زمین به بهشت مبدّل می‌گردد

در طی تاریخ میلیون‌ها نفر اعتقاد داشتند که روزی زمین را ترک می‌گویند و به آسمان می‌روند.‏ بعضی نیز بر این باورند که آفریدگار هیچ وقت قصد نداشت که زمین را محل سکونت دائمی ما قرار دهد.‏ کسانی که ریاضت را مرام خود ساخته‌اند از این هم فراتر رفته و می‌گویند که زمین و هر چیزی که به صورت ماده وجود دارد به بدی تعلّق دارد و سدّی است در برابر رسیدن به نیازهای روحی و نزدیک شدن به خدا.‏

کسانی که چنین اعتقادی دارند یا از کلام خدا در مورد بهشت زمینی بی‌اطلاعند و یا این موضوع را عمداً رد می‌کنند.‏ در واقع امروزه بسیاری به بررسی کلام خدا یعنی کتاب مقدّس علاقه‌ای ندارند.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ با این حال،‏ آیا عاقلانه نیست که به جای پذیرفتن تئوری‌های بشری به کلام خدا اعتماد کنیم؟‏ (‏ رومیان ۳:‏۴‏)‏ باید گفت که اعتماد به کلام خدا حقیقتاً ضروری است.‏ زیرا کتاب مقدّس ما را از این آگاه می‌سازد که مخلوقی پرقدرت و نامرئی ذهن مردم را کور کرده است و به این صورت «تمام مردم دنیا را فریب می‌دهد.‏» —‏ مکاشفه ۱۲:‏۹‏،‏ ترجمهٔ تفسیری؛‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۴‏.‏

چرا این همه سردرگمی؟‏

اختلاف عقیده در مورد روح،‏ مردم دنیا را در رابطه با مقصود خدا برای زمین سردرگم کرده است.‏ بسیاری معتقدند که روح فناناپذیر است و بعد از مرگ شخص جدا از بدن به بقای خود ادامه می‌دهد.‏ بعضی نیز معتقدند که روح قبل از آنکه جسم آفریده شود وجود داشته است.‏ در گزارشی بیان شده است که افلاطون،‏ فیلسوف یونانی معتقد بود که روح «به عنوان مجازات به دلیل گناهی که در آسمان انجام داد در جسم محبوس است.‏» مطابق این عقیده یکی از روحانیون قرن سوّم به نام اوریگن اظهار می‌کند که روح قبل از آنکه با بدن متحد شود [در آسمان] گناه کرد و به عنوان مجازات [در داخل بدن بر زمین] محبوس گشت.‏ میلیون‌ها نفر نیز معتقدند که انسان قبل از آنکه به آسمان برود بر روی زمین تحت آزمایش قرار خواهد گرفت.‏

از طرفی نیز عقاید مختلفی در این زمینه که بعد از مرگِ شخص چه اتفاقی برای روح خواهد افتاد وجود دارد.‏ بر طبق کتاب تاریخ فیلسوفان غربی،‏ مصریان معتقد بودند که «روح شخص مرده به جهان زیرین (‏ یعنی زیر زمین)‏ نزول می‌کند.‏» بعدها فیلسوفان اظهار کردند که روح شخص به ظلمات جهان زیرین نزول نمی‌کند بلکه به عالَم روحی بالا به آسمان صعود خواهد کرد.‏ پیروان سقراط می‌گویند که وی معتقد بود که روح شخص پس از مرگ «به عالَم ارواح داخل می‌شود .‏ .‏ .‏ و با خدا به بقای خود ادامه می‌دهد.‏»‏

کتاب مقدّس چه می‌گوید؟‏

کتاب مقدّس شرح می‌دهد که خدا طی آفرینشی اعجاب‌آور،‏ انسان را از عناصر بنیادی خاک زمین ساخت و سپس «روح حیات» را در او دمید.‏ در پیدایش ۲:‏۷ در این مورد آمده است:‏ ‏«خداوند خدا پس آدم را از خاک زمین بسرشت و در بینی وی روح حیات دمید و آدم نَفْس زنده شد.‏» «روح حیات» به چه معناست؟‏ این جرقهٔ حیات است که خدا در جسم بی‌جان آدم نهاد و پس از آن از طریق تنفس نگاه داشته شد.‏ هنگامی که نگارندگان کتاب مقدّس واژهٔ «روح» را بدین شکل به کار می‌برند،‏ مقصود آنان چیزی نیست که از جسم جدا شده و پس از مرگ به بقای خود ادامه می‌دهد.‏

