مأخذ جزوهٔ کار و آموزش
۱-۷ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | مزامیر ۸۷-۹۱
«در مخفیگاه آن متعال بمانید»
(مزمور ۹۱:۱، ۲) آن که در مخفیگاه آن متعال قرار گزیند، زیر سایهٔ قادر مطلق به‌سر خواهد برد. ۲ دربارهٔ خداوند می‌گویم: «اوست پناه من و دژ من، خدای من که بر او توکل دارم.»
(مزمور ۹۱:۳) به یقین، اوست که تو را از دام صیاد خواهد رهانید و از طاعون مرگبار.
(مزمور ۹۱:۹-۱۴) چون خداوند را پناهگاه خویش گردانیده‌ای، و آن متعال را مأوای خود ساخته‌ای، ۱۰ هیچ بدی بر تو واقع نخواهد شد و هیچ بلا نزدیک خیمهٔ تو نخواهد آمد. ۱۱ زیرا فرشتگانش را دربارهٔ تو فرمان خواهد داد تا در همهٔ راههایت، نگهبان تو باشند. ۱۲ آنها تو را بر دستهایشان خواهند گرفت مبادا پایت را به سنگی بزنی. ۱۳ بر شیر و افعی گام خواهی نهاد؛ شیر جوان و اژدها را پایمال خواهی کرد. ۱۴ خداوند می‌فرماید: «چون مرا دوست می‌دارد، او را خواهم رهانید؛ و چون نام مرا می‌شناسد، از او محافظت خواهم کرد.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۸۹:۳۴-۳۷) عهد خود را بی‌حرمت نخواهم ساخت و آنچه را از دهانم صادر شد، تغییر نخواهم داد. ۳۵ یک بار برای همیشه به قدوسیت خود سوگند خوردم، و به داوود دروغ نخواهم گفت، ۳۶ که سلسلهٔ او تا به ابد پابرجا خواهد ماند و تخت او در حضور من همچو خورشید؛ ۳۷ همچون ماه جاودانه استوار خواهد بود، چون شاهدی امین در آسمان.» سلاه.
ب۰۷-۱۵ E/۷ ۳۲ ¶۳-۴
«شاهدی امین در آسمان»
بیش از ۳۰۰۰ سال پیش، در اسرائیل باستان یَهُوَه عهد پادشاهی را با داوود پادشاه بست. (۲سموئیل ۷:۱۲-۱۶) هدف از آن عهد این بود که عیسی مسیح بتواند قانوناً به عنوان جانشین داوود تا ابد بر تخت بنشیند. (اِشَعْیا ۹:۷؛ لوقا ۱:۳۲، ۳۳) با اشاره به تخت پادشاهی «سلسلهٔ» داوود، مزمورنویس چنین سرایید: «همچون ماه جاودانه استوار خواهد بود، چون شاهدی امین در آسمان.»—مزمور ۸۹:۳۶، ۳۷.
ماه، نورافشانی که بر شب «فرمانروایی» می‌کند، تشبیهی مناسب برای انتهاناپذیری حکمرانی مسیح است. (پیدایش ۱:۱۶) در خصوص این پادشاهی، در دانیال ۷:۱۴ چنین آمده است: «حکومت او حکومتی است جاودانه و بی‌زوال، و پادشاهی او زایل نخواهد شد.» ماه همچون شاهد این امر را یادآور می‌سازد که پادشاهی خدا چه برکاتی برای بشر به ارمغان خواهد آورد.
(مزمور ۹۰:۱۰) روزهای عمر ما هفتاد سال است و اگر قوی باشیم، هشتاد سال. اما مایهٔ فخری در آنها جز محنت و اندوه نیست؛ زیرا به‌سرعت می‌گذرند و پرواز می‌کنیم.
(مزمور ۹۰:۱۲) پس ما را بیاموز تا روزهای خود را بشماریم، تا دلی خردمند حاصل کنیم.
۸-۱۴ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | مزامیر ۹۲-۱۰۱
«آوردن ثمرات روحانی در سنین بالا»
(مزمور ۹۲:۱۲) پارسا چون درخت خرما خواهد شکفت، و همچون سرو آزاد لبنان نمو خواهد کرد.
ب۰۷-۱۵ E/۹ ۳۲
«در پیری نیز میوه خواهند آورد»
بسیاری از مردم که در سرزمین‌های حوزهٔ دریای مدیترانیه زندگی می‌کنند در باغشان درخت خرما می‌کارند. این درخت‌ها برای زیبایی و طعم میوه‌شان شناخته شده‌اند و برای بیش از ۱۰۰ سال میوه می‌دهند.
