کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از کتاب هوشَع

پرستش حقیقی از پادشاهی شمالی اسرائیل که ده طایفه می‌باشند تقریباً رخت بر بسته است.‏ تحت حکمرانی یَرُبْعام دوّم،‏ اسرائیل از رفاه مالی برخوردار است.‏ اما این رفاه به زودی با مرگ این پادشاه رو به زوال می‌نهد و دوره‌ای از آشوب و ناآرامی‌های سیاسی به دنبال آن می‌آید.‏ از شش پادشاه که یکی پس از دیگری می‌آیند چهار تای آن‌ها به قتل می‌رسند.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۴:‏۲۹؛‏ ۱۵:‏۸-‏۳۰؛‏ ۱۷:‏۱-‏۶‏)‏ خدمت نبوی ۵۹ سالهٔ هوشَع که در سال ۸۰۴ ق.‏م.‏ شروع شد تا به این دوران نابسامان نیز ادامه دارد.‏

اتفاقاتی که در زندگی زناشویی هوشَع رخ می‌دهد احساسات و افکار یَهُوَه را نسبت به امّت متخلّف اسرائیل به طور گویا به تصویر درمی‌آورد.‏ موضوع پیام هوشَع برملا ساختن خطای اسرائیل و اعلام داوری نبوی علیه او و پادشاهی یهودا است.‏ هوشَع پیامش را در کتابی که به اسم خود اوست با لطافت و ظرافت،‏ اما توصیف‌کننده و کوبنده اظهار می‌دارد.‏ این کتاب به عنوان بخشی از کلام خدا پیامی زنده و مقتدر دارد.‏ —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

‏‹زنی زانیه برای خود بگیر›‏

‏(‏ هوشَع ۱:‏۱–‏۳:‏۵‏)‏

یَهُوَه به هوشَع می‌گوید:‏ ‹برو و زنی زانیه برای خود بگیر.‏› (‏ هوشَع ۱:‏۲‏)‏ هوشَع اطاعت می‌کند و جُومَر پسری برایش می‌آورد.‏ شواهد نشان می‌دهند دو فرزند دیگری که همسر هوشَع برایش می‌آورد نامشروع‌اند.‏ معانی لُورُوْحامَه و لُوعَمّی که اسامی آن دو فرزند باشند به این موضوع اشاره دارد که یَهُوَه رحمت خود را از اسرائیل،‏ قوم خائن خود،‏ بازداشته و آنان را طرد کرده است.‏

حقیقتاً یَهُوَه چه احساسی در مورد این قوم عصیانگر دارد؟‏ او خود به هوشَع می‌گوید:‏ ‹بار دیگر برو و زنی را که محبوبهٔ شوهر خود و زانیه می‌باشد دوست بدار،‏ چنان که یَهُوَه بنی‌اسرائیل را دوست می‌دارد با آن که ایشان به خدایان غیر مایل می‌باشند.‏› —‏ هوشَع ۳:‏۱‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۱ ‏—‏ چرا هوشَع هر چهار پادشاهی را که طی خدمت او بر یهودا حکمرانی کرده‌اند اسم می‌برد اما از پادشاهان اسرائیل فقط یکی را اسم می‌برد؟‏ زیرا فقط پادشاهانی که از سلب داود بودند به عنوان حاکمان قوم منتخب خدا به رسمیت شناخته می‌شدند.‏ این پادشاهان از خاندان داود بودند،‏ اما پادشاهان پادشاهی شمالی نه.‏

۱:‏۲-‏۹ ‏—‏ آیا هوشَع واقعاً زنی زانیه برای خود گرفت؟‏ آری،‏ او در واقع با زنی ازدواج کرد که بعداً زانیه شد.‏ در آنچه این نبی در بارهٔ رویدادهای زندگی خویش می‌گوید اثری از خواب یا رؤیا دیده نمی‌شود.‏

۱:‏۷ ‏—‏ چه موقع بر خاندان یهودا رحمت شد و نجات یافت؟‏ در سال ۷۳۲ ق.‏م.‏؛‏ یَهُوَه در ایّام حِزْقِیّا پادشاه از طریق یک فرشته و با کشتن ۱۸۵٬۰۰۰ سرباز آشوری در یک شب،‏ به تهدید آشوریان در مورد اورشلیم پایان داد.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۹:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ بدین طریق،‏ یَهُوَه یهودا را نجات داد،‏ اما «نه به کمان و شمشیر و جنگ و اسبان و سواران،‏» بلکه با یک فرشته.‏

