CARTA ÓS ROMANOS

1 De parte de Paulo, escravo de Cristo Xesús. Fun chamado para ser apóstolo e fun escollido para anunciar as boas noticias de Deus, 2 que el xa prometera mediante os seus profetas nas santas Escrituras. 3 Estas boas noticias falan do seu Fillo, que veu da descendencia de David como ser humano* 4 pero foi declarado Fillo de Deus con poder mediante o espírito santo* ó ser resucitado de entre os mortos. Este Fillo é Xesucristo, o noso Señor. 5 Por medio del recibín bondade inmerecida e fun escollido como apóstolo, para que persoas de tódalas nacións poidan obedecer motivadas pola fe para darlle gloria ó seu nome. 6 De entre esas nacións, vós tamén fostes chamados para facervos seguidores de Xesucristo e pertencerlle a el. 7 A tódolos que Deus quere moito que están en Roma e que foron chamados para ser santos*:

Que teñades bondade inmerecida e paz de parte de Deus, o noso Pai, e do Señor Xesucristo.

8 Antes de nada, doulle grazas ó meu Deus por todos vós mediante Xesucristo, porque por todo o mundo se fala da vosa fe. 9 Porque Deus, a quen lle dou servizo sagrado de todo corazón* anunciando as boas noticias sobre o seu Fillo, pode testificar que sempre vos menciono nas miñas oracións 10 e que lle suplico que por fin consiga visitarvos agora, se é posible e se é a vontade de Deus. 11 Porque teño moitas ganas de vervos para transmitirvos algún don espiritual para fortalecervos 12 ou, mellor dito, para animarnos uns ós outros mediante a nosa fe, tanto a vosa como a miña.

13 Pero quero que saibades, irmáns, que me propuxen moitas veces ir a vervos (aínda que ata agora se me impediu facelo) para ver os bos resultados da nosa predicación aí*, igual que nas outras nacións. 14 Estou en débeda cos gregos e cos que non o son*, cos sabios e cos insensatos. 15 Así que teño moitas ganas de anunciarvos as boas noticias tamén ós que estades en Roma. 16 Porque non me avergonzo das boas noticias. En realidade, son a maneira que ten Deus de demostrar o seu poder para salvar a tódolos que teñen fe, primeiro ós xudeus e tamén ós gregos. 17 Por medio das boas noticias revélaselles a xustiza de Deus ós que demostran que teñen fe, e iso fortalece a súa fe, tal e como está escrito: “O xusto vivirá pola súa fe”.

18 De feito, a ira de Deus estase dando a coñecer desde o ceo contra toda irreverencia e inxustiza dos homes que impiden de maneira inxusta o progreso da verdade. 19 Porque eles teñen claramente á vista o que se pode saber sobre Deus, pois Deus mostróullelo con claridade. 20 De feito, as cualidades invisibles de Deus (o seu poder eterno e divindade*) vense claramente desde a creación do mundo, porque se perciben polas cousas creadas, así que eles non teñen escusa. 21 Aínda que coñecían a Deus, non lle deron a gloria que merece nin lle deron grazas, senón que os seus razoamentos volvéronse inútiles e o seu corazón insensato volveuse escuro. 22 Aínda que afirmaban ser sabios, volvéronse parvos, 23 e en vez de darlle gloria ó Deus que non pode morrer*, danlle gloria a imaxes de homes que si que morren*, e tamén a imaxes de aves, de animais de catro patas e de réptiles.

24 Por iso, como querían seguir os desexos dos seus corazóns, Deus deixou que seguisen na impureza* para que deshonrasen os seus propios corpos. 25 Eles cambiaron a verdade de Deus pola mentira, e adoraron e déronlle servizo sagrado á creación en vez de ó Creador, a quen se lle debe dar honra para sempre. Amén. 26 Por iso, Deus deixou que caesen en paixóns sexuais vergonzosas, porque as mulleres cambiaron as relacións sexuais naturais por outras que son antinaturais. 27 Da mesma maneira, os homes deixaron as relacións sexuais naturais coas mulleres e arderon de paixón uns polos outros, homes con homes, e fixeron o que é obsceno, pero eles mesmos recibiron o castigo completo* que merecían polo seu erro.

28 Como non quixeron recoñecer a Deus*, Deus deixou que seguisen tendo unha mentalidade desaprobada para que fixesen cousas que non se deben facer. 29 Estaban cheos de toda clase de inxustiza, perversidade, cobiza* e maldade. Estaban cheos de envexa, asasinato, pelexas, engano e malicia. Andaban contando chismes 30 e eran calumniadores. Odiaban a Deus, eran insolentes, arrogantes e fanfarróns*. Planeaban facer cousas malas*, desobedecían os pais, 31 eran insensatos*, non cumprían os acordos, non tiñan cariño natural e eran crueis. 32 Aínda que eles coñecen moi ben o xusto decreto de Deus (é dicir, que os que practican esas cousas merecen a morte), non só seguen facendo esas cousas, senón que tamén lles aplauden ós que as practican.

2 Así que sen importar quen sexas, se xulgas a outros non tes escusa. Porque cando xulgas a outros, estaste condenando a ti mesmo, pois ti, que es o que xulgas, fas as mesmas cousas. 2 Sabemos que Deus xulga de acordo coa verdade e condena os que fan esas cousas.

3 Pero ti, que xulgas os que fan esas cousas que ti tamén fas, cres que vas escapar do xuízo de Deus? 4 Ou desprezas a súa gran* bondade, tolerancia e paciencia porque non sabes que Deus está intentando guiarte con bondade cara ó arrepentimento? 5 Pero como es cabezón e o teu corazón non se arrepinte, estás acumulando ira contra ti mesmo para o día da ira e da revelación do xuízo xusto de Deus. 6 El daralle a cada un o que merece polas súas accións: 7 vida eterna para os que aguantan facendo o que está ben e que buscan gloria, honra e vida para sempre, 8 pero ira e furia para os que provocan conflitos e desobedecen a verdade pero obedecen a inxustiza. 9 Haberá dificultades* e sufrimentos para tódolos que fan cousas malas, primeiro para os xudeus e tamén para os gregos. 10 Pero haberá gloria, honra e paz para tódolos que fan o que está ben, primeiro para os xudeus e tamén para os gregos. 11 Porque Deus non fai diferenzas entre as persoas*.