سلیمان پادشاه به زبانی شاعرانه زیبایی دختر شولَمّی را به دخت خرما تشبیه کرد. (غزل غزل‌های سلیمان ۷:۷) یک کتاب مرجع با عنوان «گیاهان کتاب مقدّس» در این خصوص می‌گوید: «به درخت خرما در زبان عبری ‹تامار› گفته می‌شود . . . که نزد یهودیان مظهر زیبایی و ظرافت زنان گشت.» برای مثال، خواهر ناتنی سلیمان که زیبا بود تامار نامیده شد. (۲سموئیل ۱۳:۱) امروزه نیز برخی والدین فرزندشان را چنین اسم‌گذاری می‌کنند.
زنان زیبا تنها کسانی نبودند که به درخت خرما تشبیه می‌شدند. مزمورنویس چنین سرود: «پارسا چون درخت خرما خواهد شکفت، و همچون سرو آزاد لبنان نمو خواهد کرد؛ آنان که در خانهٔ خداوند غرس شده‌اند، در صحنهای خدای ما خواهند شکفت. در پیری نیز میوه خواهند آورد و تر و تازه و سبز خواهند بود.»—مزمور ۹۲:۱۲-۱۴.
به طور مجازی می‌توان کسانی را که در دوران سالخوردگی وفادارانه به خدا خدمت می‌کنند، به درخت خرما تشبیه کرد. در کلام خدا آمده است: «موی سفید تاج جلال است که در طریق پارسایی به دست می‌آید.» (امثال ۱۶:۳۱) با این که سالخوردگان به مرور ناتوان‌تر می‌شوند، می‌توانند با مطالعهٔ مرتب کتاب مقدّس از لحاظ روحانی نیرویی تازه به دست آورند. (مزمور ۱:۱-۳؛ اِرْمیا ۱۷:۷، ۸) سالخوردگان وفادار به دلیل سخنان خوشایند و نمونهٔ خوبشان دیگران را بسیار تشویق می‌کنند و سال به سال ثمر می‌دهند. (تیتوس ۲:۲-۵؛ عبرانیان ۱۳:۱۵، ۱۶) آری، مانند درخت خرما، سالخوردگان نیز می‌توانند در سنین بالا ثمر آورند.
(مزمور ۹۲:۱۳، ۱۴) آنان که در خانهٔ خداوند غَرْس شده‌اند، در صحنهای خدای ما خواهند شکفت. ۱۴ در وقت پیری نیز میوه خواهند آورد و تر و تازه و سبز خواهند بود.
(مزمور ۹۲:۱۵) تا اعلام کنند که خداوند راست است؛ او صخرهٔ من است و در او ذره‌ای بی‌انصافی نیست.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۹۹:۶، ۷) موسی و هارون از کاهنانش بودند، و سموئیل، از خوانندگانِ نام او. خداوند را خواندند و او ایشان را اجابت فرمود. ۷ در ستون ابر با ایشان سخن گفت؛ و آنان شهادات او را نگاه داشتند، و فریضه‌ای را که بدیشان عطا فرمود.
(مزمور ۱۰۱:۲) در طریقِ بی‌عیب با مراقبت سالک خواهم بود. نزد من کی خواهی آمد؟ در خانهٔ خویش با دلی راست سلوک خواهم کرد.
۱۵-۲۱ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | مزامیر ۱۰۲-۱۰۵
«یَهُوَه به یاد دارد که ما خاک هستیم»
(مزمور ۱۰۳:۸-۱۲) یهوه رحیم و فیاض است، دیرخشم و آکنده از محبت. ۹ تا ابد محاکمه نخواهد کرد، و همیشه بُغض نخواهد داشت. ۱۰ او با ما مطابق گناهانمان رفتار نمی‌کند و به ما برحسب تقصیراتمان سزا نمی‌دهد. ۱۱ زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین فراتر است، به همان اندازه نیز محبت خدا نسبت به ترسندگان او عظیم است! ۱۲ به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است به همان اندازه نیز نافرمانیهای ما را از ما دور کرده است.
(مزمور ۱۰۳:۱۳، ۱۴) چنانکه پدر بر فرزندان خود رئوف است، همچنان خداوند نیز بر ترسندگان خویش رأفت می‌کند. ۱۴ زیرا سرشتِ ما را می‌داند، و به یاد دارد که ما خاک هستیم!
