مأخذ جزوهٔ کار و آموزش
۵-۱۱ سپتامبر
گنج‌هایی در کلام خدا | مزمور ۱۱۹
«از قوانین یَهُوَه پیروی کنید»
(مزمور ۱۱۹:۱-۸) خوشا به حال آنان که در راستی گام برمی‌دارند، و از شریعت خداوند پیروی می‌کنند. ۲ خوشا به حال آنان که شهادات او را نگاه می‌دارند، و به جان و دل او را می‌جویند. ۳ به هیچ روی کج‌رَوی نمی‌کنند، بلکه در راههای او گام می‌زنند. ۴ تو احکام خویش را صادر کرده‌ای تا آنها را به‌تمامی نگاه داریم. ۵ کاش که راههای من مستحکم شود در نگاه داشتن فرایض تو. ۶ آنگاه شرمسار نخواهم شد، هنگامی که جمله فرمانهای تو را در نظرِ خود می‌دارم. ۷ تو را با دلی صالح سپاس می‌گویم، آنگاه که قوانین عادلانهٔ تو را فرامی‌گیرم. ۸ فرایض تو را نگاه خواهم داشت، مرا یکسره ترک منما!
(مزمور ۱۱۹:۳۳-۴۰) خداوندا، طریق فرایض خود را به من بیاموز؛ آنگاه آنها را تا به آخر نگاه خواهم داشت. ۳۴ مرا فهم عطا فرما تا شریعت تو را نگاه دارم، و آن را به تمامی دل حفظ کنم. ۳۵ مرا در طریقِ فرمانهای خود هدایت فرما، زیرا رغبت من در آنهاست. ۳۶ دل مرا به شهادات خود مایل گردان، و نه به سودجویی. ۳۷ چشمانم را از دیدن بطالت بگردان، و در طریقهای خود مرا زنده ساز. ۳۸ کلام خود را با خادمت استوار فرما، که آن را به ترسندگانت وعده فرموده‌ای. ۳۹ ننگی را که از آن در هراسم از من دور کن، زیرا قوانین تو نیکوست. ۴۰ هان در اشتیاق احکام توام! به عدالت خویش مرا زنده ساز!
(مزمور ۱۱۹:۴۱-۴۸) خداوندا، محبتهای تو به من برسد، و نجات تو، بنا به وعده‌ات. ۴۲ آنگاه خواهم توانست اهانت‌کنندهٔ خود را پاسخ گویم، زیرا بر کلام تو توکل می‌دارم. ۴۳ کلام راستی را از دهانم یکسره برمگیر! زیرا که به قوانین تو امید بسته‌ام. ۴۴ شریعت تو را همیشه نگاه خواهم داشت، تا ابدالآباد! ۴۵ در آسایش گام خواهم زد، زیرا جویای احکام تو بوده‌ام. ۴۶ در حضور پادشاهان از شهادات تو سخن خواهم گفت و شرم نخواهم داشت، ۴۷ زیرا لذت من در فرمانهای توست، که دوستشان می‌دارم. ۴۸ فرمانهای تو را حرمت و دوست خواهم داشت، و در فرایض تو تفکر خواهم کرد.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۱۱۹:۷۱) مرا نیکوست که مصیبت دیدم، تا فرایض تو را فراگیرم.
(مزمور ۱۱۹:۹۶) برای هر کمالی حدی می‌بینم، اما فرمان تو بینهایت وسیع است!
۱۲-۱۸ سپتامبر
گنج‌هایی در کلام خدا | مزامیر ۱۲۰-۱۳۴
«یاری من از سوی خداوند است»
(مزمور ۱۲۱:۱، ۲) چشمان خود را به سوی کوهها برمی‌افرازم؛ یاریِ من از کجا می‌رسد؟ ۲ یاری من از سوی خداوند است که آسمان و زمین را آفرید.
