بیایید به خدا نزدیک شویم
خدا از «دل» همهٔ انسان‌ها آگاه است
همهٔ ما به شکلی با سختی‌ها و مشکلات زندگی دست و پنجه نرم می‌کنیم. گاهی به نظر می‌رسد که هیچ کس نمی‌تواند این مشکل و درد درونی ما را درک کند. اما تنها کسی که می‌تواند متوجه عمق احساسات ما شود یَهُوَه خداست. ما می‌توانیم از سخنان سلیمان که در دوم تواریخ ۶:۲۹، ۳۰ به قلم آمده است، دلگرمی و قوّت قلب یابیم.
در سال ۱۰۲۶ قبل از میلاد، سلیمان در زمان بازگشایی معبد در اورشلیم دعایی کرد. در این دعا که احتمالاً ده دقیقه به طول انجامید سلیمان یَهُوَه را چنین خطاب کرد: خدایی وفادار و خدایی که وعده‌هایش را عملی می‌سازد و به دعای خدمتگزارانش گوش می‌دهد. — ۱پادشاهان ۸:۲۳-۵۳؛ ۲تواریخ ۶:۱۴-۴۲.
سلیمان از خدا با التماس می‌خواهد که به استغاثه و تضرّعات خادمانش گوش فرا دهد. (آیهٔ ۲۹، ترجمهٔ دری) سلیمان درد و پریشانی انسان را بیان می‌دارد (آیهٔ ۲۸، ترجمهٔ دری)، اما همچنین می‌گوید که هر یک از خدمتگزاران خدا، تنها از ‹غم و مصیبت› خود آگاه است. در حالی که شخص دیگری شاید درد و غم کاملاً متفاوتی داشته باشد.
خداترسان با هر مشکلی هم که روبرو شوند باید بدانند که تنها نیستند. سلیمان در دعای خود یکایک پرستندگان یَهُوَه را در نظر داشت؛ پرستندگانی که بر آن می‌شوند که «دست‌های خود را به سوی» یَهُوَه برافرازند و از صمیم دل به او تقرّب جویند.a سلیمان شاید دعای پدرش، داود را که به شدّت ناراحت و مضطرب بود، به یاد می‌آورد که چنین می‌گفت: «نگرانی خود را به خداوند بسپار.» — مزمور ۵۵:۴، ۲۲.
یَهُوَه چگونه به درخواست‌ها و خواهش‌های ما پاسخ می‌دهد؟ سلیمان به یَهُوَه چنین التماس کرد: «از آسمان که جایگاه سکونت تو است بشنو و آن‌ها را ببخش. . . . هر کس را مطابق اعمالش جزا بده.» (آیهٔ ۳۰، ترجمهٔ دری) سلیمان می‌دانست که یَهُوَه خدا نه تنها دعای جمعی پرستندگانش را بلکه دعای تک‌تک آنان را نیز می‌شنود. (مزمور ۶۵:۲) یَهُوَه از آنان حمایت و پشتیبانی می‌کند و کسانی که با تمام وجود به سوی او بازگشت کنند، می‌بخشد. — ۲تواریخ ۶:۳۶-۳۹.
چرا سلیمان اطمینان داشت که یَهُوَه به تضرّعات خدمتگزاران نادمش ترتیب اثر می‌دهد؟ سلیمان در ادامهٔ دعایش چنین گفت: «زیرا که تو به تنهایی عارف قلوب جمیع بنی‌آدم هستی.» آری، یَهُوَه از مصیبت‌ها و دردهایی که هر یک از خادمانش در دل دارند، آگاه است و در مقابل درد و غم آنان بی‌تفاوت نیست. — مزمور ۳۷:۴.
ما می‌توانیم از دعای سلیمان تسلّی و دلگرمی یابیم. اطرافیانمان شاید نتوانند به طور کامل احساسات درونی یعنی ‹غم و مصیبت› ما را درک کنند. (امثال ۱۴:۱۰) اما یَهُوَه از «دل» ما آگاه است و شدیداً به فکر ماست. وقتی سفرهٔ دلمان را پیش او می‌گشایم، بهتر می‌توانیم فشارها و سختی‌ها را متحمّل شویم. کتاب مقدّس چنین می‌گوید: «همهٔ نگرانیهای خود را به او بسپارید زیرا او به فکر شما هست.» — ۱پِطرُس ۵:۷.
[پاورقی]
a در زمان نگارش کتاب مقدّس ‹دست‌ها را به سوی خدا برافراشتن› یا دست‌ها را به سمت بالا نگاه داشتن، به معنای دعا به خدا بود. — ۲تواریخ ۶:۱۳.