سؤالات خوانندگان
ولی‌نعمتانی که عیسی در شب قبل از مرگش از آنان سخن گفت، چه کسانی هستند و چرا چنین عنوانی به آنان داده شد؟
او به آنان گفت: «پادشاهان قوم‌ها بر آنان سَروری می‌کنند و فرمانروایان ایشان ولی‌نعمت خوانده می‌شوند. اما شما چنین مباشید.»—لو ۲۲:۲۵، ۲۶.
ولی‌نعمتانی که عیسی به آنان اشاره کرد چه کسانی بودند؟ کتیبه‌ها، سکه‌ها و نوشته‌های باستانی نشان می‌دهد که در جوامع یونانی و رومی رسم بود که به حاکمان و مردان سرشناس عنوان اِوِریِتیس یا ولی‌نعمت عطا شود. این عنوان افتخاری از آن جهت به آنان داده می‌شد که خدمات ارزشمندی برای عموم ارائه داده بودند.
شماری از پادشاهان عنوان ولی‌نعمت را بر خود داشتند. در این میان می‌توان به برخی حاکمان مصری مانند ولی‌نعمت بَطلَمیوس سوم (حدود ۲۴۷-۲۲۲ ق.م.) و ولی‌نعمت دوم بَطلَمیوس هشتم (حدود ۱۴۷-۱۱۷ ق.م.) اشاره کرد. حاکمان رومی، ژولیوس سزار (۴۸-۴۴ ق.م.) و آگوستوس (۳۱ ق.م.-۱۴ م.) و همچنین هیرودیس کبیر، حاکم یهودا نیز این عنوان را بر خود داشتند. احتمالاً دلیل اینکه هیرودیس این عنوان را کسب کرد این بود که در دوران قحطی برای مردمش گندم وارد کرد و برای نیازمندان لباس فراهم نمود.
بنا بر گفتهٔ آدلف دایسمَن، محقق آلمانی کتاب مقدّس، استفاده از عنوان ولی‌نعمت در گذشته بسیار رایج بود. او اشاره می‌کند: «به راحتی و بدون صرف وقت زیاد می‌توان بیش از صد مورد [از این عنوان را] در کتیبه‌ها یافت.»
پس منظور عیسی از گفتن «اما شما چنین مباشید،» چه بود؟ آیا عیسی به شاگردانش می‌گفت که انسان‌های خیّری نباشند و رفاه مردم را در نظر نگیرند؟ به هیچ وجه. در واقع آنچه عیسی در نظر داشت انگیزهٔ شخص از عمل سخاوتمندانه‌اش بود.
در روزگار عیسی، اشخاص ثروتمند با پرداخت هزینهٔ نمایش‌ها و مسابقات در آمفی‌تئاترها، ساخت پارک‌ها و معابد و فعالیت‌های مشابه، سعی می‌کردند که شهرت خوبی برای خود به دست آورند. اما هدفشان از این کارها کسب آرا، تمجید و محبوبیت از جانب مردم بود. در یک کتاب مرجع چنین آمده است: «با این که سخاوتمندی برخی از این اشخاص خیّر حقیقی بود، اعمال سخاوتمندانهٔ آنان اغلب از روی حس ریاست‌طلبی بود.» عیسی پیروانش را از داشتن چنین روحیهٔ جاه‌طلبانه‌ای بر حذر می‌کرد.
سال‌ها بعد، پولُس رسول نیز به اهمیت سخاوتمند بودن با انگیزه‌ای درست تأکید کرد. او به هم‌ایمانان خود در قُرِنتُس نوشت: «هر کس آن طور که در دل خود عزم کرده است، انجام دهد، نه با اکراه یا به اجبار؛ زیرا خدا بخشندهٔ شاد را دوست می‌دارد.»—۲قر ۹:۷.