12 Porque tódolos que pecaron sen estar baixo a Lei de Moisés tamén morrerán sen lei, pero tódolos que pecaron estando baixo a Lei serán xulgados segundo a Lei. 13 Porque os que escoitan a Lei non son os que son xustos diante de Deus, senón que os que cumpren a Lei son os que van ser declarados xustos. 14 Cando a xente das nacións, que non ten Lei, fai por natureza as cousas que di a Lei, eles, aínda que non teñen a Lei, son unha lei para si mesmos. 15 Eles mesmos demostran que a esencia da Lei está escrita nos seus corazóns ó mesmo tempo que a súa conciencia tamén testifica, e son os seus propios pensamentos os que os acusan ou incluso os xustifican. 16 O que estou dicindo sucederá o día no que Deus xulgue mediante Cristo Xesús as cousas secretas da humanidade, de acordo coas boas noticias que anuncio.

17 Se ti dis que es xudeu e confías na lei e te sentes orgulloso de ser parte do pobo de Deus, 18 se sabes cal é a súa vontade e aprobas as cousas que son excelentes porque fuches instruído* na Lei, 19 se estás convencido de que es un guía para os cegos, unha luz para os que están en escuridade, 20 un instrutor para os insensatos e un mestre para os nenos pequenos, e se entendes a estrutura do coñecemento e da verdade que se encontra na Lei, 21 entón, ti que ensinas a outros, non te ensinas a ti mesmo? Ti que predicas “Non roubes”, roubas? 22 Ti que dis “Non cometas adulterio”, cometes adulterio? Ti que aborreces os ídolos, roubas nos templos? 23 Ti que te sentes orgulloso de ter a lei de Deus, deshonras a Deus desobedecendo a Lei? 24 Porque, tal como está escrito, “o nome de Deus está sendo blasfemado entre as nacións pola vosa culpa”.

25 En realidade, a circuncisión só é beneficiosa se obedeces a Lei, pero se desobedeces a Lei, a túa circuncisión convértese en incircuncisión. 26 Por iso, se un home que non está circuncidado obedece os xustos requisitos da Lei, non se vai considerar a súa incircuncisión como circuncisión? 27 E cando o home que non está circuncidado fisicamente obedeza a Lei, xulgarate a ti que a desobedeces, aínda que tes a Lei escrita* e estás circuncidado. 28 Porque non é xudeu quen o é por fóra nin é a circuncisión algo externo que se lle fai ó corpo. 29 Ó contrario, é xudeu quen o é por dentro, e a súa circuncisión é a do corazón, que se fai por medio do espírito e non por seguir a Lei escrita. Esa persoa non recibe honra* da xente, senón de Deus.

3 Entón, que vantaxe ten ser xudeu ou estar circuncidado? 2 Ten moitas vantaxes en tódolos sentidos. Para empezar, ós xudeus confióuselles a mensaxe sagrada de Deus. 3 Entón, que pasa se a algúns lles faltou fe? Significa a súa falta de fe que Deus non é fiel? 4 Está claro que non! Aínda que tódolos homes sexan uns mentireiros, Deus dirá sempre a verdade, tal como está escrito: “Que as túas palabras demostren que es xusto e ganes cando te estean xulgando”. 5 Pero se a nosa inxustiza fai que destaque a xustiza de Deus, que imos dicir? Seica Deus é inxusto cando expresa a súa ira? (Estou falando desde un punto de vista humano.) 6 Claro que non! Se Deus fose inxusto, como podería xulgar el o mundo?

7 Pero se pola miña mentira se destaca aínda máis a verdade de Deus e isto lle dá máis gloria, por que se me xulga como un pecador? 8 E por que non dicimos “Fagamos cousas malas para que veñan cousas boas”, como algúns nos acusan falsamente de dicir? A condena contra eses homes é xusta.

9 Entón, que? Estamos nós en mellor posición que os demais? Por suposto que non! Porque, como xa deixamos claro, todos están baixo o pecado, tanto os xudeus como os gregos. 10 De feito, está escrito: “Non hai nin un só home xusto, nin sequera un, 11 non hai ninguén que sexa perspicaz, non hai ninguén que busque a Deus. 12 Todos se desviaron, todos se volveron inútiles, ningún demostra bondade, nin sequera un”. 13 “A súa garganta é unha tumba aberta, eles enganan coa súa lingua”. “Debaixo dos seus labios hai veleno de serpes*”. 14 “A súa boca está chea de maldicións e amargura”. 15 “Os seus pés corren para derramar sangue”. 16 “Nos seus camiños hai ruína e desgraza, 17 e non coñeceron o camiño da paz”. 18 “Non hai temor de Deus* nos seus ollos”.

19 Sabemos que tódalas cousas que di a Lei son para os que están baixo a Lei, para que tódalas bocas queden caladas e para demostrar que todo o mundo é culpable ante Deus e merece castigo. 20 Así que ninguén vai ser declarado xusto ante el aínda que faga o que manda a Lei, porque pola Lei sabemos exactamente que é o pecado.

21 Pero agora foi revelada a xustiza de Deus sen depender da Lei, tal e como confirman a Lei e os Profetas, 22 si, revelouse que se pode ser xusto ós ollos de Deus mediante a fe en Xesucristo, e isto é para tódolos que teñen fe. Porque non hai ningunha diferenza. 23 Porque todos pecaron e non conseguen imitar* a gloria de Deus, 24 e é un regalo que pola bondade inmerecida de Deus estean sendo declarados xustos mediante a liberación polo rescate que pagou Cristo Xesús. 25 Deus presentouno a el como ofrenda de reconciliación* mediante a fe no seu sangue. Fixo isto para demostrar a súa propia xustiza, porque Deus foi paciente* e perdoou os pecados do pasado. 26 Fíxoo para demostrar a súa propia xustiza neste tempo, incluso cando declara xustos os que teñen fe en Xesús.

27 Entón, pódese presumir de algo? Non, non se pode. Que lei o impide? A lei das obras? Non, a lei da fe. 28 Por iso chegamos á conclusión de que unha persoa é declarada xusta pola fe e non por facer o que manda a Lei. 29 Ou seica el é só o Deus dos xudeus? Non é tamén o Deus da xente das nacións? Si, tamén da xente das nacións. 30 Como só hai un Deus*, el declarará xustos ós circuncisos como resultado da fe, e ós incircuncisos, por medio da súa fe. 31 Entón, anulamos a Lei por medio da nosa fe? Claro que non! Todo o contrario, apoiamos a Lei.

