با خدا راه رفتن، با مَد نظر داشتن ابدیّت
«ما باسم یَهُوَه خدای خود تا ابدالآباد سلوک خواهیم نمود.»—میکاه ۴:۵.
۱. چرا می‌توان یَهُوَه را «قدیم‌الایّام» خواند؟
یَهُوَه خدا آغازی نداشته است. او بشایستگی «قدیم‌الایّام» خوانده شده، از آنجا که موجودیت او در زمان گذشته تا بی‌نهایت ادامه می‌یابد. ( دانیال ۷:۹، ۱۳) یَهُوَه همچنین در آینده از ابدیّت برخوردار خواهد بود زیرا او «تا ابدالآباد زنده است.» ( مکاشفه ۱۰:۶؛ ۱۵:۳) و در نظر او هزار سال «مثل دیروز است که گذشته باشد، و مثل پاسی از شب.»—مزمور ۹۰:۴.
۲. الف) منظور خدا برای بشر فرمانبردار چیست؟ ب) امیدها و نقشه‌هایمان را باید متمرکز چه چیزی بکنیم؟
۲ از آنجائیکه او حیات‌دهنده ابدی است می‌توانست به اولین زوج بشری، آدم و حَوّا چیزی بدهد که بدست آوردن آن غیرممکن نبود، یعنی امید زندگی بی‌پایان در بهشت. آدم بخاطر نافرمانیی که کرد، از حق زندگی ابدی محروم گشت و باعث شد که گناه و مرگ به نسل او راه یابند. ( رومیان ۵:۱۲) با اینهمه سرکشی آدم مانع انجام مقصود خدا نشد. ارادهٔ یَهُوَه این است که بشر فرمانبردار تا ابد زندگی کند، و او به یقین مقصود خود را به انجام خواهد رساند. ( اشعیا ۵۵:۱۱) پس شایسته است که ما امیدها و نقشه‌هایمان را متوجهٔ خدمت یَهُوَه، با مَد نظر داشتن ابدیّت، بکنیم. در ضمن اینکه ما می‌خواهیم « روز خدا» را در ذهن داشته باشیم، موضوع حیاتیی که نباید فراموش کنیم این است که هدف ما راه رفتن با خدا برای ابدیّت میباشد.—۲پطرس ۳:۱۲.
یَهُوَه در زمان معین خود وارد عمل می‌شود
۳. از کجا می‌دانیم که یَهُوَه «وقت» بخصوصی را برای به انجام رساندن مقصود خود در نظر دارد؟
۳ ما نیز بعنوان کسانی که با خدا راه می‌روند واقعاً به انجام خواستهٔ او علاقه‌مند می‌باشیم. می‌دانیم که یَهُوَه وقت‌نگهدار بزرگ است و این اطمینان را داریم که او هرگز در انجام مقصودش در وقت معین خود، قاصر نیست. برای مثال، «چون زمان بکمال رسید خدا پسر خود را فرستاد.» ( غلاطیان ۴:۴) و نیز به یوحنای رسول گفته شده بود که «وقت» تحقق نبوتهایی که او بصورت نشانها دید، نزدیک است. ( مکاشفه ۱:۱-۳) ‹ وقت داوری مردگان› نیز می‌رسد. ( مکاشفه ۱۱:۱۸) و بیش از ۱۹۰۰ سال پیش پولس رسول هم این سخنان الهام شده را به زبان راند و گفت که خدا « روزیرا مقرّر فرمود که در آن ربع مسکون را به انصاف داوری خواهد نمود.»—اعمال ۱۷:۳۱.
۴. از کجا می‌دانیم که یَهُوَه می‌خواهد به این سیستم شریر چیزها پایان بخشد؟
۴ یَهُوَه این سیستم شریر را به پایان خواهد رسانید، چرا که در این دنیای امروز ننگ بر نام او آورده شده است. و شریران شکفته شده‌اند. ( مزمور ۹۲:۷) با گفتار و اعمالشان بر خدا اهانت می‌ورزند، و او با دیدن خادمانش که تحت ناسزاگویی و جور و ستم هستند رنجیده می‌شود. ( زکریا ۲:۸) پس جای تعجب نیست که یَهُوَه حکم نموده تا بزودی همهٔ تشکیلات شیطان از پا درآید! خدا وقتی را برای این کار معین کرده است و تحقق پیشگوییهای کتاب مقدس به ما نشان می‌دهد که ما در « زمان آخر» این وقت بسر می‌بریم. ( دانیال ۱۲:۴) او بزودی برای برکت بخشیدن به آنانی که به او محبت می‌ورزند وارد عمل خواهد شد.
