یَهُوَه با دلسوزی حکومت می‌کند
در طول تاریخ، بسیاری حکمرانان بشری با بی‌رحمی تمام و بدون اعتنا به درد و رنج اتباع و زیردستان، حکومت کرده‌اند. یَهُوَه بر خلاف اینان ملتی را، یعنی اسرائیل را، برگزید و با دلسوزی تمام بر آن حکوت کرد.
زمانی که اسرائیلیان هنوز در مصر باستان بَرده بودند، یَهُوَه فریاد کمک آنان را شنید. «او در همهٔ تنگیهای ایشان بتنگ آورده شد. . . . در محبّت و حلم خود ایشانرا فدیه داد.» (اشعیا ۶۳:۹) یَهُوَه اسرائیل را نجات بخشید، به طور معجزه‌آسایی غذای آنان را تأمین کرد، و آنان را به سرزمین خودشان رساند.
رحمت یَهُوَه دگربار در شریعتی که به ایشان داد هویدا گشت. او به اسرائیلیان فرمان داد تا با یتیمان، بیوه‌زنان و اتباع خارجی رفتاری دلسوزانه داشته باشند. آنان نمی‌بایست از معلولین سوءاستفاده می‌کردند.
قانون آنان را ملزم می‌کرد به نیازمندان دلسوزی نشان دهند. فقرا حق داشتند پس از درو، به جمع‌آوری باقی‌ماندهٔ محصول بپردازند. در سال سَبت (هر هفت سال) بدهی‌ها لغو می‌شدند. تمام زمین‌های موروثیی که فروخته شده بودند، می‌بایست بعد از یوبیل (پنجاهمین سال) برگردانده می‌شدند. کتاب حیات و نهاد اسرائیل باستان، چنین گزارش می‌کند: «هرگز در اسرائیل چیزی به نام طبقهٔ اجتماعی به معنی امروزی آن وجود نداشت.» «در روزهای نخستین استقرار اسرائیلیان، سطح زندگی تمام ایشان کم و بیش یکسان بود.»—لاویان ۲۵:۱۰؛ تثنیه ۱۵:۱۲-۱۴؛ ۲۴:۱۷-۲۲؛ ۲۷:۱۸.
رحم و دلسوزی یَهُوَه، سرمشقی برای ما
دلسوزی یَهُوَه همیشه الهامی برای خادمان وی بوده است. برای مثال، در طول تاریخ برخی از پادشاهان که به قدرت می‌رسیدند، به قلع و قمع بازماندگان خاندان سلطنتی پادشاه اسبق می‌پرداختند. اما داوود، خادم یَهُوَه، چنین نکرد. داوود پس از مرگ شاؤل پادشاه، از نوهٔ وی، مفیبوشت، که وارث شاؤل بود محافظت کرد. «پادشاه مفیبوشت بن یوناتان بن شاؤل را دریغ داشت.»—۲سموئیل ۲۱:۷.
هیچ بشر دیگری بخوبی عیسی پیرو رحمت و دلسوزی یَهُوَه نبود. بسیاری از معجزاتش از روی ترحم و دلسوزی خدایی وی بود. یکبار شخصی اَبرَصی از او تمنا کرد: «اگر بخواهی میتوانی مرا طاهر سازی.» دل عیسی به حال او بسوخت و گفت: «میخواهم. طاهر شو.» (مرقس ۱:۴۰-۴۲) بار دیگر جمعیتی انبوه به دنبال عیسی به راه افتاده بودند. در میان هیاهوی جمعیت، فریاد دو شخص نابینا به گوش عیسی رسید: ‹خداوندا پسر داودا بر ما ترحّم کن! . . . عیسی ترحّم نموده چشمان ایشانرا لمس نمود که در ساعت بینا گشتند.›—متی ۲۰:۲۹-۳۴.
کثرت مردم نیز باعث کاهش ترحم عیسی نسبت به آنها نشد. وی در مورد گروهی از مردم که مدتها بود چیزی نخورده بودند، گفت: «بر این گروه دلم بسوخت» و سپس بامعجزه‌ای همهٔ ایشان را خوراک داد. (مرقس ۸:۱-۸) هنگامی که عیسی از نقطه‌ای به نقطهٔ دیگر سفر می‌کرد نه تنها افراد زیادی را تعلیم می‌داد، بلکه به احتیاجات ایشان نیز توجه داشت. (متی ۹:۳۵، ۳۶) بعد از چنین بازدیدهایی، عیسی و شاگردانش حتی وقتی برای صرف غذا یا ساعتی برای فراغت نداشتند. کتاب مقدس نقل می‌کند: «پس به تنهائی در کشتی بموضعی ویران رفتند. و مردم ایشانرا روانه دیده بسیاری او را شناختند و از جمیع شهرها بر خشکی بدان سو شتافتند و از ایشان سبقت جسته نزد وی جمع شدند. عیسی بیرون آمده گروهی بسیار دید، بر ایشان ترحّم فرمود زیرا که چون گوسفندان بی‌شبان بودند و بسیار به ایشان تعلیم دادن گرفت.»—مرقس ۶:۳۱-۳۴.
عاملی که بیش از همه احساسات عیسی را بر می‌انگیخت امراض و فقر مردم نبود، بلکه وضع روحانی آنان بود. رهبران مذهبی از اینان سوءاستفاده می‌کردند و بدین جهت بود که عیسی «بر ایشان ترحّم فرمود.» لفظ یونانی «ترحّم» به مفهوم «از ته دل آروزی چیزی را داشتن» است. عیسی بدون شک مردی رحیم و دلسوز بود!