4 Entón, que diremos que conseguiu Abrahán, o noso antepasado*? 2 Por exemplo, se Abrahán fose declarado xusto polas súas accións, tería motivos para presumir, aínda que non diante de Deus. 3 Porque, que din as Escrituras? “Abrahán tivo fe en Xehová* e foi considerado xusto*”. 4 O salario que recibe o que traballa non se considera bondade inmerecida, senón unha cousa que ten dereito a recibir*. 5 En cambio, o home que non confía nas súas accións pero ten fe naquel que declara xusto ó pecador*, é considerado xusto pola súa fe*. 6 David tamén fala da felicidade do home a quen Deus considera xusto pero non polo que fai: 7 “Felices son as persoas ás que se lles perdoaron as cousas malas* que fixeron e ás que se lles perdoaron* os pecados. 8 Feliz é o home a quen Xehová* de ningunha maneira lle terá en conta os seus pecados”.

9 Entón, esta felicidade téñena só os que están circuncidados ou tamén os que non o están? Porque dicimos: “Abrahán foi considerado xusto pola súa fe*”. 10 Pero, cando foi considerado xusto?* Cando xa estaba circuncidado ou cando non o estaba? Foi cando aínda non estaba circuncidado, así que era incircunciso. 11 E recibiu un sinal (a circuncisión) como confirmación* de que foi considerado xusto pola fe que tivo cando non estaba circuncidado. Isto pasou para que fose o pai de tódolos que teñen fe sen estar circuncidados, para que fosen considerados xustos, 12 e para que fose o pai dunha descendencia circuncidada, non só dos que se aferran á circuncisión, senón tamén dos que na súa vida demostran a mesma fe que tivo o noso pai Abrahán cando non estaba circuncidado.

13 Porque non foi por medio da lei que Abrahán ou a súa descendencia recibiron a promesa de que el sería herdeiro dun mundo*, senón que foi por medio da xustiza que se obtén pola fe. 14 Porque, se os herdeiros son os que se aferran á Lei, a fe é inútil e a promesa queda anulada. 15 En realidade, desobedecer a Lei provoca a ira de Deus, pero onde non hai lei non se pode desobedecer a lei*.

16 Por iso, a promesa recíbese mediante a fe, para que sexa por bondade inmerecida de Deus, e que así a promesa sexa segura para toda a descendencia de Abrahán, non só para os que se aferran á Lei, senón tamén para os que se aferran á fe de Abrahán, o pai de todos nós. 17 (É tal como está escrito: “Escollinte para que sexas pai de moitas nacións”.) Isto pasou diante de Deus, en quen Abrahán tiña fe, diante daquel que lles dá vida ós mortos e fala das cousas que aínda non existen coma se existisen*. 18 Aínda que non había motivos para ter esperanza, tendo como base a esperanza tivo fe en que sería pai de moitas nacións, tal como se dixera: “Así de numerosa será a túa descendencia”. 19 E aínda que a súa fe non se debilitou, si que se daba conta de que o seu corpo estaba como morto (porque tiña uns 100 anos) e de que a matriz de Sara tamén estaba morta*. 20 Pero grazas á promesa de Deus, non dubidou nin lle faltou fe. Ó contrario, a súa fe fíxoo forte e así deulle gloria a Deus, 21 totalmente convencido de que Deus podía cumprir o que lle prometera. 22 Por iso, “foi considerado xusto*”.

23 Pero as palabras “foi considerado” non se escribiron só para el, 24 senón tamén para nós, que seremos considerados xustos porque cremos naquel que resucitou* a Xesús, o noso Señor, de entre os mortos. 25 El foi entregado para morrer polas nosas ofensas e foi resucitado* para que sexamos declarados xustos.

5 Polo tanto, agora que fomos declarados xustos como resultado da fe, desfrutemos de paz* con Deus mediante o noso Señor Xesucristo. 2 Por medio da nosa fe nel puidemos ter acceso a esta bondade inmerecida da que agora desfrutamos. Alegrémonos* pola esperanza de recibir a gloria de Deus. 3 Non só iso, alegrémonos* cando pasemos por dificultades, porque sabemos que as dificultades producen aguante. 4 O aguante fai que teñamos a aprobación de Deus, a aprobación de Deus fai que teñamos esperanza, 5 e a esperanza non decepciona, porque o amor de Deus encheu os nosos corazóns por medio do espírito santo que recibimos.

6 De feito, cando aínda eramos débiles, Cristo morreu por persoas pecadoras* no tempo fixado. 7 É difícil que alguén morra por un home xusto, pero poida que alguén estea disposto a morrer por un home bo. 8 Pero Deus demostrounos o seu amor desta maneira: cando aínda eramos pecadores, Cristo morreu por nós. 9 E agora que fomos declarados xustos polo seu sangue, con moita máis razón imos ser salvados da ira de Deus por medio del. 10 Porque se fomos reconciliados con Deus por medio da morte do seu Fillo cando eramos inimigos de Deus, con moita máis razón imos ser salvados por medio da súa vida agora que estamos reconciliados. 11 E non só iso, tamén nos alegramos polo que Deus fixo mediante o noso Señor Xesucristo, por medio de quen agora recibimos a reconciliación.

12 Por medio dun só home o pecado entrou no mundo, e por medio do pecado entrou a morte, e así foi como a morte se estendeu a tódolos homes, porque todos pecaran... 13 Porque o pecado xa existía no mundo antes de que existise a Lei, pero non se pode acusar a ninguén dun pecado cando non hai lei. 14 Aínda así, a morte reinou desde Adán ata Moisés, incluso sobre os que non pecaran da mesma maneira que pecou* Adán, quen ten certo parecido co que ía vir.

15 Pero o regalo non é coma a ofensa. Porque, se moitos morreron pola ofensa dun só home, moitos beneficiáronse aínda máis da bondade inmerecida de Deus e do seu regalo por medio da bondade inmerecida dun só home, Xesucristo. 16 Ademais, non pasa o mesmo co regalo de Deus que o que pasou co pecado dun só home. Porque a sentenza despois dunha soa ofensa foi unha condena, pero o regalo despois de moitas ofensas foi declarar xustas as persoas. 17 Porque se pola ofensa dun só home a morte reinou por medio del, con moita máis razón os que reciben en abundancia a bondade inmerecida e o regalo da xustiza vivirán para reinar por medio dunha soa persoa, Xesucristo!