۵. لُوط و حَبَقُوق چه نظری نسبت به اوضاعی که در اطرافشان بود داشتند؟
۵ خادمان یَهُوَه که در گذشته می‌زیستند آرزوی دیدن روزی را داشتند که شرارت به پایان برسد. برای مثال، لُوط عادل «از رفتار فاجرانهٔ بیدینان رنجیده بود.» ( ۲پطرس ۲:۷) حَبَقُوق بخاطر اوضاعی که در اطرافش می‌دید غصه‌دار بود، و به همین دلیل این تقاضا را کرد: «ایخداوند تا بکی فریاد برمیآ‌ورم و نمیشنوی؟ تا بکی نزد تو از ظلم فریاد برمیآ‌ورم و نجات نمیدهی؟ چرا بی‌انصافیرا بمن نشان میدهی و بر ستم نظر مینمائی و غضب و ظلم پیش روی من میباشد؟ منازعه پدید میآید و مخاصمت سر خود را بلند میکند؟»—حبقوق ۱:۲، ۳.
۶. یَهُوَه به دعاهای حبقوق چه جوابی داد و ما از آن چه درسی می‌گیریم؟
۶ یَهُوَه به حبقوق جوابی کلی داد: «رؤیا هنوز برای وقتِ معیّن است و بمقصد میشتابد و دروغ نمیگوید. اگرچه تأخیر نماید برایش منتظر باش زیرا که البتّه خواهد آمد و درنگ نخواهد نمود.» ( حبقوق ۲:۳) به این طریق خدا ما را باخبر کرد که در «وقتِ معیّن» وارد عمل خواهد شد. اگر چه به نظر میآید که در آن تأخیری بوجود آمده، ولی یَهُوَه مقصود خود را حتماً به انجام خواهد رساند!—۲پطرس ۳:۹.
خدمت کردن با غیرتی تزلزل‌ناپذیر
۷. با اینکه عیسی دقیقاً نمی‌دانست که روز یَهُوَه چه موقع خواهد آمد، چگونه به فعالیتهایش ادامه داد؟
۷ آیا برای باغیرت راه رفتن با خدا، لزومی به دانستن وقت معین یَهُوَه برای وقوع حوادث میباشد؟ خیر. به چند نمونه توجه کن. عیسی بشدّت به زمان اجرای خواست خدا بر روی زمین، همانطور که در آسمان به انجام رسیده است، علاقه‌مند بود. به همین دلیل مسیح به پیروانش یاد داد که به این شکل دعا کنند: «ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدّس باد. ملکوت تو بیاید. ارادهٔ تو چنانکه در آسمان است بر زمین نیز کرده شود.» ( متی ۶:۹، ۱۰) با اینکه عیسی می‌دانست که این تقاضا برآورده خواهد شد، ولی از وقت معین رویدادها مطلع نبود. در این نبوت بزرگ در مورد پایان این سیستم گفت: «از آنروز و ساعت هیچکس اطّلاع ندارد حَتَّی ملائکهٔ آسمان جز پدر من و بس.» ( متی ۲۴:۳۶) از آنجا که عیسی مسیح عامل عمدهٔ به انجام رسانیدن مقصود خدا میباشد، نقش مستقیمی در نابودی دشمنان پدر آسمانیش خواهد داشت. وقتی عیسی بر روی زمین بود، حتی نمی‌دانست چه موقع خدا دست به کار خواهد شد. آیا این مسئله از غیرت او در خدمت به یَهُوَه کاست؟ مسلماً، خیر! شاگردان عیسی وقتی غیرتش را در پاک کردن معبد دیدند «[آنها] را یاد آمد که مکتوبست: ‹غیرت خانهٔ تو مرا خورده است.›» ( یوحنا ۲:۱۷؛ مزمور ۶۹:۹) عیسی خود را کاملاً با کاری که به او واگذار شده بود و به همین منظور فرستاده شده بود، با غیرتی تزلزل‌ناپذیر مشغول نمود. او نیز خدا را با مَد نظر داشتن ابدیّت خدمت کرد.