۱:‏۱۰،‏ ۱۱ ‏—‏ با این که پادشاهی شمالی اسرائیل در سال ۷۴۰ ق.‏م.‏ سقوط کرده بود،‏ بنی‌یهودا و بنی‌اسرائیل چگونه می‌توانستند ‹با هم جمع شوند›؟‏ قبل از این که ساکنان آن سرزمین در سال ۶۰۷ ق.‏م.‏ به اسارت بابل برده شوند عدهٔ بسیاری از پادشاهی شمالی به سرزمین یهودا رفته بودند.‏ (‏ ۲تواریخ ۱۱:‏۱۳-‏۱۷؛‏ ۳۰:‏۶-‏۱۲،‏ ۱۸-‏۲۰،‏ ۲۵‏)‏ وقتی که اسرای یهودی در سال ۵۳۷ ق.‏م.‏ به وطن خود بازمی‌گشتند نوادگان آن عده از پادشاهی شمالی اسرائیل در میان آن‌ها بودند.‏ —‏ عَزْرا ۲:‏۷۰‏.‏

۲:‏۲۱-‏۲۳ ‏—‏ در کلام یَهُوَه که گفت «او [یَزْرَعیل] را برای خود خواهم کِشت و بر لُورُوْحامَه رحمت خواهم فرمود» چه چیزی پیشگویی شده بود؟‏ نام پسر نخست‌زادهٔ هوشَع که از جُومَر آورد یَزْرَعیل بود.‏ (‏ هوشَع ۱:‏۲-‏۴‏)‏ معنی این نام «خدا خواهد کاشت» تصویری نبوی از یَهُوَه است که باقی‌مانده‌ای وفادار در سال ۵۳۷ ق.‏م.‏ جمع‌آوری می‌کند و آنان را مانند بذر در یهودا می‌کارد.‏ سرزمینی که ۷۰ سال متروک مانده بود اکنون باید گندم،‏ شیره و روغن به بار آورد.‏ در این نبوّت که به زبان شاعرانه است یَهُوَه به درخواست آسمان‌ها پاسخ داده،‏ آن‌ها را با ابرهای باران‌زا برکت می‌دهد.‏ آن ابرها به درخواست زمین پاسخ داده،‏ باران می‌دهند و زمین به درخواست محصولات خوب پاسخ داده،‏ برکت خود را به شکل املاح می‌دهد.‏ تمامی این کارها برای فراهم آوردن نیازهای بازگشتگان است.‏ پولُس و پِطْرُس رسول،‏ در رابطه با جمع‌آوری اسرائیل روحانی به هوشَع ۲:‏۲۳ ارجاع می‌دهند.‏ —‏ رومیان ۹:‏۲۵،‏ ۲۶؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۰‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۲-‏۹؛‏ ۳:‏۱،‏ ۲‏.‏ به هوشَع فکر کنیم که با ادامه دادن به زندگی زناشویی‌ای که خواست الٰهی بود چه فداکاری‌ای از خود نشان داد!‏ هنگامی که انجام دادن ارادهٔ خدا مطرح می‌گردد تا چه حد حاضریم از خواسته‌های شخصی خود چشم‌پوشی کنیم؟‏

۱:‏۶-‏۹‏.‏ یَهُوَه از زنای روحانی به اندازهٔ زنای جسمانی متنفر است.‏

۱:‏۷،‏ ۱۰،‏ ۱۱؛‏ ۲:‏۱۴-‏۲۳‏.‏ آنچه یَهُوَه برای اسرائیل و یهودا پیشگویی کرد تحقق یافت.‏ کلام یَهُوَه همیشه به حقیقت می‌پیوندد.‏

۲:‏۱۶،‏ ۱۹،‏ ۲۱-‏۲۳؛‏ ۳:‏۱-‏۴‏.‏ همیشه یَهُوَه راغب است آنانی را که واقعاً توبه می‌کنند ببخشد.‏ (‏ نَحَمِیا ۹:‏۱۷‏)‏ همانند یَهُوَه ما هم باید در رفتار خود با دیگران دلسوز و رحیم باشیم.‏

‏‹یَهُوَه را با ساکنان زمین محاکمه‌ای است›‏

‏(‏ هوشَع ۴:‏۱–‏۱۳:‏۱۶‏)‏

‏‹یَهُوَه را با ساکنان زمین محاکمه‌ای است.‏› چرا؟‏ زیرا «نه راستی و نه رأفت و نه معرفت خدا در زمین می‌باشد.‏» ‏(‏ هوشَع ۴:‏۱‏)‏ قوم عصیانگر اسرائیل درگیر کلاه‌برداری و خون‌ریزی،‏ و مرتکب زنای جسمانی و روحانی شده‌اند.‏ به جای کمک طلبیدن از خدای خود،‏ «مصر را می‌خوانند و به سوی آشور می‌روند.‏» —‏ هوشَع ۷:‏۱۱‏.‏

