آیندهٔ شما چگونه خواهد بود؟‏

چنانچه خدای قادر مطلق و عالِم کل از تمام پیشامدهای گذشته،‏ حال و آینده باخبر است،‏ پس آیا همه چیز دقیقاً همانطور که پیش‌بینی کرده است،‏ مقدر است پیش بیاید؟‏ اگر خدا عاقبت هر شخص را پیش‌بینی و مشیت کرده است،‏ آیا واقعاً می‌توان گفت که ما در انتخاب راه زندگی و آیندهٔ خود آزادیم؟‏

این سؤالات قرنها مورد بحث بوده‌اند.‏ اختلاف نظرهایی که در این زمینه وجود دارد امروزه نیز باعث جدایی و تفرقه در میان مذاهب اصلی جهان می‌باشد.‏ آیا می‌توان توانایی خدا در پیش‌بینی آینده را با ارادهٔ آزاد انسانها سازگار دانست؟‏ جواب این سؤال را در کجا می‌توان یافت؟‏

در جهان میلیونها نفر بر این عقیده‌اند که خدا از طریق کلام خود که به دست سخنگویان و انبیا نوشته شده‌اند،‏ با انسانها ارتباط برقرار کرده است.‏ برای مثال،‏ قرآن به الهاماتی اشاره می‌کند که از جانب خدا آمده‌اند:‏ تورات (‏ شریعت،‏ یا پنج کتاب موسی)‏،‏ زبور (‏ مزامیر)‏،‏ و انجیل (‏ انجیل،‏ نوشته‌های یونانی مسیحی،‏ یا «عهد جدید»)‏،‏ و آنچه به انبیای اسرائیل الهام شد.‏

در نوشته‌های یونانی مسیحی آمده است:‏ «تمامئ کتب از الهام خدا است و بجهة تعلیم و تنبیه و اصلاح .‏ .‏ .‏ مفید است.‏» (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۶‏)‏ بنابراین،‏ هر راهنمایی یا پرتوی از معرفت که به ما می‌رسد،‏ نهایتاً از جانب شخص خدا می‌باشد.‏ پس،‏ آیا عاقلانه نیست که نوشته‌های انبیای باستانی خدا را مورد بررسی قرار دهیم؟‏ آنها در مورد آیندهٔ ما چه می‌گویند؟‏

آینده‌ای که از پیش به تحریر درآمد

هر کسی که نوشته‌های مقدس را خوانده باشد،‏ پی برده است که این نوشته‌ها حاوی صدها نبوت هستند.‏ وقایع تاریخیی همچون سقوط بابِل باستان،‏ بازسازی اورشلیم (‏ از قرن ششم تا قرن پنجم ق.‏د.‏م.‏)‏،‏ و به قدرت رسیدن و سقوط پادشاهان باستانی ماد و پارس و یونان با جزئیات پیشگوئی شده بودند.‏ (‏ اشعیا ۱۳:‏۱۷-‏۱۹؛‏ ۴۴:‏۲۴–‏۴۵:‏۱؛‏ دانیال ۸:‏۱-‏۷،‏ ۲۰-‏۲۲‏)‏ به تحقق رسیدن این گونه نبوتها قوی‌ترین گواهی است که ثابت می‌کند نوشته‌های مقدس حقیقتاً کلام خدا می‌باشند،‏ زیرا تنها خداست که قدرت دارد هم وقایع را پیش‌بینی کند و هم مشخص کند چه در آینده پیش بیاید.‏ بنابراین،‏ می‌توان گفت که نوشته‌های مقدس آینده را از پیش به تحریر درآورده‌اند.‏

