کامل و متیقّن باش

‏«[او] پیوسته برای شما در دعاهای خود جدّ و جهد می‌کند تا در تمامی ارادهٔ خدا کامل و متیقّن شوید.‏» —‏ کُولُسیان ۴:‏⁠۱۲‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ غیر مسیحیان چه نظری در مورد مسیحیان اولیه داشتند؟‏ ب)‏ رسالهٔ پولس به کُولُسیان چگونه حاکی از محبت است؟‏

چه مهر و محبت ژرفی آن پیروان مسیح به هم داشتند!‏ تِرتولیانوس،‏ نویسندهٔ قرن دوم و سوم د.‏م.‏،‏ مطالبی در باب محبت مسیحیان به یتیمان،‏ تنگدستان،‏ و سالمندان به تحریر در آورده است.‏ در واقع اعمال محبت‌آمیز مسیحیان آنچنان غیرمسیحیان را تحت تأثیر قرار می‌داد که اغلب زبان به تحسین گشوده می‌گفتند:‏ ‹نگاه کنید که چه محبتی به یکدیگر دارند.‏›‏

^۲ رسالهٔ پولس به کُولُسیان بخوبی حکایت از محبت ژرف پولس و اِپَفْراس به برادران و خواهران کولسی دارد.‏ پولس به آنان نوشت:‏ «اِپَفْراس پیوسته برای شما در دعاهای خود جدّ و جهد می‌کند تا در تمامی ارادهٔ خدا کامل و متیقّن شوید.‏» آری،‏ این سخنان کُولُسیان ۴:‏⁠۱۲ طی سال ۲۰۰۱،‏ برای شاهدان یَهُوَه آیهٔ سال منظور شده است:‏ «در تمامی ارادهٔ خدا کامل و متیقّن شوید.‏»‏

۳.‏ اِپَفْراس برای چه موضوعهایی دعا کرد؟‏

^۳ چنانکه از متن آیه پیداست دعایی که اِپَفْراس برای عزیزانش کرد دو جنبه داشت:‏ (‏ ۱)‏ کامل شوند و (‏ ۲)‏ از ارادهٔ یَهُوَه یقین کامل حاصل کنند.‏ این سخنان اگر در کتاب مقدس نگاشته شده،‏ به این سبب است که به ما فایده برساند.‏ پس،‏ بر این اصل بجاست که از خود سؤال کنیم:‏ ‹من شخصاً به چه چیزی نیاز دارم تا بتوانم کامل شوم و از اراده یَهُوَه یقین کامل حاصل کنم؟‏ و این کار برای من چه ثمراتی به همراه خواهد داشت؟‏› بگذار ببینیم.‏

تلاش برای کامل شدن

۴.‏ کُولُسیان می‌بایست از چه نظر «کامل» می‌شدند؟‏

^۴ اِپَفْراس از صمیم قلب برای برادران و خواهران مسیحی‌اش در کُولُسی آرزو کرد که «کامل» شوند.‏ واژه‌ای که پولس به کار برد و «کامل» ترجمه شده است،‏ بلوغ،‏ رشد کامل،‏ و پختگی نیز معنی می‌دهد.‏ (‏ متّیٰ ۱۹:‏۲۱؛‏ عبرانیان ۵:‏⁠۱۴؛‏ یعقوب ۱:‏⁠۴،‏ ۲۵‏)‏ بدیهی است که فرد تنها به صرف اینکه تعمید یافته و شاهد یَهُوَه شده است از لحاظ مسیحی بالغ نمی‌باشد.‏ پولس در رساله‌ای به مسیحیان اَفَسُس (‏ شهری که در غرب کُولُسی واقع بود،‏)‏ شبانان و معلمان را ترغیب نمود تا همه را «به یگانگی ایمان و معرفت تامِ پسر خدا و به انسانِ کامل،‏ به اندازهٔ قامت پُری مسیح» برسانند.‏ او در جای دیگر به مسیحیان تأکید کرد که «در فهم رشید» گردند.‏ —‏ اَفَسُسیان ۴:‏⁠۸-‏۱۳؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۴:‏۲۰‏.‏