18 Polo tanto, igual que o resultado dunha soa ofensa foi que persoas de toda clase fosen condenadas, o resultado dun só acto xusto* é que persoas de toda clase sexan declaradas xustas e reciban vida. 19 Porque así como pola desobediencia dun só home moitos chegaron a ser pecadores, pola obediencia dunha soa persoa moitos chegarán a ser xustos. 20 A Lei entrou en escena para mostrar o pecadoras que eran as persoas*. Pero onde houbo moito pecado houbo aínda máis bondade inmerecida. 21 Con que obxectivo? Para que, igual que o pecado reinou coa morte, da mesma maneira a bondade inmerecida reine por medio da xustiza que leva á vida eterna mediante Xesucristo, o noso Señor.

6 Entón, que significa isto? Debemos seguir pecando para que aumente a bondade inmerecida? 2 Claro que non! Se xa non estamos controlados polo pecado*, como podemos seguir vivindo no pecado? 3 Ou non sabedes que tódolos que fomos bautizados en Cristo Xesús fomos bautizados na súa morte? 4 Fomos enterrados con el mediante o noso bautismo na súa morte para que, igual que Cristo resucitou* de entre os mortos por medio da gloria do Pai, nós tamén vivamos unha nova vida. 5 Se estamos unidos a el nunha morte coma a súa, tamén estaremos unidos a el nunha resurrección coma a súa. 6 Porque sabemos que a nosa vella personalidade foi cravada no madeiro con el, para que o pecado perdese o seu poder no noso corpo e así deixásemos de ser escravos do pecado. 7 Porque quen morre queda liberado* do seu pecado.

8 Ademais, se xa morremos con Cristo, cremos que tamén viviremos con el. 9 Porque sabemos que Cristo, agora que foi resucitado* de entre os mortos, non vai morrer nunca máis. A morte xa non ten poder sobre el. 10 El morreu para acabar co pecado, unha vez e para sempre, pero a vida que vive, vívea para Deus. 11 Da mesma maneira, vós considerádevos mortos con respecto ó pecado pero vivos para Deus mediante Cristo Xesús.

12 Así que non deixedes que o pecado siga reinando nos vosos corpos mortais e vos obrigue a obedecer os seus desexos. 13 Tampouco sigades ofrecendo os vosos corpos* ó pecado como armas para facer o mal*. En vez diso, ofrecédevos a Deus coma os que pasaron da morte á vida e ofrecede os vosos corpos* a Deus como armas para facer o ben*. 14 O pecado non debe ser o voso amo, porque vós non estades baixo a Lei senón baixo a bondade inmerecida.

15 Entón, que significa isto? Imos cometer un pecado porque non estamos baixo a Lei senón baixo a bondade inmerecida? Claro que non! 16 Seica non sabedes que se vos ofrecedes a alguén como escravos obedientes, facédesvos escravos daquel a quen obedecedes, sexa do pecado que leva á morte, ou da obediencia que leva á xustiza? 17 Pero dámoslle grazas a Deus porque, aínda que antes erades escravos do pecado, fixéstesvos obedientes de corazón ás ensinanzas que recibistes. 18 De feito, ó ser liberados do pecado, fixéstesvos escravos da xustiza. 19 Estouvos falando desde un punto de vista humano porque sodes débiles por culpa da vosa inclinación ó pecado*. Polo tanto, igual que ofrecestes os vosos corpos como escravos á impureza* e á maldade para facer o que é malo, ofrecede agora os vosos corpos como escravos á xustiza para facer o que é santo. 20 Porque cando erades escravos do pecado, non tiñades a obrigación de facer o que é xusto.

21 Entón, cal era o resultado da conduta que tiñades* naquel tempo? Cousas das que agora vos avergonzades. Porque o resultado desas cousas é a morte. 22 Pero agora que fostes liberados do pecado e sodes escravos de Deus, o resultado da vosa conduta é a santidade, e iso leva á vida eterna. 23 Porque o salario que o pecado paga é a morte, pero o regalo que Deus dá é a vida eterna por medio de Cristo Xesús, o noso Señor.

7 Ou é que non sabedes, irmáns (porque estou falándolles ós que coñecen a Lei), que a Lei ten poder sobre as persoas mentres están vivas? 2 Por exemplo, a muller casada está atada pola lei ó seu home mentres el vive, pero se o seu home morre, queda libre da lei* do seu home. 3 Así que, se chegase a casar con outro home* mentres o seu marido aínda está vivo, chamaríaselle adúltera. Pero se o seu marido morre, queda libre da lei do seu marido e non sería adúltera se chegase a casar con outro home.

4 Da mesma maneira, meus irmáns, a vós tamén se vos liberou da* Lei mediante o corpo do Cristo para que chegásedes a ser doutro, daquel que resucitou* de entre os mortos, para que poidamos servir a* Deus. 5 Porque cando viviamos de acordo cos desexos da carne, a Lei fíxonos ser conscientes dos desexos que actuaban nos nosos corpos* e que levan ó pecado. E eses desexos só poderían levarnos á morte*. 6 Pero agora liberóusenos da Lei, porque morremos con respecto ó que nos tiña atados, para que sexamos escravos nun sentido novo por medio do espírito, e non no sentido vello por medio da Lei escrita*.

7 Entón, que imos dicir? É pecado a Lei? Claro que non! En realidade, se non fose pola Lei, eu non sabería o que é o pecado. Por exemplo, non sabería o que é a cobiza* se a Lei non dixese: “Non cobices”. 8 Pero o pecado aproveitou a oportunidade que lle daba este mandamento para producir en min todo tipo de cobiza, porque o pecado estaba morto sen a lei. 9 De feito, noutro tempo eu estaba vivo sen a Lei. Pero cando chegou o mandamento*, o pecado volveu a vivir e eu morrín. 10 E deime conta de que o mandamento que debía levarme á vida en realidade levábame á morte. 11 Porque o pecado aproveitou a oportunidade que lle daba o mandamento, seduciume e por medio del matoume. 12 Polo tanto, a Lei en si mesma é santa, e o mandamento é santo, xusto e bo.

13 Entón, significa isto que unha cousa boa fixo que eu morrese? Claro que non! Foi o pecado o que fixo que morrese por medio dunha cousa boa, para que se demostrase que era pecado. Desta maneira, o pecado chegou a ser moito máis pecaminoso mediante o mandamento. 14 Porque sabemos que a Lei é espiritual, pero eu son carnal, vendido como escravo ó pecado. 15 De feito, non entendo por que actúo desta maneira: en vez de facer o que quero facer, fago o que odio. 16 Recoñezo que a Lei é boa, pero fago o que non quero facer. 17 Pero agora xa non son eu o que fai esas cousas, senón o pecado que vive dentro de min. 18 Porque sei que dentro de min (é dicir, no meu corpo imperfecto*) non hai nada bo, xa que quero facer o que está ben pero non son capaz de facelo. 19 Porque non fago as cousas boas que quero facer, senón que fago as cousas malas que non quero facer. 20 Entón, se fago o que non quero facer, xa non son eu quen o fai, senón o pecado que vive dentro de min.

