کلام یَهُوَه زنده است
نکاتی از رسالهٔ پولُس به رومیان
حدوداً سال ۵۶ م. پولُس رسول در سوّمین سفری میسیونری خود به شهر قُرِنتُس می‌رسد. در آنجا باخبر می‌شود که مسیحیان یهودی‌نژاد و مسیحیان غیریهودی شهر روم با هم ناسازگاری دارند. از آنجایی که پولُس راغب به اتحاد آن اشخاص در مسیح است رساله‌ای به آن‌ها می‌نویسد.
پولُس در رسالهٔ خود به رومیان توضیح می‌دهد که چگونه انسان‌ها عادل شمرده می‌شوند و چگونه باید زندگی کنند. این رساله شناخت ما را از خدا و کلامش افزایش می‌دهد، بر فیض خدا تأکید می‌کند و به نقش عیسی در نجات ما منزلت می‌بخشد. — عبرانیان ۴:۱۲.
چگونه عادل شمرده می‌شوند؟
(رومیان ۱:۱–۱۱:۳۶)
پولُس می‌نویسد: «همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا قاصر می‌باشند، و به فیض [خدا] مجّاناً عادل شمرده می‌شوند به وساطت آن فدیه‌ای که در عیسی مسیح است.» همچنین می‌نویسد: «انسان بدون اَعمال شریعت، محض ایمان عادل شمرده می‌شود.» (رومیان ۳:۲۳، ۲۴، ۲۸) هم مسح‌شدگان، هم اعضای ‹گروه عظیم› که از «گوسفندان دیگر» می‌باشند با ایمان ورزیدن به «یک عمل صالح» می‌توانند ‹عادل شمرده شوند،› یعنی مسح‌شدگان از زندگی در آسمان و هم‌میراث شدن با مسیح برخوردار می‌شوند و گروه عظیم دوستان خدا نامیده می‌شوند و امید نجات یافتن از «مصیبت عظیم» را خواهند داشت. — رومیان ۵:۱۸؛ مکاشفه ۷:۹، ۱۴؛ یوحنّا ۱۰:۱۶؛ یعقوب ۲:۲۱-۲۴؛ متّیٰ ۲۵:۴۶.
پولُس می‌پرسد: «آیا گناه بکنیم از آن رو که زیر شریعت نیستیم بلکه زیر فیض؟» بعد او جواب می‌دهد: «حاشا!» و سپس چنین توضیح می‌دهد: «شما . . . بنده هستید، خواه گناه را برای مرگ، خواه اطاعت را برای عدالت.» (رومیان ۶:۱۵، ۱۶) «لٰکن اگر افعال بدن را به وسیلهٔ روح بکُشید، همانا خواهید زیست.» — رومیان ۸:۱۳.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۱:۲۴-۳۲ — آیا در این آیات اَعمال زشت یهودیان توصیف شده است یا اَعمال زشت ملل بیگانه؟ ظاهراً، توصیف آیات برای هر دو گروه صدق می‌کند، اما پولُس مشخصاً به اسرائیلیانی که در انجام شریعت قصور ورزیدند اشاره می‌کند. اگرچه انصاف یا قوانین منصفانهٔ خدا را می‌دانستند «روا نداشتند که خدا را در دانش خود نگاه دارند.» بنابراین اَعمالشان زشت و ناپسند بود.
۳:۲۴، ۲۵ — «فدیه‌ای که در عیسی مسیح است» چگونه می‌توانست قبل از آن که پرداخته شود برای «خطایای سابق» انسان‌های قبل از عیسی کفّاره باشد؟ اوّلین نبوّتی که در پیدایش ۳:۱۵ در مورد مسیح شد، در سال ۳۳ م. با به قتل رساندن عیسی بر چوبهٔ شکنجه تحقق یافت. (غَلاطیان ۳:۱۳، ۱۶) از لحظه‌ای که یَهُوَه آن نبوّت را گفت، فدیه از نظر او پرداخت‌شده بود. و مسلّماً هیچ چیز نمی‌توانست مانع از به تحقق رسیدن مقاصد یَهُوَه شود. پس، بر اساس قربانی عیسی مسیح که در آینده اهدا می‌شد، یَهُوَه می‌توانست گناهان نوادگان آدم را که بر وعده ایمان آوردند بیامرزد. بنابراین، فدیه رستاخیز اشخاص قبل از مسیحیت را ممکن می‌سازد. — اَعمال ۲۴:۱۵.