(مزمور ۱۲۱:۳، ۴) او نخواهد گذاشت پای تو بلغزد؛ او که حافظ توست، چشم بر هم نخواهد گذاشت! ۴ آری، او که حافظ اسرائیل است چشم بر هم نخواهد گذاشت و به خواب نخواهد رفت!
(مزمور ۱۲۱:۵-۸) خداوند حافظ توست! خداوند به دست راستت سایهٔ توست! ۶ آفتاب در روز به تو آزار نخواهد رسانید؛ و نه ماهتاب در شب. ۷ خداوند تو را از هر بدی حفظ خواهد کرد؛ او حافظ جان تو خواهد بود! ۸ خداوند آمد و شد تو را پاس خواهد داشت، از اکنون و تا به ابد!
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۱۲۳:۲) همچون چشم‌دوختن غلامان به دست سرور خویش، و چشم‌دوختن کنیزان به دست بانوی خود، چشمان ما نیز بر یهوه، خدای ما دوخته شده است، تا ما را فیض ببخشاید.
(مزمور ۱۳۳:۱-۳) اینک چه خوش و چه دلپسند است که برادران به یکدلی با هم به‌سر برند! ۲ همچون روغن خوشبو بر سر است، که بر ریش فرود می‌آید؛ بر ریش هارون، که تا به یقهٔ ردایش فرود می‌آید. ۳ و همچون شبنمِ حِرمون است که بر کوههای صهیون فرود می‌آید! زیرا آنجا خداوند برکت خود را امر فرموده است، حیات را، تا ابدالآباد!
۱۹-۲۵ سپتامبر
گنج‌هایی در کلام خدا | مزامیر ۱۳۵-۱۴۱
«عجیب و مَهیب ساخته شده‌ام»
(مزمور ۱۳۹:۱۴) تو را سپاس می‌گویم، زیرا عجیب و مهیب ساخته شده‌ام؛ اعمال تو شگفت‌انگیزند، جان من این را نیک می‌داند.
(مزمور ۱۳۹:۱۵، ۱۶) استخوانبندی‌ام از تو پنهان نبود، چون در نهان ساخته می‌شدم. آنگاه که در ژرفای زمین تنیده می‌شدم، ۱۶ دیدگانت کالبد شکل ناگرفتهٔ مرا می‌دید. همه روزهایی که برایم رقم زده شد در کتاب تو ثبت گردید، پیش از آنکه هیچ یک هنوز پدید آمده باشد.
(مزمور ۱۳۹:۱۷، ۱۸) خدایا، اندیشه‌های تو برایم چه ارجمند است! جملهٔ آنها چه عظیم است! ۱۸ اگر بخواهم آنها را برشمارم، از دانه‌های شن فزونتر است. وقتی که بیدار می‌شوم، هنوز با توام.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۱۳۶:۱۵) اما فرعون و لشکرش را به دریای سرخ افکند، زیرا که محبت او جاودانه است
it-۱-۵¶ ۷۸۳ E
خروج
یَهُوَه با معجزه‌ای بزرگ نام خود را بزرگ ساخت و اسرائیلیان را نجات بخشید. موسی که به‌سلامت به ساحل شرقی دریای سرخ رسیده بود، در خواندن سرود حمد با مردان اسرائیلی همصدا شد. آنگاه مریمِ نبیه، خواهر موسی دف را به دست گرفت و سرودی برای آن مردان خواند. سایر زنان نیز با دف و رقص‌کنان به دنبال او رفتند. (خر ۱۵:۱، ۲۰، ۲۱) قوم اسرائیل از دشمنان خود کاملاً نجات یافته بود. وقتی اسرائیلیان مصر را ترک می‌کردند، خدا نگذاشت که کسی یا حیوانی آسیب بیند، حتی سگی بر آنان پارس نکرد. (خر ۱۱:۷) با این که در کتاب خروج به این اشاره نشده است که فرعون همراه با سپاهیانش در دریای سرخ غرق شد، در مزمور ۱۳۶:۱۵ آمده است که یَهُوَه «فرعون و لشکرش را به دریای سرخ افکند.»