(مزمور ۱۰۳:۱۹) خداوند تخت خویش را در آسمان استوار ساخته، و پادشاهی‌اش بر همه مسلط است.
(مزمور ۱۰۳:۲۲) ای همه کارهای خداوند، او را در هر کجای فرمانروایی‌اش متبارک خوانید! ای جان من، خداوند را متبارک بخوان!
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۱۰۲:۱۲) اما تو، خداوندا، تا ابد بر تخت نشسته‌ای، و ذکر تو تا جمیع نسلهاست.
(مزمور ۱۰۲:۲۷) اما تو همان هستی، و سالهای تو را پایانی نیست!
(مزمور ۱۰۳:۱۳) چنانکه پدر بر فرزندان خود رئوف است، همچنان خداوند نیز بر ترسندگان خویش رأفت می‌کند.
۲۲-۲۸ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | مزامیر ۱۰۶-۱۰۹
«یَهُوَه را سپاس گویید»
(مزمور ۱۰۶:۱-۳) هللویاه! خداوند را سپاس گویید زیرا که او نیکوست و محبتش تا ابدالآباد است. ۲ کیست که اعمال نیرومند خداوند را بیان تواند کرد و ستایش او را به کمال تواند شنوانید؟ ۳ خوشا به حال آنان که عدالت را به جا می‌آورند و در همه وقت، انصاف را نگاه می‌دارند.
(مزمور ۱۰۶:۷-۱۴) پدران ما، هنگامی که در مصر بودند کارهای شگفت‌انگیز تو را درک نکردند؛ آنان کثرت محبت تو را به یاد نیاوردند، بلکه در کنار دریا، نزد دریای سرخ، سر به شورش برداشتند. ۸ اما او به‌خاطر نام خود، ایشان را نجات بخشید، تا قوّت خود را بشناساند. ۹ دریای سرخ را عتاب کرد، و خشکید؛ و ایشان را از میان ژرفناها همچون بیابان رهبری فرمود. ۱۰ آنان را از چنگ خصم نجات بخشید، و از دست دشمن فدیه کرد. ۱۱ آبها مخالفان ایشان را پوشانید، که یکی از آنها نیز باقی نماند. ۱۲ آنگاه به کلام او ایمان آوردند، و حمد او را سراییدند. ۱۳ اما کارهای او را بزودی از یاد بردند، و مشورت او را انتظار نکشیدند. ۱۴ هوای نفْس خود را در بیابان پیروی کردند، و خدا را در صحرا آزمودند.
(مزمور ۱۰۶:۱۹-۲۵) در حوریب گوساله‌ای ساختند، و بُت ریخته‌شده را پرستش کردند؛ ۲۰ جلال خود را معاوضه کردند، با شمایل گاوی علفخوار! ۲۱ خدا را که نجات‌دهندهٔ ایشان بود از یاد بردند، او را که کارهای عظیم در مصر کرده بود؛ ۲۲ آن که عجایب در سرزمین حام به عمل آورده بود، و کارهای مهیب نزد دریای سرخ. ۲۳ پس گفت که هلاکشان خواهد کرد – اگر برگزیدهٔ او موسی به حضورش در شکاف نمی‌ایستاد تا خشم او را از هلاک کردن ایشان برگرداند. ۲۴ سرزمین دلپذیر را خوار شمردند، زیرا به وعدهٔ او ایمان نداشتند. ۲۵ در خیمه‌های خود همهمه کردند، و آواز خداوند را نشنیدند.
(مزمور ۱۰۶:۳۵-۳۹) بلکه با قومها درآمیختند و کارهای ایشان را فراگرفتند. ۳۶ بتهای ایشان را عبادت کردند، که برایشان دام گردید. ۳۷ پسران خود را برای دیوها قربانی کردند و دختران خود را نیز. ۳۸ خون بی‌گناه را ریختند، خون پسران و دختران خود را؛ که ایشان را برای بتهای کنعان قربانی کردند، و زمین به خون آلوده شد. ۳۹ پس با کارهای خود نجس گردیدند و به اعمال خویش خودفروشی کردند.
(مزمور ۱۰۶:۴، ۵) خداوندا، چون بر قوم خود نظر لطف افکنی، مرا به یاد آور، و با نجات خود به یاری‌ام بیا؛ ۵ تا سعادت برگزیدگان تو را ببینم و در شادی قوم تو شادمان گردم و همراه با میراث تو فخر نمایم.
(مزمور ۱۰۶:۴۸) متبارک باد یهوه، خدای اسرائیل، از ازل تا ابدالآباد. و تمامی مردم بگویند، «آمین». هللویاه!