خدا خود می‌گوید:‏ «من قادر مطلق هستم و دیگری نیست.‏ خدا هستم و نظیر من نی.‏ آخر را از ابتدا و آنچه را که واقع نشده از قدیم بیان میکنم،‏ و میگویم که ارادهٔ من برقرار خواهد ماند و تمامئ مسرّت خویشرا بجا خواهم آورد .‏ .‏ .‏ من گفتم و البتّه بجا خواهم آورد و تقدیر نمودم و البتّه بوقوع خواهم رسانید.‏» (‏ اشعیا ۴۶:‏۹-‏۱۱؛‏ ۵۵:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ حتی نامی که خدا برای معرفی خود به انبیای زمان قدیم استفاده کرد یَهُوَه بود که معنی تحت‌اللفظی آن چنین است:‏ «او سببِ شدن می‌گردد.‏»‏a (‏ پیدایش ۱۲:‏۷،‏ ۸؛‏ خروج ۳:‏۱۳-‏۱۵؛‏ مزمور ۸۳:‏۱۸‏)‏ خدا خود را اجراکنندهٔ کلامش معرفی می‌کند،‏ کسی که مقصودهای خود را تحقق می‌بخشد.‏

بنابراین،‏ خدا از قدرتی که در پیش‌گویی وقایع دارد استفاده می‌کند تا اهداف و مقاصد خود را به اجرا بگذارد.‏ با این حال،‏ وی اغلب آن را به منظور برحذر داشتن شریران از داوری و دادن امید نجات به خادمانش به کار می‌گیرد.‏ اما،‏ آیا خدا از این قدرت خود به صورت نامحدود استفاده می‌کند؟‏ آیا مطلبی در نوشته‌های مقدس وجود دارد که نشان دهد خدا نمی‌خواسته است واقعه‌ای را از پیش بداند؟‏

آیا خدا همه چیز را از پیش می‌داند؟‏

تمام دلایل ارائه‌شده در حمایت از عقیدهٔ سرنوشت بر این فرض پایه‌گذاری شده است که چون نمی‌توان انکار کرد خدا قدرت آن را دارد که وقایع را از پیش بداند و رویدادهای آینده را تعیین کند،‏ بدون شک همه چیز حتی اعمال تک تک افراد را پیش‌بینی می‌کند.‏ آیا این فرض صحیح است؟‏ نوشته‌های مقدس خدا برعکس آن را نشان می‌دهند.‏

برای مثال،‏ در آیاتی آمده است که «خدا ابراهیم را امتحان کرده» بدو فرمان داد پسر خویش اسحاق را برای قربانی سوختنی بگذراند.‏ درست هنگامی که ابراهیم دست به کار قربانی کردن اسحاق شد،‏ خدا وی را از این کار بازداشته به وی گفت:‏ ‏«الان دانستم که تو از خدا میترسی چونکه پسر یگانهٔ خود را از من دریغ نداشتی.‏» (‏ پیدایش ۲۲:‏۱-‏۱۲‏)‏ اگر خدا از پیش می‌دانست که ابراهیم از فرمانش پیروی می‌کند،‏ چرا این را گفت؟‏ آیا این امتحان را می‌توان صادقانه دانست؟‏

به علاوه،‏ طبق گزارشاتی که از انبیای زمان باستان در دست داریم،‏ خدا بکرّات در مورد خود گفته است که از انجام دادن کاری و یا تصور انجام دادن آن ‹پشیمان شده است.‏› برای مثال،‏ خدا «پشیمان [ترجمهٔ کلمهٔ عبری نَخام‏] شده بود که شاؤل را بر اسرائیل پادشاه ساخته بود.‏» (‏ ۱سموئیل ۱۵:‏۱۱،‏ ۳۵‏؛‏ با ارمیا ۱۸:‏۷-‏۱۰؛‏ یونس ۳:‏۱۰ مقایسه شود.‏)‏ از آنجایی که خدا کامل است،‏ معنی این آیات نمی‌تواند این باشد که خدا در انتخاب شاؤل در مقام پادشاهی اشتباه کرد.‏ بلکه این آیه نشان می‌دهد که خدا از اینکه شاؤل ایمان خود را از دست داد و نافرمانی کرد متأسف شد.‏ اگر خدا از پیش عمل شاؤل را می‌دانست،‏ بنابراین گفتن چنین عبارتی از جانب وی بی‌معنی بود.‏

