حفظ شادی هنگام پرستاری از عزیزانمان

۱-‏۲.‏ یَهُوَه نسبت به کسانی که از عزیزانشان مراقبت می‌کنند،‏ چه احساسی دارد؟‏ (‏امثال ۱۹:‏۱۷‏)‏ (‏تصاویر ملاحظه شود.‏)‏

برادری به اسم جین‌یول از کشور کره می‌گوید:‏ «من و همسرم بیشتر از ۳۲ سال است که ازدواج کرده‌ایم.‏ طی پنج سال گذشته من از او پرستاری می‌کنم،‏ چون به پارکینسون مبتلا شده و به‌سختی حرکت می‌کند.‏ من عاشق همسرم هستم و دوست دارم از او مراقبت کنم.‏ او هر شب در خانه روی تخت مخصوص بیماران می‌خوابد.‏ من هم کنارش می‌خوابم و دستش را می‌گیرم.‏»‏

^۲ آیا شما هم از والدین،‏ همسر،‏ فرزند یا دوستتان پرستاری می‌کنید؟‏ این واقعاً افتخار ویژه‌ای است،‏ چون به این شکل نشان می‌دهید که او و یَهُوَه را دوست دارید.‏ (‏۱تیمو ۵:‏​۴،‏ ۸؛‏ یعقو ۱:‏۲۷‏)‏ با این حال،‏ شاید با مشکلاتی روبرو شوید که دیگران از آن مطلع نیستند.‏ ممکن است گاهی احساس کنید فقط خودتان هستید که رنج می‌کشید.‏ شاید در ظاهر لبخند بزنید،‏ اما در تنهایی اشک‌هایتان سرازیر شود.‏ (‏مز ۶:‏⁠۶‏)‏ حتی اگر دیگران از سختی‌های شما باخبر نباشند،‏ یَهُوَه ‹به‌خوبی از درد و رنجتان باخبر است.‏› (‏با خروج ۳:‏۷ مقایسه شود.‏)‏ اشک‌ها و ازخودگذشتگی‌هایتان برای یَهُوَه خیلی باارزش است.‏ (‏مز ۵۶:‏۸؛‏ ۱۲۶:‏⁠۵‏)‏ او به تمام تلاش‌های شما برای کمک به عزیزانتان توجه می‌کند.‏ در واقع او خودش را مقروض شما می‌داند و وعده داده که تلاش‌هایتان را جبران کند.‏—‏امثال ۱۹:‏۱۷ خوانده شود.‏

۳.‏ چرا مراقبت از تارَح برای ابراهیم و سارا کار آسانی نبود؟‏

^۳ در کتاب مقدّس نمونه‌های زیادی از مردان و زنانی آمده که از عزیزانشان مراقبت می‌کردند.‏ برای مثال،‏ ابراهیم و سارا را در نظر بگیرید.‏ زمانی که آن‌ها شهر اور را ترک کردند،‏ پدرشان تارَح حدوداً ۲۰۰ سال داشت.‏ با این وجود،‏ با آن‌ها راهی سفر به حاران شد که حدود ۹۶۰ کیلومتر با اور فاصله داشت.‏ (‏پیدا ۱۱:‏​۳۱،‏ ۳۲‏)‏ ابراهیم و سارا،‏ تارَح را دوست داشتند،‏ اما مراقبت از او طی این سفر مطمئناً سختی‌هایی به همراه داشت.‏ احتمالاً آن‌ها با شتر یا الاغ سفر می‌کردند و این برای تارَح سالخورده کار آسانی نبود.‏ پس طبیعتاً آن‌ها گاهی خیلی خسته می‌شدند.‏ اما بدون شک یَهُوَه قوّت لازم را به ابراهیم و سارا می‌داد.‏ او همان طور که به آن‌ها کمک کرد،‏ حتماً به شما هم قوّت لازم را می‌دهد که از عزیزانتان مراقبت کنید.‏—‏مز ۵۵:‏⁠۲۲‏.‏