یَهُوَه حکم خود را اعلام کرده،‏ می‌گوید:‏ «اسرائیل بلعیده خواهد شد.‏» (‏ هوشَع ۸:‏۸‏)‏ پادشاهی یهودا بی‌تقصیر نیست.‏ طبق هوشَع ۱۲:‏۲ ‹یَهُوَه را با یهودا مخاصمه‌ای است›؛‏ حتی «یعقوب را بر حسب راه‌هایش عقوبت رسانیده،‏ بر وفق اَعمالش او را جزا خواهد داد.‏» اما بازسازی حتمی می‌باشد،‏ زیرا خدا چنین وعده داده است:‏ «من ایشان را از دست هاویه فدیه خواهم داد و ایشان را از موت نجات خواهم بخشید.‏» —‏ هوشَع ۱۳:‏۱۴‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۶:‏۱-‏۳ ‏—‏ چه کسی می‌گوید:‏ ‹بیایید نزد یَهُوَه بازگشت نماییم›؟‏ امکان دارد اسرائیلیان بی‌وفا باشند که یکدیگر را تشویق می‌کنند به سوی یَهُوَه بازگردند.‏ در این صورت تظاهر به توبه می‌کنند،‏ زیرا نیکویی آن‌ها موقتی و زودگذر است،‏ مانند «ابرهای صبح و مانند شبنم است که به زودی می‌گذرد.‏» (‏ هوشَع ۶:‏۴‏)‏ یا ممکن است هوشَع باشد که از قوم تمنا دارد که به سوی یَهُوَه برگردند.‏ در هر حال،‏ ساکنان منحرف پادشاهی ده‌طایفه‌ای اسرائیل باید توبهٔ حقیقی از خود نشان دهند و واقعاً به سوی یَهُوَه برگردند.‏

۷:‏۴ ‏—‏ اسرائیلیان زناکار از چه لحاظ «مثل تنوری که خبّاز آن را مشتعل سازد» می‌باشند؟‏ این مقایسه شدّت امیال پلید قلبی آنان را نشان می‌دهد.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۴:‏۱،‏ ۶‏.‏ اگر می‌خواهیم یَهُوَه همیشه به ما لطف کند،‏ باید به کسب معرفت در بارهٔ او ادامه دهیم و بر طبق آنچه می‌آموزیم زندگی کنیم.‏

۴:‏۹-‏۱۳‏.‏ آن‌هایی که مرتکب اَعمال غیراخلاقی می‌شوند و در پرستش ناپاک شرکت می‌کنند به یَهُوَه حساب پس خواهند داد.‏ —‏ هوشَع ۱:‏۴‏.‏

۵:‏۱‏.‏ آنانی که هدایت قوم خدا را بر عهده دارند باید ارتداد را کاملاً طرد کنند.‏ وگرنه،‏ ممکن است فریب خورده،‏ درگیر پرستش کاذب شوند و ‹ دام و توری› در دست مرتدان گردند.‏

۶:‏۱-‏۴؛‏ ۷:‏۱۴،‏ ۱۶‏.‏ توبهٔ لفظی و نه از ته قلب،‏ ریاکارانه و خائنانه است.‏ اگر شخص خطاکار می‌خواهد که رحمت خدا شامل حالش گردد باید از ته قلب توبه و به «حضرت اعلیٰ» که پرستشی والاست رجوع کند.‏ اَعمال او باید با معیارهای والای خدا در هماهنگی باشد.‏ —‏ هوشَع ۷:‏۱۶‏.‏

۶:‏۶‏.‏ مرتکب گناه شدن نشانه‌ای از کمبود محبت صادقانه به خداست.‏ هیچ مقدار از قربانی‌های روحانی نمی‌تواند جبران چنین کمبودی را بکند.‏

۸:‏۷،‏ ۱۳؛‏ ۱۰:‏۱۳‏.‏ مورد اسرائیلیان زناکار ثابت می‌کند که قاعدهٔ «آنچه آدمی بکارد،‏ همان را درو خواهد کرد» درست است.‏ —‏ غَلاطیان ۶:‏۷‏.‏

۸:‏۸؛‏ ۹:‏۱۷؛‏ ۱۳:‏۱۶‏.‏ نبوّت‌هایی که برای پادشاهی شمالی شد با تسخیر یافتن سامره پایتخت آن به دست آشوریان به حقیقت پیوست.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏۳-‏۶‏)‏ ما می‌توانیم مطمئن باشیم که یَهُوَه به آنچه گفته و فرموده است عمل می‌کند.‏ —‏ اعداد ۲۳:‏۱۹‏.‏