21 Polo tanto, doume conta de que existe esta lei no meu caso: cando quero facer o que está ben, o que é malo está comigo. 22 O home que son por dentro de verdade ama a lei de Deus, 23 pero vexo que no meu corpo* hai outra lei que loita contra a lei da miña mente e que me fai prisioneiro da lei do pecado que está no meu corpo*. 24 Que home tan desgraciado son! Quen me vai librar do corpo que me está levando a esta morte? 25 Doulle grazas a Deus porque me rescatou por medio de Xesucristo, o noso Señor! Porque coa miña mente son escravo da lei de Deus, pero coa miña carne son escravo da lei do pecado.

8 Polo tanto, os que están unidos a Cristo Xesús non son condenados. 2 Porque a lei do espírito que dá vida ós que están unidos a Cristo Xesús liberoute da lei do pecado e da morte. 3 Deus fixo o que a Lei era incapaz de facer, porque os humanos son débiles e pecadores*. El enviou o seu propio Fillo cunha forma parecida á de humanos pecadores* para eliminar o pecado. Así condenou o pecado na carne, 4 para que os xustos requisitos da Lei se cumprisen en nós, os que non andamos guiados pola carne senón polo espírito. 5 Porque os que viven guiados pola carne céntranse nas cousas da carne, pero os que viven guiados polo espírito céntranse nas cousas do espírito. 6 Centrarse na carne acaba en morte, pero centrarse no espírito leva á vida e á paz. 7 Porque centrarse na carne leva a ser inimigos de Deus, pois a carne non obedece a lei de Deus, e de feito tampouco pode obedecela. 8 Por iso os que viven guiados pola carne non poden agradar a Deus.

9 Agora ben, se o espírito de Deus de verdade está dentro de vós, non vivides guiados pola carne, senón polo espírito. Pero se alguén non ten o espírito de Cristo, non pertence a Cristo. 10 En cambio, se Cristo está unido a vós, o corpo está morto por culpa do pecado, pero o espírito dá vida grazas á xustiza. 11 Así que, se o espírito do que resucitou* a Xesús de entre os mortos está dentro de vós, o que resucitou* a Cristo Xesús de entre os mortos tamén lles dará vida ós vosos corpos mortais por medio do seu espírito, que está dentro de vós.

12 Entón, irmáns, temos unha obrigación, pero non é coa carne para vivir guiados pola carne. 13 Porque se vivides guiados pola carne, seguro que morreredes, pero se co espírito dades morte ás malas accións do corpo, viviredes. 14 De feito, tódolos que viven guiados polo espírito de Deus realmente son fillos de Deus. 15 Porque non recibistes un espírito de escravitude que vos faga volver a ter medo, senón que recibistes un espírito que vos adopta como fillos, o espírito que nos fai berrar: “Abba*, Pai!”. 16 O propio espírito convéncenos* de que somos fillos de Deus. 17 Así que se somos fillos, tamén somos herdeiros (herdeiros de Deus pero coherdeiros con Cristo), sempre que suframos con Cristo para que tamén sexamos glorificados con el.

18 Por iso penso que os sufrimentos actuais non son nada comparados coa gloria que se vai revelar por medio de nós. 19 Porque a creación espera con moita expectación a revelación dos fillos de Deus. 20 Porque a creación foi sentenciada a unha vida sen esperanza para o futuro*, non pola súa propia vontade, senón pola daquel que a sentenciou. Pero, ó mesmo tempo, deuse a esperanza 21 de que a creación tamén será liberada de vivir escravizada a un corpo que morre* e terá a gloriosa liberdade dos fillos de Deus. 22 Sabemos que ata agora toda a creación segue lamentándose e sufrindo. 23 E iso non é todo, senón que nós mesmos, que temos as primicias (é dicir, o espírito), tamén nos lamentamos no noso interior mentres esperamos con moita ilusión ser adoptados como fillos, ser liberados dos nosos corpos por medio do rescate. 24 Porque cando fomos salvados conseguimos esta esperanza. Pero a esperanza que se ve en realidade non é esperanza. Porque, como pode alguén esperar algo se xa o ve? 25 Pero se esperamos o que non vemos, seguímolo esperando con moita ilusión e aguante.

26 Da mesma maneira, o espírito santo tamén vén a axudarnos cando estamos débiles, porque o problema é que ás veces non sabemos o que necesitamos pedir en oración. Neses momentos, aínda que non teñamos palabras para expresar os nosos lamentos, o espírito santo suplica por nós. 27 Pero o que analiza os corazóns sabe o que quere dicir o espírito, porque o espírito suplica polos santos* de acordo coa vontade de Deus.

28 Sabemos que Deus fai que tódalas súas obras cooperen para beneficiar os que aman a Deus, aqueles que son escollidos de acordo co seu propósito. 29 Porque primeiro prestoulles atención a eles*, e escolleunos con antelación* para que fosen moldeados á imaxe do seu Fillo e que así el fose o primoxénito de entre moitos irmáns. 30 Ademais, os que escolleu con antelación* tamén os chamou, os que chamou tamén os declarou xustos e, por último, os que declarou xustos tamén os glorificou.

31 Entón, que imos dicir sobre estas cousas? Se Deus está da nosa parte, quen poderá estar na nosa contra? 32 Se el non lle perdoou a vida nin ó seu propio Fillo senón que o entregou por todos nós, non nos dará bondadosamente tódalas demais cousas ademais do seu Fillo? 33 Quen poderá acusar os escollidos de Deus? Deus é quen os declara xustos. 34 Quen os poderá condenar? Cristo Xesús é o que morreu. E non só iso, é o que foi resucitado*, o que está á dereita de Deus e o que tamén suplica por nós.

35 Quen poderá separarnos do amor do Cristo? As dificultades? A angustia? A persecución? A fame? Non ter roupa? Os perigos? A espada? 36 As Escrituras din: “Como te servimos, estámonos enfrontando á morte constantemente*. Para a xente somos coma ovellas que se levan ó matadoiro”. 37 Pero saímos completamente vencedores de todas estas cousas grazas ó que nos amou. 38 Porque estou convencido de que nin a morte, nin a vida, nin os anxos, nin os gobernos, nin as cousas de agora, nin as cousas que virán, nin os poderes, 39 nin a altura, nin a profundidade, nin ningunha outra creación poderá separarnos do amor de Deus que está en Cristo Xesús, o noso Señor.