۴.‏ در این مقاله چه موضوعاتی بررسی می‌شود؟‏

^۴ حفظ شادی به شما کمک می‌کند که به مراقبت از عزیزانتان ادامه دهید.‏ (‏امث ۱۵:‏۱۳‏)‏ شخصی که شادی واقعی دارد می‌تواند در هر شرایطی شادی‌اش را حفظ کند.‏ (‏یعقو ۱:‏​۲،‏ ۳‏)‏ شما چطور می‌توانید چنین شادی‌ای را داشته باشید؟‏ از طریق دعا،‏ به یَهُوَه توکّل کنید و از او بخواهید کمکتان کند که همیشه دید مثبتی داشته باشید.‏ در ادامه می‌بینیم کسانی که از عزیزانشان مراقبت می‌کنند از چه راه‌های دیگری می‌توانند شادی‌شان را حفظ کنند و دیگران چطور می‌توانند به آن‌ها کمک کنند.‏ اما اول بررسی می‌کنیم که چرا مهم است این افراد شاد بمانند و چه مشکلاتی می‌تواند شادی‌شان را بگیرد.‏

تأثیر پرستاری از دیگران بر شادی‌تان

۵.‏ چرا کسی که از عزیزی پرستاری می‌کند باید شادی‌اش را حفظ کند؟‏

^۵ کسی که از عزیزی پرستاری می‌کند اگر شادی‌اش را از دست بدهد،‏ خیلی زودتر خسته می‌شود.‏ (‏امث ۲۴:‏۱۰‏)‏ وقتی کسی خسته است،‏ نشان دادن محبت و دلسوزی برایش سخت‌تر می‌شود.‏ چه سختی‌هایی ممکن است شادی این اشخاص را بگیرد؟‏

۶.‏ چرا بعضی از کسانی که از عزیزانشان مراقبت می‌کنند،‏ دچار خستگی مفرط می‌شوند؟‏

^۶ خستگی مفرط.‏ خواهری به اسم لیا می‌گوید:‏ «پرستاری کردن از دیگران حتی در روزهایی که شرایط راحت‌تر است،‏ از لحاظ عاطفی تمام انرژی شخص را می‌گیرد.‏ در آخر روز حس می‌کنم دیگر توان انجام هیچ کاری را ندارم.‏ گاهی حتی انرژی ندارم که جواب پیام‌هایم را بدهم.‏» بعضی‌ها حتی زمان کافی برای خواب یا استراحت ندارد.‏ خواهری به اسم اینِس می‌گوید:‏ «شب‌ها نمی‌توانم به اندازهٔ کافی بخوابم.‏ معمولاً باید هر دو ساعت یک‌بار برای پرستاری از مادرشوهرم بیدار شوم.‏ سال‌هاست که من و شوهرم حتی نتوانسته‌ایم به مسافرت برویم.‏» بعضی‌ها که به طور تمام‌وقت از عزیزانشان مراقبت می‌کنند،‏ نمی‌توانند برای معاشرت با دیگران وقت بگذارند یا حتی مجبورند مسئولیت‌های روحانی را رد کنند.‏ در نتیجه احساس تنهایی و محدودیت می‌کنند.‏

۷.‏ چرا کسانی که از عزیزانشان مراقبت می‌کنند،‏ ممکن است احساس تقصیر یا ناراحتی کنند؟‏

^۷ احساس تقصیر یا ناراحتی.‏ خواهری به اسم جسیکا می‌گوید:‏ «پذیرفتن محدودیت‌هایم برایم سخت است.‏ زمانی که کمی وقت برای خودم می‌گذارم،‏ احساس تقصیر و خودخواهی می‌کنم.‏» بعضی‌ها که از عزیزانشان مراقبت می‌کنند،‏ گاهی حس می‌کنند که شرایطشان عادلانه نیست و به خاطر داشتن این حس،‏ عذاب‌وجدان می‌گیرند.‏ بعضی‌ها هم نگرانند که به اندازهٔ کافی به عزیزانشان کمک نمی‌کنند.‏ عده‌ای دیگر آنقدر تحت فشار هستند که با حرفی نسنجیده عزیزشان را می‌رنجانند و بعد احساس تقصیر می‌کنند.‏ (‏یعقو ۳:‏⁠۲‏)‏ بعضی افراد هم وقتی می‌بینند عزیزانشان دیگر مثل قبل سالم و سرحال نیستند،‏ ناراحت می‌شوند.‏ خواهری به اسم باربارا می‌گوید:‏ «سخت‌ترین چیز برایم این است که ببینم حال کسی که دوستش دارم روزبه‌روز بدتر می‌شود.‏»‏

