سؤالات خوانندگان

آیا بچه‌ای که در شکم مادر بمیرد رستاخیز می‌یابد؟‏

سِقط شدن فرزند گاه اثری فوق‌العاده عمیق بر والدین می‌گذارد.‏ شاید درک اندوه این والدین برای کسی که در چنین شرایطی قرار نگرفته است آسان نباشد.‏ مادری مسیحی پنج فرزند خود را پیش از آن که به دنیا آیند از دست داد.‏ این مادر تا آخر عمر خود مرتب به این مطلب اشاره می‌کرد که اگر آن فرزندانش زنده می‌ماندند چند سال داشتند.‏ آری،‏ غم از دست دادن تک‌تک آن‌ها همیشه در دل او باقی ماند.‏ البته،‏ این مادر خوشحال بود که توانست دو فرزند سالم به دنیا آورد و آنان را بزرگ کند.‏ اما حال این سؤال مطرح می‌شود که آیا برای مسیحیانی که فرزندی را بدین شکل از دست داده‌اند امیدی به رستاخیز فرزندشان وجود دارد؟‏

در واقع ما پاسخ این سؤال را نمی‌دانیم.‏ کتاب مقدّس در مورد رستاخیز جنینی که سِقط شده یا نوزادی که مرده به دنیا آمده صریحاً صحبتی نکرده است.‏ اما این کتاب اصولی را در بر دارد که تا حدّی دلگرم‌کننده است.‏

بجاست برای بررسی موضوع مطرح‌شده نخست به دو سؤال پاسخ دهیم.‏ اوّل این که،‏ از نگاه یَهُوَه زندگی یک انسان چه هنگام آغاز می‌شود؛‏ از زمان بسته شدن نطفه یا از زمان تولّد؟‏ دوّم،‏ یَهُوَه چه دیدگاهی نسبت به جنین در شکم مادر دارد؛‏ آیا آن را در حکم یک انسان می‌بیند یا تنها مشتی سلول و بافت؟‏ به کمک اصول کتاب مقدّس می‌توان جوابی روشن به این دو سؤال داد.‏

یَهُوَه از طریق شریعت موسی به خوبی روشن می‌کند که زندگی یک انسان نه از زمان تولّد،‏ بلکه خیلی زودتر از آن آغاز می‌شود.‏ در شریعت موسی آمده بود که مجازات کسی که مسبب مرگ جنین در شکم مادر شود مرگ است؛‏ یعنی «جان به عوض جان.‏»‏a (‏خرو ۲۱:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ از نظر یَهُوَه جنینی که در شکم مادر است موجودی زنده و یک انسان محسوب می‌شود.‏ مسیحیان واقعی به دلیل درک این اصل کتاب مقدّس از سِقط جنین پرهیز می‌کنند و آن را گناهی جدّی به حساب می‌آورند.‏

شکی نیست که جنین در رحم مادر زندگی و حیات دارد.‏ اما یَهُوَه چه ارزشی برای او قائل است؟‏ بر طبق شریعت موسی که در بالا به آن اشاره شد جان انسانی بالغ که مسبب مرگ جنینی در شکم مادر بود باید به عوض جان جنین داده می‌شد.‏ این امر نشان می‌دهد که در نظر یَهُوَه حیات بچه‌ای که در شکم مادر است ارزش والایی دارد.‏ به علاوه آیات دیگری نیز در کتاب مقدّس حاکی از این امرند که یَهُوَه جنینی را که در رحم مادر رشد می‌کند به چشم یک انسان می‌نگرد.‏ برای مثال،‏ داود پادشاه تحت الهام یَهُوَه خطاب به او چنین نگاشت:‏ «مرا در رحم مادرم نقش بستی .‏ .‏ .‏ چشمان تو جنین مرا دیده است و در دفتر تو همهٔ اعضای من نوشته شده،‏ در روزهایی که ساخته می‌شد.‏» —‏ مز ۱۳۹:‏۱۳-‏۱۶؛‏ ایو ۳۱:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

یَهُوَه از ویژگی‌ها و خصوصیات منحصربه‌فرد هر انسان زمانی که در شکم مادر است آگاه و از توانایی‌های بالقوّهٔ او باخبر است.‏ زمانی که رِفقَه،‏ همسر اسحاق دوقلو باردار بود آن دو بچه در رحم او ناآرام بودند.‏ یَهُوَه بر اساس خصوصیاتی که در این دو بچه دید در مورد آیندهٔ آنان مطلبی را پیشگویی کرد.‏ —‏ پیدا ۲۵:‏۲۲،‏ ۲۳؛‏ روم ۹:‏۱۰-‏۱۳‏.‏