۶:۳-۵ — مفهوم در مسیح تعمید گرفتن و در موت او تعمید یافتن چیست؟ هنگامی که یَهُوَه پیروان مسیح را با روح مقدّس خود مسح می‌کند آن‌ها با مسیح متحد و فرداً اعضای جماعتی می‌شوند که بدن مسیح است و او سر آن. (۱قُرِنتیان ۱۲:۱۲، ۱۳، ۲۷؛ کُولُسیان ۱:۱۸) این مفهوم تعمید گرفتن آن‌ها در مسیح است. مسیحیان مسح‌شده در موت نیز تعمید می‌یابند به این مفهوم که فداکارانه زندگی و از هر گونه امید به زندگی ابدی روی زمین چشم‌پوشی می‌کنند. بنابراین، مرگ آنان، همچون مرگ عیسی قربانی‌گونه است، با این تفاوت که حالت فدیه ندارد. تعمید در موت هنگامی کامل می‌شود که مسح‌شدگان زندگی زمینی خود را به پایان برسانند و به زندگی در آسمان رستاخیز یابند.
۷:۸-۱۱ — چگونه ‹گناه از حکم فرصت یافت›؟ شریعت به قوم کمک می‌کرد تا به مفهوم واقعی گناه کردن پی‌ببرند و به گناهکار بودن خویش بیشتر واقف شوند. در نتیجه، به اَعمال گناهکارانهٔ خود بیشتر پی می‌بردند. و نیز اشخاص بیشتری تشخیص می‌دادند که گناهکار هستند. پس می‌توان گفت که گناه از حکم فرصت یافت.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱:۱۴، ۱۵. دلایل بسیاری وجود دارد که غیورانه بشارت دهیم. یکی از آن دلایل این است که ما مدیون انسان‌ها هستیم زیرا که با خون عیسی خریده شده‌اند و ما موظفیم به آن‌ها کمک کنیم که خدا و مقاصد او را بشناسند و از رابطه‌ای خوب با وی برخوردار شوند.
۱:۱۸-۲۰. انسان‌های بی‌ایمان و نادرست را «عذری» نیست زیرا که صفات نادیدنی خدا به روشنی برای همگان در آفرینش قابل مشاهده بوده و هست.
۲:۲۸؛ ۳:۱، ۲؛ ۷:۶، ۷. پولُس برای آن که مبادا سخنش اهانتی به یهودیان بوده باشد در ادامهٔ حرف‌های خود به گرمی و ملایمت با آن‌ها صحبت می‌کند. این مثال خوبی است برای ما که هنگام گفتگو با دیگران در بارهٔ موضوعات حساس ملایم و سنجیده صحبت کنیم.
۳:۴. هنگامی که کلام انسان در تضاد با کلام خداست، با اعتماد کردن به پیام کتاب مقدّس و عمل کردن مطابق ارادهٔ خدا، نشان می‌دهیم که «خدا راستگو» است. دیگران نیز با موعظهٔ بشارت ملکوت و کار شاگردسازی به طور غیورانه به راستگو بودن خدا پی می‌برند.
۴:۹-۱۲. ابراهیم مدت‌ها قبل از ختنه شدنش در ۹۹ سالگی، به سبب ایمانش عادل شمرده شده بود. (پیدایش ۱۲:۴؛ ۱۵:۶؛ ۱۶:۳؛ ۱۷:۱، ۹، ۱۰) بدین طریق خدا نشان داد که چگونه در نظر او عادل شمرده می‌شویم.
۴:۱۸. امید، لازمهٔ ایمان است. ایمان ما بر اساس امید می‌باشد. — عبرانیان ۱۱:۱.
۵:۱۸، ۱۹. پولُس فقط با به کار بردن چند کلمه به طور واضح و مختصر نشان می‌دهد که عیسی همانند آدم است. او توضیح می‌دهد که چگونه یک شخص «جان خود را در راه بسیاری فدا» ساخت. (متّیٰ ۲۰:۲۸) این نمونهٔ خوبی از استدلال منطقی و مختصر است که باید از آن تقلید کرد. — ۱قُرِنتیان ۴:۱۷.
۷:۲۳. اعضایی همچون دست، پا و زبانمان می‌توانند ما را ‹به شریعت گناه اسیر سازند.› بنابراین باید مواظب باشیم که از آن‌ها استفادهٔ غلط نکنیم.
۸:۲۶، ۲۷. اگر مشکلاتمان به قدری زیاد شوند که ندانیم در دعا چه بگوییم، «خود روح برای ما شفاعت می‌کند.» یَهُوَه، ‹کسی که دعا را می‌شنود،› دعاهایی را که در کلامش یافت می‌شوند به جای دعاهای ما مقبول می‌دارد. — مزمور ۶۵:۲.
۸:۳۸، ۳۹. فجایع، دیوهای شریر و حکومت‌های بشری نه می‌توانند محبت یَهُوَه به ما را از بین ببرند و نه مانع از محبت ما به او شوند.