9 Como seguidor de Cristo, digo a verdade e non minto, e a miña conciencia, que está guiada polo espírito santo, testifica 2 que sinto unha gran tristeza e unha dor constante no meu corazón. 3 Porque preferiría que se me separase a min do Cristo coma se fose un home maldito se iso axudase ós meus irmáns, ós meus parentes carnais, 4 os israelitas. Eles foron escollidos para ser adoptados como fillos de Deus, e perténcenlles a gloria, os pactos, a Lei, o servizo sagrado e as promesas. 5 Eles son descendentes dos nosos patriarcas, de quen descendeu o Cristo. Que Deus, que está por enriba de todo, sexa louvado para sempre. Amén.

6 Pero isto non quere dicir que a palabra de Deus fallase. Porque non tódolos que son descendentes de Israel son realmente “Israel”. 7 Tampouco son todos fillos por ser descendentes de Abrahán, porque está escrito: “Por medio de Isaac virá o que será chamado a túa descendencia”. 8 É dicir, os descendentes naturais* non son realmente os fillos de Deus. Máis ben, os que son considerados a verdadeira descendencia son os fillos da promesa. 9 Porque esta foi a promesa: “O ano que vén por este tempo virei, e Sara terá un fillo”. 10 E isto non só pasou naquela ocasión, senón tamén cando Rebeca quedou embarazada de* xemelgos dun só home, o noso antepasado Isaac. 11 Para que o propósito de Deus de escoller a alguén seguise dependendo daquel que chama e non das accións, cando eles aínda non naceran nin fixeran nada bo nin nada malo, 12 a ela díxoselle: “O maior será escravo do máis novo”. 13 É tal como está escrito: “Amei a Xacob pero odiei* a Esaú”.

14 Entón, que diremos? É Deus inxusto? Claro que non! 15 Porque lle di a Moisés: “Mostrareille misericordia a quen eu queira mostrarlle misericordia, e mostrareille compaixón a quen eu queira mostrarlle compaixón”. 16 Así que non depende do que desexe unha persoa nin dos seus esforzos*, senón de Deus, que mostra misericordia. 17 Porque as Escrituras dinlle ó faraón: “Deixeite vivir por esta razón: para demostrar o meu poder no teu caso e para que se proclame o meu nome por toda a terra”. 18 Así que el móstralle misericordia a quen el desexa, pero deixa que outros endurezan os seus corazóns.

19 Pero ti dirasme: “Se ninguén pode ir en contra da vontade de Deus, por que el aínda encontra faltas nas persoas?”. 20 Pero, quen es ti para contestarlle a Deus, se es un simple home? Seica o obxecto moldeado pode dicirlle a quen o moldeou “Por que me fixeches así?”? 21 Non sabedes que o oleiro ten dereito a facer do mesmo barro un recipiente para un uso especial* e outro para un uso común*? 22 E que pasa se Deus, aínda que quería demostrar a súa ira e o seu poder, tolerou con moita paciencia os recipientes que merecen recibir a súa ira e que foron feitos para ser destruídos? 23 E que pasa se o fixo para demostrar a súa gran gloria sobre os recipientes que merecen recibir a súa misericordia e que el preparou con antelación para darlles gloria? 24 Estes somos nós, os que el chamou non só de entre os xudeus senón tamén de entre a xente das nacións. 25 É como el di tamén en Oseas: “Ós que non son o meu pobo chamareilles o ‘meu pobo’ e á que non era amada chamareille ‘amada’. 26 E no sitio onde se lles dixo ‘Vós non sodes o meu pobo’, alí serán chamados ‘fillos do Deus vivo’”.

27 Ademais, Isaías proclama sobre Israel: “Aínda que o número dos fillos de Israel sexa coma a area do mar, só un resto se vai salvar. 28 Porque Xehová* xulgará a terra, e farao dunha forma completa e rápida”. 29 Isaías tamén profetizou: “Se Xehová* dos exércitos non nos deixase unha descendencia, chegariamos a ser como Sodoma e pareceriámonos a Gomorra”.

30 Entón, que diremos? Que xente das nacións, aínda que non buscaba ser xusta, alcanzou a xustiza, a xustiza que se consegue pola fe. 31 Pero Israel, aínda que quería cumprir unha lei de xustiza, non conseguiu vivir de acordo con esa lei. 32 Por que? Porque eles intentaron facelo por medio das súas accións, e non pola fe. Tropezaron coa “pedra que fai tropezar”, 33 tal como está escrito: “Mirade! Poño en Sión unha pedra que fai tropezar e unha roca que ofende*, pero quen teña fe nela non quedará decepcionado”.

10 Irmáns, o que en realidade desexo de todo corazón e lle suplico a Deus é que eles* se salven. 2 Porque dou fe* de que serven a Deus con entusiasmo*, pero non o fan con coñecemento exacto. 3 Porque como non coñecen a xustiza de Deus e intentan establecer a súa propia xustiza, non se someteron á xustiza de Deus. 4 De feito, Cristo é o fin da Lei, para que tódolos que demostren fe sexan considerados xustos.

5 Falando da xustiza que se consegue por medio da Lei, Moisés escribe: “O home que fai estas cousas vivirá grazas a elas”. 6 Pero a xustiza que se consegue demostrando fe di “Non digas no teu corazón ‘Quen subirá ó ceo?’, é dicir, quen subirá para facer que baixe Cristo? 7 Tampouco digas ‘Quen baixará ó abismo*?’, é dicir, quen baixará para facer subir a Cristo de entre os mortos?”. 8 Pero, que din as Escrituras? “A palabra está cerca de ti, na túa propia boca e no teu propio corazón”, é dicir, “a palabra” da fe que nós predicamos. 9 Porque se coa boca declaras publicamente que Xesús é o Señor, e co corazón demostras fe en que Deus o resucitou* de entre os mortos, vaste salvar. 10 Porque co corazón demóstrase a fe que leva á xustiza, pero coa boca faise declaración pública que leva á salvación.

11 Unha parte das Escrituras di sobre Xesús: “Ninguén que teña fe nel quedará decepcionado”. 12 Porque non hai diferenza entre xudeu e grego. Todos teñen o mesmo Señor, que é xeneroso con tódolos que o invocan*. 13 Porque “a tódolos que invoquen* o nome de Xehová*, el vainos salvar”. 14 Pero como o invocarán* se non teñen fe nel? E como van ter fe nel se non oíron falar del? E como van oír se ninguén predica? 15 E como van predicar se non foron enviados? Tal como está escrito: “Que bonitos son os pés dos que anuncian boas noticias de cousas boas!”.

