بیایید به خدا نزدیک شویم
«خدای جمیع تسلّیات»
در زندگی عوامل بسیاری همچون مصیبت، سرخوردگی و تنهایی باعث غم، افسردگی و حتی ناامیدی می‌شود. در چنین مواقعی شاید انسان از خود بپرسد: «چه کسی می‌تواند به داد ما برسد؟» یکی از رسولان عیسی به نام پولُس در رسالهٔ دوّم خود به قُرِنتیان به سرچشمه‌ای بی‌پایان از تسلّی و دلگرمی اشاره می‌کند که یَهُوَه خداست. — ۲قُرِنتیان ۱:۳، ۴.
در آیهٔ ۳ این باب یَهُوَه «پدر رحمت‌ها» خوانده شده است. مفهوم این عبارت چیست؟ یکی از مفاهیم واژهٔ یونانیِ «رحمت» احساس دلسوزی نسبت به کسانی است که رنج و مصیبت دیده‌اند.a مرجعی از کتاب مقدّس می‌گوید که این عبارت به مفهوم «احساس ترحّم» و «مراقبت کامل» است. آری، «رحمت» خدا با عمل همراه است. آیا این موضوع ما را برنمی‌انگیزد که به خدا نزدیک شویم؟
پولُس، یَهُوَه را «خدای جمیع تسلّیات» نیز می‌خواند. واژه‌ای که پولُس در اینجا استفاده کرده، به مفهوم «تسلّی و دلداری شخص مصیبت‌دیده و یاری وی است.» در «کتاب مقدّس مفسّر نوین» (انگل.) چنین آمده است: «شخص مصیبت‌زده را هنگامی تسکین داده‌ایم که بتواند دردش را تحمّل کند.»
شاید سؤال کنید که خدا چگونه به ما دلداری و دلگرمی می‌دهد تا دردمان را تحمّل کنیم؟ خدا عمدتاً از طریق کلامش یعنی کتاب مقدّس و دعا به ما کمک می‌کند. پولُس رسول به ما می‌گوید که خدای مهربان کلامش را در دسترس ما قرار داده است که «به صبر و تسلّی کتاب امیدوار باشیم.» علاوه بر آن با دعاهایی که از دلمان برمی‌آید از ‹سلامتی یا آرامش خدا که فوق از تمامی عقل است› برخوردار می‌شویم. — رومیان ۱۵:۴؛ فیلیپیان ۴:۷.
آیا خدا برای تسلّی و دلگرمی ما حد و مرزی قائل است؟ پولُس رسول می‌گوید. «ما را در هر تنگی ما تسلّی می‌دهد.» (۲قُرِنتیان ۱:۴) خدا می‌تواند به ما قدرت و شجاعت لازم را بدهد تا هر نوع فشار و اضطراب یا رنجی را تحمّل کنیم. آیا این باعث تسلّی‌خاطر نیست؟
پولُس رسول به این نکتهٔ مهم اشاره می‌کند که خدا ما را تسلّی و دلگرمی می‌دهد تا ‹ما نیز بتوانیم دیگران را در هر مصیبتی که باشد تسلّی بنماییم، به آن تسلّی که خود از خدا یافته‌ایم.› پس با یافتن تسلّی قادر خواهیم بود با نیازمندان دلسوزی کرده، آنان را یاری دهیم.
یَهُوَه «خدای جمیع تسلّیات» لزوماً مشکلات یا درد و رنج ما را از بین نمی‌برد. اما چنانچه به او نزدیک شویم تسلّی و آرامش را به ما عطا خواهد کرد. یَهُوَه قدرت تحمّل هر گونه غم و مشکل را به ما می‌دهد. حقیقتاً که خدایی چنین دلسوز شایستهٔ ستایش و پرستش است!
[پاورقی]
a خدا «پدر [یا منشأ] رحمت‌ها» خوانده شده است زیرا همدردی و دلسوزی در ذات اوست.