۵.‏ چگونه می‌توانیم کاملیت را هدف اصلی خود سازیم؟‏

^۵ اگر در میان مسیحیان کولسی برخی هنوز به رشد کامل و بلوغ روحانی نرسیده بودند وقت آن بود که فکری در این مورد بکنند.‏ آیا بجا نیست که این اصل را در مورد خودمان نیز به کار گیریم؟‏ فرقی نمی‌کند که چند سال یا چند دهه از تعمیدمان گذشته باشد،‏ باید صادقانه ببینیم که آیا در نحوهٔ استدلالها و نقطه‌نظرهایمان پیشرفت واقعی کرده‌ایم؟‏ آیا اکنون از اصول کتاب مقدس برای اتخاذ تصمیماتمان استفاده می‌کنیم؟‏ آیا امور مربوط به خدا و مصالح جماعت در برنامهٔ زندگی ما جا افتاده‌اند و یا اینکه این امور را به حسب اتفاق انجام می‌دهیم؟‏ البته شرح و بسط تمام طرق رسیدن به بلوغ روحانی در این مقاله نمی‌گنجد،‏ لذا به ذکر دو نمونه اکتفا می‌کنیم.‏

۶.‏ یکی از زمینه‌هایی که می‌توانیم در آن به سوی کاملیت پیشرفت نماییم و همچون یَهُوَه رفتار کنیم کدام است؟‏

^۶ نمونهٔ اول:‏ فرض کنیم که در محیطی بزرگ شده‌ایم که عموماً نسبت به عده‌ای به دلیل تفاوت نژاد یا ملیت،‏ و یا نسبت به اهالی منطقهٔ بخصوصی تبعیض و خصومت رایج است.‏ حال،‏ آموخته‌ایم که خدا میان انسانها تبعیض نمی‌گذارد،‏ لذا ما هم نمی‌باید تبعیض قائل شویم.‏ (‏ اعمال ۱۰:‏۱۴،‏ ۱۵،‏ ۳۴،‏ ۳۵‏)‏ در ضمن،‏ در جماعت یا حوزهٔ ما عده‌ای از آن نژاد،‏ ملیت،‏ یا منطقه هستند.‏ آیا به ایشان بدبین هستیم و در موردشان بد قضاوت می‌کنیم؟‏ آیا حساسیتمان باعث می‌شود وقتی یکی از ایشان نسبت به ما خطای کوچکی کرد یا مسئلهٔ ناچیزی پیش آمد فوراً آن را به حساب اختلاف نژادی بگذاریم؟‏ از خود سؤال کن:‏ آیا لازم است در این زمینه یعنی داشتن دید بی‌طرفانهٔ الهی پیشرفت کنم؟‏

۷.‏ رشد کاملیت مسیحی ما را ملزم می‌سازد تا چه نظری نسبت به دیگران داشته باشیم؟‏

^۷ نمونهٔ دوم:‏ بر طبق فیلپّیان ۲:‏۳‏،‏ نباید ‹هیچ چیز را از راه تعصّب و عُجْب انجام دهیم،‏ بلکه با فروتنی دیگران را از خود بهتر بدانید.‏› چقدر تا به حال در این زمینه پیشرفت کرده‌ایم؟‏ به طور یقین هر کس نقاط ضعف و قوتی دارد.‏ شاید سابقاً فقط نقطه ضعفهای دیگران را می‌توانستیم فوراً تشخیص دهیم،‏ آیا حال به این حد رسیده‌ایم که از کسی انتظار ‹کاملیت› نداشته باشیم؟‏ (‏ یعقوب ۳:‏۲‏)‏ از آن مهمتر،‏ آیا می‌توانیم —‏ و حتی سعی می‌کنیم —‏ برتری ایشان را نسبت به خودمان تشخیص دهیم؟‏ برای نمونه می‌توان گفت:‏ ‹باید اذعان کنم که این خواهر از من خیلی صبورتر است.‏› ‹آن یکی از من خوشبینتر است.‏› ‹آن برادر خیلی بهتر از من آموزش می‌دهد.‏› ‹آن خواهر مثل من فوراً از کوره در نمی‌رود.‏› چه بسا برخی از کُولُسیان می‌بایست در این زمینه‌ها پیشرفت می‌کردند.‏ ما چطور؟‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ به چه دلیل اِپَفْراس برای کُولُسیان دعا کرد که کامل «بمانند»؟‏ ب)‏ ‹کامل ماندن› در آیندهٔ فرد مسیحی چه تأثیری دارد؟‏