۸.‏ قدردانی از کسانی که از عزیزانشان پرستاری می‌کنند،‏ چه تأثیری روی آن‌ها می‌گذارد؟‏ مثالی بزنید.‏

^۸ نادیده گرفته شدن زحمات.‏ بعضی از کسانی که از عزیزانشان پرستاری می‌کنند،‏ شاید حس کنند از آن‌ها قدردانی نمی‌شود و زحمت‌هایشان نادیده گرفته شده است.‏ اما چند کلمهٔ ساده برای قدردانی می‌تواند تأثیر زیادی داشته باشد.‏ (‏۱تسا ۵:‏۱۸‏)‏ خواهری به اسم ملیسا می‌گوید:‏ «گاهی از شدّت خستگی و دلسردی گریه کرده‌ام.‏ اما وقتی کسی که از او پرستاری می‌کنم می‌گوید،‏ ‹بابت تمام زحمت‌هایی که برایم می‌کشی ممنونم،‏› خیلی خوشحال می‌شوم!‏ حرف او کمکم می‌کند که روز بعد با انگیزهٔ بیشتری بیدار شوم و از او پرستاری کنم.‏» برادری به اسم احمد تجربهٔ مشابهی دارد.‏ او و همسرش از خواهرزادهٔ همسرش که به بیماری صرع مبتلاست،‏ مراقبت می‌کنند.‏ احمد توضیح می‌دهد که قدردانی خواهرزادهٔ همسرش خیلی رویش تأثیر می‌گذارد.‏ برادرمان در ادامه می‌گوید:‏ «او نمی‌داند ما چقدر برای مراقبت از او ازخودگذشتگی می‌کنیم.‏ اما وقتی از ما تشکر می‌کند یا روی کاغذی می‌نویسد ‹دوستتان دارم› دلمان از شادی لبریز می‌شود.‏»‏

راه‌های حفظ شادی

۹.‏ کسانی که از عزیزانشان پرستاری می‌کنند،‏ چطور نشان می‌دهند که از محدودیت‌هایشان آگاهند؟‏

^۹ محدودیت‌هایتان را بدانید.‏ (‏امث ۱۱:‏⁠۲‏)‏ زمان و انرژی همهٔ ما محدود است.‏ پس برای خودتان حد و مرزی بگذارید و در صورت نیاز «نه» بگویید!‏ این کار اشتباهی نیست،‏ چون نشان می‌دهید از محدودیت‌هایتان آگاهید.‏ اگر دیگران به شما پیشنهاد کمک می‌دهند،‏ آن را قبول کنید.‏ برادری به اسم جِی می‌گوید:‏ «واقعیت این است که ما در یک زمان مشخص،‏ فقط می‌توانیم کارهای محدودی انجام دهیم.‏ اگر محدودیت‌های خود را بدانیم و انتظار بیش از حد از خودمان نداشته باشیم،‏ می‌توانیم شادی‌مان را حفظ کنیم.‏»‏

۱۰.‏ چرا مهم است کسانی که از عزیزانشان پرستاری می‌کنند،‏ قدرت تشخیص داشته باشند؟‏ (‏امثال ۱۹:‏⁠۱۱‏)‏

