تقدیر از «عطایای انسانی»‏

‏«بشناسید آنانی را که در میان شما زحمت می‌کشند .‏ .‏ .‏ و ایشان را در نهایت محبّت،‏ به سبب عملشان محترم دارید.‏»‏‏—‏۱تسالونیکیان ۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

۱.‏ بر طبق اعمال ۲۰:‏۳۵ ارمغان بخشش چیست؟‏ مثالی بیاور.‏

‏«‏دادن از گرفتن فرخنده‌تر است.‏» (‏ اعمال ۲۰:‏۳۵‏)‏ این سخن عیسی بارها و بارها در نظر همه‌مان صورت یقین به خود گرفته است.‏ آیا آخرین خاطرهٔ خود را به یاد داری؟‏ شاید خاطرهٔ شیرین دادن هدیه‌ای به عزیزت بوده است؟‏ بی‌شک برای خوشحال نمودنش هدیه را با توجه و دقت بسیار انتخاب کردی،‏ آن را به دستش دادی،‏ و نقش لبخند رضایت بر چهره‌اش دل و وجود تو را نیز از شادی لبریز نمود.‏ حقیقتاً،‏ دادن و بخششی که با نیت درست صورت گیرد نشان محبت است و ارمغان محبت،‏ شادی و سعادت.‏

۲،‏ ۳.‏ الف)‏ چرا کسی نمی‌تواند در سعادتمند بودن از یَهُوَه سبقت جوید،‏ و دل او چگونه با دادن «عطایای انسانی» شاد می‌گردد؟‏ ب)‏ ما در خصوص عطایای خدا از چه نگرشی باید پرهیز نماییم؟‏

^۲ اما،‏ چه کسی می‌تواند در سعادتمند بودن،‏ از یَهُوَه که صاحب ‹هر بخشندگی نیکوست› سبقت جوید؟‏ (‏ یعقوب ۱:‏۱۷؛‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۱۱‏)‏ نیت و مراد یَهُوَه از تمام هدایا و بخشندگیهایش جز محبت نیست.‏ (‏ ۱یوحنا ۴:‏۸‏)‏ یَهُوَه با همین نیت «عطایای انسانی» را از طریق عیسی مسیح به جماعات اهدا نمود.‏ (‏ افسسیان ۴:‏۸‏،‏ د ج )‏ اهدای پیران به منظور نگهداری از گله بر عمق محبت یَهُوَه به مردمش دلالت دارد.‏ این مردان بدقت انتخاب شده‌اند—‏بدین مفهوم که از لحاظ کتاب مقدس واجد شرایط می‌باشند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۷؛‏ تیطس ۱:‏۵-‏۹‏)‏ ایشان نیک می‌دانند که باید «بر گله ترحّم» نمایند تا بدین طریق گوسفندان به سپاس و قدردانی از شبانان خود ترغیب شوند.‏ (‏ اعمال ۲۰:‏۲۹؛‏ مزمور ۱۰۰:‏۳‏)‏ هنگامی که یَهُوَه گوسفندانش را می‌بیند که دلهایشان سرشار از سپاس و قدردانی می‌باشد،‏ بی‌شک خود نیز خرسند و شاد می‌گردد!‏—‏امثال ۲۷:‏۱۱‏.‏

^۳ مسلماً ما هیچگاه به خود اجازه نمی‌دهیم که عطایا و بخششهای یَهُوَه را خوار و حقیر بشماریم،‏ و یا نسبت به او ناسپاس باشیم.‏ در اینجا دو سؤال مطرح می‌شود:‏ پیران باید چه نگرشی نسبت به وظایف خود در جماعت داشته باشند؟‏ دیگر اعضای جماعت چگونه می‌توانند از «عطایای انسانی» قدردانی نمایند؟‏

‏‹ما مددکار شما هستیم›‏

۴،‏ ۵.‏ الف)‏ پولس جماعت را به چه چیز تشبیه نمود،‏ و چرا می‌توان آن را تشبیهی بجا دانست؟‏ ب)‏ پولس با آوردن این مثل می‌خواست به چه چیزی اشاره کند؟‏