^۸ اِپَفْراس دعا کرد که کُولُسیان ‏«‏کامل بمانند»‏ (‏ طبق ترجمهٔ دنیای جدید (‏ انگل‍.‏)‏ )‏.‏ در واقع اِپَفْراس از خدا درخواست کرد که مسیحیان کُولُسی را در کاملیت و بلوغ نسبی که کسب کرده بودند حفظ کند.‏

^۹ نمی‌توان ضمانت کرد که فرد تعمیدیافته و حتی دارای بلوغ روحانی در راستی ثابت بماند.‏ عیسی در اشاره به یکی از فرشتگان خدا گفت که ‹ در راستی ثابت نماند.‏› (‏ یوحنّا ۸:‏⁠۴۴‏)‏ همچنین پولس به مسیحیان قُرِنتُس یادآوری کرد که شماری از خادمان یَهُوَه در دوران باستان از خدای خود رویگردان شدند.‏ وی به آن برادران مسح‌شده چنین تذکر داد:‏ «آنکه گمان بَرَد که قایم است،‏ باخبر باشد که نیفتد.‏» (‏ ۱قُرِنتیان ۱۰:‏۱۲‏)‏ برای پولس همین دلیل موجه دیگری بود تا برای برادران کُولُسی دعا کند که «کامل بمانند.‏»‏ به این مفهوم که بخصوص وقتی به بلوغ روحانی می‌رسند سعی کنند در آن استوار بمانند و برحذر باشند که رویگردان،‏ مرتد،‏ و ربوده نشوند.‏ (‏ عبرانیان ۲:‏۱؛‏ ۳:‏⁠۱۲؛‏ ۶:‏۶؛‏ ۱۰:‏۳۹؛‏ ۱۲:‏۲۵‏)‏ بدین گونه در روز تفقّد و هنگام پذیرش نهایی «کامل» خواهند بود.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏⁠۱۰؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏⁠۱۲‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ اِپَفْراس چه الگویی برای دعا قرار داد؟‏ ب)‏ با در نظر داشتن آنچه اِپَفْراس کرد ما چه تصمیمی می‌توانیم بگیریم؟‏

^۱۰ تا اینجا راجع به اهمیت ذکر نام دیگران و مشکلات ایشان در دعا صحبت کردیم.‏ پی بردیم که می‌توانیم برای دیگران در دعا طلب کمک،‏ تسلی،‏ برکت،‏ و روح‌القدس را بنماییم.‏ دعای اِپَفْراس نیز قالبی اینچنین داشت.‏ با این حال،‏ بسیار بجا و حتی ضروری است که بر روی سخنان اِپَفْراس تأمل کنیم و ببینیم برای خودمان چه چیزهایی می‌توانیم در دعا طلب کنیم.‏ بی‌تردید ما نیز به کمک یَهُوَه نیاز مبرم داریم تا بتوانیم «کامل» بمانیم.‏ آیا تا کنون از خدا چنین کمکی طلب کرده‌ای؟‏