^۱۰ قدرت تشخیص داشته باشید.‏ (‏امثال ۱۹:‏۱۱ خوانده شود.‏)‏ وقتی شرایط را درک می‌کنید،‏ از بدرفتاری عزیزتان،‏ کمتر ناراحت و عصبانی می‌شوید.‏ کسی که درک و فهم دارد سعی می‌کند دلیل رفتار دیگران را بفهمد.‏ بعضی از بیماری‌های مزمن باعث می‌شود که شخص رفتار غیرمنطقی داشته باشد.‏ (‏جا ۷:‏⁠۷‏)‏ برای مثال،‏ کسی که معمولاً مهربان و باملاحظه است،‏ شاید به آدم پرخاشگر و لجبازی تبدیل شود؛‏ یا ممکن است طلبکار،‏ انتقادگر یا پرتوقع شود.‏ اگر از کسی پرستاری می‌کنید که بیماری مزمنی دارد،‏ بهتر است دربارهٔ آن بیماری تحقیق کنید.‏ هر چه بیشتر دربارهٔ بیماری او بدانید،‏ راحت‌تر تشخیص می‌دهید که رفتارش به دلیل بیماری‌اش است و نیّت بدی ندارد.‏—‏امث ۱۴:‏⁠۲۹‏.‏

۱۱.‏ کسانی که از عزیزانشان پرستاری می‌کنند،‏ باید هر روز برای چه کارهای مهمی وقت بگذارند؟‏ (‏مزمور ۱۳۲:‏​۴،‏ ۵‏)‏

^۱۱ برای تقویت دوستی‌تان با یَهُوَه وقت بگذارید.‏ شاید گاهی لازم باشد بعضی فعالیت‌ها را کنار بگذارید تا بتوانید به کارهای ‹مهم‌تر› رسیدگی کنید.‏ (‏فیلیپ ۱:‏۱۰‏)‏ یکی از کارهای مهم‌تر،‏ تقویت رابطه‌تان با یَهُوَه است.‏ داوود پادشاه به پرستش یَهُوَه اولویت داد.‏ ‏(‏مزمور ۱۳۲:‏​۴،‏ ۵ خوانده شود.‏)‏ به طور مشابه،‏ شما هم باید هر روز زمانی برای خواندن کتاب مقدّس و دعا کنار بگذارید.‏ خواهری به اسم اِلیشا می‌گوید:‏ «با دعا و تعمّق روی آیات تسلّی‌بخش مزامیر،‏ می‌توانم شادی‌ام را حفظ کنم.‏ دعا برای من حیاتی است.‏ طی روز بارها به یَهُوَه دعا می‌کنم تا آرام بمانم.‏»‏

۱۲.‏ چرا کسانی که از عزیزانشان پرستاری می‌کنند،‏ باید برای رسیدگی به سلامتی‌شان وقت بگذارند؟‏

^۱۲ برای رسیدگی به سلامتی‌تان وقت بگذارید.‏ کسانی که از عزیزانشان مراقبت می‌کنند،‏ به خاطر مشغلهٔ زیاد و کمبود وقت شاید نتوانند مرتب غذاهای تازه بخرند و رژیم سالمی داشته باشند.‏ اما یک رژیم غذایی سالم و ورزش مرتب،‏ برای سلامت جسمانی و روحی روانی واجب است.‏ پس به‌خوبی از زمان محدودتان استفاده کنید تا غذاهای سالم بخورید و مرتب ورزش کنید.‏ (‏افس ۵:‏​۱۵،‏ ۱۶‏)‏ به علاوه سعی کنید خواب کافی داشته باشید.‏ (‏جا ۴:‏⁠۶‏)‏ مطالعات نشان می‌دهد که خواب کافی،‏ مغز را سم‌زدایی می‌کند.‏ یک سازمان بهداشت و درمانa در مقاله‌ای با عنوان «تأثیر خواب روی اضطراب» نوشته که خواب کافی می‌تواند اضطراب را کاهش دهد و ما را برای مقابله با استرس آماده کند.‏ شما همین طور باید زمانی برای استراحت و تفریح کنار بگذارید.‏ (‏جا ۸:‏۱۵‏)‏ خواهری که از یکی از عزیزانش مراقبت می‌کند،‏ دربارهٔ حفظ شادی می‌گوید:‏ «وقتی هوا خوب است،‏ سعی می‌کنم بیرون بروم و از آفتاب لذّت ببرم.‏ حداقل یک روز در ماه با یکی از دوستانم قرار می‌گذارم تا با هم وقت بگذرانیم.‏»‏