یَهُوَه زمینی بهشت‌گونه آفرید و انسان را از خاک آن بسرشت.‏ او انسان را طوری خلق کرد که تا ابد زندگی کند.‏ اما آدم به دلیل نافرمانی‌اش از حکم یَهُوَه از زندگی ساقط شد.‏ (‏ پیدایش ۲:‏۸،‏ ۱۵-‏۱۷؛‏ ۳:‏۱-‏۶؛‏ اِشَعْیا ۴۵:‏۱۸‏)‏ آیا آدم بعد از مرگش به عالَم ارواح انتقال یافت؟‏ خیر.‏ همان طور که یَهُوَه گفته بود او به خاک بازگشت چرا که از خاک سرشته شده بود.‏ —‏ پیدایش ۳:‏۱۷-‏۱۹‏.‏

همهٔ ما ناکاملی و مرگ را از آدم به ارث برده‌ایم.‏ (‏ رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ مرگ یعنی متوقف شدن حیات.‏ (‏ مزامیر ۱۴۶:‏۳،‏ ۴‏)‏ در هیچ جای کتاب مقدّس راجع به این صحبت نمی‌کند که روح انسان بعد از مرگ به دنیایی دیگر می‌رود و به حیات خود ادامه می‌دهد.‏ —‏ جامعه ۹:‏۵،‏ ۱۰‏.‏

آیا زمین و هر آنچه در آن است به بدی تعلّق دارد؟‏

بعضی عقیده دارند که تمام اجسام و همچنین زمین به بدی تعلّق دارد!‏ چنین عقیده‌ای از طریق مانویان رواج یافته است؛‏ مذهبی که توسط شخصی به نام مانی در قرن سوّم د.‏م.‏ در پارس پایه‌گذاری شد.‏ «دایرة‌المعارف جدید بریتانیکا» می‌گوید:‏ «عقیدهٔ مانویان بر این است که وضعیت بشر عذابی است که به ارث برده است.‏» مانی معتقد بود که انسان بودن «طبیعتی بیگانه،‏ طاقت‌فرسا،‏ و متعلّق به بدی است.‏» او همین طور عقیده داشت که تنها راه خارج شدن از این «عذاب» برای روح این است که از بدن رها شود و زمین را ترک کرده و به عالَم ارواح داخل گردد.‏

برخلاف این عقیده کتاب مقدّس بازگو می‌کند که وقتی خدا زمین و انسان را آفرید در نظرش «هر چه ساخته بود،‏ .‏ .‏ .‏ بسیار نیکو بود.‏» (‏ پیدایش ۱:‏۳۱‏)‏ در آن زمان هیچ مانعی مابین انسان‌ها و خدا وجود نداشت.‏ آدم و حوّا از ارتباط نزدیکشان با خدا بسیار خرسند بودند؛‏ درست همانند ارتباط عیسی مسیح با یَهُوَه هنگامی که به صورت مردی کامل بر روی زمین می‌زیست.‏ —‏ متّیٰ ۳:‏۱۷‏.‏

اگر والدین اوّلیهٔ ما یعنی آدم و حوّا در راه گناه قدم بر نمی‌داشتند می‌توانستند تا ابد رابطهٔ نزدیکی با یَهُوَه خدا داشته باشند و بر روی بهشت زمینی زندگی کنند،‏ یعنی جایی که زندگی خود را شروع کردند.‏ کتاب مقدّس شرح می‌دهد:‏ ‏«خداوند خدا باغی در عدن به طرف مشرق غَرْس نمود و آن آدم را که سرشته بود،‏ در آنجا گذاشت.‏» ‏(‏ پیدایش ۲:‏۸‏)‏ در این باغِ فردوس بود که حوّا آفریده شد.‏ اگر آدم و حوّا گناه نکرده بودند می‌توانستند در وحدت با فرزندان کاملی که از خود به وجود می‌آوردند کل زمین را به بهشت تبدیل کنند.‏ (‏ پیدایش ۲:‏۲۱؛‏ ۳:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ در واقع زمین بهشت‌گونه مسکن ابدی بشر می‌شد.‏

چرا بعضی به آسمان می‌روند؟‏

شاید سؤال کنید:‏ ‹مگر کتاب مقدّس در بارهٔ کسانی سخن نمی‌گوید که به آسمان می‌روند؟‏› بلی.‏ یَهُوَه بعد از گناه آدم قصد کرد تا ملکوتی را در آسمان برقرار کند که بعضی از فرزندان آدم همچون «پادشاهان» بتوانند در کنار عیسی مسیح سلطنت کنند.‏ (‏ مکاشفه ۵:‏۱۰؛‏ رومیان ۸:‏۱۷‏)‏ ایشان رستاخیز یافته و زندگی فناناپذیر را در آسمان دریافت خواهند کرد.‏ تعداد ایشان ۱۴۴٬۰۰۰ نفر است و اوّلین کسانی که به چنین حیاتی نایل شدند رسولان وفادار عیسی بودند که در قرن اوّل می‌زیستند.‏ —‏ لوقا ۱۲:‏۳۲؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۴۲-‏۴۴؛‏ مکاشفه ۱۴:‏۱-‏۵‏.‏

