قوانین خدا در امور بهداشتی، فراتر از زمان خود بود
حدود ۳۵۰۰ سال پیش، قبل از ورود قوم اسرائیل به سرزمین موعود، خدا گفت که از آنان در برابر «بیماری‌های هولناکی» که در مصر شاهد آن بودند، محافظت خواهد کرد. (تَثنیه ۷:۱۵) به این منظور، خدا دستورالعمل‌هایی در مورد روش کنترل بیماری‌ها و حفظ اصول بهداشتی به آنان داد. برای نمونه:
طبق قوانین قوم اسرائیل، شست‌وشوی بدن و لباس ضروری بود.—لاویان ۱۵:۴-۲۷.
خدا در مورد مدفوع انسان گفت: «بیرون از اردوگاه مکانی داشته باشید تا برای رفع حاجت به آنجا روید. در میان اسباب خود بیلچه‌ای داشته باشید تا چون بیرون می‌نشینید، با آن زمین را بکنید و برگشته، مدفوع خود را بپوشانید.»—تَثنیه ۲۳:۱۲، ۱۳.
اشخاصی که گمان برده می‌شد به بیماری‌های مسری مبتلا هستند، باید برای مدتی قرنطینه شده و از سایرین جدا نگاه داشته می‌شدند. آنانی که از بیماری خود بهبود می‌یافتند، باید با شستن لباس و بدنشان ابتدا «طاهر» می‌شدند تا بتوانند به میان مردم بازگردند.—لاویان ۱۴:۸، ۹.
هر شخصی که جسدی را لمس می‌کرد، قرنطینه می‌شد.—لاویان ۵:۲، ۳؛ اعداد ۱۹:۱۶.
قوانین اسرائیلیان در خصوص بهداشت و امور پزشکی، به‌مراتب فراتر از زمان خود بود.
اما در سرزمین‌هایی که از قوانین خدا برخوردار نبودند، معیارهای نادرست بهداشتی، متداول و رایج بود. مثلاً:
مواد زاید در معابر عمومی ریخته می‌شد. آب آلوده، غذای فاسد و انواع زباله شرایط غیربهداشتی ایجاد می‌کرد که در میزان بالای بیماری و مرگ نوزادان نقش داشت.
طبیبان دوران باستان در مورد میکروب‌ها و عوامل بیماری‌زا هیچ دانشی نداشتند. مصریان موادی مانند خون مارمولک، فضولات مرغ ماهی‌خوار، موش مرده، ادرار و نان کپک‌زده را به عنوان «درمان» تجویز می‌کردند. همچنین استفاده از مدفوع انسان و حیوان، در روش‌های پزشکی آنان معمول بود.
مصریان باستان از طریق آب‌های آلودهٔ رود نیل و شبکه‌های آبیاری آن، به انواع مختلفی از انگل‌ها دچار می‌شدند. همچنین بسیاری از نوزادان مصری با مصرف غذاهای آلوده، به بیماری اسهال یا بیماری‌های مشابه مبتلا می‌شدند و جان خود را از دست می‌دادند.
اما قوم اسرائیل با به‌کارگیری و استفاده از معیارهایی که در قوانین خدا آمده بود منفعت می‌بردند و نسبت به اقوام دیگر از سلامتی بیشتری برخوردار بودند.