۱۳.‏ چرا خندیدن برایمان مفید است؟‏ (‏امثال ۱۷:‏⁠۲۲‏)‏

^۱۳ شوخ‌طبع باشید.‏ (‏امثال ۱۷:‏۲۲ خوانده شود؛‏ جا ۳:‏​۱،‏ ۴‏)‏ خندیدن برای سلامتی جسمانی و روحی روانی مفید است.‏ وقتی از کسی پرستاری می‌کنید به‌ندرت همه چیز طبق برنامه پیش می‌رود.‏ اما اگر بتوانید حتی در شرایط استرس‌زا بخندید و شوخی کنید،‏ مطمئناً راحت‌تر از پس آن برمی‌آیید.‏ خندیدن همراه با کسی که از او مراقبت می‌کنید،‏ می‌تواند رابطه‌تان را قوی‌تر کند.‏

۱۴.‏ درد و دل کردن با یک دوست نزدیک چطور کمکتان می‌کند؟‏

^۱۴ با یک دوست نزدیک درد و دل کنید.‏ با وجود همهٔ تلاش‌هایتان،‏ شاید باز هم گاهی احساس یأس و درماندگی کنید.‏ در چنین مواقعی می‌توانید با یک دوست خوب درد و دل کنید؛‏ دوستی که شما را قضاوت نمی‌کند و احساساتتان را درک می‌کند.‏ (‏امث ۱۷:‏۱۷‏)‏ شاید گوش شنوا و حرف‌های دلگرم‌کنندهٔ او دقیقاً چیزی باشد که برای حفظ شادی‌تان به آن نیاز دارید.‏—‏امث ۱۲:‏⁠۲۵‏.‏

۱۵.‏ چرا تمرکز روی امیدتان به شما شادی می‌دهد؟‏

^۱۵ زندگی با هم در بهشت را تصوّر کنید.‏ به یاد داشته باشید که پرستاری از عزیزانتان موقتی است و کاری نیست که یَهُوَه برای انسان‌ها در نظر داشته است.‏ (‏۲قر ۴:‏​۱۶-‏۱۸‏)‏ «زندگی واقعی» پیش روی ماست.‏ (‏۱تیمو ۶:‏۱۹‏)‏ اما تا رسیدن آن روز،‏ حرف زدن با عزیزانتان دربارهٔ کارهایی که با هم در بهشت انجام خواهید داد،‏ دلتان را شاد می‌کند.‏ (‏اشع ۳۳:‏۲۴؛‏ ۶۵:‏۲۱‏)‏ خواهری به اسم هِدِر می‌گوید:‏ «معمولاً به کسانی که از آن‌ها مراقبت می‌کنم می‌گویم،‏ ‹به‌زودی با هم دوچرخه‌سواری می‌کنیم،‏ می‌دویم و خیاطی می‌کنیم.‏ همین طور برای عزیزانمان که رستاخیز پیدا می‌کنند نان می‌پزیم و آشپزی می‌کنیم.‏› بعد از این که در مورد امید زیبایمان صحبت کردیم،‏ از یَهُوَه بابت آن تشکر می‌کنیم.‏»‏

