«حکمت تو و خودت نیز مبارک باشی!»
کلمات بالا را داوود در تحسین زنی به نام اَبِیجایَل بر زبان آورد. چه چیز داوود را برانگیخت که آن زن را تحسین کند؟ ما از نمونهٔ اَبِیجایَل چه می‌آموزیم؟
داوود هنگامی که در حال فرار از شاؤل پادشاه بود، اَبِیجایَل را دید. نام همسر اَبِیجایَل، نابال بود؛ مردی ثروتمند که گله‌های فراوانی در کوهستان‌های جنوب یهودا داشت. داوود و همراهانش از چوپانان و گله‌های نابال محافظت می‌کردند و برای آنان «همچون حصار بودند.» بعدها داوود پیام‌رسانانی به نابال فرستاد و از او مقداری غذا درخواست کرد. (۱سمو ۲۵:۸، ۱۵، ۱۶) با توجه با این که آنان از دارایی و منافع نابال محافظت کرده بودند، این خواستهٔ داوود غیرمنطقی یا نامعقول نبود.
اما نابال که معنی نامش «احمق» یا «ابله» است، مطابق با مفهوم نامش عمل می‌کرد. او خواستهٔ داوود را به نحوی توهین‌آمیز رد کرد. داوود نیز قصد کرد که واکنش نامعقول و توهین‌آمیز نابال را تلافی کند. نابال و خانواده‌اش می‌بایست تاوان حماقت‌های نابال را می‌دادند.—۱سمو ۲۵:۲-۱۳، ۲۱، ۲۲.
اَبِیجایَل که تشخیص داد تصمیم عجولانهٔ داوود نتایج تلخی خواهد داشت، شجاعانه وارد عمل شد. او به داوود التماس کرد که به‌خاطر رابطه‌اش با یَهُوَه خدا به چنین اقدامی دست نزند. او همچنین برای داوود، پادشاه آینده و همراهانش ذخیرهٔ غذایی فراوانی فراهم کرد. داوود نیز اذعان کرد که یَهُوَه خدا از اَبِیجایَل استفاده کرد تا او را از آن عمل گناه‌آلود بازدارد. او به اَبِیجایَل گفت: «حکمت تو و خودت نیز مبارک باشی، زیرا که امروز مرا از خون‌ریزی و از انتقام ستاندن به دست خویش بازداشتی.»—۱سمو ۲۵:۱۸، ۱۹، ۲۳-۳۵.
کاملاً واضح و آشکار است که ما نمی‌خواهیم مانند نابال نسبت به محبت‌های دیگران قدرنشناس باشیم. به علاوه زمانی که شخصی تا یک قدمی گناه پیش می‌رود، می‌خواهیم آنچه در توان ماست انجام دهیم تا او را از آن عمل خطا بازداریم. بلی، ما نیز می‌خواهیم مانند مزمورنویس در دعا به یَهُوَه خدا بگوییم: «مرا معرفت و تشخیص درست بیاموز.»—مز ۱۱۹:۶۶.
حکمت و درایت ما می‌تواند دیگران را تحت تأثیر قرار دهد. حال چه آن را بازگو کنند چه نکنند، احتمالاً احساسی مانند احساس داوود خواهند داشت که گفت: «حکمت تو و خودت نیز مبارک باشی!»