^۴ یَهُوَه قدری اختیارات به «عطایای انسانی» واگذار نموده است.‏ البته،‏ پیران نمی‌خواهند از اختیارات خود سوءاستفاده کنند،‏ و نیک می‌دانند که چه سهل است که انسان ناکامل در این دام بیفتد.‏ ببینیم ایشان باید چه نگرشی نسبت به دیگر اعضای جماعت داشته باشند.‏ در این خصوص می‌توانیم مثلی را که پولس رسول به کار برد مورد توجه قرار دهیم.‏ پولس پس از صحبت راجع به دلیل وجود «عطایای انسانی» اظهار نمود:‏ «در محبّت پیروی راستی نموده،‏ در هر چیز ترقّی نماییم در او که سر است،‏ یعنی مسیح؛‏ که از او تمام بدن مرکّب و مرتّب گشته،‏ به مدد هر مفصلی و بر حسب عمل به اندازهٔ هر عضوی بدن را نموّ می‌دهد برای بنای خویشتن در محبّت.‏» (‏ افسسیان ۴:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ بدینسان پولس جماعت را که مرکب از پیران و دیگر اعضای آن می‌شود،‏ به بدن انسان تشبیه نمود.‏ چرا بدن را می‌توان تصویر خوبی از جماعت دانست؟‏

^۵ بدن انسان دارای اعضای مختلف و یک سر است.‏ هیچ عضوی از بدن—‏حتی کوچکترین عضله،‏ عصب،‏ یا رگ—‏بلااستفاده نیست.‏ هر عضوی ارزش خود را داراست و سهمی در سلامت و زیبایی کل بدن دارد.‏ جماعت نیز از اعضای مختلفی تشکیل شده است،‏ و هر عضو—‏جوان،‏ سالخورده،‏ قوی،‏ کم‌بنیه—‏سهمی در سلامت و زیبندگی روحانی جماعت دارد.‏ (‏ ۱قرنتیان ۱۲:‏۱۴-‏۲۶‏)‏ هیچ عضوی نباید خود را بی‌ارزش و بی‌مقدار به حساب آورد.‏ همچنین هیچ عضوی نباید خود را برتر از دیگران بداند،‏ چرا که همهٔ ما—‏چه شبان،‏ چه گوسفند—‏اعضای یک بدن می‌باشیم و این بدن یک سر دارد و آن مسیح است.‏ پس پولس با آوردن این مثل می‌خواست به محبت،‏ مراقبت،‏ و احترامی که باید به یکدیگر نشان دهیم اشاره کند.‏ پیران با پی بردن به این امر نگرش متواضع و واقع‌بینانه‌ای از نقش خود در جماعت کسب می‌کنند.‏

۶.‏ پولس با وجود داشتن اختیارات رسالت چگونه روحیه‌ای متواضعانه از خود نشان داد؟‏

^۶ این «عطایای انسانی» در پی آن نیستند که اختیار زندگی و ایمان هم‌ایمانان خود را به دست گیرند.‏ پولس با وجود داشتن اختیارات رسالت،‏ متواضعانه گفت:‏ «نه آنکه بر ایمان شما حکم کرده باشیم بلکه شادی شما را مددکار هستیم زیرا که به ایمان قایم هستید.‏» (‏ ۲قرنتیان ۱:‏۲۴‏)‏ پولس ابداً در پی آن نبود که ایمان و طریق زندگی برادران خود را بازرسی کند.‏ او اصلاً لزومی به این کار نمی‌دید،‏ چرا که نسبت به ایمان برادران و خواهران خود شکی به خود راه نمی‌داد و یقین داشت که آمدن ایشان به سازمان یَهُوَه تنها به این سبب است که می‌خواهند در طریق درست سلوک نمایند.‏ از این رو،‏ او در مورد خود و همسفرش تیموتاؤس،‏ در واقع گفت:‏ ‹ وظیفهٔ ما کمک کردن به شماست تا در خدمت به خدا شادمان باشید.‏› (‏ ۲قرنتیان ۱:‏۱‏)‏ براستی چه روحیهٔ متواضعی!‏