رحمت در دنیایی پر از بی‌رحمی
عیسی مسیح هم‌اکنون پادشاه ملکوت آسمانی یَهُوَه می‌باشد. خدا با همان دلسوزی که بر اسرائیل باستان حکومت کرد، امروزه بر مردمش حکومت می‌کند. «یَهُوَه صبایوت میگوید که ایشان در آنروزیکه من تعیین نموده‌ام مِلْک خاصّ من خواهند بود و بر ایشان ترحّم خواهم نمود.»—ملاکی ۳:۱۷.
کسانی که طالبند مورد ترحم و دلسوزی یَهُوَه قرار بگیرند می‌باید به وی اقتدا کنند. البته درست است، ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که افراد بیشتر در فکر زندگی خودشان هستند، تا اینکه به مستمندان یاری رسانند. کارخانه‌داران بزرگ و مردان قدرت اغلب بی‌اعتنا به ایمنی کارمندان و مصرف‌کنندگان، فقط به دنبال نفع مالی می‌باشند. کتاب مقدس، در ۲تیموتاؤس ۳:۱-۴، دقیقاً توضیح می‌دهد که جو اخلاقی موجود زمان ما ترحم و دلسوزی را از دل افراد بسیاری ریشه‌کن می‌کند.
با این همه، هنوز می‌توانیم در پی موقعیت‌هایی باشیم تا دلسوزیمان را به افراد نشان دهیم. مثلاً آیا می‌توانیم برای کمک به اطرافیان‌مان آستینی بالا بزنیم؟ آیا می‌توانیم به ملاقات بیماران برویم؟ آیا برایمان امکان دارد افسردگان را دلگرمی داده، تشویق کنیم، یعنی برطبق این پند کتاب مقدس عمل کنیم که میگوید: «کوتاه‌دلانرا دلداری دهید»؟—۱تسالونیکیان ۵:۱۴.
رحمت و دلسوزی همچنین به ما کمک می‌کند تا در مقابل اشتباهات دیگران از خود عکس‌العملی تند و شدید نشان ندهیم. به ما گفته شده است: «هر قسم تلخی و غیظ و خشم و فریاد و بدگوئی و خباثترا از خود دور کنید. و با یکدیگر مهربان باشید و رحیم و همدیگر را عفو نمائید چنانکه خدا در مسیح شما را هم آمرزیده است.»—افسسیان ۴:۳۱، ۳۲.
رحیم بودن ما را یاری می‌دهد تا از گرایش به سوءاستفاده از قدرت و موقعیت‌مان برحذر باشیم. کتاب مقدس میگوید: «احشای رحمت و مهربانی و تواضع و تحمّل و حلمرا بپوشید.» (کولسیان ۳:۱۲) تواضع ما را قادر می‌سازد خود را به جای افرادی قرار دهیم که سرپرستی ایشان را به عهده داریم. اگر بخواهیم شخصی رحیم و دلسوز باشیم لازم است فروتن و معقول بوده، از سختگیری اجتناب کنیم. بازدهی کار نباید بهانه‌ای باشد تا فرد را به منزلهٔ چرخ‌دندهٔ یک ماشین به حساب آوریم. در خانواده نیز شوهران دلسوز نباید هرگز فراموش کنند که همسرانشان ظروفی ضعیفتر می‌باشند. (۱پطرس ۳:۷) تعمق بر نمونهٔ رحمت و دلسوزیِ عیسی ما را در تمام این جنبه‌ها یاری خواهد کرد.
از آنجایی که عیسی در طی خدمت زمینی‌اش چنین حساسیت عمیقی نسبت به مشکلات مردم داشت، پس می‌توانیم مطمئن باشیم که هم‌اکنون، و در آینده به فرمانروایی دلسوزانه‌اش ادامه خواهد داد. مزمور ۷۲ در مورد وی چنین نبوت می‌کند: «مساکین قوم را دادرسی خواهد کرد، و فرزندان فقیر را نجات خواهد داد، و ظالمانرا زبون خواهد ساخت. و او حکمرانی خواهد کرد از دریا تا دریا، و از نهر تا اقصای جهان. بر مسکین و فقیر کَرَم خواهد فرمود، و جانهای مساکین را نجات خواهد بخشید.»—مزمور ۷۲:۴، ۸، ۱۳.
کلام خدا پیشگویی می‌کند: «بلکه مسکینانرا بعدالت داوری خواهد کرد و بجهة مظلومانِ زمین براستی حکم خواهد نمود. . . . شریرانرا بنفخهٔ لبهای خود خواهد کُشت.» این آیات، پس از توصیف این که چگونه حتی بعضی افراد سنگ‌دل و حیوان‌صفت طریق زندگی خود را تغییر خواهند داد، ادامه می‌دهد: «در تمامئ کوه مقدّس من ضرر و فسادی نخواهند کرد زیرا که جهان از معرفت خداوند پُر خواهد بود مثل آبهائیکه دریا را میپوشاند.» (اشعیا ۱۱:۴-۹) این نبوت در واقع وعدهٔ جامعه‌ای است جهانی، متشکل از افرادی که یَهُوَه را می‌شناسند و از رحمت و دلسوزی وی پیروی می‌کنند!