۸، ۹. وقتی که شاگردان در مورد برقراری ملکوت سؤال کردند، به آنان چه جوابی داده شد و آنها چه رفتاری را پیش گرفتند؟
۸ این موضوع در مورد شاگردان مسیح هم صحت داشت. عیسی درست قبل از به آسمان رفتنش آنان را ملاقات کرد. در روایت آمده است: «پس آنانیکه جمع بودند از او سؤآل نموده گفتند: ‹خداوندا آیا در این وقت ملکوترا بر اسرائیل باز برقرار خواهی داشت؟›» آنان نیز درست مانند استادشان بی‌صبرانه منتظر آمدن ملکوت بودند. با اینهمه عیسی جواب داد: «از شما نیست که زمانها و اوقاتیرا که پدر در قدرت خود نگاه داشته است بدانید؛ لیکن چون روح‌القدس بر شما میآید قوّت خواهید یافت و شاهدان من خواهید بود در اورشلیم و تمامئ یهودیّه و سامره و تا اقصای جهان.»—اعمال ۱:۶-۸.
۹ هیچ نشانی در دست نیست که شاگردان از این جواب دلسرد شده باشند. در عوض آنها با غیرت تمام مشغول کار موعظه شدند. در عرض چند هفته آنان اورشلیم را با تعلیماتشان پر کرده بودند. ( اعمال ۵:۲۸) و در ظرف ۳۰ سال، فعالیت کار موعظه‌شان را آنقدر توسعه داده بودند که پولس می‌توانست بگوید که بشارت «بتمامئ خلقتِ زیر آسمان» موعظه شده است. ( کولسیان ۱:۲۳) با اینکه برخلاف انتظار شاگردان، ملکوت به ‹اسرائیل برگردانده › نشده بود، و در طی زمانی که آنان هنوز زنده بودند در آسمان نیز برقرار نشد، آنها با غیرت به خدمت خود به یَهُوَه ادامه دادند در ضمن اینکه ابدیّت را نیز مَد نظر داشتند.
بررسی انگیزه‌هایمان
۱۰. ندانستن زمان نابودی سیستم شیطان بدست خدا به ما اجازهٔ اثبات چه مطلبی را می‌دهد؟
۱۰ خادمان امروزی یَهُوَه نیز آرزوی دیدن روزی را دارند که این سیستم شریر پایان می‌یابد. با وجود این، مسئلهٔ عمده برای ما رهایی خودمان و دخول به سیستم جدیدی که خدا وعده داده است نمی‌باشد. ما می‌خواهیم که نام یَهُوَه تقدیس و حقانیّت سلطنت او شناخته شود. به این دلیل می‌توانیم خوشحال باشیم که خدا از ‹آنروز و ساعت› که سیستم شیطان را نابود میکند ما را مطلع نکرده است. بدین ترتیب فرصت می‌یابیم تا عزم راسخ خود را در راه رفتن ابدی با خدا نشان دهیم، نه بخاطر هدفهای خودخواهانه و کوتاه‌مدت خودمان بلکه بخاطر مهری که به خدا می‌ورزیم.