این عبارت را همچنین در یکی از قدیمی‌ترین آیات که در مورد روزگار نوح صحبت می‌کند می‌توان یافت که می‌گوید:‏ «‏خداوند پشیمان شد که انسانرا بر زمین ساخته بود و در دل خود محزون گشت.‏ و خداوند گفت انسانرا که آفریده‌ام از روی زمین محو سازم .‏ .‏ .‏ چونکه متأسّف شدم از ساختن ایشان.‏» (‏ پیدایش ۶:‏۶،‏ ۷‏)‏ در اینجا نیز معلوم می‌شود که خدا اعمال انسانها را مقدر نکرده است.‏ تأسف،‏ دلگیر شدن و حتی رنجش خدا به دلیل بالا گرفتن شرارت انسانها بود نه به دلیل اینکه خود او کار خطایی انجام داده باشد.‏ آفریدگار از این متأسف بود که لازم شده بود غیر از نوح و خانواده وی تمام انسانها از بین بروند.‏ خدا به ما اطمینان می‌دهد:‏ «من از مردن مرد شریر خوش نیستم.‏»—‏حزقیال ۳۳:‏۱۱‏؛‏ با تثنیه ۳۲:‏۴،‏ ۵ مقایسه شود.‏

بر همین مبنی،‏ آیا می‌توان گفت که خدا پیش‌بینی و حتی مشیت کرده بود که آدم به گناه آلوده شود و از گناه وی نتیجه‌ای اسفبار بر خانوادهٔ بشری ببار بیاید؟‏ مطالبی که ذکر کردیم نشان می‌دهند که چنین عقیده‌ای نمی‌تواند صحیح باشد.‏ از همه مهمتر،‏ چنانچه خدا عاقبت کار را از آغاز می‌دانست،‏ پس می‌توان وی را به دلیل آفریدن بشر بنیان‌گذار گناه به شمار آورد،‏ و گفت که خدا خود آگاهانه مسئول تمام شرارتها و رنج و مشقتهای انسانها بوده است.‏ واضح است که چنین نگرشی با آنچه خدا در مورد خود در کتاب مقدس بیان می‌کند سازگار نیست.‏ وی خدایی مهربان و عادل است که از شرارت متنفر می‌باشد.‏—‏مزمور ۳۳:‏۵؛‏ امثال ۱۵:‏۹؛‏ ۱یوحنا ۴:‏۸‏.‏

دو سرنوشت در مقابل بشر

نوشته‌های مقدس به هیچ وجه نشان نمی‌دهند که خدا به طریقی آیندهٔ ما را از پیش معین یا تقدیر کرده باشد.‏ خدا به فرد فرد انسانها ارادهٔ آزاد داده است تا سرنوشت خود را تعیین کنند.‏ سالیان سال پیش موسای پیغمبر به اسرائیلیان چنین اعلام کرد:‏ «حیات و موت و برکت و لعنت را پیش روی تو گذاشتم پس حیاترا برگزین تا تو با ذریّتت زنده بمانی.‏ و تا یَهُوَه خدای خود را دوست بداری و آواز او را بشنوی و با او ملصق شوی زیرا که او حیات تو و درازئ عمر تو است.‏» (‏ تثنیه ۳۰:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ پیغمبر خدا،‏ عیسی نیز چنین هشدار می‌دهد:‏ «از درِ تنگ داخل شوید زیرا فراخ است آن در و وسیع است آن طریقیکه مؤدّی بهلاکت است و آنانیکه بدان داخل میشوند بسیارند.‏ زیرا تنگ است آن در و دشوار است آنطریقیکه مؤدّی بحیات است و یابندگان آن کم‌اند.‏» (‏ متی ۷:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ دو راه یا دو سرنوشت در مقابل انسان قرار داده شده است.‏ آیندهٔ ما به اعمالمان وابسته است.‏ اطاعت از خدا زندگی‌بخش است و نافرمانی از وی برابر است با مرگ.‏—‏رومیان ۶:‏۲۳‏.‏