۷.‏ پیران متواضع با نظر به نقش خود در جماعت متوجه چه چیزی هستند،‏ و در مورد هم‌ایمانانشان از چه چیزی مطمئن می‌باشند؟‏

^۷ امروزه «عطایای انسانی» همین وظیفه را دارند.‏ ایشان نیز ‹شادی ما را مددکار هستند.‏› پیران متواضع با نظر به این موضوع متوجه هستند که نباید مقدار و اندازهٔ خدمت به خدا را برای دیگران تعیین کنند.‏ البته مسلماً گهگاه برادر یا خواهری برای توسعه و پیشرفت موعظه‌اش احتیاج به تشویق پیدا می‌کند،‏ لیکن خدمت به خدا باید از دل برآید.‏ (‏ با ۲قرنتیان ۹:‏۷ مقایسه شود.‏)‏ ایشان اطمینان دارند که چنانچه هم‌ایمانانشان دلشاد باشند هر آنچه از دستشان برآید انجام خواهند داد.‏ آنان از صمیم قلب می‌خواهند به برادران خود کمک کنند تا ‹ یَهُوَه را با شادی عبادت نمایند.‏›—‏مزمور ۱۰۰:‏۲‏.‏

کمک به برادران برای خدمتی شاد

۸.‏ پیران جماعت به چه طرقی می‌توانند به دیگران کمک کنند تا خدمتی توأم با شادی و خوشی انجام دهند؟‏

^۸ شما پیران چگونه می‌توانید به برادران خود کمک کنید تا خدمتی توأم با خوشی و شادی داشته باشند؟‏ برای آنان نمونه باشید تا تشویق شوند.‏ (‏ ۱پطرس ۵:‏۳‏)‏ کاری کنید که غیرت روحانی و شادی شما آنچنان از چهره‌تان مشعشع باشد که همه بخواهند نمونهٔ شما را سرمشق قرار دهند.‏ دیگران را به سبب تلاشهایی که با تمام جان و دل انجام می‌دهند تحسین کنید.‏ (‏ افسسیان ۴:‏۲۹‏)‏ تحسینی گرم و صادقانه کمک می‌کند تا شخص وجود خود را مفید و ضروری حس کند.‏ همچنین گوسفندان را تشویق می‌کند که تمام سعی خود را در جهت خدمت به خدا به خرج دهند.‏ از مقایسه‌های نابجا شدیداً پرهیز کنید.‏ (‏ غلاطیان ۶:‏۴‏)‏ چنین مقایسه‌هایی بیشتر باعث دلسردی هستند تا محرکی برای پیشرفت.‏ از آن گذشته،‏ هر گوسفند یَهُوَه را باید منحصر به فرد دانست—‏یعنی،‏ فردی با خصوصیات و استعدادهای متمایز از دیگران.‏ شما پیران باید همچون پولس،‏ به برادران خود ابراز اطمینان کنید.‏ محبت «همه را باور می‌نماید،‏» و از این رو بجاست که باور داشته باشید که برادرانتان به خدا عشق و علاقه دارند و نیتی جز شاد نمودن او در دل ایشان نیست.‏ (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۷‏)‏ شما با ‹ اکرام نمودن دیگران› نیکوترین خصلتها را در ایشان رشد و پرورش خواهید داد.‏ (‏ رومیان ۱۲:‏۱۰‏)‏ اطمینان داشته باشید که اکثر گوسفندان خدا چنانچه تشویق شوند و روحیه‌شان تقویت گردد،‏ برای خدمت به خدا نهایت سعی خود را نموده،‏ از خدمت خود دلشاد خواهند بود.‏—‏متی ۱۱:‏۲۸-‏۳۰‏.‏

۹.‏ چه طرزفکری در میان پیران به آنان کمک می‌کند تا شادی خود را در خدمت حفظ کنند؟‏