۱۱، ۱۲. کمال اخلاقی ایوب به چه نحوی مورد اتهام قرار گرفته بود و این اتهام به ما چه ربطی پیدا میکند؟
۱۱ با حفظ کردن کمال اخلاقی خود نسبت به خدا ثابت می‌کنیم که وقتی شیطان ایوب و در نتیجه انسانهای دیگر را متهم به خدمت به خدا از روی استفادهٔ شخصی نمود، در اشتباه بوده است. پس از اینکه یَهُوَه خادم خود ایوب را مردی کامل و راست و خداترس توصیف کرد شیطان با شرارت ادعا کرد: «آیا ایّوب مجّاناً از خدا میترسد؟ آیا تو گِرد او و گِرد خانهٔ او و گِرد همهٔ اموال او بهر طرف حصار نکشیدی؟ و اعمال دست او را برکت ندادی و مواشئ او در زمین منتشر نشد. لیکن الآن دست خود را دراز کن و تمامئ مایملک او را لمس نما و پیش روی تو ترا ترک خواهد نمود.» ( ایوب ۱:۸-۱۱) ایوب با نگاه داشتن کمال اخلاقی خود تحت آزمایش، ثابت کرد که این ادعای مغرضانه نادرست میباشد.
۱۲ اگر که ما هم به همین طریق کمال اخلاقی خود را نگاه داریم خلاف اتهامی را ثابت می‌کنیم که شیطان وارد کرده، یعنی اینکه ما خدا را تنها از این رو خدمت می‌کنیم چون می‌دانیم پاداشی در راه است. ندانستن زمان دقیقی که خدا برای جزای شریران معین نموده به ما این فرصت را می‌دهد تا محبت خود را به یَهُوَه ثابت کنیم و نشان دهیم که می‌خواهیم برای ابدیّت در راه او سلوک نماییم. این نشان می‌دهد که به خدا وفادار هستیم و به عملکرد او در مورد مسائل مختلف اطمینان داریم. ندانستن روز و ساعت دقیق به ما کمک میکند که گوش به زنگ باشیم و از لحاظ روحانی بیدار بمانیم، زیرا می‌دانیم که پایان این سیستم هر آن می‌تواند فرا رسد، درست مثل دزدی که در شب میآید. ( متی ۲۴:۴۲-۴۴) وقتی که هر روزه با یَهُوَه راه رویم هم دل او را شاد می‌کنیم و هم جوابی به ملامت‌کنندهٔ او، یعنی ابلیس، می‌دهیم.—امثال ۲۷:۱۱.
برنامه‌ریزی برای ابدیّت!
۱۳. کتاب مقدس چه اشاره‌ای به برنامه‌ریزی کردن برای آینده میکند؟
۱۳ آنانی که با خدا راه می‌روند می‌دانند که برنامه‌ریزی عاقلانه برای آینده کار بسیار خردمندانه‌ای است. اغلب مردم از مشکلات و محدودیتهای سنین بالا باخبر می‌باشند و به همین دلیل سعی می‌کنند که از جوانی و توانایی خود کمال استفاده را ببرند تا در پیری از نظر مالی در رفاه باشند. پس آیندهٔ روحانی ما که بسیار مهم‌تر است، چطور؟ امثال ۲۱:۵ می‌گوید: «فکرهای مرد زرنگ تمامّاً بفراخی میانجامد، امّا هر که عجول باشد برای احتیاج تعجیل میکند.» اگر که با در نظر گرفتن ابدیّت برای آیندهٔ خود برنامه‌ریزی کنیم براستی مفید خواهد بود. از آنجایی که دقیقاً نمی‌دانیم پایان این سیستم کی فرا می‌رسد، لازم است به فکر احتیاجات آینده‌مان باشیم. در ضمن اینکه توازن را نگاه می‌داریم مایلیم که خواست الهی را در زندگیمان در درجهٔ اول قرار دهیم. کسانی که ایمان ندارند ممکن است به این نتیجه برسند که اگر شخصی علاقهٔ خود را به انجام دادن خواست خدا معطوف کند نشانهٔ کوته‌فکری او میباشد. آیا این حقیقت دارد؟
۱۴، ۱۵. الف) در باب برنامه‌ریزی کردن برای آینده عیسی چه مَثَلی را نقل کرد؟ ب) چرا مردی که در مَثَلِ عیسی به او اشاره شد، کوته‌فکر بود؟
۱۴ عیسی مَثَلی آموزنده در این باره بیان کرد. او گفت: «شخصی دولتمند را از املاکش محصول وافر پیدا شد. پس با خود اندیشیده گفت چه کنم زیرا جائیکه محصول خود را انبار کنم ندارم؟ پس گفت چنین میکنم انبارهای خود را خراب کرده بزرگتر بنا میکنم و در آن تمامئ حاصل و اموال خود را جمع خواهم کرد. و نفس خود را خواهم گفت که ایجان اموال فراوان اندوخته‌شدهٔ بجهة چندین سال داری، الحال بیارام و به اکل و شرب و شادی بپرداز. خدا ویرا گفت ای احمق در همین شب جان ترا از تو خواهند گرفت آنگاه آنچه اندوختهٔ از آن کِه خواهد بود؟ همچنین است هر کسیکه برای خود ذخیره کند و برای خدا دولتمند نباشد.»—لوقا ۱۲:۱۶-۲۱.
