هم‌ایمانان ناشنوایمان را ارج نهیم

امروزه قوم خدا خانواده‌ای بزرگ را تشکیل می‌دهد که همچون برادر و خواهر یَهُوَه را خدمت می‌کنند.‏ قدمت این خانواده به دوران باستان می‌رسد.‏ از میان اعضای این خانواده می‌توان به سموئیل،‏ داود،‏ شَمْشُون،‏ راحاب،‏ موسی،‏ ابراهیم،‏ سارا،‏ نوح و هابیل اشاره کرد.‏ در میان خادمان وفادار یَهُوَه یعنی اعضای این خانوادهٔ بزرگ بسیاری ناشنوا هستند.‏ برای مثال،‏ در مغولستان اوّلین کسانی که شاهد یَهُوَه شدند یک زوج ناشنوا بودند.‏ همچنین به دلیل وفاداری هم‌ایمانان ناشنوای ما در روسیه بود که در دادگاه حقوق بشرِ اروپا به موفقیت‌های قانونی رسیدیم.‏

امروزه،‏ «غلام امین و دانا» علاوه بر فیلم‌هایی به زبان اشاره،‏ جلسات،‏ مجامع و کنگره‌ها را نیز برای ناشنوایان ترتیب داده است.‏ (‏مت ۲۴:‏۴۵‏)‏ ناشنوایان از این تدارکات فایدهٔ فراوان برده‌اند.‏a آیا از خود پرسیده‌اید که در گذشته بدون چنین کمک‌هایی چگونه ناشنوایان با یَهُوَه خدا آشنا شدند و در راه حقیقت پیشرفت کردند؟‏ آیا فکر کرده‌اید برای کمک به ناشنوایانی که در منطقهٔ شما زندگی می‌کنند چه می‌توانید بکنید؟‏

وضعیت ناشنوایان در گذشته

فکر می‌کنید اگر از برادران و خواهران ناشنوا که مدتی طولانی در حقیقت هستند بخواهید در مورد زمانی که با یَهُوَه خدا آشنا شدند توضیح دهند،‏ چه نکاتی را به خاطر می‌آورند؟‏ احتمالاً به اوّلین باری که به نام خدا پی بردند،‏ اشاره می‌کنند و این که تنها دانستنِ این نام زندگی‌شان را تغییر داد و برای سال‌ها عطش روحانی آن‌ها را سیراب کرد.‏ اما زمانی که فیلم‌های ویدیویی و دی‌وی‌دی به زبان اشاره در دسترسشان قرار گرفت توانستند درک عمیق‌تری از تعالیم کتاب مقدّس کسب کنند.‏ شاید به زمانی اشاره کنند که جلسات مسیحی به زبان اشاره اجرا یا ترجمه نمی‌شد.‏ در آن زمان برادر یا خواهری در کنار آن‌ها می‌نشست و برایشان از مطالب گفته شده یادداشت برمی‌داشت و آن‌ها را در درک مطالب یاری می‌کرد.‏ برای مثال،‏ برادری ناشنوا به همین طریق بدون کمک مترجم به مدت هفت سال از تعالیم کتاب مقدّس بهره گرفت.‏

این برادران و خواهران ناشنوا موعظه با افراد «شنوا» را در کنار دیگر برادران و خواهران جماعت به خاطر می‌آورند.‏ آنان کارتی را که روی آن مقدّمه‌ای برای موعظهٔ خانه‌به‌خانه نوشته شده بود در یک دست و آخرین شمارهٔ مجلّهٔ برج دیده‌بانی و بیدار شوید را در دست دیگر می‌گرفتند.‏ برای آنان مطالعه با ناشنوایی دیگر تنها از طریق نشریات نوشتاری بسیار مشکل بود.‏ زیرا هیچ یک از آنان آن را دقیق درک نمی‌کرد.‏ قطعاً این برادران به خاطر می‌آورند که چقدر درمانده و دلسرد می‌شدند زمانی که مخاطبشان آنان را نمی‌فهمید و نمی‌توانستند مطالب بیشتری از تعالیم کتاب مقدّس را با آنان در میان بگذارند.‏ این عزیزان این احساس را تجربه کردند که با وجود عشق و محبت عمیقشان به یَهُوَه نمی‌توانستند با اعتمادبه‌نَفْس و اطمینان به تعالیم یَهُوَه عمل کنند.‏ زیرا اطمینان نداشتند که آیا درکشان از موضوعی خاص کاملاً هماهنگ با تعالیم یَهُوَه است یا نه.‏