با این حال،‏ مقصود اوّلیهٔ خدا این نبود که انسان‌های درستکار زمین را ترک گفته و به آسمان عروج کنند.‏ وقتی عیسی بر زمین بود بیان کرد:‏ «کسی به آسمان بالا نرفت مگر آن کس که از آسمان پایین آمد یعنی پسر انسان که در آسمان است.‏» (‏ یوحنّا ۳:‏۱۳‏)‏ از طریق «پسر انسان» یعنی عیسی مسیح خدا قربانی‌ای را قرار داد تا هر کس به آن قربانی ایمان آورد زندگی ابدی را دریافت کند.‏ (‏ روم ۵:‏۸‏)‏ اما میلیون‌ها نفری که زندگی ابدی را دریافت می‌کنند در کجا زندگی خواهند کرد؟‏

تحقق مقصود اوّلیهٔ خدا

با اینکه خدا قصد کرده است تا بعضی از انسان‌ها با عیسی در ملکوت آسمانی حکومت کنند،‏ قصد ندارد که همهٔ انسان‌های خوب را به آسمان ببرد.‏ یَهُوَه زمین را آفرید تا بهشت خانهٔ خانوادهٔ بشری باشد.‏ این مقصود خدایی بزودی تحقق خواهد یافت.‏ —‏ متّیٰ ۶:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

تحت حکومت عیسی و حاکمانش،‏ آرامش و سعادت کامل برقرار خواهد گشت.‏ (‏ مزمور ۳۷:‏۹-‏۱۱‏)‏ آنانی که در قبرها قرار گرفته‌اند رستاخیز یافته و لذّت زندگی کامل را خواهند چشید.‏ (‏ اَعمال ۲۴:‏۱۵‏)‏ و انسان‌های مطیع به خاطر وفاداری‌شان به خدا صاحب موهبتی می‌گردند که والدین اوّلیهٔ ما آن را از دست دادند،‏ یعنی زندگی کردن در رفاه کامل تا ابد بر روی بهشت زمینی.‏ —‏ مکاشفه ۲۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

یَهُوَه خدا در مقصود خود شکست نخورده است.‏ او از طریق اِشَعْیای نبی می‌گوید:‏ «کلام من مانند برف و باران است.‏ همان گونه که برف و باران از آسمان می‌بارند و زمین را سیراب و بارور می‌سازند و به کشاورز بذر و به گرسنه نان می‌بخشند،‏ کلام من نیز هنگامی که از دهانم بیرون می‌آید بی‌ثمر نمی‌ماند،‏ بلکه مقصود مرا عملی می‌سازد و آنچه را اراده کرده‌ام انجام می‌دهد.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱۰،‏ ۱۱‏،‏ تفسیری.‏

کتاب اِشَعْیا به ما تصویری از زندگی در بهشت بر روی زمین می‌دهد.‏ در آنجا می‌خوانیم که ساکنان بهشت هرگز مریض نخواهند شد و هیچ یک از آنان نخواهند گفت:‏ «بیمار هستم.‏» (‏ اِشَعْیا ۳۳:‏۲۴‏)‏ هیچ خطری از طرف حیوانات،‏ ایشان را تهدید نخواهد کرد.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۶-‏۹‏)‏ مردم برای خود خانه‌های زیبایی خواهند ساخت و در آن ساکن خواهند شد،‏ درختان می‌کارند و از میوهٔ آن می‌خورند.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۵:‏۲۱-‏۲۵‏)‏ از همه مهم‌تر،‏ خدا «مرگ را برای همیشه نابود خواهد کرد.‏ [و] هر اشکی را از چشم‌ها پاک خواهد کرد.‏» —‏ اِشَعْیا ۲۵:‏۸‏،‏ تفسیری.‏

بزودی انسان‌های مطیع در چنین وضعیت عالی‌ای زندگی خواهند کرد.‏ ایشان «از قید فساد آزاد .‏ .‏ .‏ و در آزادی پر شکوه فرزندان خدا سهیم» خواهند گشت.‏ (‏ رومیان ۸:‏۲۱‏،‏ انجیل شریف )‏ حقیقتاً زندگی در بهشت زمینی چقدر خوشایند است!‏ (‏ لوقا ۲۳:‏۴۳‏)‏ شما هم می‌توانید وارد این بهشت زمینی گردید به شرطی که هم اکنون شناخت دقیقی از کلام خدا به دست آورید و ایمانتان را به یَهُوَه خدا و عیسی مسیح در عمل نشان دهید.‏ و شما می‌توانید اطمینان حاصل کنید که اعتقاد به بهشت زمینی امر غریبی نیست.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۵]‏

آدم و حوّا طوری آفریده شده بودند که تا ابد بر روی بهشتِ زمینی زندگی کنند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۷]‏

در بهشت زمینی .‏ .‏ .‏

ایشان خانه‌ها بنا خواهند کرد

تاکستان‌ها خواهند ساخت

برکت یَهُوَه را خواهند یافت

‏[صاحب امتیاز تصویر در صفحهٔ ۴]‏