^۹ پیران باید خود را متواضعانه ‹مددکار› دیگران بدانند.‏ چنین طرز فکری به خود آنها نیز کمک می‌کند تا شادی خود را در خدمت به خدا حفظ کنند و قدر پیران همکارشان را که عطایایی بی‌همتا به حساب می‌آیند بدانند.‏ هر کدام از پیران استعدادها و تواناییهای خاص خود را دارد که به نحوی در جماعت به کار می‌آید.‏ (‏ ۱پطرس ۴:‏۱۰‏)‏ استعداد یکی شاید در تعلیم دادن باشد.‏ دیگری ممکن است مدیر کاردانی باشد.‏ خونگرمی و دلسوزی بعضی از پیران نیز باعث می‌شود دیگران با آنان بسیار راحت باشند.‏ در حقیقت هیچیک از پیران همهٔ این خصوصیات را به یک اندازه در خود ندارد.‏ اما آیا داشتن،‏ مثلاً استعداد تعلیم،‏ نشان برتری یکی بر دیگریست؟‏ ابداً !‏ (‏ ۱قرنتیان ۴:‏۷‏)‏ همچنین،‏ هیچیک از پیران نباید به استعداد دیگری غبطه خورد و یا با مشاهدهٔ اینکه دیگران استعدادهای او را تحسین می‌کنند خود را بی‌صلاحیت بپندارد.‏ به یاد داشته باش که یَهُوَه از استعدادهای تو بخوبی باخبر است.‏ همچنین می‌تواند تو را یاری نماید تا در کمک به برادرانت استعدادهای خود را پرورش دهی.‏—‏فیلپیان ۴:‏۱۳‏.‏

‏‹اطاعت و انقیاد بنما›‏

۱۰.‏ چرا بسیار بجاست که از «عطایای انسانی» قدردانی کنیم؟‏

^۱۰ بسیار بجاست که به منظور هدیه یا عطیه‌ای که به ما داده شده است تشکر و قدردانی کنیم.‏ در کولسیان ۳:‏۱۵ آمده است که «شاکر باشید.‏» در مورد «عطایای انسانی» که یَهُوَه به ما داده است چطور؟‏ شکی نیست که در درجهٔ نخست باید از یَهُوَه متشکر باشیم که در بخشش بسیار سخی می‌باشد.‏ اما در مورد خود «عطایای انسانی» چطور؟‏ چگونه می‌توانیم قدردانی خود را به آنان نشان دهیم؟‏

۱۱.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم از «عطایای انسانی» قدردانی کنیم؟‏ ب)‏ مفهوم «اطاعت» و «انقیاد» چیست؟‏

^۱۱ قدردانی خود را نسبت به «عطایای انسانی» می‌توانیم با سریع به گوش گرفتن نصایح آنان و عمل کردن مطابق تصمیماتی که مبنی بر کتاب مقدس می‌گیرند ابراز کنیم.‏ کتاب مقدس به ما توصیه می‌کند:‏ «مرشدان خود را اطاعت و انقیاد نمایید زیرا که ایشان پاسبانی جانهای شما را می‌کنند،‏ چونکه حساب خواهند داد تا آن را به خوشی نه به ناله به جا آورند،‏ زیرا که این شما را مفید نیست.‏» (‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۷‏)‏ چنانچه توجه کرده باشی تنها «اطاعت» از پیران جماعت کافی نیست،‏ آنان را «انقیاد» نیز باید نمود.‏ معنی تحت‌الفظی واژهٔ یونانیی که «انقیاد» ترجمه شده است «گردن نهادن» می‌باشد.‏ ریچارد لِنسکی،‏ عالِم کتاب مقدس،‏ در مورد دو واژهٔ «اطاعت» و «انقیاد» چنین اظهارنظر می‌کند:‏ «اطاعت زمانی است که شخص با آنچه از او خواسته شده است موافق،‏ و از صحت آن اطمینان کسب کرده باشد؛‏ اما انقیاد هنگامی است که شخص نظری مخالف دارد.‏» هنگامی که ما علت و دلیل تصمیمی اتخاذشده را درک کنیم و با آن موافق باشیم،‏ اطاعت آسان است.‏ حال اگر دلیل آن را ندانیم،‏ آنوقت چه؟‏

۱۲.‏ چرا بجاست که حتی زمانی که از دلایل تصمیمی اتخاذشده کاملاً اطلاع نداریم انقیاد یا فرمانبرداری کنیم؟‏