(مزمور ۱۴۱:۵) مرد پارسا مرا بزند، که محبت خواهد بود در حَقم، و توبیخم کند، که روغن خواهد بود بر سَرم؛ و سَرِ من از آن ابا نخواهد داشت. اما من همواره بر ضد اعمال بدکاران دعا خواهم کرد.
۲۶ سپتامبر–۲ اکتبر
گنج‌هایی در کلام خدا | مزامیر ۱۴۲-۱۵۰
«خداوند بزرگ است و شایان ستایش بسیار»
(مزمور ۱۴۵:۱-۹) ای خدای من، ای پادشاه، تو را متعال خواهم خواند، و نامت را متبارک خواهم گفت، تا ابدالآباد. ۲ تو را هر روزه متبارک خواهم خواند، و نامت را ستایش خواهم کرد، تا ابدالآباد. ۳ خداوند بزرگ است و شایان ستایش بسیار؛ عظمت او را کاوش نتوان کرد. ۴ نسلی به نسل دیگر وصف اعمال تو را خواهند گفت، و دلاوریهای تو را بیان خواهند کرد. ۵ من در شوکتِ پرجلال کبریایی تو تأمل خواهم کرد، و در کارهای شگفت‌انگیز تو. ۶ آنان از قدرت اعمال مهیب تو سخن خواهند گفت، و من عظمت تو را بیان خواهم کرد. ۷ آنان آوازهٔ نیکویی بی‌حد تو را منتشر خواهند کرد، و در وصف عدالت تو شادمانه خواهند سرایید. ۸ خداوند فیّاض و رحیم است، دیرخشم و آکنده از محبت. ۹ خداوند برای همگان نیکوست، و رحمت او بر تمامی کارهای دست اوست.
(مزمور ۱۴۵:۱۰-۱۳) خداوندا، همهٔ کارهای دست تو سپاست خواهند گفت، و سرسپردگانت تو را متبارک خواهند خواند. ۱۱ از جلال پادشاهی‌تو سخن خواهند گفت، و دلاوری تو را بیان خواهند کرد، ۱۲ تا بنی‌آدم را از دلاوریهای تو آگاه سازند، و از شوکت پرجلال پادشاهی تو. ۱۳ پادشاهی تو پادشاهی جاودان است، و سلطنت تو نسل اندر نسل.
(مزمور ۱۴۵:۱۴-۱۶) خداوند دست همهٔ کسانی را که در حال افتادن هستند، می‌گیرد، و همهٔ خم‌شدگان را بر پا می‌دارد. ۱۵ چشمان همگان به انتظار توست، و تو روزی‌شان را در وقتش می‌رسانی. ۱۶ دست خود را می‌گشایی، و آرزوی هر موجود زنده را برمی‌آوری.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۱۴۳:۸) صبحگاهان از محبت خود مرا بشنوان، زیرا که بر تو توکل دارم. راهی را که باید بروم به من بیاموز، زیرا که نزد تو جان خود را برمی‌افرازم.
(مزمور ۱۵۰:۶) هر چه جان دارد خداوند را بستاید! هللویاه!
it-۲-E ۴۴۸
دهان
دهان عضوی در بدن است که خدا به منظور خوردن غذا و آماده کردن آن برای هضم طراحی کرده است؛ همچنین دهان انسان امکان تکلّم را فراهم می‌کند. هر آنچه از دهان بیان شود، باید در حمد و ستایش خدا گفته شود. (مز ۳۴:۱؛ ۵۱:۱۵؛ ۷۱:۸؛ ۱۴۵:۲۱) مزمورنویس گفت که «هر چه جان دارد، خداوند را تسبیح بخواند.» بنابراین انسان‌ها باید با دهان خود یَهُوَه را بستایند تا به حیات جاودان برسند. پولُس رسول توضیح داد که داشتن ایمان به خدا و عیسی، حتی اگر از ته دل باشد، کافی نیست. او گفت که انسان‌ها برای نجات باید با زبانشان ایمان خود را در برابر عموم اعلام کنند.—مز ۱۵۰:۶؛ رو ۱۰:۱۰.