^۱۱ آیا در مورد وضعیت خودت با خدا صحبت می‌کنی؟‏ بجاست در دعا پیشرفت خود را در بلوغ و ‹کاملیت› با خدا در میان بگذاری.‏ از او کمک بخواه تا در یافتن زمینه‌هایی که در آنها به بلوغ روحانی نیاز داری تو را یاری دهد.‏ (‏ مزمور ۱۷:‏۳؛‏ ۱۳۹:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ بدون شک همواره زمینه‌هایی برای پیشرفت وجود دارد.‏ بدون اینکه این موضوع مایهٔ دلسردیت شود،‏ در تضرعات خود به طور مشخص به زمینه‌هایی که در آنها نیاز به پیشرفت داری اشاره کن.‏ به یک بار دعا اکتفا نکن.‏ می‌توانی همین حالا تصمیم بگیری که طی هفتهٔ آینده چند دعای نسبتاً طولانی را به موضوع ‹کامل شدن› اختصاص دهی.‏ و هر بار که آیهٔ سال را می‌خوانی بیاد بیاور که همان کار را تکرار کنی.‏ در دعاهای خویش تأکیدت بیشتر بر روی گرایشاتی باشد که منجر به رویگردانیدن،‏ ربوده شدن،‏ و کناره‌گیری کردن از خدمت به خدا می‌گردد.‏ از یَهُوَه بخواه راههایی برای مقابله با آن گرایشات در مقابل تو قرار دهد.‏ —‏ اَفَسُسیان ۶:‏⁠۱۱،‏ ۱۳،‏ ۱۴،‏ ۱۸‏.‏

دعا برای یقین کامل

۱۲.‏ چرا خصوصاً کُولُسیان نیاز داشتند «متیقّن» باشند؟‏

^۱۲ اِپَفْراس در دعا به موضوع دیگری نیز اشاره کرد.‏ اهمیت حیاتی آن موضوع برای کُولُسیان بدین علت بود که بدون آن نمی‌توانستند مقبول خدا شوند.‏ آن موضوع برای ما نیز همانقدر حائز اهمیت است.‏ اِپَفْراس دعا کرد:‏ ‹ در تمامی ارادهٔ خدا متیقّن شوید.‏› آن مسیحیان در فضایی زندگی می‌کردند مملو از عقاید فلسفی بدیع،‏ مخرب،‏ و حتی گاه با آب و رنگ پرستش حقیقی.‏ برای نمونه،‏ عده‌ای بودند که مسیحیان کولسی را مجبور می‌ساختند روزهای مخصوصی همچون اعیاد و یا روزه را که پیش از آن در یهودیت رسم داشتند به جا آورند.‏ برخی معلمان کاذب تمام توجه خود را به فرشتگان،‏ یعنی همان مخلوقات پرقدرتی که شریعت موسی به وسیلهٔ ایشان مرتب گردید،‏ معطوف کرده بودند.‏ آیا می‌توانی خود را در چنین فضایی تصور کنی؟‏ فضایی آلوده به انواع افکار و عقاید متناقض و نامأنوس.‏ —‏ غَلاطیان ۳:‏⁠۱۹؛‏ کُولُسیان ۲:‏⁠۸،‏ ۱۶-‏۱۸‏.‏

۱۳.‏ کُولُسیان به درک چه نکته‌ای نیاز مبرم داشتند،‏ و آن نکته چه اهمیتی برای ما دارد؟‏

^۱۳ پولس در تکذیب عقاید کاذب بر نقش عیسی مسیح تأکید کرده گفت:‏ «چنانکه مسیح عیسی خداوند را پذیرفتید،‏ در وی رفتار نمایید،‏ که در او ریشه کرده و بنا شده و در ایمان راسخ گشته‌اید،‏ بطوری که تعلیم یافته‌اید.‏» آری،‏ پولس متوجه شده بود که مسیحیان کُولُسی و ما نیاز مبرم داریم که از نقش مسیح در زندگی فردی و در مقصود خدا یقین کامل حاصل کنیم.‏ وی در توضیح این نکته گفت:‏ «در وی از جهت جسم،‏ تمامی پریِ الوهیّت ساکن است.‏ و شما در وی تکمیل شده‌اید که سر تمامی ریاست و قدرت است.‏» —‏ کُولُسیان ۲:‏⁠۶-‏۱۰‏.‏

