سؤالات خوانندگان
در مزامیر ۱۴۴:۱۲-۱۵ به چه گروهی اشاره شده است، به قوم خدا یا به اجنبیان شریر که در آیهٔ ۱۱ آمده است؟
بر مبنای متن عبری این بخش را می‌توان به صورت‌های مختلف ترجمه کرد. دلایل زیر درک درست‌تری از این آیات به ما می‌دهد:
توجه به بخش‌های دیگر کتاب مزمور. به کار بردن واژهٔ «آنگاه» در آیهٔ ۱۲ به این معنی است که برکات ذکرشده در آیات ۱۲ تا ۱۴ شامل حال درستکاران می‌شود، آنان که از خدا درخواست می‌کنند که از دست شریران ‹رهایی و خلاصی› یابند. (آیهٔ ۱۱) در آیهٔ ۱۵ نیز به این نکته اشاره می‌شود، در این آیه دو بار از واژهٔ «خوشا» استفاده شده است که به یک گروه از مردم مربوط می‌شود، «مردمانی که یَهُوَه خدای ایشان است.»
این درک با دیگر بخش‌های کتاب مقدّس در مورد برکات برای قوم وفادار خدا هماهنگی دارد. این مزمور نشانگر امید استوار و بجایی بود که داوود برای قوم اسرائیل داشت. این که پس از رهایی از دست دشمنانشان، خدا آنان را شکوفا می‌ساخت و به آنان خوشبختی و سعادت می‌بخشید. (لاو ۲۶:۹، ۱۰؛ تث ۷:۱۳؛ مز ۱۲۸:۱-۶) برای نمونه در تَثنیه ۲۸:۴ آمده است: «ثمرهٔ رَحِم شما و ثمر زمینتان و ثمرهٔ چارپایانتان، یعنی گوساله‌های رمه و بره‌های گلهٔ شما، مبارک خواهد بود.» همین نیز شد. در ایّام حکمرانی سلیمان، پسر داوود قوم از صلح و آرامش و رفاهی بی‌سابقه برخوردار شد. مهم‌تر از همه این که برخی جنبه‌های حکمرانی سلیمان به حکمرانی مسیح اشاره دارد.—۱پاد ۴:۲۰، ۲۱؛ مز ۷۲:۱-۲۰.
در آخر می‌توان گفت، این درک از مزمور ۱۴۴ باعث می‌شود که کل مزمور، امید زیبایی را که خادمان یَهُوَه در انتظارش هستند، روشن‌تر بیان کند. این که پس از داوری الٰهی و نابودی شریران، آرامش و صلحی دائمی برقرار می‌شود و درستکاران شکوفا می‌شوند.—مز ۳۷:۱۰، ۱۱.