منشوری گِلی که نام بِلشَصَّر بر روی آن حک شده است
آیا می‌دانستید که . . .
مدارک باستان‌شناسی چگونه وجود بِلشَصَّر، پادشاه بابل را تأیید می‌کند؟
منتقدان کتاب مقدّس سال‌ها ادعا می‌کردند بِلشَصَّر پادشاه که در کتاب دانیال به او اشاره می‌شود، هرگز وجود نداشته است. (دان ۵:۱) ادعای آنان بر این اساس بود که باستان‌شناسان هیچ مدرکی که وجود او را ثابت کند، پیدا نکرده‌اند. اما این ادعا در سال ۱۸۵۴ رد شد.
در آن سال، کنسول بریتانیا، جان جورج تِیلور خرابه‌های شهر باستانی اور را که امروزه در جنوب عراق است، اکتشاف کرد. او در یکی از برج‌های بزرگ آنجا چند منشور گِلی پیدا کرد. طول هر منشور حدود ۱۰سانتی‌متر بود و روی آن‌ها نوشته‌هایی به خط میخی حک شده بود. روی یکی از منشورها دعایی نوشته شده بود که برای نَبونیدوس، پادشاه بابل و اولین پسرش بِلشَصَّر عمری طولانی درخواست شده بود. بنابراین، حتی منتقدان هم به‌ناچار وجود بِلشَصَّر را پذیرفتند.
اما کتاب مقدّس نه تنها به وجود بِلشَصَّر اشاره می‌کند، بلکه او را به عنوان پادشاه معرفی می‌کند. اما منتقدان در این مورد هم شک داشتند. به عنوان مثال، یکی از محققان انگلیسی قرن نوزدهم به نام ویلیام تالبوت نوشت که برخی می‌گویند: «بِل-سَر-اُوسور [بِلشَصَّر] همزمان با پدرش پادشاهی می‌کرد. اما هیچ مدرکی برای اثبات این موضوع وجود ندارد.»
سرانجام نوشته‌های حک‌شده بر روی منشورهای گِلی دیگر، به اختلاف نظرها پایان داد. این نوشته‌ها نشان می‌داد که نَبونیدوس پادشاه، پدر بِلشَصَّر چند بار و هر بار چند سال خارج از بابل زندگی کرده است. طی دوری او، چه کسی جانشینش بود؟ دایرة‌المعارف بریتانیکا می‌گوید: «وقتی نَبونیدوس در کشوری دیگر به سر می‌برد، تخت سلطنت و بخش بزرگی از ارتشش را به بِلشَصَّر می‌سپرد.» پس در واقع، در آن مدت بِلشَصَّر جانشین پدرش بود و در بابل حکمرانی می‌کرد. از این رو آلن میلارد باستان‌شناس و محقق زبان‌شناسی گفت، بجاست که «کتاب دانیال، بِلشَصَّر را ‹پادشاه› خطاب می‌کند.»
البته کتاب مقدّس مهم‌ترین مدرکی است که خادمان خدا را متقاعد می‌کند که کتاب دانیال، کتابی قابل اعتماد و الهام‌شده است.—۲تیمو ۳:۱۶.