۱۴.‏ چرا امید مسیحیان کُولُسی برای آنان واقعیتی محض بود؟‏

^۱۴ مسیحان کُولُسی مسح‌شده بودند.‏ آنان امید افضل زندگی در آسمان را داشتند،‏ و بجا بود که نگذارند شعلهٔ چنین امیدی در دلشان خاموش شود.‏ (‏ کُولُسیان ۱:‏۵‏)‏ در واقع حتی «ارادهٔ خدا» بود که از قطعیت آن یقین حاصل کنند.‏ آیا درست بود به آن امید الهی شک کنند؟‏ مسلماً،‏ خیر!‏ حال کسانی که امید الهی زندگی در بهشت روی زمین را دارند آیا درست است به آن شک کنند؟‏ یقیناً،‏ خیر!‏ این امید نیز بخشی از ‹ارادهٔ خداست.‏› روی این سؤالات خوب تأمل کن:‏ آیا تو هم مصمم هستی با ‹گروه عظیم› از «عذاب سخت» بیرون بیایی؟‏ اما این امید چقدر در ذهنت واقعیت دارد؟‏ (‏ مکاشفه ۷:‏⁠۹،‏ ۱۴‏)‏ آیا تو نیز از این جنبهٔ ‹ارادهٔ خدا متیقّن می‌باشی›؟‏

۱۵.‏ پولس بر توالی چه نکاتی تأکید کرد؟‏

^۱۵ البته غرض پولس از «امید» آرزوها و رؤیاهایی گنگ و بی‌پایه نبود.‏ این موضوع بخوبی از نکات دیگری که سابقاً با رومیان در میان گذاشته بود مشهود است.‏ پولس برای آنان نکاتی را برشمرد و هر یک را به دیگری مربوط ساخت.‏ خوب توجه کن که «امید» را در کدام مرحله آورده است:‏ «در زحمات خود نیز شاد هستیم زیرا میدانیم که زحمت،‏ بردباری را ایجاد میکند و بردباری موجب می‌شود که مورد قبول خدا شویم و این امر امید را می‌آفریند.‏ این امید هیچ وقت ما را مأیوس نمیسازد زیرا محبت خدا بوسیلهٔ روح‌القدس .‏ .‏ .‏ قلبهای ما را فرا گرفته است.‏» —‏ رومیان ۵:‏⁠۳-‏۵‏.‏ انجیل شریف.‏

۱۶.‏ هنگام آشنایی با حقایق کتاب مقدس چه امیدی در دلت نشست؟‏

^۱۶ نخستین بار که شاهدان یَهُوَه پیام کتاب مقدس را با تو در میان گذاشتند،‏ احتمالاً حقایقی همچون وضعیت مردگان و یا رستاخیز نظرت را جلب کرد.‏ برای بسیاری جالبترین موضوع کتاب مقدس اشارهٔ آن به زندگی در بهشت زمینی است.‏ آیا لحظه‌ای را که با این حقیقت شگرف روبرو شدی به یاد داری؟‏ اینکه دیگر کسی مریض و فرتوت نمی‌شود و هر کس از ثمرهٔ دست خود تمتع خواهد برد،‏ و صلح میان انسانها و حیوانات حاکم خواهد بود.‏ (‏ جامعه ۹:‏⁠۵،‏ ۱۰؛‏ اِشَعْیا ۶۵:‏۱۷-‏۲۵؛‏ یوحنّا ۵:‏⁠۲۸،‏ ۲۹؛‏ مکاشفه ۲۱:‏⁠۳،‏ ۴‏)‏ براستی که امید زیبایی در دلت نشست!‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ الف)‏ سلسله نکاتی که پولس به رومیان یادآور شد چگونه به «امید» منتج گردید؟‏ ب)‏ پولس در رومیان ۵:‏⁠۴،‏ ۵ به چه نوع ‹امیدی› اشاره کرد؟‏