اما این برادران و خواهران عزیز ناشنوا با وجود تمامی موانع و مشکلات به یَهُوَه وفادار و به معیارهای او پای‌بند ماندند.‏ (‏ایو ۲:‏۳‏)‏ آنان با دلی سرشار از امید منتظر یَهُوَه بودند.‏ (‏مز ۳۷:‏۷‏)‏ و حال یَهُوَه آنان را برکت داده است،‏ حتی بیش از آنچه تصوّرش را می‌کردند.‏

در اینجا به تلاش‌های برادری ناشنوا اشاره می‌کنیم که سرپرستی خانواده‌اش را نیز به عهده دارد.‏ این برادر با پشتکار وظیفهٔ مطالعه با خانواده‌اش را به انجام می‌رسانْد،‏ حتی پیش از آن که فیلم‌های زبان اشاره در دسترسش قرار گیرد.‏ پسرش می‌گوید:‏ «از آنجایی که پدرم باید با کمک نشریات نوشتاری به ما تعلیم می‌داد مطالعهٔ خانوادگی‌مان برایش سخت بود.‏ اغلب مطلب نوشته‌شده را کاملاً درک نمی‌کرد.‏ ما بچه‌ها هم کمکی برای او نبودیم.‏ چون تا در توضیح مطلبی اشتباه می‌کرد فوراً به رویش می‌آوردیم.‏ اما با این حال او همیشه و همیشه مطالعهٔ خانوادگی‌مان را سرپرستی می‌کرد.‏ چون برای پدرم این که ما از یَهُوَه چیزی یاد بگیریم بسیار اهمیت داشت.‏ از این رو حاضر بود خجالت‌زدگی و دشواری‌ای را که گاه به دلیل درک محدودش از زبان انگلیسی داشت به جان بخرد،‏ اما با ما مطالعه کند.‏»‏

نمونهٔ دیگر،‏ ریچارد است که در نیویورک زندگی می‌کند.‏ این برادر،‏ هم ناشنوا و هم نابیناست.‏ ریچارد بیش از ۷۰ سال دارد.‏ شهرت او در بین برادران در این است که مرتباً در جلسات مسیحی شرکت می‌کند.‏ برای شرکت در این جلسات به تنهایی سوار مترو می‌شود و برای این که به موقع پیاده شود ایستگاه‌ها را می‌شمرد.‏ یک بار در زمستان کولاک بدی شد طوری که جلسهٔ جماعت لغو شد.‏ همهٔ برادران جماعت از لغو جلسه آگاه شدند اما ریچارد بی‌خبر ماند.‏ زمانی که برادران متوجه شدند که ریچارد خبردار نشده است دنبال او گشتند و او را جلوی در سالن جماعت دیدند که صبورانه منتظر بود تا کسی در را باز کند.‏ وقتی از او پرسیدند که چرا در این کولاک بیرون آمده او جواب داد:‏ «من یَهُوَه را دوست دارم.‏»‏

شما چه می‌توانید بکنید؟‏

آیا در محلّهٔ شما نیز ناشنوایانی زندگی می‌کنند؟‏ شاید بتوانید برای ارتباط برقرار کردن با آن‌ها کمی زبان اشاره یاد بگیرید.‏ اغلب ناشنوایان برای یاد دادن زبان اشاره به دیگران خیلی مهربان و صبورند.‏ اگر در موعظه یا زمانی دیگر با فرد ناشنوایی برخورد کنید چه می‌کنید؟‏ سعی کنید با او ارتباط برقرار کنید.‏ برای این کار از ایما و اشاره،‏ نوشتن،‏ کشیدن نقاشی یا نشان‌دادن عکس استفاده کنید.‏ حتی اگر او نشان دهد که به حقیقت علاقه‌مند نیست،‏ باز هم برادر یا خواهری را که ناشنواست یا زبان اشاره می‌داند مطلع سازید.‏ ممکن است برای کسی که ناشنواست پیام کتاب مقدّس به زبان اشاره جذاب‌تر و گیراتر باشد.‏

اگر زبان اشاره یاد می‌گیرید و در جماعت زبان اشاره شرکت می‌کنید چگونه می‌توانید مهارت بیشتری در این زبان و درک آن بیابید؟‏ آیا شما با مبشّران جماعت که شنوا هستند نیز با زبان اشاره مکالمه می‌کنید؟‏ اگر چنین کنید نه تنها در این زبان پیشرفت می‌کنید بلکه حتی فکر کردن به این زبان را هم می‌آموزید.‏ شاید گاه به جای زبان اشاره بخواهید راه ساده‌تر یعنی صحبت کردن را انتخاب کنید.‏ فراموش نکنید نابرده رنج،‏ گنج میسر نمی‌شود.‏ مانند یادگیری هر زبان دیگر باید زحمت بکشید تا در این زبان سلیس و روان شوید.‏

