «[یَهُوَه] به طور حتم از هر کس که خشونت را دوست دارد،‏ متنفر است.‏» ‏(‏د ج)‏

۱۵.‏ الف)‏ چگونه ممکن است شخصی به شدت عدم دلسوزی نشان دهد؟‏ ب)‏ مسیحیان حقیقی چگونه پاسخگوی نیازهای هم‌ایمانان و همنوعان خود هستند؟‏

^۱۵ یک شخص خودپسند نیز به طور مشابه فاقد دلسوزی است.‏ همان طور که یوحنای رسول توضیح می‌دهد،‏ این امری جدیست:‏ «کسیکه معیشت دنیوی دارد و برادر خود را محتاج بیند و رحمت خود را از او باز دارد چگونه محبّت خدا در او ساکن است.‏» (‏۱یوحنا ۳:‏۱۷‏)‏ در مَثَل عیسی راجع به سامری نوع‌دوست،‏ عدم دلسوزی مشابهی توسط کاهن و لاویی که به عدالت خود معتقد بودند،‏ نشان داده شد.‏ اینها با دیدن وضع بد برادر یهودی نیمه‌جان خود،‏ به سمت دیگر رفته و به راه خود ادامه دادند.‏ (‏لوقا ۱۰:‏۳۱،‏۳۲‏)‏ برعکس،‏ مسیحیان دلسوز به سرعت جوابگوی نیازهای مادی و روحانی برادران خود هستند.‏ و آنها مانند آن شخص سامری در مَثَل عیسی،‏ به نیازهای افراد غریبه نیز اهمیت می‌دهند.‏ از اینرو با خوشحالی از وقت،‏ انرژی،‏ و دارایی خود می‌دهند تا کار شاگردسازی را پیش ببرند.‏ آنها از این راه وسیلهٔ نجات میلیونها نفر را فراهم می‌کنند.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏⁠۱۵‏.‏

دلسوزی برای بیمار

۱۶.‏ ما در برخورد با موارد بیماری،‏ با چه محدودیتهایی مواجه می‌شویم؟‏

^۱۶ بیماری بخشی از بشر ناکامل و رو به مرگ است.‏ مسیحیان از این امر مستثنی نیستند،‏ و اکثر آنها متخصصین پزشکی نیستند،‏ معجزه هم نمی‌توانند نشان دهند،‏ مانند برخی از مسیحیان اولیه که چنین قدرتی را از مسیح و رسولانش دریافت کرده بودند.‏ اینگونه قدرتهای معجزه‌آسا،‏ با مرگ رسولان مسیح و همراهان نزدیک آنها از بین رفت.‏ به این دلیل توانایی ما برای کمک به آنهایی که از بیماری جسمی،‏ از جمله اختلال مغزی و توهمات رنج می‌برند،‏ محدود است.‏ —‏ اعمال ۸:‏۱۳،‏۱۸؛‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏⁠۸‏.‏

۱۷.‏ ما از روشی که با ایوب،‏ مرد بیمار و داغدیده رفتار شد،‏ چه درسی را می‌آموزیم؟‏

^۱۷ افسردگی اغلب همراه با مریضی می‌آید.‏ برای مثال،‏ ایوب خداترس به علت بیماری و بلاهای متعددی که شیطان بر سر او آورد،‏ بسیار افسرده بود.‏ (‏ایوب ۱:‏۱۸،‏۱۹؛‏ ۲:‏۷؛‏ ۳:‏۳،‏۱۱-‏۱۳‏)‏ او به دوستانی احتیاج داشت که با دلسوزی از ته دل با وی رفتار کنند،‏ کسانی که او را ‹دلداری دهند.‏› (‏۱تسالونیکیان ۵:‏۱۴‏)‏ به جای آن،‏ سه نفر به ظاهر تسلی‌دهنده به ملاقات او آمدند و عجولانه نتیجه‌گیریهای اشتباهی کردند.‏ آنها حالت افسردگی ایوب را با گفتن این که بلاهای او ناشی از اشتباهات خودش است،‏ تشدید کردند.‏ مسیحیان،‏ وقتی هم‌ایمانانشان بیمار و یا افسرده هستند،‏ سعی می‌کنند که از ته دل دلسوز باشند،‏ و بدین صورت از انجام خطایی مشابه خودداری می‌کنند.‏ گاهی اوقات،‏ چیز مهمی که اینگونه افراد به آن نیاز دارند،‏ چند ملاقات دوستانه از طرف پیران و یا مسیحیان جاافتادهٔ دیگریست که با دلسوزی گوش می‌کنند،‏ درک نشان می‌دهند،‏ و پند محبت‌آمیز نوشته‌های مقدس را ارائه می‌دهند.‏ —‏ رومیان ۱۲:‏۱۵؛‏ یعقوب ۱:‏⁠۱۹‏.‏