^۱۷ شاید تو نیز زحمات یا مخالفتهایی را متحمل شده‌ای.‏ (‏ متّیٰ ۱۰:‏۳۴-‏۳۹؛‏ ۲۴:‏۹‏)‏ برای نمونه،‏ در دوران اخیر شاهدان یَهُوَه در کشورهای مختلف در خانه‌های خود مورد حمله و چپاول قرار گرفته و حتی مجبور شدند به مناطق دیگر پناهنده شوند.‏ آنان را چه بسیار مورد ضرب و شتم قرار دادند،‏ نشریاتشان را ضبط و توقیف کردند،‏ و در رسانه‌های خبری هدف اتهامات واهی قرار دادند.‏ تو نیز هر گونه زجر و شکنجه‌ای که متحمل شده باشی بر طبق رومیان ۵:‏۳ می‌توانی در آن شادی نمایی،‏ چرا که ثمرهٔ آن نیکوست.‏ همانطور که پولس اظهار داشت زحمات ما را بردبار می‌سازد.‏ و بردباری مقبولیت خدا را موجب می‌گردد.‏ وقتی می‌دانیم کاری که انجام می‌دهیم درست و مطابق ارادهٔ خداست،‏ حس می‌کنیم که خدا را از خود راضی ساخته‌ایم و به قول پولس باطناً خود را «مورد قبول» او احساس می‌کنیم.‏ در ادامه پولس متذکر شد که «این امر امید را می‌آفریند.‏» البته شاید کمی عجیب به نظر برسد که پولس «امید» را در آخر فهرست خود قرار داده است؟‏ مگر هنگامی که نخستین بار با پیام بشارت آشنا شدیم آن پیام به ما امید نداد؟‏

^۱۸ واضح است که منظور پولس امید و آرزویی نبود که هنگام یادگیری دربارهٔ حیات ابدی در دلمان نشست.‏ آنچه پولس منظور نظر داشت امیدی بس ژرفتر و شورانگیزتر بود.‏ وقتی به سبب بردباری وفادارانه‌مان پی می‌بریم که مقبول یَهُوَه می‌باشیم،‏ نهال امیدمان تنومند و قوی می‌گردد.‏ آن امیدِ نخستین به امیدی بس حقیقی‌تر،‏ قویتر،‏ و شخصی‌تر مبدل می‌گردد.‏ درخشش آن تمام تار و پود هستی ما را روشن می‌کند و «هیچ وقت ما را مأیوس نمیسازد زیرا محبت خدا بوسیلهٔ روح‌القدس .‏ .‏ .‏ قلبهای ما را فرا گرفته است.‏»‏

۱۹.‏ چگونه می‌توانیم امید خویش را موضوع دعاهای مرتب خود سازیم؟‏

^۱۹ همان دعاهای مجدّانهٔ اِپَفْراس بود که موجب شد برادران و خواهران کولسی از امیدی که پیش رو داشتند یقین کامل حاصل کنند،‏ از آن تأثیر پذیرند،‏ و ‹ در تمامی ارادهٔ خدا متیقّن شوند.‏› باشد که ما نیز به همین صورت برای امید خود دعا کنیم.‏ در دعاهای شخصی خود به امید زندگی در دنیای جدید اشاره کن.‏ با یقین کامل به اینکه روزی به تحقق خواهد رسید به یَهُوَه بگو که چقدر انتظار آن روز را می‌کشی.‏ از یَهُوَه استدعا کن که اعتقادت را راسختر گرداند.‏ اِپَفْراس برای کُولُسیان دعا کرد تا ‹ در تمامی ارادهٔ خدا متیقّن شوند.‏› امید است ما نیز به همین طریق دعا کنیم و از تکرار آن ملول نگردیم.‏

۲۰.‏ چرا این امر که شمار نسبتاً کوچکی از مسیحیان رویگردان می‌شوند نباید مایهٔ دلسردی ما گردد؟‏

^۲۰ اینکه همه مسیحیان در بلوغ و اعتقادات خود استوار نمی‌مانند نباید مایهٔ دلسردی یا آشفتگی ما گردد.‏ برخی در این عرصه شکست می‌خورند،‏ پاره‌ای از آن منحرف می‌شوند،‏ و عده‌ای نیز تسلیم می‌گردند.‏ همین موضوع بر سر یهودا که رسول عیسی،‏ یعنی از جمله نزدیکترین یاران وی بود آمد.‏ اما آیا خیانت وی باعث شد ایمان باقی رسولان سست شود و یا از مسیحیت دست بکشند؟‏ مسلماً خیر!‏ پِطْرُس با استناد به مزمور ۱۰۹:‏۸ نشان داد که شخص دیگری باید جای یهودا را بگیرد.‏ جانشینی انتخاب شد،‏ و آن وفاداران برخاسته و فعالانه به موعظه پرداختند.‏ (‏ اعمال ۱:‏⁠۱۵-‏۲۶‏)‏ ایشان مصمم بودند کامل و متیقّن بمانند.‏