۹:۲۲-۲۸؛ ۱۱:۱، ۵، ۱۷-۲۶. بسیاری از نبوّت‌هایی که در مورد نجات قوم اسرائیل شد در مورد جماعت مسیحیان مسح‌شده تحقق می‌یابد. یَهُوَه اعضای ‹آن‌ها را دعوت می‌فرماید یعنی نه از یهود فقط بلکه از امّت‌ها.›
۱۰:۱۰، ۱۳، ۱۴. علاوه بر محبت به خدا و انسان‌ها، ایمان قوی به یَهُوَه خدا و وعده‌هایش ما را برمی‌انگیزاند تا غیورانه در خدمت موعظه شرکت کنیم.
۱۱:۱۶-۲۴، ۳۳. واقعاً که «مهربانی و سختی خدا» از چه تعادل زیبایی برخوردار است! آری، یَهُوَه «صخره است و اَعمال او کامل. زیرا همهٔ طریق‌های او انصاف است.» — تثنیه ۳۲:۴.
عادل شمرده می‌شویم پس هماهنگ با آن هم زندگی کنیم
(رومیان ۱۲:۱–۱۶:۲۷)
پولُس می‌گوید: «لهٰذا ای برادران، شما را به رحمت‌های خدا استدعا می‌کنم که بدن‌های خود را قربانی زندهٔ مقدّس پسندیدهٔ خدا بگذرانید.» (رومیان ۱۲:۱) از آنجایی که مسیحیان بر اساس ایمانشان عادل شمرده می‌شوند باید دیدگاهی همچون دیدگاه پولُس نسبت به خویش، دیگران و مراجع دولتی داشته باشند؛ یعنی مطابق آنچه پولُس در ادامهٔ سخنانش به آن اشاره کرده است.
پولُس می‌نویسد: «هر یکی از شما را می‌گویم که فکرهای بلندتر از آنچه شایسته است مکنید.» و توصیه می‌کند که «محبت بی‌ریا باشد.» (رومیان ۱۲:۳، ۹) «هر شخص مطیع قدرت‌های برتر بشود.» (رومیان ۱۳:۱) در مواقعی که پای وجدان به میان می‌آید پولُس ما مسیحیان را تشویق می‌کند که «بر یکدیگر حکم نکنیم.» — رومیان ۱۴:۱۳.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۱۲:۲۰ — چگونه می‌توان بر سر دشمن خود «اخگرهای آتش» انباشت؟ در دوران کتاب مقدّس، سنگِ آهن را در کوره‌ای قرار می‌دادند و زیر و روی آن را با زغال پر می‌کردند. افزایش حرارت بالای سنگ آن را ذوب و از ناخالصی‌هایش جدا می‌کرد. اگر با دشمن خود خوب رفتار کنیم طوری که سرسختی‌اش ذوب شود و صفات خوبش بیرون آید در اصل بر سرش اخگرهای آتش انباشته‌ایم.
۱۲:۲۱ — چگونه می‌توان «بدی را به نیکویی مغلوب» ساخت؟ یک طریق آن است که در خدمت الٰهی موعظه که بشارت ملکوت است شجاع و دلیر باشیم، تا زمانی که به رضای یَهُوَه پایان یابد. — مَرقُس ۱۳:۱۰.
۱۳:۱ — قدرت‌های برتر چگونه «از جانب خدا مرتب» شده‌اند؟ قدرت‌های دنیا به این مفهوم «از جانب خدا مرتب» شده‌اند که خدا به آن‌ها اجازهٔ فرمانروایی داده است و در بعضی موارد فرمانروایی آن‌ها را از قبل پیش‌بینی کرده بود. این گواهی است بر آنچه کتاب مقدّس در بارهٔ تعدادی از حاکمان پیش‌بینی کرده است.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱۲:۱۷، ۱۹. به عوض بدی بدی رساندن یعنی این که ما به جای یَهُوَه انتقام بگیریم. چقدر گستاخی خواهد بود اگر ‹به عوض بدی بدی برسانیم›!
۱۴:۱۴، ۱۵. هرگز نباید به برادرمان غذا یا نوشیدنی‌ای تعارف کنیم که باعث آزردن و لغزش او در ایمان شود.
۱۴:۱۷. برخورداری از رابطه‌ای خوب با خدا اصولاً به این بستگی ندارد که چه می‌خوریم و چه می‌آشامیم یا چه نمی‌خوریم و چه نمی‌آشامیم، بلکه به درستکاری، صلح و شادی بستگی دارد.
۱۵:۷. بدون این که فرقی قائل شویم باید جدیدان را که جویندهٔ حقیقت هستند در جماعت بپذیریم و پیام ملکوت را به هر که برخورد می‌کنیم اعلام بداریم.
[تصویر در صفحهٔ ۲۳]
آیا فدیه می‌تواند گناهان انسان‌هایی را کفّاره کند که پیش از پرداخت شدن آن می‌زیستند