سؤالات خوانندگان
در دوم سموئیل ۲۱:۷-۹ آمده داوود مِفیبوشِت را به جِبعونیان نسپرد، همین طور آمده مِفیبوشِت را به دست آنان داد، چگونه این ممکن است؟
شاید بعد از خواندن سریع این گزارش، این سؤال برای برخی مطرح شده باشد. اما در این گزارش مِفیبوشِت نام دو نفر است نه یک نفر. با بررسی وقایع مربوط به این گزارش درس باارزشی می‌گیریم.
شائول پادشاهِ اسرائیل هفت پسر و دو دختر داشت. یوناتان، پسر اول شائول بود. شائول بعدها از زنی به نام رِصفِه صاحب پسری دیگر شد، نام او مِفیبوشِت بود. جالب اینجاست که یوناتان هم پسری به نام مِفیبوشِت داشت. پس شائولِ پادشاه، هم پسر و هم نوه‌ای به نام مِفیبوشت داشت.
شائول پادشاه از جِبعونیان که در میان قوم اسرائیل زندگی می‌کردند، نفرت پیدا کرد و خواست تمام آن‌ها را از بین ببرد. ظاهراً برخی نیز به قتل رسیدند. این عمل شائول کاملاً نادرست بود. چرا؟ چون در زمان یوشَع، «رهبران جماعت» با جِبعونیان عهد صلح بسته بودند.—یوش ۹:۳-۲۷.
در زمان شائول این عهد همچنان به قوّت خود باقی بود. اما او این عهد را زیر پا گذاشت و سعی کرد جِبعونیان را بکشد. به این دلیل شائول و خاندانش خون به گردن داشتند. (۲سمو ۲۱:۱) بعدها داوود پادشاه اسرائیل شد و آن دسته از جِبعونیان که از این کشتار جان سالم به در برده بودند، در مورد این عمل نامنصفانه با داوود صحبت کردند. داوود از آن‌ها پرسید که چگونه این عمل ظالمانهٔ شائول را جبران کند تا یَهُوَه خدا آن سرزمین را برکت دهد. جِبعونیان از داوود پول نخواستند، از او خواستند آن هفت مردی که ‹قصد نابودی آن‌ها› را داشتند، به آن‌ها بسپارد تا کشته شوند. (اعد ۳۵:۳۰، ۳۱) داوود این درخواست را پذیرفت.—۲سمو ۲۱:۲-۶.
در آن زمان، شائول و یوناتان در جنگ کشته شده بودند، اما مِفیبوشِت پسر یوناتان زنده بود. مِفیبوشِت در کودکی در حادثه‌ای معلول شده بود. او نقشی در حملهٔ پدربزرگش به جِبعونیان نداشت. داوود با یوناتان عهد دوستی بسته بود که شامل فرزندانش هم می‌شد، از جمله مِفیبوشِت، پسر یوناتان. (۱سمو ۱۸:۱؛ ۲۰:۴۲) کتاب مقدّس می‌گوید: «پادشاه به‌خاطر سوگند خداوند که میان ایشان، یعنی میان داوود و یوناتان پسر شائول بود، مِفیبوشِت پسر یوناتان پسر شائول را به آنان نسپرد.»—۲سمو ۲۱:۷.
داوود به درخواست جِبعونیان عمل کرد. او دو پسر و پنج نوهٔ شائول را به دست جِبعونیان سپرد، یکی از این پسران مِفیبوشِت نام داشت. (۲سمو ۲۱:۸، ۹) این عمل داوود خون را از گردن قوم اسرائیل پاک کرد.
این فقط یک گزارش تاریخی نیست، قانون خدا روشن بود، این که فرزندان به خاطر اعمال پدرانشان کشته نشوند. (تث ۲۴:۱۶) اگر دو پسر و پنج نوهٔ شائول بی‌گناه بودند هیچ گاه یَهُوَه خدا با کشتن آن‌ها موافق نمی‌کرد. در این قانون صریحاً آمده بود: «هر کس برای گناه خودش کشته شود.» به نظر می‌رسد این هفت پسر از خانوادهٔ شائول در تلاش شائول برای از میان برداشتن جِبعونیان سهیم بودند و تقاص این گناهشان را دادند.
این گزارش نشان می‌دهد که کسی نمی‌تواند گناهش را این گونه توجیه کند که صرفاً گناهش به دلیل اطاعت از دستور بوده است. پندی حکیمانه در کتاب مقدّس می‌گوید: «مسیر پاهای خویش را هموار گردان که همهٔ راههایت استوار خواهد شد.»—امث ۴:۲۴-۲۷؛ افس ۵:۱۵.