پشتکار و تلاش در استفاده از زبان اشاره نشانهٔ محبت و احترام به برادران و خواهران ناشنوایمان است.‏ تصوّر کنید ناشنوایان به دلیل این که قادر به فهمیدن دیگران نیستند هر روزه در محیط کار و در مدرسه با چه دلسردی و عجزی مواجه می‌شوند.‏ برادری ناشنوا می‌گوید:‏ «مردم اطرافم هر روزه صحبت می‌کنند.‏ اغلب احساس تنهایی می‌کنم،‏ احساس می‌کنم کنار گذاشته شده‌ام.‏ چنین احساس‌هایی چنان در دلم انباشته می‌شود که رنجیده و حتی عصبانی می‌شوم.‏ گاه چنان ناراحت می‌شوم که قابل توصیف نیست.‏» جلسات جماعت باید محفل گرم معاشرت و دوستی برای هم‌ایمانان ناشنوایمان باشد و محلّی باشد که آنان غذای روحانی دریافت کنند.‏ —‏ یو ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏.‏

نباید جماعاتی را که در آن‌ها تعداد معدودی برادران و خواهران ناشنوا شرکت می‌کنند فراموش کرد.‏ تعالیم جلسات برای این عزیزان به زبان اشاره ترجمه می‌شود.‏ برای درک بهتر مطالب،‏ این برادران در جلسات جماعت در ردیف‌های جلو می‌نشینند تا بتوانند مترجم و سخنران را هم‌زمان بدون مانعی ببینند.‏ تجربه نشان داده است که بقیهٔ اعضای جماعت خیلی زود به این روش عادت می‌کنند و تمرکزشان مختل نمی‌شود.‏ این تدارکی است که در مجامع و کنگره‌هایی که سخنرانی‌ها به زبان اشاره ترجمه می‌شود به کار می‌رود.‏ برادران و خواهران پرکار جماعت که مطالب را برای هم‌ایمانان ناشنوا ترجمه می‌کنند شایستهٔ تحسین بسیارند.‏ چرا که آنان تلاش می‌کنند مفاهیم را به صورتی طبیعی همان طور که یک فرد ناشنوا ابراز می‌کند به تصویر بکشند.‏

ممکن است شما در جماعتی باشید که گروه ناشنوایان را پشتیبانی می‌کند و یا ناشنوایانی در جلسات شما شرکت می‌کنند که سخنرانی‌ها برای آنان ترجمه می‌شود.‏ چگونه می‌توانید علاقه‌تان را به این برادران و خواهران ناشنوا ابراز کنید؟‏ آنان را به خانه‌تان دعوت کنید.‏ اگر برایتان ممکن است نشانه‌هایی از زبان اشاره را فرا گیرید.‏ از ارتباط برقرار کردن به دلیل موانعی که در سر راه است نهراسید.‏ بالاخره راهی برای ایجاد ارتباط پیدا می‌کنید.‏ قطعاً ابراز چنین محبتی خاطره‌ای شادی‌آور برایتان به جا می‌گذارد.‏ (‏۱یو ۴:‏۸‏)‏ می‌توانید با معاشرت با هم‌ایمانان ناشنوا بسیاری چیزها بیاموزید.‏ آنان خیلی خوش‌مشرب و شوخند و توجه عمیقی به دیگران دارند.‏ برادری که والدینش ناشنوایند می‌گوید:‏ «در تمام زندگی‌ام در جمع ناشنوایان بوده‌ام.‏ آنان بسیار بیش از آنچه که من بتوانم جبران کنم در زندگی یاور من بوده‌اند.‏ خیلی چیزها می‌توانیم از برادران و خواهران ناشنوایمان بیاموزیم.‏»‏

یَهُوَه پرستندگان وفادارش از جمله ناشنوایان را دوست دارد.‏ بی‌شک ایمان و صبر این عزیزان به زیبایی و ارزش سازمان یَهُوَه می‌افزاید.‏ باشد که همواره برادران و خواهران ناشنوایمان را ارج نهیم.‏

‏[پاورقی]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ٣١]‏

در بشارت به فرد ناشنوا به کار بردن زبان اشاره پیاممان را برای او دلنشین‌تر می‌سازد

‏[تصاویر در صفحهٔ ٣٢]‏

جلسات ما باید محفل گرمی باشد تا برادران و خواهران ناشنوایمان از نظر روحانی تقویت شوند