۱۵ آیا منظور عیسی این بود که آن مرد نمی‌بایستی در راه رفاه مالی آیندهٔ خود کوشش می‌نمود؟ خیر، زیرا کتاب مقدس ما را به سخت‌کوشی تشویق میکند. ( ۲تسالونیکیان ۳:۱۰) برای اینکه شخص ‹برای خدا دولتمند باشد› کارهای بخصوصی ضروری می‌باشند و اشتباه این مرد در آن بود که او این کارها را انجام نداد. حتی اگر که می‌توانست سالیان متمادی از ثروت خود لذت ببرد ولی نهایتاً مرگ به سراغش می‌آمد. او کوته‌بین بود و به ابدیّت فکر نمی‌کرد.
۱۶. چرا می‌توانیم با خیال راحت برای آینده به یَهُوَه متکی باشیم؟
۱۶ گام برداشتن با یَهُوَه در حالی که ابدیّت را مَد نظر داریم، هم سودمند میباشد و هم نشانهٔ دوراندیشی. این بهترین راه برنامه‌ریزی برای آینده است. در حالی که برنامه‌ریزی کردن برای تحصیلات، شغل، و مسئولیتهای خانوادگی کار عاقلانه‌ای است، ولی هیچ‌وقت نباید فراموش کنیم که یَهُوَه خادمان وفادارش را هرگز ترک نمی‌کند. داوود پادشاه چنین سرود: «من جوان بودم و الآن پیر هستم، و مرد صالح را هرگز متروک ندیده‌ام، و نه نسلش را که گدای نان بشوند.» ( مزمور ۳۷:۲۵) عیسی نیز همین اطمینان را به ما داد که احتیاجات آنانی را که طالب ملکوت هستند و با یَهُوَه راه می‌روند، خود خدا برطرف خواهد کرد.—متی ۶:۳۳.
۱۷. از کجا می‌دانیم که پایان نزدیک است؟
۱۷ با اینکه ما خدا را با مَد نظر داشتن ابدیّت خدمت می‌کنیم ولی روز یَهُوَه را نیز از خاطر دور نمی‌کنیم. تحقق پیشگویی کتاب مقدس به طور آشکار گواه بر نزدیک شدن آن روز میباشد. جنگ‌ها، بیماری‌ها، زلزله‌ها، و قحطی‌ها در کنار شکنجه و آزار مسیحیان حقیقی، و کار موعظه‌ای که در سراسر جهان بشارت ملکوت را اعلان میکند، از مشخصات این قرن می‌باشند. همهٔ این نشانه‌ها مختص به زمان آخر سیستم شریر چیزها می‌باشند. ( متی ۲۴:۷-۱۴؛ لوقا ۲۱:۱۱) دنیا مملو از کسانی میباشد که ‹خودپرست هستند و طمّاع و لاف‌زن و متکبّر و بدگو و نامطیع والدین و ناسپاس و ناپاک و بی‌الفت و کینه‌دل و غیبت‌گو و ناپرهیز و بی‌مروّت و متنفّر از نیکوئی. و خیانت‌کار و تندمزاج و مغرور که عشرت را بیشتر از خدا دوست میدارند.› ( ۲تیموتاؤس ۳:۱-۵) زندگی در این زمانهای سخت روزهای آخر برای خادمان یَهُوَه نیز آسان نیست. چقدر ما آرزوی روزی را می‌کنیم که ملکوت یَهُوَه تمام بدی را از میان برمی‌دارد! تا آن روز فرا رسد ما می‌خواهیم که قاطعانه با خدا راه برویم در ضمن اینکه ابدیّت را مَد نظر داریم.