دلسوزی برای شخص ضعیف

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ پیران چطور باید با افراد ضعیف یا خطاکار رفتار کنند؟‏ ب)‏ چرا حتی اگر تشکیل کمیتهٔ قضائی ضروری باشد،‏ برای پیران مهم است که نسبت به خطاکاران از ته دل دلسوزی نشان دهند؟‏

^۱۸ مخصوصاً پیران باید از ته دل دلسوز باشند.‏ (‏اعمال ۲۰:‏۲۹،‏۳۵‏)‏ کتاب مقدس حکم می‌کند:‏ «ما که توانا هستیم ضعفهای ناتوانانرا متحمّل بشویم.‏» (‏رومیان ۱۵:‏⁠۱‏)‏ همهٔ ما به دلیل ناکامل بودن خطا می‌کنیم.‏ (‏یعقوب ۳:‏⁠۲‏)‏ مهربانی در برخورد با کسی که «بخطائی گرفتار شود،‏» لازم است.‏ (‏غلاطیان ۶:‏⁠۱‏)‏ پیران هرگز نمی‌خواهند مانند فریسیانی باشند که به عدالت خود اعتقاد داشتند و در اجرای قانون خدا نامعقول بودند.‏

^۱۹ در مقابل،‏ پیران از نمونه‌های یَهُوَه خدا و عیسی مسیح که از ته دل دلسوز هستند،‏ پیروی می‌کنند.‏ کار اصلی آنها تغذیه و تشویق کردن گوسفندان خدا و تجدید قوای آنهاست.‏ (‏اشعیا ۳۲:‏۱،‏۲‏)‏ آنها به جای سعی در کنترل مسائل توسط قوانین بی‌شمار،‏ به اصول عالی در کلام خدا مراجعه می‌کنند.‏ از اینرو کار پیران باید سازنده باشد،‏ و لذت و قدردانی از نیکویی یَهُوَه را به قلب برادرانشان بیاورد.‏ اگر یک هم‌ایمان خطایی جزئی انجام دهد،‏ یک پیر معمولاً از اصلاح او در جایی که دیگران می‌توانند مکالمهٔ آنها را بشنوند،‏ خودداری می‌کند.‏ اگر در هر وضعیتی لازم به صحبت باشد،‏ احساس دلسوزی از ته دل،‏ پیر را برمی‌انگیزد تا فرد را به کناری برده و خارج از گوش‌رس دیگران دربارهٔ مشکل صحبت کند.‏ (‏با متی ۱۸:‏۱۵ مقایسه شود.‏)‏ برخورد پیر صرف نظر از این که چقدر کنار آمدن با شخص می‌تواند مشکل باشد،‏ باید صبورانه و سودمند باشد.‏ او هرگز نمی‌خواهد منتظر بهانه‌ای باشد تا چنین شخصی را از جماعت بیرون بیندازد.‏ پیران حتی وقتی که تشکیل کمیتهٔ قضایی لازم باشد،‏ در برخورد با شخصی که درگیر خطایی جدیست،‏ از ته دل دلسوزی نشان خواهند داد.‏ ملایمت آنان می‌تواند کمک کند تا آن شخص توبه کند.‏ —‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏۲۴-‏۲۶‏.‏

۲۰.‏ ابراز احساس دلسوزی چه وقت نابجاست،‏ و چرا؟‏

^۲۰ ولی مواقعی وجود دارند که یک خادم یَهُوَه نمی‌تواند دلسوزی نشان دهد.‏ (‏با تثنیه ۱۳:‏۶-‏۹ مقایسه شود.‏)‏ برای یک مسیحی،‏ ‹معاشرت نکردن› با دوست یا خویشاوندی نزدیک که اخراج شده است،‏ می‌تواند امتحانی واقعی باشد.‏ در چنین موردی،‏ مهم است که شخص دستخوش احساس همدردی نشود.‏ (‏۱قرنتیان ۵:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ چنین قاطعیتی می‌تواند حتی شخص گمراه‌شده را تشویق به توبه کند.‏ علاوه بر این،‏ مسیحیان باید در برخورد با جنس مخالف از نشان دادن دلسوزی نابجا که می‌تواند منجر به عمل جنسی غیر اخلاقی شود دوری کنند.‏

