کادر سؤال

◼ چگونه می‌توانیم تشخیص دهیم که نشریاتمان را در اختیار چه کسانی بگذاریم؟‏

نکتهٔ مهمی که باید در وهلهٔ اوّل در نظر داشت،‏ علاقهٔ مخاطبمان است.‏ اگر او واقعاً علاقه نشان دهد،‏ می‌توانیم مجلّه‌ای،‏ بروشوری،‏ کتابی یا نشریهٔ دیگری در اختیارش قرار دهیم.‏ این امر حتی در مورد مخاطبانی صدق می‌کند که استطاعت مالی چندانی ندارند یا اصلاً نمی‌توانند در راه فعالیت موعظهٔ جهانی اعانه‌ای دهند.‏ (‏ایو ۳۴:‏۱۹؛‏ مکا ۲۲:‏۱۷‏)‏ از طرف دیگر،‏ نمی‌خواهیم نشریاتمان را در اختیار کسانی قرار دهیم که هیچ ارزشی برای آن قائل نیستند.‏​—‏ مت ۷:‏۶‏.‏

چگونه می‌توان تشخیص داد که مخاطبمان علاقه‌مند است؟‏ تمایل او برای گفتگو با ما می‌تواند نشانهٔ خوبی باشد.‏ توجه او به گفته‌هایمان،‏ پاسخش به سؤالاتمان و بیان نظراتش،‏ نشان می‌دهد که گفته‌های ما را دنبال می‌کند.‏ همچنین هنگامی که کتاب مقدّس را می‌خوانیم توجه او بیانگر احترامش به کلام خداست.‏ بجاست که پیش از عرضهٔ نشریه از او بپرسیم که آیا می‌خواهد آن را بخواند.‏ مبشّران باید با سنجیدگی و درایت علاقهٔ مخاطبشان را تشخیص دهند.‏ برای نمونه،‏ وقتی مشغول موعظهٔ خیابانی هستیم درست نیست که نسنجیده در میان مردم مجلّه،‏ بروشور یا کتابی را پخش کنیم.‏ اگر نمی‌توانیم علاقهٔ مخاطبمان را تشخیص دهیم،‏ شاید بهتر باشد که تراکت یا دعوت‌نامه‌ای به او دهیم.‏

به علاوه،‏ تعداد نشریاتی که مبشّری از گیشهٔ نشریات برمی‌دارد،‏ باید بر اساس نیازش در خدمت موعظه باشد،‏ نه بر اساس اعانه‌ای که برای آن نشریات می‌دهد.‏ اعانات تنها برای پرداخت هزینه‌های نشریات نیست بلکه تمام جنبه‌های فعالیت موعظهٔ جهانی را در بر می‌گیرد.‏ اگر قدردان و سپاسگزار باشیم از صمیم دل و با سخاوت از منافع پادشاهی خدا حمایت می‌کنیم،‏ حال چه قدرت مالی‌مان کم باشد چه زیاد.‏ (‏مرق ۱۲:‏۴۱-‏۴۴؛‏ ۲قر ۹:‏۷‏)‏ قدردانی از این فعالیت،‏ همچنین ما را بر آن می‌دارد که فقط تعداد نشریات مورد احتیاج‌مان را برداریم.‏ در نتیجه،‏ از اسراف نشریاتی که با اعانات برادران و خواهرانمان تهیه شده است،‏ جلوگیری می‌کنیم.‏

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۲]‏

مبشّران باید با سنجیدگی و درایت،‏ علاقهٔ مخاطبشان را تشخیص دهند