^۱۲ در اینجاست که انقیاد،‏ یا به بیان دیگر فرمانبرداری لازم است.‏ به چه دلیل؟‏ اول آنکه باید اطمینان داشته باشیم که این برادرانِ روحانیِ واجد شرایط نیتی جز خیر و صلاح ما ندارند.‏ آنان نیک می‌دانند که در مقابل تک تک گوسفندانی که برای مراقبت به دست ایشان سپرده شده است به یَهُوَه جوابگو می‌باشند.‏ (‏ یعقوب ۳:‏۱‏)‏ در ضمن،‏ شاید ما از تمام شواهد و امور محرمانه‌ای که به تصمیم نهایی منجر شده است مطلع نباشیم.‏—‏امثال ۱۸:‏۱۳‏.‏

۱۳.‏ چه چیزی به ما کمک می‌کند تا از تصمیمات قضایی پیران جماعت انقیاد نماییم؟‏

^۱۳ چگونه می‌توان از تصمیمات قضایی انقیاد نمود؟‏ شکی نیست که گردن نهادن به پاره‌ای از این تصمیمات چندان آسان نیست بویژه هنگامی که موضوع،‏ اخراج یکی از عزیزان،‏ خویشان،‏ یا دوستان صمیمی‌مان باشد.‏ در اینجا نیز بهترین کار گردن نهادن به تصمیم «عطایای انسانی» است.‏ آنان بسیار واقع‌بینانه‌تر از ما با موضوع برخورد کرده‌اند،‏ و حقایق بیشتری را از نظر گذرانده‌اند.‏ بد نیست بدانیم که پیران این گونه تصمیمات را با تحمل رنج فراوان اتخاذ می‌کنند؛‏ چرا که ‹داور خداوند‏› بودن مسئولیتی بس خطیر است.‏ (‏ ۲تواریخ ۱۹:‏۶‏)‏ ایشان تمام سعی خود را می‌کنند تا رحیم و غفّار باشند زیرا بخوبی واقفند که خدا «غفّار» است.‏ (‏ مزمور ۸۶:‏۵‏)‏ ایشان در عین حال وظیفه دارند جماعت را پاک و منزه نگاه دارند،‏ و بر طبق فرمان کتاب مقدس خطاکارانِ ناتوبه‌کار و غیرنادم را اخراج می‌نمایند.‏ (‏ ۱قرنتیان ۵:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ در بسیاری از موارد خودِ شخصِ خطاکار با تصمیم اتخاذشده مخالفتی ندارد.‏ شاید این تأدیب عامل محرکی باشد که او را به طرزفکری منطقی‌تر سوق دهد.‏ چنانچه ما نیز به او محبت داشته باشیم باید به تصمیم اتخاذشده گردن نهیم،‏ و بدین ترتیب به او کمک کنیم که از تأدیب فایده ببرد.‏—‏عبرانیان ۱۲:‏۱۱‏.‏

‏‹ایشان را در نهایت محبت محترم دار›‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ بر طبق ۱تسالونیکیان ۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏،‏ چرا باید پیران جماعت را محترم بداریم؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت که پیران جماعت حقیقتاً ‹زحمت› بسیار می‌کشند؟‏

^۱۴ ما می‌توانیم با محترم داشتن «عطایای انسانی» قدردانی و سپاس خود را به ایشان ابراز کنیم.‏ پولس در رسالهٔ خود به برادران تَسالونیکی بدیشان چنین گوشزد نمود:‏ «بشناسید آنانی را که در میان شما زحمت می‌کشند و پیشوایان شما در خداوند بوده،‏ .‏ .‏ .‏ ایشان را در نهایت محبّت،‏ به سبب عملشان محترم دارید.‏» (‏ ۱تسالونیکیان ۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ آیا «زحمت کشیدن» حقیقتاً واژهٔ مناسبی در توصیف خدمات بی‌شائبهٔ این برادران نیست؟‏ لحظه‌ای به سنگینیِ بارِ مسئولیتی که بر دوش پیران جماعت است فکر کن.‏

