یک درسی که از تصمیم بد یِهوآش پادشاه یاد می‌گیریم این است که باید دوستانی انتخاب کنیم که تأثیر خوبی بر ما می‌گذارند؛‏ دوستانی که یَهُوَه را دوست دارند و می‌خواهند او را خوشحال کنند.‏ ما نباید فقط از میان همسن‌وسالانمان دوست انتخاب کنیم.‏ یِهوآش خیلی جوان‌تر از دوست خود یِهویاداع بود.‏ ما می‌توانیم در رابطه با دوستانمان از خود بپرسیم:‏ ‹آیا به من کمک می‌کنند ایمانم به یَهُوَه قوی‌تر شود؟‏ آیا تشویقم می‌کنند طبق معیارهای خدا زندگی کنم؟‏ آیا در مورد یَهُوَه و تعالیم باارزش او صحبت می‌کنند؟‏ آیا به معیارهای خدا احترام می‌گذارند؟‏ آیا وقتی کار اشتباهی می‌کنم شجاعت دارند که به من پند بدهند؟‏› ‎(‏امث ۲۷:‏​۵،‏ ۶،‏ ۱۷‏)‎‏ شما به کسانی که یَهُوَه را دوست ندارند نیازی ندارید.‏ اما دوستداران یَهُوَه را همیشه کنار خود نگه دارید،‏ چون فایده می‌برید.‏—‏امث ۱۳:‏۲۰‏.‏ ب۲۳/‏۹ ص ۹-‏۱۰ ¶۶-‏۷

الفبای فارسی با حرف «الف» شروع،‏ و با حرف «ی» تمام می‌شود.‏ یَهُوَه با گفتن این که «من ‹الف› و ‹ی› هستم،‏» نشان می‌دهد که وقتی کاری را شروع کرد،‏ آن را با موفقیت به پایان می‌رساند.‏ بعد از این که یَهُوَه آدم و حوّا را آفرید،‏ به آن‌ها گفت:‏ «بارور و زیاد شوید و زمین را پر کنید و آن را تحت اختیار خود درآورید.‏» ‎(‏پیدا ۱:‏۲۸‏)‎‏ در آن زمان مثل این بود که یَهُوَه گفت «الف.‏» در واقع او اشاره کرد زمانی می‌رسد که نسل کامل و مطیع آدم و حوّا زمین را پر می‌سازند و آن را به بهشت تبدیل می‌کنند.‏ وقتی مقصود یَهُوَه انجام شود،‏ مثل این است که بگوید «ی.‏» یَهُوَه بعد از آفرینش «آسمان‌ها و زمین و هر چه در آن‌ها بود،‏» یک تضمین داد.‏ یَهُوَه اطمینان داد که بدون شک مقصودش را برای انسان‌ها و زمین به انجام خواهد رساند.‏ به این شکل،‏ وعدهٔ او در پایان روز هفتم به تحقق خواهد رسید.‏—‏پیدا ۲:‏​۱-‏۳‏.‏ ب۲۳/‏۱۱ ص ۵-‏۶ ¶۱۳-‏۱۴

سفر از بابِل به اسرائیل سخت بود و حدود چهار ماه طول می‌کشید.‏ اما یَهُوَه قول داده بود که هر مانعی را از سر راه آن‌ها بردارد.‏ در ذهن یهودیان وفادار برگشتن به اسرائیل ارزش هر گونه ازخودگذشتگی را داشت.‏ برای آن‌ها پرستش یَهُوَه به روش درست بزرگ‌ترین نعمت بود.‏ در بابِل معبدی برای یَهُوَه نبود.‏ هیچ کهانت یا مذبحی وجود نداشت که اسرائیلیان بتوانند بر طبق شریعت موسی قربانی تقدیم کنند.‏ به علاوه،‏ قوم یَهُوَه در مقایسه با بت‌پرستانی که هیچ اهمیتی به معیارهای یَهُوَه نمی‌دادند،‏ در اقلیت بودند.‏ پس هزاران یهودی خداترس چشم‌انتظار بازگشت به سرزمینشان بودند تا پرستش پاک را از سر بگیرند.‏ ب۲۳/‏۵ ص ۱۴-‏۱۵ ¶۳-‏۴