16 Pero non todos lles fixeron caso ás boas noticias. De feito, Isaías di: “Xehová*, quen tivo fe na nosa mensaxe?”. 17 Polo tanto, a fe vén despois de oír a mensaxe, e a mensaxe que se oe vén por medio da palabra acerca de Cristo. 18 Pero eu pregunto: e logo non oíron? Claro que si! Porque “o seu son escoitouse por toda a terra e a súa mensaxe chegou ata o último recuncho da terra*”. 19 E tamén pregunto: será que Israel non o entendeu? Primeiro, Moisés di: “Farei que vos poñades celosos usando os que non son unha nación. Farei que vos poñades furiosos usando unha nación insensata”. 20 E Isaías énchese de valor e di: “Os que non me buscaban, encontráronme. Os que non preguntaban por min chegaron a coñecerme”. 21 Pero sobre Israel di: “Abrinlle os meus brazos durante todo o día a un pobo desobediente e cabezón”.

11 Entón, eu pregunto: rechazou Deus o seu pobo? Claro que non! Porque eu tamén son israelita, da descendencia de Abrahán, da tribo de Benxamín. 2 Deus non rechazou o seu pobo, o que escolleu* primeiro. Ou non sabedes o que di unha parte das Escrituras sobre Elías e de como se queixaba de Israel a Deus? 3 “Xehová*, mataron os teus profetas e derribaron os teus altares. Só quedo eu, e agora intentan matarme*”. 4 Pero que lle respondeu Deus? “Aínda me quedan 7000 homes que non adoraron a* Baal”. 5 Da mesma maneira, neste tempo tamén hai un resto de persoas que foi escollido por bondade inmerecida. 6 Así que, se son escollidos por bondade inmerecida, xa non son escollidos polas súas accións. Se non, a bondade inmerecida xa non sería bondade inmerecida.

7 Entón, que podemos dicir? Israel non conseguiu o que anda buscando con tanta insistencia, pero os escollidos si que o conseguiron. Os demais volvéronse insensibles, 8 tal como está escrito: “Ata o día de hoxe, Deus deixou que caesen nun sono profundo* e deulles ollos que non ven e oídos que non oen”. 9 Ademais, David di: “Que a súa mesa se converta nun lazo, nunha trampa, nun obstáculo* e nun castigo para eles. 10 Que os seus ollos se escurezan para que non vexan. E fai que sempre teñan que dobrar o seu lombo”.

11 Por iso, eu pregunto: seica tropezaron e caeron, e xa non poden levantarse? Claro que non! Pero como deron un paso en falso, a xente das nacións pode salvarse, e isto fai que se poñan celosos. 12 Se o seu paso en falso trae bendicións* para o mundo e o feito de que eles vaian a menos trae bendicións para a xente das nacións, entón haberá aínda moitas máis bendicións cando o seu número estea completo!

13 Agora fálovos a vós, os que sodes xente das nacións. Como eu son un apóstolo ás nacións, valoro moito* o meu ministerio*, 14 e espero que dalgunha maneira poida facer que o meu propio pobo* se poña celoso e salvar a algúns deles. 15 Porque se rechazalos a eles axudou a algúns do mundo a reconciliarse con Deus, que implicará aceptalos de novo? Implicará que eles pasen da morte á vida? 16 Ademais, se a parte da masa que se colle como primicias é santa, tamén o é toda a masa. E se a raíz é santa, tamén o son as ramas.

17 Pero se algunhas ramas foron arrancadas, e ti, que es unha oliveira silvestre, fuches enxertada entre as outras ramas e benefíciaste do abundante alimento da raíz da oliveira, 18 non penses que es mellor que* as outras ramas. Se pensas que o es, recorda que ti non sostés a raíz, senón que a raíz te sostén a ti. 19 Entón dirás: “Algunhas ramas foron arrancadas para que me enxertasen a min”. 20 E iso é certo! Foron arrancadas porque non tiñan fe, pero ti manteste en pé pola túa fe. Así que non sexas arrogante, tes que ter temor. 21 Porque se Deus non perdoou as ramas naturais, tampouco te vai perdoar a ti. 22 Así que pensa na bondade e na severidade de Deus. El é severo cos que caeron, pero é bondadoso contigo, sempre e cando cumpras cos requisitos para recibir a súa bondade. Se non o fas, ti tamén serás cortado. 23 E eles tamén serán enxertados se empezan a demostrar fe, porque Deus pode enxertalos outra vez. 24 Porque se ti fuches cortado da oliveira silvestre e, en contra do que é natural, fuches enxertado na oliveira cultivada, con moita máis razón as ramas naturais van ser enxertadas na súa propia oliveira!

25 Irmáns, quero que teñades en conta este segredo sagrado para que non pensedes que sodes sabios: unha parte de Israel volveuse insensible e seguirá así ata que o número completo de xente das nacións sexa reunido, 26 e así salvarase todo Israel. Tal como está escrito: “O salvador* sairá de Sión e apartará de Xacob as prácticas malvadas*. 27 E este é o pacto que farei con eles cando elimine os seus pecados”. 28 É certo que, no que ten que ver coas boas noticias, eles son inimigos para que vós vos beneficiedes. Pero no que ten que ver coa elección de Deus, eles son amados debido ós seus antepasados. 29 Porque Deus non se arrepentirá dos regalos que deu nin de chamar os que chamou. 30 Noutro tempo erades desobedientes a Deus, pero agora mostróusevos misericordia debido á desobediencia deles. 31 Da mesma maneira, agora eles foron desobedientes, e por iso se vos mostrou misericordia a vós, para que a eles agora tamén se lles poida mostrar misericordia. 32 Porque Deus fixo que todos fosen prisioneiros da desobediencia para poder mostrarlles misericordia a todos.

33 Que grandes son as bendicións* de Deus! Que profundas son a súa sabedoría e o seu coñecemento! É imposible entender por completo os seus xuízos e explorar por completo os seus camiños! 34 Porque, “quen chegou a coñecer a mente de Xehová*? Ou quen se converteu no seu conselleiro?”. 35 Ou “quen lle deu algo a Deus primeiro para que el teña que darlle algo a cambio?”. 36 Porque tódalas cousas veñen del e son por el e para el. Que el reciba a gloria para sempre. Amén.