۲۱،‏ ۲۲.‏ کامل و متیقّن بودن ما از نگاه چه کسانی دور نمی‌ماند؟‏

^۲۱ جای تردید نیست که بلوغ و یقین کامل تو در خصوص ارادهٔ خدا از نگاه دیگران دور نخواهد ماند.‏ آنان متوجه آن خواهند شد و از آن تقدیر خواهند کرد.‏ منظور از دیگران چه کسانی است؟‏

^۲۲ منظور برادران و خواهرانی است که تو را می‌شناسند و به تو مهر می‌ورزند.‏ البته شاید غالباً آن را به زبان نیاورند،‏ لیکن تأثیرش بر ایشان همان است که پولس در اول تَسّالونیکیان ۱:‏⁠۲-‏۶ ذکر نمود:‏ «پیوسته دربارهٔ جمیع شما خدا را شکر می‌کنیم و دائماً در دعاهای خود شما را ذکر می‌نماییم،‏ چون اعمالِ ایمانِ شما و محنتِ محبّت و صبر امید شما را در خداوند ما عیسی مسیح در حضور خدا و پدر خود یاد می‌کنیم.‏ .‏ .‏ .‏ زیرا که انجیل ما بر شما محض سخن وارد نشده،‏ بلکه با قوّت و روح‌القدس و یقین کامل .‏ .‏ .‏ و شما به ما و به خداوند اقتدا نمودید.‏» مسیحیان وفادار همنشین تو نیز وقتی می‌بینند چگونه ‹ در تمامی ارادهٔ خدا کامل و متیقّن هستی› همان احساس پولس را خواهند داشت.‏ —‏ کُولُسیان ۱:‏⁠۲۳‏.‏

۲۳.‏ طی سال جاری بجاست چه هدفی برای خود بگذاری؟‏

^۲۳ جای هیچ تردیدی نیست که خصوصیات نیکوی تو از نظر پدر آسمانی نیز مخفی نمی‌ماند و مایهٔ خوشنودی او می‌گردد.‏ چرا؟‏ به این دلیل که ‏‹ در تمامی ارادهٔ او کامل و متیقّن› می‌باشی.‏ پولس به کُولُسیان سخنان بسیار تشویق‌آمیزی در خصوص رفتار نمودن «به طریق شایستهٔ خداوند به کمال رضامندی» نوشت.‏ (‏ کُولُسیان ۱:‏⁠۱۰‏)‏ مگر برای انسان ناکامل امکانپذیر است که کمال رضامندی یَهُوَه را کسب کند؟‏ آری،‏ برادران و خواهران تو در کُولُسی به این مهم دست یافتند.‏ اطرافیان مسیحی تو نیز برای آن تلاش می‌کنند.‏ تو نیز می‌توانی با آنان همگام شوی!‏ پس مصمم باش در سال جاری دعاهای روزانه و تمام اعمالت گواه آن باشد که ‹ در تمامی ارادهٔ خدا کامل و متیقّن هستی.‏›‏

آیا می‌توانی به خاطر بیاوری؟‏

‏•‏ «کامل» ماندن چه چیزهایی را شامل می‌شود؟‏

‏•‏ چه چیزهایی را می‌توانی برای خودت در دعا بخواهی؟‏

‏•‏ بر طبق رومیان ۵:‏⁠۴،‏ ۵ چه نوع امیدی می‌خواهی داشته باشی؟‏

‏•‏ مطالعهٔ این مقاله تو را به چه هدفی برای سال جاری ترغیب کرد؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۴]‏

اِپَفْراس دعا کرد که برادران مسیحی‌اش کامل مانده،‏ در خصوص مسیح و امید آینده‌شان یقین کامل حاصل کنند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۷]‏

میلیون‌ها نفر همان امید راسخ و یقین کامل تو را دارند