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۱۰۹:۸) روزهایش اندک باشند، و منصب نظارتش را دیگری بگیرد.
it-۱-۸۵۷ E-۸۵۸
پیش‌آگاهی و تقدیر
آیا خدا از پیش مقدّر کرده بود که یهودا به عیسی خیانت کند؟
خیانت یهودای اسخریوطی به پیشگویی‌های الهام‌شده جامهٔ عمل پوشانید و اثباتی بر پیش‌آگاهی یَهُوَه و عیسی بود. (مز ۴۱:۹؛ ۵۵:۱۲، ۱۳؛ ۱۰۹:۸؛ اع ۱:۱۶-۲۰) با این حال، نمی‌توان گفت که خدا خیانت یهودا را از قبل مقدّر کرده بود. در پیشگویی‌های کتاب مقدّس آمده بود که یکی از نزدیکان عیسی به او خیانت خواهد کرد اما نام او مشخص نشده بود. همچنین این اعتقاد که اعمال یهودا مقدّر شده بود برخلاف تعالیم و اصول کلام خداست. پولُس رسول معیار خدا را چنین بیان کرد: «هرگز برای منصوب کردن کسی عجولانه بر او دست مگذار؛ در گناهان دیگران نیز شریک مشو؛ خود را پاکدامن نگاه دار.» (۱تی ۵:۲۲؛ با ۳:۶ مقایسه شود.) عیسی می‌دانست که انتخاب ۱۲ رسول خود امری بسیار مهم بود و به این دلیل قبل از تصمیمگیری شب را در دعا به صبح رساند. (لو ۶:۱۲-۱۶) اگر مقدّر شده بود که یهودا خیانت می‌کند، راهنمایی‌های یَهُوَه بی‌معنا می‌شد زیرا مطابق با معیار فوق، خدا در گناهان او شریک می‌گشت.
بنابراین، وقتی یهودا به عنوان رسول عیسی انتخاب شد، در دل او ذرّه‌ای از خیانت وجود نداشت. او اجازه داد که «ریشهٔ سمی» در او نموّ کرده، او را آلوده سازد. در نتیجه او راهنمایی خدا را رد کرد و تسلیم خواست ابلیس گردید و طریق دزدی و خیانت را پیش گرفت. (عب ۱۲:۱۴، ۱۵؛ یو ۱۳:۲؛ اع ۱:۲۴، ۲۵؛ یع ۱:۱۴، ۱۵) پس از آن که یهودا مدتی این رویه را پیش گرفته بود، عیسی توانست افکارش را دریابد و خیانت او را پیش‌بینی کند.—یو ۱۳:۱۰، ۱۱.
در رابطه با زمانی که عده‌ای از شاگردان عیسی به دلیل برخی تعالیم او لغزش خوردند، در گزارش یوحنا ۶:۶۴ می‌خوانیم که عیسی «از آغاز» می‌دانست چه کسانی بی‌ایمان می‌شدند و چه کسی به او خیانت می‌کرد. در اینجا «آغاز» به چه مفهوم است؟ با این که در دوم پِطرُس ۳:۴ کلمهٔ «آغاز» به آغاز آفرینش اشاره دارد، این کلمه می‌تواند مفاهیم متفاوتی نیز داشته باشد. (لو ۱:۲؛ یو ۱۵:۲۷) برای مثال، وقتی پِطرُس رسول دربارهٔ نازل شدن روح‌القدس بر غیریهودیان نوشت، گفت که «همان طور که در آغاز بر ما نازل شد، بر ایشان نیز نازل گردید.» واضح است که او به زمانی اشاره نمی‌کرد که شاگرد یا رسول عیسی گشت، بلکه به نقطهٔ عطفی در خدمش اشاره می‌کرد یعنی روز پِنتیکاست ۳۳ میلادی که «آغاز» نازل شدن روح‌القدس برای منظوری خاص بود. (اع ۱۱:۱۵؛ ۲:۱-۴) نوشتهٔ محققی به نام لَنج جالب توجه است. او در کتابش با عنوان «تفسیر کتاب مقدّس» (صفحهٔ ۲۲۷) نوشت: «‹آغاز› به طور متافیزیکی به معنی آغاز همه چیز نیست، همچنین به آغاز آشنایی عیسی با کسی یا ابتدای خدمتش اشاره نمی‌کند، بلکه به ریشهٔ بی‌ایمانی اشاره داشت (یعنی زمانی که برخی از شاگردان عیسی لغزش خوردند). از این رو عیسی از آغاز می‌دانست که چه کسی به او خیانت خواهد کرد.»—ترجمه و تألیف شاف، ۱۹۷۶؛ با ۱یو ۳:۸، ۱۱، ۱۲ مقایسه شود.