۸:‏۱۴‏.‏ یَهُوَه در سال ۶۰۷ ق.‏م.‏ به وسیلهٔ بابلیان ‹آتش به شهرهای [یهودا] فرستاد.‏› با این کار نابودی پیشگویی‌شده را بر سر اورشلیم و سرزمین یهودا آورد.‏ (‏ ۲تواریخ ۳۶:‏۱۹‏)‏ کلام یَهُوَه هرگز شکست نخواهد خورد.‏ —‏ یوشَع ۲۳:‏۱۴‏.‏

۹:‏۱۰‏.‏ آن اسرائیلیان که وقف خدای حقیقی بودند «به بَعْل فَغور رفتند و خویشتن را برای رسوایی نذیره ساختند.‏» اگر رفتار بد آنان را هشداری برای خود در نظر بگیریم و وقف خویش به یَهُوَه را حفظ کنیم،‏ عاقلانه رفتار نموده‌ایم.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۱۰:‏۱۱‏.‏

۱۰:‏۱،‏ ۲،‏ ۱۲‏.‏ ما باید خدا را با قلبی پاک و عاری از ریا بپرستیم.‏ اگر ‹برای خود به عدالت بکاریم،‏ به حسب رحمت درو می‌نماییم.‏›‏

۱۰:‏۵‏.‏ بیت‌آوَن (‏ یعنی «خانهٔ شرارت»)‏،‏ اسمی توهین‌آمیز بود که به بیت‌ئیل (‏ یعنی «خانهٔ خدا»)‏ داده بودند.‏ هنگامی که بت گوساله‌ای بیت‌آوَن را به تبعید بردند،‏ ساکنین سامره از فقدان آن خدای خود ماتم گرفتند.‏ توکّل کردن به بت‌های بی‌جان که حتی قادر به حفاظت از خود نیستند چقدر بیهوده خواهد بود!‏ —‏ مزمور ۱۳۵:‏۱۵-‏۱۸؛‏ اِرْمیا ۱۰:‏۳-‏۵‏.‏

۱۱:‏۱-‏۴‏.‏ یَهُوَه همیشه با قوم خود مهربانانه رفتار می‌کند.‏ مطیع او بودن هرگز طاقت‌فرسا نیست.‏

۱۱:‏۸-‏۱۱؛‏ ۱۳:‏۱۴‏.‏ کلام یَهُوَه در رابطه با بازگشت قومش به پرستش حقیقی ‹نزد او بی‌ثمر برنگشت.‏› (‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱۱‏)‏ در سال ۵۳۷ ق.‏م.‏ دوران تبعید در بابل به سر رسید و عده‌ای باقی‌مانده به اورشلیم بازگشتند.‏ (‏ عَزْرا ۲:‏۱؛‏ ۳:‏۱-‏۳‏)‏ هر آنچه یَهُوَه از طریق انبیایش گفته بود البته به وقوع پیوست.‏

۱۲:‏۶‏.‏ در رحمت نشان دادن از خود و به کار بستن راستی باید قاطع و مصمم بوده،‏ منتظر یَهُوَه شویم.‏

۱۳:‏۶‏.‏ اسرائیلیان ‹سیر شدند،‏ دل ایشان مغرور گردید و از این جهت یَهُوَه را فراموش کردند.‏› ما باید از دل خود در مقابل هر گونه تمایل به غرور محافظت کنیم.‏

‏‹طریق‌های یَهُوَه مستقیم است›‏

‏(‏ هوشَع ۱۴:‏۱-‏۹‏)‏

هوشَع تمنا می‌کند که «ای اسرائیل به سوی خدای خود بازگشت نما زیرا به سبب گناه خود لغزیده‌ای.‏» او از مردم می‌خواهد که به یَهُوَه بگویند:‏ «تمامی گناه را عفو فرما و ما را به لطف مقبول فرما،‏ پس گوساله‌های لب‌های خویش را ادا خواهیم نمود.‏» —‏ هوشَع ۱۴:‏۱،‏ ۲‏.‏

شخصی که از گناه خود توبه می‌کند،‏ باید به سوی یَهُوَه رود،‏ طریق‌های او را بپذیرد و قربانی‌های ستایش اهدا کند.‏ چرا؟‏ زیرا ‹طریق‌های یَهُوَه مستقیم است و عادلان در آن‌ها سلوک می‌نمایند.‏› (‏ هوشَع ۱۴:‏۹‏)‏ چقدر شادی‌آفرین خواهد بود هنگامی که بسیاری ‹ در ایّام بازپسین به سوی یَهُوَه و احسان او› خواهند آمد!‏ —‏ هوشَع ۳:‏۵‏.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۴]‏

زندگی خانوادگی هوشَع نمایشگر رفتار یَهُوَه با اسرائیل بود

‏[تصویر در صفحهٔ ۶]‏

با سقوط سامره در ۷۴۰ ق.‏م.‏،‏ به پادشاهی ده‌سِبطی اسرائیل پایان داده شد