۲۱.‏ ما در کدام محدوده‌های دیگر نیاز به نشان دادن دلسوزی از ته دل داریم،‏ و فواید آن چه هستند؟‏

^۲۱ در این مقاله به اندازهٔ کافی جا برای بحث در مورد تمام محدوده‌های بسیاری که در آنها دلسوزی از ته دل نیاز است،‏  —‏ در برخورد با افراد مسن،‏ داغدیده‌ها،‏ کسانی که از طرف همسر بی‌ایمان آزار و شکنجه می‌شوند،‏ وجود ندارد.‏ به همین ترتیب نیز باید با پیران سخت‌کوش با دلسوزی از ته دل رفتار شود.‏ (‏۱تیموتاؤس ۵:‏۱۷‏)‏ به آنها احترام بگذار و از آنها پشتیبانی کن.‏ (‏عبرانیان ۱۳:‏۷،‏۱۷‏)‏ پطرس رسول نوشت:‏ «همهٔ شما .‏ .‏ .‏ مشفق [از ته دل دلسوز،‏ د ج‏] .‏ .‏ .‏ باشید.‏» (‏۱پطرس ۳:‏⁠۸‏)‏ ما با این طرز عمل کردن در تمام موقعیتهایی که مستلزم آن است،‏ اتحاد و سعادت را در جماعت حفظ می‌کنیم و کسانی را که بیرون از آن هستند،‏ به حقیقت جلب می‌کنیم.‏ بالاتر از همه،‏ ما بدین وسیله به یَهُوَه پدر از ته دل دلسوزمان عزت می‌دهیم.‏

سؤالاتی برای مرور

◻ چگونه یَهُوَه در مورد بشر گناهکار دلسوزی نشان می‌دهد؟‏

◻ چرا از ته دل دلسوز بودن مهم است؟‏

◻ برای دلسوزی از ته دل چه موانعی وجود دارند؟‏

◻ ما چطور باید با افراد بیمار و افسرده رفتار کنیم؟‏

◻ چه کسی به ویژه نیاز به دلسوز بودن از ته دل دارد،‏ و چرا؟‏

‏[کادر در صفحهٔ ۲۹]‏

فریسیان بی‌رحم

منظور از روز سبت برای استراحت،‏ این بود که برکتی روحانی و جسمانی برای قوم خدا باشد.‏ ولی رهبران مذهبی یهودی،‏ قوانین بسیاری به وجود آوردند که قانون سبت خدا را بی‌حرمت ساخته و آن را برای مردم،‏ سنگین کرد.‏ برای مثال،‏ اگر برای کسی حادثه‌ای رخ می‌داد یا از بیماریی رنج می‌برد،‏ نمی‌توانست در سبت کمک دریافت کند،‏ مگر این که زندگیش در خطر می‌بود.‏

یک هیئت فریسی آنقدر در تفسیر خود در مورد قانون سبت سختگیر بود که چنین گفت:‏ «در سبت کسی عزاداران را تسلی نمی‌دهد،‏ کسی هم به ملاقات افراد بیمار نمی‌رود.‏» رهبران مذهبی دیگر،‏ چنین ملاقاتهایی را در سبت اجازه دادند،‏ ولی مقرر کردند:‏ «اشک ریختن ممنوع است.‏»‏

بنابراین عیسی رهبران مذهبی یهودی را به حق برای نادیده گرفتن خواستهای مهمتر شریعت از قبیل عدالت،‏ محبت و رحمت،‏ محکوم کرد.‏ تعجبی نیست که او به فریسیان گفت:‏ «کلام خدا را بتقلیدی که خود جاری ساخته‌اید باطل میسازید»!‏ —‏ مرقس ۷:‏۸،‏۱۳؛‏ متی ۲۳:‏۲۳؛‏ لوقا ۱۱:‏⁠۴۲‏.‏