خدا «تمام خلق را در هر جا حکم میفرماید که توبه کنند.‏ زیرا روزیرا مقرّر فرمود که در آن ربع مسکون را به انصاف داوری خواهد نمود.‏» (‏ اعمال ۱۷:‏۳۰،‏ ۳۱‏)‏ درست مانند زمان نوح که اکثریت انسانها طریق نافرمانی از خدا را پیش گرفته،‏ نابود گشتند،‏ امروز نیز اکثر مردمان از دستورات خدا نافرمانی می‌کنند.‏ با این حال،‏ خدا از پیش تعیین نکرده است چه کسی نابود و چه کسی رستگار خواهد شد.‏ در واقع،‏ کلام خدا به ما می‌گوید که وی «نمیخواهد که کسی هلاک گردد بلکه همه بتوبه گِرایَنْد.‏» (‏ ۲پطرس ۳:‏۹‏)‏ حتی انسانهای بسیار شریر نیز می‌توانند توبه کنند و مطیع خدا گردند و تغییرات لازم را به عمل آورده مورد عنایت و لطف وی قرار گیرند.‏—‏اشعیا ۱:‏۱۸-‏۲۰؛‏ ۵۵:‏۶،‏ ۷؛‏ حزقیال ۳۳:‏۱۴-‏۱۶؛‏ رومیان ۲:‏۴-‏۸‏.‏

خدا به آنانی که از وی اطاعت کنند وعدهٔ زندگی ابدی را داده است،‏ زندگیی همراه با صلح و آرامش در بهشت،‏ یعنی زمینی که از هر گونه شرارت،‏ خشونت و جنگ پاک بوده،‏ دیگر در آن گرسنگی،‏ رنج،‏ مریضی و مرگ دیده نشود.‏ (‏ مزمور ۳۷:‏۹-‏۱۱؛‏ ۴۶:‏۹؛‏ اشعیا ۲:‏۴؛‏ ۱۱:‏۶-‏۹؛‏ ۲۵:‏۶-‏۸؛‏ ۳۵:‏۵،‏ ۶؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۴‏)‏ حتی مردگان رستاخیز یافته این امکان را خواهند داشت تا خدا را خدمت کنند.‏—‏دانیال ۱۲:‏۲؛‏ یوحنا ۵:‏۲۷،‏ ۲۸‏.‏

مزمورنویس می‌گوید:‏ «مرد کامل را ملاحظه کن و مرد راست را ببین زیرا که عاقبت آن مرد سلامتی است.‏ امّا خطاکاران جمیعاً هلاک خواهند گردید و عاقبت شریران منقطع خواهد شد.‏» (‏ مزمور ۳۷:‏۳۷،‏ ۳۸‏)‏ آیندهٔ شما چگونه خواهد بود؟‏ بدانید که آینده شما کاملاً در دست خودتان است.‏ ناشران این مجله بسیار خوشحال می‌شوند که اطلاعات بیشتری در اختیار شما قرار دهند تا بتوانید آینده‌ای مطمئن را برای خود تضمین کنید.‏

‏[پاورقی]‏

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۶]‏

خدا از قدرت پیش‌بینی خود برای به انجام رساندن اهداف و مقاصد خود استفاده می‌کند

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۸]‏

خدا «نمیخواهد که کسی هلاک گردد بلکه همه بتوبه گِرایَنْد.‏» ۲پطرس ۳:‏۹

‏[تصویر در صفحهٔ ۷]‏

اگر خدا از پیش می‌دانست که ابراهیم با قربانی کردن پسر خود موافقت می‌کند،‏ چگونه می‌توان آنرا امتحانی صادقانه دانست؟‏