چیرگی بر مرگ، دشمن دیرینهٔ ما
نافرمانی آدم و حوّا، اولین والدین ما، گناه و مرگ را برای کل نسل بشر به همراه داشت. اما این نافرمانی باعث نشد که مقصود خدا از آفرینش انسان تغییر کند. خدا در کلامش، کتاب مقدّس بارها بر این موضوع تأکید کرده است. برای مثال:
«پارسایان زمین را به میراث خواهند برد و تا به ابد در آن سکونت خواهند کرد.»—مزمور ۳۷:۲۹.
«مرگ را تا به ابد فرو خواهد بلعید؛ خداوندگارْ یهوه اشکها را از هر چهره خواهد زدود.»—اِشَعْیا ۲۵:۸.
«مرگ نیز که آخرین دشمن است، از میان برداشته خواهد شد.»—۱قُرِنتیان ۱۵:۲۶.
«خدا هر اشکی را از چشمانشان پاک خواهد کرد. دیگر مرگ نخواهد بود و ماتم و شیون و درد نیز وجود نخواهد داشت. چیزهای گذشته سپری شده است.»—مکاشفه ۲۱:۴.
خدا چگونه مرگ را از میان خواهد برد یا آن را «فرو خواهد بلعید»؟ او به‌روشنی گفته است که «پارسایان . . . تا ابد بر زمین سکونت خواهند کرد.» از سوی دیگر گفته است: «پارسایی نیست که نیکویی کند و هرگز گناه نورزد.» (جامعه ۷:۲۰) البته مقصود خدا این نبود که انسان‌های ناکامل و گناهکار تا ابد زندگی کنند. پس شاید از خود بپرسید: ‹حال اگر همه ناکاملند و گناه می‌کنند، چگونه می‌توانند به زندگی ابدی راه یابند؟› آیا خدا معیارهایش را تغییر داده است یا وعده‌ای تو خالی به ما می‌دهد؟ به هیچ وجه! چون ‹غیرممکن است که خدا دروغ بگوید.› (تیتوس ۱:۲) پس چگونه مقصودش از آفرینشِ انسان و دست یافتن آنان به زندگی ابدی را ممکن می‌سازد؟
خدا «مرگ را تا به ابد فرو خواهد بلعید.»—اِشَعْیا ۲۵:۸
پرداخت بهای رهایی انسان‌ها و چیرگی بر مرگ
یَهُوَه خدا برای نجات انسان‌ها از مرگ و میسر ساختن زندگی ابدی برای آنان قدمی پرمهر برداشت، او فدیه یا بهای رهایی انسان‌ها را پرداخت کرد. فدیه در اصل به مفهوم پرداخت بهایی برابر خسارت واردشده، یا پرداخت بهایی است که عدالت حکم می‌کند. از آنجا که همهٔ انسان‌ها گناه می‌کنند و محکوم به مرگند، کتاب مقدّس به صراحت چنین گفته است: «به‌یقین کسی فدیهٔ جان برادر خویش نتواند داد و خونبهای او را به خدا نتواند پرداخت؛ زیرا فدیهٔ جان انسان گرانبهاست، و هیچ بهایی کافی نخواهد بود.»—مزمور ۴۹:۷، ۸.
جان انسانِ ناکامل برابر تاوان یا بهاییست که باید برای گناهان خودش بپردازد، پس نمی‌تواند برای رهایی او از مرگ یا پرداخت تاوان گناهان شخصی دیگر کافی باشد. (رومیان ۶:۷) بنابر این خونبهای ما انسان‌های ناکامل و گناهکار را فقط کسی می‌تواند پرداخت کند که خود کامل و بی‌گناه باشد. چون جانش را نه برای گناهان خودش بلکه برای گناهان ما فدا می‌کند.—عبرانیان ۱۰:۱-۴.
خدا ترتیبی داد که خون‌بها یا بهای رهایی ما پرداخت شود. یَهُوَه خدا، عیسی مسیح را که در آسمان می‌زیست به زمین فرستاد. عیسی به عنوان انسانی کامل و بی‌گناه روی زمین به دنیا آید. (۱پِطرُس ۲:۲۲) عیسی خود گفت آمده است تا «جان خود را همچون بهای رهایی در عوض بسیاری بدهد.» (مَرقُس ۱۰:۴۵) او برای چیرگی بر مرگ، دشمن دیرینهٔ ما انسان‌ها جانش را فدا کرد تا زندگی جاودان را برای ما ممکن سازد.—یوحنا ۳:۱۶.
چه زمانی مرگ از میان می‌رود؟
مطابق پیشگویی کتاب مقدّس امروزه ما در دورانی سخت و «روزهای آخر» شرارت و بدی زندگی می‌کنیم. (۲تیموتائوس ۳:۱) این دوران به «روز داوری و نابودی مردمان خدانشناس» منتهی می‌شود. (۲پِطرُس ۳:۳، ۷) اما آنان که خدا را دوست دارند، نجات می‌یابند و «زندگی ابدی» خواهند داشت.—مَتّی ۲۵:۴۶.
عیسی آمد تا «جان خود را همچون بهای رهایی در عوض بسیاری بدهد.»—مَرقُس ۱۰:۴۵
میلیون‌ها میلیون نفر رستاخیز می‌یابند تا آنان نیز از زندگی ابدی برخوردار شوند. زمانی که عیسی بر زمین بود نشان داد که رستاخیز به چه معناست. هنگام ورود به شهری به نام نائین، عیسی بیوه زنی را دید که برای مرگ تنها پسرش سوگواری می‌کند. دلش به حال آن زن سوخت و پسرش را به زندگی باز گرداند. (لوقا ۷:۱۱-۱۵) پولُس رسول نیز گفت: «به خدا امید دارم . . . که رستاخیزی، هم برای درستکاران و هم برای بدکاران در پیش است.» این امیدی واقعی و نشانهٔ محبت فوق‌العادهٔ خدا به ما انسان‌هاست.—اعمال ۲۴:۱۵.
میلیاردها نفر می‌توانند از زندگی ابدی برخوردار شوند. در کتاب مقدّس آمده است: «پارسایان زمین را به میراث خواهند برد و تا به ابد در آن سکونت خواهند کرد.» (مزمور ۳۷:۲۹) آنگاه این گفتهٔ دلگرم‌کننده و امیدبخش کتاب مقدّس را که حدود ۲۰۰۰ سال پیش نوشته شده است، تجربه خواهند کرد که «ای مرگ، پیروزی تو کجاست؟ ای مرگ، نیش تو کجاست؟» (۱قُرِنتیان ۱۵:۵۵) سرانجام مرگ این دشمن مهیب و دیرینهٔ انسان نابود خواهد شد.