یَهُوَه آفریدگار ماست و قادر است کلماتی در دهان خاندمانش بگذارد؛ سخنانی که با مقصودش هماهنگی دارد. برای مثال، او کتاب مقدّس را به نحوی معجزه‌آسا به پیامبران الهام کرد. (خر ۴:۱۱، ۱۲، ۱۵؛ ار ۱:۹) حتی یک بار او الاغی را به حرف زدن درآورد. (اعد ۲۲:۲۸، ۳۰؛ ۲پط ۲:۱۵، ۱۶) امروزه کلام خدا به خادمانش وحی نمی‌شود اما با استفاده از کلام مکتوب الهام‌شدهٔ او، خادمانش می‌توانند کلام او را بر زبان خود داشته باشند؛ کلامی که آنان را برای هر عمل نیکو کاملاً مجهز می‌گرداند. (۲تی ۳:۱۶، ۱۷) لازم نیست خودِ مسیح پیام را به این خادمان الهام کند و همچنین لزومی ندارد که آنان برای موعظه به منبعی دیگر مراجعه کنند، چرا که به آنان گفته شده است: «این کلام نزدیک تو، در دهان تو و در دل توست.»—رو ۱۰:۶-۹؛ تث ۳۰:۱۱-۱۴.
مرگ و زندگی در قدرت زبان است. منطقی است که یَهُوَه می‌خواهد ما از قدرت تکلّم به نحوی شایسته و بجا استفاده کنیم. در کلام او می‌خوانیم: «دهان پارسایان چشمهٔ حیات است.» (ام ۱۰:۱۱) از این رو باید احتیاط کرد که چه سخنی از دهانمان صادر می‌شود (مز ۱۴۱:۳؛ ام ۱۳:۳؛ ۲۱:۲۳) زیرا «زبانِ جاهل سر او را بر باد می‌دهد.» (ام ۱۰:۱۴؛ ۱۸:۷) خدا انسان‌ها را بر مبنای سخنانشان داوری خواهد کرد. (مت ۱۲:۳۶، ۳۷) ممکن است شخصی عجولانه نذر کند. (جا ۵:۴-۶) اگر فردی سخنان تملّق‌آمیز به کسی بگوید، به ویرانی آن شخص و محکومیت خودش می‌انجامد. (ام ۲۶:۲۸) وقتی در میان شریران حضور داریم، بسیار مهم است که با احتیاط از قدرت تکلّممان استفاده کنیم، زیرا اگر مطابق با حکمت خدا سخن نگوییم ممکن است باعث بدنامی خدا شده، به مرگ محکوم شویم. (مز ۳۹:۱) می‌توانیم از عیسی سرمشق گیریم زیرا او خود را تسلیم خواست خدا ساخته، گله و شکایت نکرد و در برابر ناسزاگویی ناسزا نگفت.—اش ۵۳:۷؛ اع ۸:۳۲؛ ۱پط ۲:۲۳.
مسیحیان باید همواره هوشیار باشند چرا که ناکاملند و دل آنان فریبنده است. عیسی گفت آنچه به دهان وارد می‌شود انسان را نجس نمی‌کند، بلکه آنچه از دهان خارج می‌شود او را نجس می‌کند، زیرا «زبان از آنچه دل از آن پر است، سخن می‌گوید.» (مت ۱۲:۳۴؛ ۱۵:۱۱) از این رو، نباید بی‌آنکه به پیامد سخنانمان فکر کرده باشیم سخن بگوییم. پس لازم است ما برای به‌کارگیری آنچه از کلام خدا آموخته‌ایم از قدرت تفکرمان نیز بهره گیریم.—ام ۱۳:۳؛ ۲۱:۲۳.