(مزمور ۱۰۹:۳۱) زیرا به دست راست شخص نیازمند می‌ایستد، تا او را از آنان که بر جان او فتوی می‌دهند، نجات بخشد.
۲۹ اوت–۴ سپتامبر
گنج‌هایی در کلام خدا | مزامیر ۱۱۰-۱۱۸
«دِینِ خود را به یَهُوَه چگونه ادا کنم؟»
(مزمور ۱۱۶:۳، ۴) بندهای مرگ بر گِرد من پیچید، فشارهای هاویه مرا درگرفت، به تنگی و اندوه گرفتار آمدم. ۴ آنگاه نام خداوند را خوانده، گفتم: «آه، ای خداوند، جانم را خلاصی ده!»
(مزمور ۱۱۶:۸) زیرا که تو جان مرا از مرگ رهانیدی، و چشمانم را از اشک، و پاهایم را از لغزش.
ب۸۷-۱۵ E/۳ ۲۴ ¶۵
خدای شاد، قومی شاد!
مز ۱۱۶:۳—عبارت «بندهای مرگ» به چه مفهوم است؟
از دید مزمورنویس، مرگ مانند بند یا ریسمانی محکم او را چنان گرفتار کرده بود که فرار از آن غیرممکن به نظر می‌آمد. ریسمان‌هایی که دور بدن محکم بسته شود، باعث دردی شدید می‌گردد. در ترجمهٔ یونانی هفتادی کلمهٔ عبری «بندها»، «دردهای شدید» برگردانده شده است. از این رو، وقتی عیسی مسیح جان سپرد، او در واقع در چنگال مرگ گرفتار بود یا به عبارتی دیگر درد شدید مرگ را می‌چشید. پس، وقتی یَهُوَه عیسی را رستاخیز بخشید، او را «از دردهای مرگ» رهانید.—اعمال ۲:۲۴.
(مزمور ۱۱۶:۱۲) دِینِ خود را به خداوند چگونه ادا کنم، برای همهٔ احسانهایی که به من کرده است؟
ب۹۸-۱ E/۱۲ ۲۴ ¶۳
فعالیتی بیشتر در پیش رو دارند
سپس سه معلّم از مدرسهٔ جِلعاد سخنرانی کردند. کارل آدامز سخنرانی اول را با عنوان «شما چه دِینی به خدا ادا خواهید کرد؟» اجرا کرد. سخنرانی او بر اساس مزمور ۱۱۶ تنظیم شده بود؛ سرودی که عیسی به احتمال قوی در شب قبل از مرگش خواند. (مَتّی ۲۶:۳۰) در آن سرود آمده است: «دِینِ خود را به خداوند چگونه ادا کنم، برای همهٔ احسانهایی که به من کرده است؟» عیسی هنگام خواندن این متن به چه اموری فکر می‌کرد؟ (مزمور ۱۱۶:۱۲) ممکن است به بدن کاملی که یَهُوَه برای او مهیا کرده بود می‌اندیشید. (عبرانیان ۱۰:۵) روز بعد عیسی جانش را در راه بشر فدا کرد و به این ترتیب عمق محبتش را ثابت نمود. دانش‌آموزان کلاس ۱۰۵ دورهٔ جِلعاد به مدت ۵ ماه نیکویی یَهُوَه را چشیده بودند. اکنون می‌توانستند با سختکوشی در خدمت میسیونری، ثابت کنند که خدا را از ته دل دوست می‌دارند.
(مزمور ۱۱۶:۱۳، ۱۴) پیالهٔ نجات را بر خواهم افراشت و نام خداوند را خواهم خواند. ۱۴ نذرهای خود را به خداوند ادا خواهم کرد، در حضور تمامی قومش.
(مزمور ۱۱۶:۱۷، ۱۸) قربانی شکرگزاری به تو تقدیم خواهم کرد و نام خداوند را خواهم خواند. ۱۸ نذرهای خود را به خداوند ادا خواهم کرد، در حضور تمامی قومش.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(مزمور ۱۱۰:۴) خداوند سوگند خرده و نظرش را تغییر نخواهد داد که: «تو جاودانه کاهن هستی، در رتبهٔ مِلکیصِدِق.»
(مزمور ۱۱۶:۱۵) مرگ سرسپردگان خداوند در نظر او گرانبها است.