خدمت کردن با مَد نظر داشتن زندگی ابدی
۱۸، ۱۹. چه چیزی نشان می‌دهد که وفاداران دوران قدیم در حین خدمتشان به خدا، ابدیّت را مَد نظر داشتند؟
۱۸ در حین راه رفتن با یَهُوَه، ما می‌خواهیم به ایمان کسانی از قبیل هابیل، خَنُوخ، نوح، ابراهیم، و سارَه بیندیشیم. پولس پس از اشاره به آنها گفت: «در ایمان همهٔ ایشان فوت شدند در حالیکه وعده‌ها را نیافته بودند بلکه آنها را از دور دیده تحیّت گفتند و اقرار کردند که بر روی زمینْ بیگانه و غریب بودند.» ( عبرانیان ۱۱:۱۳) آن وفاداران ‹مشتاق وطنی نیکوتر یعنی (وطنِ) سماوی بودند.› ( عبرانیان ۱۱:۱۶) بخاطر ایمانشان خود آنها در انتظار جایی بهتر بودند که تحت حکومت ملکوت مسیحایی خدا قرار دارد. ما می‌توانیم مطمئن باشیم که خدا آنان را با زندگی ابدی در جای بهتر یعنی در بهشت زمینی تحت حکومت ملکوت پاداش خواهد داد.—عبرانیان ۱۱:۳۹، ۴۰.
۱۹ میکاه نبی ابراز کرد که امت یَهُوَه با عزم راسخ خدا را تا ابد پرستش خواهند نمود. او نوشت: «زیرا که جمیع قومها هر کدام باسم خدای خویش سلوک مینمایند امّا ما باسم یَهُوَه خدای خود تا ابدالآباد سلوک خواهیم نمود.» ( میکاه ۴:۵) میکاه با وفاداری یَهُوَه را تا زمانی که زنده بود خدمت نمود. بدون شک، وقتی که او رستاخیز یابد در راه رفتن با خدا تا ابد ادامه خواهد داد. او نمونهٔ خوبی است برای ما که در دوران واپسین این روزهای آخر، زندگی می‌کنیم!
۲۰. ما باید مصمّم به چه کاری باشیم؟
۲۰ یَهُوَه از محبتی که ما برای نام او از خود نشان می‌دهیم قدردانی میکند. ( عبرانیان ۶:۱۰) او می‌داند که برای ما نگهداری کمال اخلاقی نسبت به او در این دنیایی که در تسلط شیطان میباشد آسان نیست. با نظر به این که « دنیا . . . در گذر است،» ولی «کسیکه به ارادهٔ خدا عمل میکند تا بأبد باقی میماند.» ( ۱یوحنا ۲:۱۷؛ ۵:۱۹) با کمک یَهُوَه ما می‌خواهیم مصمّم باشیم که هرگونه زحمتی را که در زندگی روزانه با آن مواجه می‌شویم تحمل کنیم. افکار و نحوهٔ زندگیمان می‌بایستی بر تمام برکاتی که پدر آسمانی پرمحبتمان وعده داده است متمرکز شوند. تمام این وعده‌ها می‌توانند برای ما تحقق پیدا کنند اگر که ما به راه رفتنمان با خدا، با مَد نظر داشتن ابدیّت، ادامه دهیم.—یهودا ۲۰، ۲۱.
چگونه جواب میدهی؟
◻ مقصود خدا برای بشر وفادار چیست؟
◻ چرا یَهُوَه هنوز این دنیای خدانشناس را از بین نبرده است؟
◻ چرا ندانستن وقتی که خدا وارد عمل می‌شود نباید از غیرت ما بکاهد؟
◻ بعضی از فواید راه رفتن با خدا در حینی که ابدیّت را مَد نظر داریم کدامند؟
[تصویر در صفحهٔ ۱۵]
راه رفتن با خدا مستلزم خدمت غیورانه به اوست، مثل شاگردان اولیّهٔ عیسی