تماس بصری طریقی برای ابراز علاقه
۱ اغلب هنگام صحبت کردن با مردم در موعظه به آن‌ها نگاه می‌کنیم. در نگاهی کوتاه شاید بتوانیم در چهره‌شان طرز برخورد و روحیهٔ ایشان را تشخیص دهیم. آن‌ها نیز به طور متقابل طرز برخورد ما را تمییز خواهند داد. خانمی در بارهٔ خواهری گفت: «آنچه از او به یاد دارم لبخند و آرامش صورت است. به همین دلیل کنجکاو شدم.» در نتیجه راه برای موعظه به این خانم باز شد.
۲ هنگام موعظه در خیابان یا اماکن عمومی نگاه کردن به شخص تأثیر بسزایی می‌گذارد. برادری هنگام موعظه اوّل به شخص نگاه کرده، لبخندی می‌زند و سپس مجلّهٔ خود را عرضه می‌کند. در نتیجه گفتگوهای جالبی با ایشان دارد و نشریات بسیاری را به مردم می‌دهد.
۳ تشخیص احساس دیگران: با برقرار کردن تماس بصری می‌توانیم احساس دیگران را درک کنیم. برای مثال، اگر کسی به سختی صدای ما را بشنود یا با آنچه که می‌گوییم موافق نباشد در چهره‌اش این موضوع را دریافت خواهیم کرد. اگر شخص مشغله داشته باشد و یا بی‌طاقت گردد در چهره‌اش کاملاً مشهود می‌شود و ما می‌توانیم سخنان خود را خلاصه کنیم یا با وضعیت تطبیق دهیم. توجه نشان دادن به احساسات دیگران روش نیکویی برای ابراز علاقه است.
۴ صداقت و اعتقاد: در بسیاری از فرهنگ‌ها تماس بصری به هنگام صحبت اثباتی بر صداقت است. دقت کنید هنگامی که شاگردان عیسی از او پرسیدند: «پس که می‌تواند نجات یابد؟» چه واکنشی از خود نشان داد. در گزارش کتاب مقدّس آمده است «عیسی متوجهٔ ایشان شده،» یا بدیشان چشم دوخت و گفت: «نزد انسان این محال است لیکن نزد خدا همه چیز ممکن است.» ( مت ۱۹:۲۵، ۲۶) مطمئناً اعتقاد راسخی که در چشمان عیسی نمایان بود قدرت سخنانش را افزایش داد. به طور مشابه تماس بصری به هنگام موعظه کمک می‌کند تا پیام ملکوت را با صداقت و اعتقاد کامل بیان کنیم. — ۲ قر ۲:۱۷؛ ۱ تسا ۱:۵.