شجاع ولی صلحجو

^۱ بسیاری از کسانی که در موعظه با آن‌ها روبرو می‌شویم صادقانه ایمانی را ابراز می‌کنند که با حقایق کتاب مقدّس مغایرت دارد.‏ در حالی که سعی داریم ‹با جمیع خلق به صلح بکوشیم› شجاعانه پیام خدا را اعلام می‌کنیم و از به وجود آمدن هر گونه رنجشی اجتناب می‌نماییم.‏ (‏ روم ۱۲:‏۱۸؛‏ اعما ۴:‏۲۹‏)‏ حال،‏ چگونه می‌توانیم هنگام اعلام پیام ملکوت هم شجاع هم صلحجو باشیم؟‏

^۲ در پی عقاید مشترک:‏ انسان صلحجو از جرّوبحث خودداری می‌کند.‏ اگر بیهوده شخص را نسبت به آنچه ایمان دارد تحریک کنیم هرگز نخواهیم توانست ذهن او را به سوی پیام ملکوت معطوف سازیم.‏ چنانچه شخص موضوعی را به اشتباه بیان کند می‌توانیم مدبّرانه به نکته‌ای اشاره کنیم که مورد قبول هر دوی ما می‌باشد.‏ اگر بر عقاید مشترک تأکید کنیم شاید بتوانیم احساس منفی را از دل او دور سازیم.‏

^۳ آیا بی‌اعتنایی به نگرش اشتباه شخص به این مفهوم است که آن را پذیرفته‌ایم یا از اهمیت حقیقت کلام خدا کاسته‌ایم؟‏ خیر.‏ مأموریت ما در خدمت مسیحی رد کردن افکار غلط نیست بلکه موعظهٔ خبر خوش پادشاهی خدا به مردم است.‏ (‏ مت ۲۴:‏۱۴‏)‏ به عوض واکنشی شدید نسبت به نگرش اشتباه شخص می‌توانیم از این فرصت برای دریافتن افکار وی استفاده نماییم.‏ —‏ امث ۱۶:‏۲۳‏.‏

^۴ احترام گذاشتن:‏ برخی اوقات در مقابل تعلیمی اشتباه می‌باید شجاعانه رفتار کرد.‏ اما همچون انسانی صلحجو از تمسخر یا توهین کسانی که به چنین تعالیمی ایمان دارند و آن را تعلیم می‌دهند اجتناب می‌کنیم.‏ اگر به مردم این احساس داده شود که ما از آن‌ها برتریم از ما فاصله می‌گیرند.‏ در حالی که رفتاری متواضعانه و برخوردی مهربانانه می‌تواند ذهن عاشقان حقیقت را باز نماید.‏ احترام گذاشتن به شنوندگان و عقایدشان باعث می‌شود پیام ملکوت را بپذیرند.‏

^۵ پولُس رسول به عقاید مخاطبانش توجه می‌کرد و در پی این بود که بشارت ملکوت را طوری که به دل شنونده بنشیند اعلام کند.‏ (‏ اعما ۱۷:‏۲۲-‏۳۱‏)‏ او با تمایل بسیار ‹همه کس را همه چیز گردید تا به هر نوعی بعضی را برهاند.‏› (‏ ۱ قر ۹:‏۲۲)‏ ما نیز هنگامی که پیام ملکوت را شجاعانه و صلحجویانه اعلام می‌نماییم می‌توانیم همچون او رفتار کنیم.‏