کمک‌های برادران و خواهران

۱۶.‏ چطور می‌توانیم به کسانی که از عزیزانشان پرستاری می‌کنند،‏ کمک کنیم؟‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۶ کمکشان کنید که زمانی برای استراحت داشته باشند.‏ برادران و خواهران می‌توانند به کسی که از عزیزش پرستاری می‌کند کمک کنند تا فرصت کافی برای استراحت و رسیدگی به نیازهای خودش داشته باشد.‏ (‏غلا ۶:‏⁠۲‏)‏ بعضی از مبشّران یک برنامهٔ هفتگی برای این کار آماده کرده‌اند.‏ خواهری به اسم ناتالیا از شوهرش که روی صندلی چرخدار است و نمی‌تواند راه برود،‏ پرستاری می‌کند.‏ او می‌گوید:‏ «برادری از جماعت هفته‌ای یک یا دو بار به خانهٔ ما می‌آید و با شوهرم وقت می‌گذراند.‏ آن‌ها با هم موعظه می‌کنند،‏ حرف می‌زنند و حتی فیلم تماشا می‌کنند.‏ شوهرم از آن لحظات واقعاً لذّت می‌برد.‏ من هم فرصت پیدا می‌کنم که به نیازهای خودم رسیدگی کنم و برای مثال کمی پیاده‌روی کنم.‏» اعضای جماعت حتی گاهی می‌توانند شب را کنار بیمار بمانند تا شخصی که معمولاً از او پرستاری می‌کند خواب کافی داشته باشد.‏

۱۷.‏ چطور می‌توانیم طی جلسات به کسی که از عزیزش پرستاری می‌کند،‏ کمک کنیم؟‏

^۱۷ طی جلسات کمکشان کنید.‏ کسانی که از عزیزانشان پرستاری می‌کنند معمولاً از جلسات،‏ مجمع‌ها یا کنگره‌ها فایدهٔ کامل را نمی‌برند.‏ اعضای جماعت می‌توانند طی این جلسات یا بخشی از آن،‏ کنار این افراد بنشینند تا کمکشان کنند.‏ اگر شخصی که نیاز به مراقبت دارد خانه‌نشین باشد،‏ می‌توانید داوطلب شوید که به خانه‌اش بروید و همراه او به جلسه وصل شوید.‏ به این شکل،‏ کسی که از او مراقبت می‌کند می‌تواند حضوری در جلسه شرکت کند.‏

۱۸.‏ از چه راه‌های دیگری می‌توانیم به کسانی که از عزیزی پرستاری می‌کنند،‏ کمک کنیم؟‏

^۱۸ آن‌ها را تحسین و برایشان دعا کنید.‏ پیران جماعت باید مرتباً برادران و خواهرانی را که از کسی پرستاری می‌کنند،‏ شبانی کنند.‏ (‏امث ۲۷:‏۲۳‏)‏ همهٔ ما در جماعت صرف‌نظر از شرایطمان می‌توانیم به طور مرتب و از ته دل آن‌ها را تحسین کنیم.‏ همچنین می‌توانیم دعا کنیم که یَهُوَه به آن‌ها قوّت دهد و کمکشان کند تا شادی‌شان را حفظ کنند.‏—‏۲قر ۱:‏⁠۱۱‏.‏

۱۹.‏ چه آینده‌ای در انتظار ماست؟‏

^۱۹ یَهُوَه به زودی هر اشکی را از چشم‌هایمان پاک خواهد کرد و دیگر بیماری و مرگ وجود نخواهد داشت.‏ (‏مکا ۲۱:‏​۳،‏ ۴‏)‏ در آن زمان «لنگان مثل آهو جست‌وخیز خواهند کرد.‏» (‏اشع ۳۵:‏​۵،‏ ۶‏)‏ به علاوه،‏ دیگر نه خودمان تأثیرات بد پیری را خواهیم دید و نه شاهد پیری و درد و رنج عزیزانمان خواهیم بود.‏ همهٔ این سختی‌ها جزو «چیزهای گذشته» خواهند بود که ‹به یاد نخواهیم آورد.‏› (‏اشع ۶۵:‏۱۷‏)‏ تا زمانی که منتظر تحقق امیدمان هستیم،‏ یَهُوَه ما را ترک نخواهد کرد.‏ اگر همیشه به او توکّل کنیم،‏ کمکمان می‌کند تا ‹در هر شرایطی با صبر و شادی پایدار بمانیم.‏›—‏کول ۱:‏⁠۱۱‏.‏