^۱۵ بسیاری از پیران پدر و نان‌آور خانوادهٔ خود نیز می‌باشند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۵:‏۸‏)‏ اگر پیر جماعت فرزندانی در خانه داشته باشد مسلماً باید اوقاتی را با آنان صرف کند و از ایشان مراقبت نماید.‏ شاید لازم باشد در کارهای مدرسه‌شان به آنان کمک کند،‏ و همچنین اوقاتی را با آنان جهت صرف کردن شور و انرژی جوانی‌شان به تفریحات سالم بپردازد.‏ (‏ جامعه ۳:‏۱،‏ ۴‏)‏ از همه مهمتر آنکه وی مسئولیت رفع نیازهای روحانی خانواده را بر عهده دارد،‏ نیازهایی از قبیل مطالعهٔ مرتب خانوادگی،‏ مشارکت با ایشان در خدمت موعظه،‏ و رفتن با آنان به جماعت.‏ (‏ تثنیه ۶:‏۴-‏۷؛‏ افسسیان ۶:‏۴‏)‏ فراموش نکنیم که علاوه بر این مسئولیتهای معمول خانوادگی وظایف دیگری نیز بر دوش ایشان است:‏ آماده کردن گفتار و سخنرانی برای بخشهای مختلف جلسات،‏ شبانی برادران و خواهران،‏ رسیدگی به رفاه روحانی جماعت،‏ همچنین در صورت لزوم رسیدگی به موارد قضایی.‏ بعضی از پیران مسئولیتهای دیگری نیز در مجمعها،‏ کنگره‌ها،‏ کمیته‌های رابط با بیمارستانها و همچنین در رابطه با ساختن سالنهای ملکوت بر عهده دارند.‏ این برادران بحق «زحمت» بسیار می‌کشند!‏

۱۶.‏ به چه طرقی می‌توانیم پیران را محترم بداریم؟‏

^۱۶ چگونه می‌توانیم ایشان را محترم بداریم؟‏ کتاب مقدس در این خصوص می‌گوید:‏ «سخنی که در محلّش گفته شود چه بسیار نیکو است!‏» (‏ امثال ۱۵:‏۲۳؛‏ ۲۵:‏۱۱‏)‏ با گفتن سخنی حاکی از قدردانی،‏ و تشویقی خالصانه به آنان نشان می‌دهیم که برای زحمات آنان ارزش بسیار قائل می‌باشیم.‏ همچنین،‏ در عین حال که از کمک طلبیدن از ایشان مضایقه نمی‌کنیم،‏ بجاست که حد توقعات و انتظارات خود را نیز بدانیم.‏ گهگاه ‹ دلمان در اندرونمان پیچ و تاب می‌کند› و از سوی «معلمی توانا» محتاج تشویق روحانی،‏ راهنمایی،‏ و یا توصیه‌ای مفید می‌گردیم.‏ (‏ مزمور ۵۵:‏۴؛‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۲‏،‏ انجیل شریف )‏ از سوی دیگر بجاست فراموش نکنیم که پیران جماعت تنها زمان محدودی را می‌توانند به ما اختصاص دهند،‏ چرا که نباید از نیازهای خانوادهٔ خود و دیگر اعضای جماعت غافل بمانند.‏ پس می‌توانیم به نشان ‹همدردی› با این برادرانِ زحمت‌کش در انتظارات و توقعاتمان از آنان تعادل را حفظ کنیم.‏ (‏ ۱پطرس ۳:‏۸‏)‏ در عوض،‏ برای همان وقت و توجه معقولی که به ما اختصاص می‌دهند از ایشان بسیار سپاسگزار باشیم.‏—‏فیلپیان ۴:‏۵‏.‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ همسران پیران جماعت چه از خود گذشتگیهایی از خود نشان می‌دهند،‏ و چگونه می‌توانیم نشان دهیم که از خود گذشتگیهای آنان در نظرمان بسیار ارزشمند است؟‏

^۱۷ همسران پیران جماعت چطور؟‏ آنان را به چه صورت باید محترم بداریم؟‏ می‌دانیم که این خواهران در واقع شوهر خود را از لحاظ توجه و مراقبت با جماعت تقسیم کرده‌اند.‏ این موضوع مستلزم از خود گذشتگی بسیار از جانب آنان است.‏ گهگاه پیران باید ساعات عصر خود را که قاعدتاً می‌توانند با خانواده‌شان بگذرانند به کارهای جماعت اختصاص دهند.‏ در بسیاری از جماعات از خود گذشتگی چنین خواهرانِ وفاداری به شوهرانشان امکان می‌دهد تا به گوسفندان یَهُوَه رسیدگی کنند.‏—‏با ۲قرنتیان ۱۲:‏۱۵ مقایسه شود.‏