گزارشی که در کتاب مقدّس در مورد یحیی نیز آمده جالب توجه است.‏ در انجیل می‌خوانیم:‏ ‹چون الیصابات سلام مریم را شنید،‏ بچه در رَحِم او به حرکت آمد و الیصابات به روح‌القدس پر شد.‏› (‏لو ۱:‏۴۱‏)‏ لوقا که خود پزشک بود در توضیح این واقعه واژهٔ یونانی‌ای را استفاده کرد که هم می‌توان برای جنین بکار برد و هم برای نوزادی که تازه متولّد شده است.‏ او در وصف کودکی عیسی که در گهواره بود همین واژه را به کار برد.‏ —‏ لو ۲:‏۱۲،‏ ۱۶؛‏ ۱۸:‏۱۵‏.‏

در اینجا این سؤال مطرح می‌شود،‏ آیا کتاب مقدّس بین جنینی که در رحم مادر است و نوزادی که نَفَس اوّل را می‌کشد تفاوت زیادی قائل است؟‏ چنین به نظر نمی‌آید.‏ در واقع این امر با علمِ امروز نیز هماهنگ است.‏ برای مثال،‏ محققین به این نتیجه رسیده‌اند که جنین نسبت به آنچه خارج از شکم مادر روی می‌دهد عکس‌العمل نشان می‌دهد.‏ پس جای تعجب نیست که چنین مهر عمیقی بین مادر و فرزندی که در شکمش می‌پروراند به وجود می‌آید.‏

برای نمونه می‌خواهیم دو موقعیت را بررسی کنیم.‏ فرض کنید مادری که زایمان زودرس داشته است پس از چند روز فرزندش را از دست می‌دهد.‏ مادری دیگر دورهٔ بارداری را به صورت کامل طی می‌کند اما فرزندش درست پیش از تولّد جان می‌دهد.‏ آیا می‌توان گفت که مادر اوّل به دلیل این که فرزندش را زنده به دنیا آورده می‌تواند به رستاخیز او امید داشته باشد و مادر دیگر نمی‌تواند چنین امیدی داشته باشد؟‏

کتاب مقدّس آشکارا تعلیم می‌دهد که زندگی از زمانی که نطفه در رحم مادر بسته می‌شود آغاز می‌گردد.‏ همچنین یَهُوَه به جنینی که هنوز متولّد نشده است به چشم موجودی باارزش و منحصربه‌فرد می‌نگرد.‏ برخی ممکن است با توجه به آیات کتاب مقدّس منطقی ندانند که بچه‌ای که در شکم مادر،‏ مرده است رستاخیز نیابد.‏ شاید استدلال کنند که چنین اعتقادی با ممنوعیت سِقط جنین که بر اساس آیات کتاب مقدّس است سازگار نیست.‏

در گذشته مجلّهٔ برج دیده‌بانی با مطرح کردن یک سری سؤالات رستاخیز بچه‌هایی را که در شکم مادر می‌میرند مورد تردید قرار داده بود.‏ برای مثال،‏ این سؤال که آیا خدا در دنیای جدید جنینی را که پرورش نیافته رستاخیز داده و در رحم مادر قرار خواهد داد.‏ برادران در هیئت اداره‌کننده پس از مطالعه،‏ تعمّق و دعا به این نتیجه رسیدند که نمی‌توان با این گونه دلایل رستاخیز چنین بچه‌هایی را ناممکن دانست.‏ عیسی گفت:‏ «همه چیز نزد خدا ممکن است.‏» (‏مرق ۱۰:‏۲۷‏)‏ تولّد عیسی روی زمین درستی این گفته را نشان می‌دهد.‏ خدا با انتقال حیات عیسی به رحم مریم تولّد او را بر زمین میسر ساخت.‏ موضوعی که از دیدگاه بشری ناممکن است.‏

پس آیا می‌توان گفت بر طبق کتاب مقدّس بچه‌ای که در شکم مادر می‌میرد رستاخیز خواهد داشت؟‏ در اینجا بار دیگر به این نکته تأکید می‌کنیم که کتاب مقدّس صریحاً پاسخی به این سؤال نمی‌دهد.‏ پس دلیلی وجود ندارد که کسی به یقین بر این اعتقاد پافشاری کند.‏ بحث در این مورد سؤالات پی در پی و فراوانی را به وجود می‌آورد.‏ از این رو باید مراقب بود و از حدس و گمان دوری کرد.‏ باید این امر را به یَهُوَه بسپاریم.‏ ما می‌دانیم که یَهُوَه،‏ خدایی مهربان و رحیم است.‏ (‏مز ۸۶:‏۱۵‏)‏ و بدون شک،‏ از صمیم دل می‌خواهد که اثرات مرگ را با رستاخیز انسان‌ها خنثی سازد.‏ (‏ایو ۱۴:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ همچنین اطمینان داریم که یَهُوَه همواره درست و عادلانه عمل می‌کند.‏ او تمامی صدمات و آسیب‌هایی را که این دنیای شریر به ما وارد آورده است از میان می‌برد.‏ برای این منظور پسرش عیسی را هدایت می‌کند که «اَعمال ابلیس را باطل سازد.‏» —‏ ۱یو ۳:‏۸‏.‏

‏[پاورقی]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲]‏

یَهُوَه تمامی دردها و مصایب ما را از میان بر می‌دارد