موعظهٔ گروهی مایهٔ خوشنودی و شادی است
۱ عیسی هنگامی که هفتاد نفر از شاگردانش را دو به دو برای موعظه فرستاد، به آنان آموزش داد که چه بگویند و کجا بروند. این امر مایهٔ خوشنودی و شادی ایشان شد. ( لو ۱۰:۱-۱۷) امروزه نیز موعظهٔ گروهی موجب خوشنودی و شادی می‌گردد و ما را برای خدمت آماده و منظم می‌سازد.
۲ پیران سرپرستی این کار را به عهده دارند: پیران مسیحی در تشویق و یاری مبشّران در کار موعظه نقشی مهم ایفا می‌کنند. به غیر از روزهای آخرهفته، در همهٔ روزهای دیگر ترتیب دادن موعظهٔ گروهی بر عهدهٔ سرپرست خدمت است. سرپرستان مطالعهٔ کتاب، هر یک موظفند ترتیبات لازم را برای گروه خود بخصوص در آخر هفته بدهند. حتی در مواردی که همهٔ اعضای جماعت برای رفتن به موعظه گرد هم می‌آیند، مثلاً بعد از مطالعهٔ برج دیده‌بانی، باز هم سرپرستان مطالعهٔ کتاب مسئول رسیدگی به گروه خود می‌باشند.
۳ «با نظم و ترتیب»: اداره‌کنندهٔ جلسهٔ خدمت موعظه باید سر وقت جلسه را آغاز کند. زمان این جلسه می‌تواند بین ده تا پانزده دقیقه باشد. بهتر است اداره‌کنندهٔ جلسه قبل از دعای آخر، مبشّران را برای موعظهٔ گروهی تقسیم و محدوده را تعیین کند ( مگر آنکه سرپرست مطالعهٔ کتاب این کار را بر عهده گیرد همان طور که پیش از این ذکر شد). بدین سان، دیگر لزومی ندارد مبشّران در محل موعظه دور هم جمع شوند زیرا این کار صورت خوشی ندارد. گذشته از این، پولُس به ما توصیه می‌کند که همهٔ کارها را باید «با نظم و ترتیب» انجام دهیم. ( ۱ قر ۱۴:۴۰) اگر همهٔ شرکت‌کنندگان جلسات خدمت موعظه، سر موقع حضور یافته، با اداره‌کنندهٔ جلسه بخوبی همکاری نمایند و بلافاصله پس از اتمام آن عازم محدودهٔ خود شوند، کار موعظهٔ گروهی با موفقیت بیشتری انجام خواهد گرفت.
۴ ما را به هم نزدیک‌تر می‌سازد: موعظهٔ گروهی فرصت بسیار خوبی است برای آنکه با اعضای دیگر جماعت بهتر آشنا شویم. اگر گاهی بدون داشتن قرار قبلی با کسی به جلسهٔ خدمت موعظه بیاییم، مسئول جلسه می‌تواند ما را با کسی به موعظه بفرستد که آشنایی چندانی با او نداریم. در این صورت، باید از فرصت استفاده کرده، با این برادر یا خواهرمان بهتر آشنا شویم. — ۲ قر ۶:۱۱-۱۳.
۵ موعظهٔ گروهی مایهٔ دلگرمی است و ما را به هم نزدیک‌تر می‌سازد، زیرا همگی‌مان «در انتشار حقیقت» با یکدیگر همکاریم. ( ۳ یو ۸، انجیل شریف ) بیایید با دل و جان در موعظهٔ گروهی شرکت کنیم!