^۱۸ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که این از خود گذشتگی آنان در نظرمان بسیار ارزشمند است؟‏ به این طریق که از شوهرانشان انتظار بیجا نداشته باشیم.‏ در اینجا نیز نباید تأثیر عظیم سخنی حاکی از قدردانی را از یاد برد.‏ در امثال ۱۶:‏۲۴ آمده است:‏ «سخنان پسندیده مثل شان عسل است،‏ برای جانْ شیرین است و برای استخوانها شفادهنده.‏» نمونه‌ای بیاوریم.‏ پس از یکی از جلسات مسیحی،‏ زن و شوهری پیش یکی از پیران جماعت رفتند تا در مورد پسر نوجوانشان با او صحبت کنند.‏ همچنانکه پیر جماعت با آن دو صحبت می‌کرد همسر وی با بردباری منتظر نشست.‏ پس از آن،‏ مادر نوجوان پیش او رفت و گفت:‏ «واقعاً ممنونم که منتظر نشستی که شوهرت بتواند به ما کمک کند.‏» همین جملهٔ ساده و شیرینِ حاکی از قدردانی واقعاً به دل او نشست.‏

۱۹.‏ الف)‏ پیران سراسر دنیا در کل چه اهدافی را وفادارانه دنبال می‌کنند؟‏ ب)‏ همهٔ ما باید مصمم به انجام چه کاری باشیم؟‏

^۱۹ اینکه یَهُوَه پیران جماعت را برای نگهداری از گوسفندان داده است از جمله ‹بخشندگی‌های نیکوی› اوست.‏ (‏ یعقوب ۱:‏۱۷‏)‏ این مردان کامل نیستند و مانند همهٔ ما خطا می‌کنند.‏ (‏ ۱پادشاهان ۸:‏۴۶‏)‏ لیکن،‏ پیران جماعاتِ سراسر جهان کلاً وفادارانه هدف و منظوری را که یَهُوَه برای ایشان دارد به جا می‌آورند—‏بویژه در راه اصلاح،‏ بنا کردن،‏ متحد ساختن،‏ و حفاظت از گله.‏ باشد که پیران جماعت با عطوفت و مهربانی از گوسفندان یَهُوَه نگهداری کنند و بدینسان هدیه یا موهبتی در دست برادرانشان باشند.‏ ما نیز بجاست که با اطاعت و انقیاد از «عطایای انسانی» و محترم داشتن ایشان به سبب زحمات بسیارشان قدردانی و سپاس خود را به آنان ابراز کنیم.‏ حقیقتاً چقدر باید از یَهُوَه ممنون و سپاسگزار باشیم که از سر مهر و عطوفت شبانانی را در خدمت ما قرار داده است که در واقع به گوسفندان می‌گویند:‏ ‹ وظیفهٔ ما کمک به شماست تا در خدمت به خدا شادمان باشید›!‏

چه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ چرا بدن را تشبیه خوبی برای جماعت می‌توان دانست؟‏

◻ پیران جماعت چگونه می‌توانند به برادران و خواهران خود کمک کنند تا خدمتشان به یَهُوَه توأم با خوشی و شادی باشد؟‏

◻ چرا باید از پیران جماعت هم اطاعت و هم انقیاد نمود؟‏

◻ به چه طرقی می‌توانیم پیران جماعت را محترم بداریم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶]‏

پیران،‏ دیگران را به سبب تلاشهایی که با تمام جان و دل انجام می‌دهند تحسین کنید

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۷]‏

پیران با غیرتی که در خدمت از خود نشان می‌دهند می‌توانند به خانواده و اعضای جماعت کمک کنند تا با دلی شاد خدمت نمایند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۸]‏

ما از زحمات پیران جماعت بسیار قدردانی می‌کنیم!‏