12 Polo tanto, irmáns, xa que Deus vos mostrou a súa compaixón, suplícovos que ofrezades os vosos corpos como un sacrificio vivo, santo e que lle agrade a Deus. Así usaredes a vosa capacidade de razoar para darlle servizo sagrado. 2 Non deixedes que este mundo* vos siga moldeando. En vez diso, transformádevos renovando a vosa mente, para que comprobedes por vós mesmos cal é a boa, agradable e perfecta vontade de Deus.

3 Pola bondade inmerecida que se me mostrou, dígolle a cada un de vós que non pense de si mesmo máis do que debe pensar, senón que pense dunha maneira que demostre bo xuízo, de acordo coa fe que Deus lle deu*. 4 Porque igual que nun só corpo hai moitas partes* pero non todas teñen a mesma función, 5 nós tamén, aínda que somos moitos, formamos un só corpo porque estamos unidos a Cristo, pero individualmente somos membros que estamos unidos uns ós outros. 6 Así que temos distintos dons segundo a bondade inmerecida que se nos mostrou. Se é profetizar, profeticemos de acordo coa nosa fe. 7 Se é servir os demais, sirvamos*. Se alguén ten o don de ensinar, que ensine. 8 O que anima*, que anime*. O que dá*, que o faga con xenerosidade. O que dirixe*, que o faga con dilixencia*. E o que mostra misericordia, que o faga con alegría.

9 Que o voso amor non sexa hipócrita. Odiade intensamente o que é malo e apegádevos ó que é bo. 10 Mostrádevos amor fraternal e profundo cariño. Tomade a iniciativa de honrarvos uns ós outros. 11 Sede traballadores, non sexades vagos. Que o espírito santo vos encha de entusiasmo*. Sede escravos de Xehová*. 12 Alegrádevos pola esperanza. Aguantade cando pasedes por dificultades. Non deixedes de orar nunca. 13 Compartide o que tedes cos santos* segundo as necesidades que teñan. Sede hospitalarios sempre. 14 Seguide bendicindo os que vos perseguen. Bendicídeos e non os maldigades. 15 Alegrádevos cos que se alegran, chorade cos que choran. 16 Vede os demais igual que vos vedes* a vós mesmos. Non vos centredes en cousas grandes*. Máis ben, deixádevos guiar por cousas humildes. Non pensedes que sodes máis sabios que os demais.

17 Non devolvades mal por mal a ninguén. Tede en conta o que todos pensan que está ben. 18 Se é posible, ata onde dependa de vós, vivide en paz con todos. 19 Meus queridos irmáns, non vos vinguedes. En vez diso, deixádeo en mans da ira de Deus. Porque está escrito: “‘A vinganza é miña. Eu dareilles o que merecen’, di Xehová*”. 20 Pero “se o teu inimigo ten fame, dálle de comer, e se ten sede, dálle algo de beber. Porque así abrandarás o seu corazón coma se fose un metal que se funde co lume*”. 21 Non te deixes vencer polo mal. En vez diso, sigue vencendo o mal co ben.

13 Que todos obedezan as* autoridades superiores, porque non hai ningunha autoridade que non veña de Deus. As autoridades que existen foron colocadas por Deus nas súas posicións relativas*. 2 Así que o que se opón á autoridade ponse en contra da orde que estableceu Deus, e os que se poñen en contra desa orde recibirán a súa condena. 3 Os que fan cousas boas non lles teñen medo ós que gobernan, pero os que fan cousas malas si. Queres vivir sen terlle medo á autoridade? Entón, sigue facendo o ben e recibirás as súas louvanzas, 4 porque as autoridades están ó servizo* de Deus para o teu ben. Pero se estás facendo cousas malas, ten medo, porque a autoridade non leva a espada sen motivo. Está ó servizo* de Deus para executar vinganza e castigar a* quen fai cousas malas.

5 Así que hai boas razóns para que obedezades, non só para evitar o castigo*, senón tamén para que manteñades unha boa conciencia. 6 Por iso vós tamén pagades impostos, porque os que gobernan son servos públicos de Deus que cumpren constantemente coas súas funcións. 7 Dádelles a todos o que lles corresponde: ó que pide imposto, o imposto, ó que pide tributo, o tributo, ó que pide temor, ese temor, e ó que pide honra, esa honra.

8 Non lle debades nada a ninguén excepto amarvos uns ós outros, porque quen ama os demais cumpriu a lei. 9 Porque os mandamentos “non cometas adulterio, non asasines, non roubes, non cobices*”, e calquera outro mandamento que haxa, resúmense nestas palabras: “Ama os demais* como te amas a ti mesmo”. 10 O amor non lles fai nada malo ós demais. Polo tanto, o amor é o cumprimento da lei.

11 Facede isto, porque sabedes en que tempo estamos vivindo. Sabedes que xa é hora de que despertedes, porque agora a nosa salvación está máis cerca que cando nos fixemos crentes. 12 A noite xa case acabou*, o día está cerca. Así que deixemos de facer as cousas que pertencen á escuridade e vistámonos coas armas da luz. 13 Portémonos* de forma decente, coma se fose de día, sen festas descontroladas nin borracheiras, sen relacións sexuais inmorais nin conduta descarada*, sen pelexas nin celos. 14 En vez diso, seguide con coidado o exemplo* do Señor Xesucristo e non esteades facendo plans para satisfacer os desexos da carne*.

14 Recibide con cariño a quen ten unha fe débil, e non xulguedes asuntos de opinión persoal*. 2 Unha persoa que ten unha fe forte comerá de todo. Pero unha persoa que ten unha fe débil só comerá verduras. 3 Que a persoa que come non desprece a quen non come, e a persoa que non come que non xulgue a quen come, porque Deus recibiuno con cariño. 4 Quen es ti para xulgar o servo doutro? É cousa do seu amo que se manteña en pé ou que caia. De feito, manterase en pé porque Xehová* pode mantelo en pé.

5 Algúns pensan que hai días máis importantes que outros, e outros pensan que tódolos días son iguais. Que cada un estea totalmente convencido na súa propia mente. 6 Quen celebra certo día faino para agradar a Xehová*. Ademais, quen come faino para agradar a Xehová*, xa que lle dá grazas a Deus. E quen non come tamén o fai para agradar a Xehová*, e aínda así dálle grazas a Deus. 7 De feito, ningún de nós vive só para si mesmo, e ningún morre só para si mesmo. 8 Porque se vivimos, vivimos para Xehová*, e se morremos, morremos para Xehová*. Así que, tanto se vivimos como se morremos, somos de Xehová*. 9 Porque para isto morreu Cristo e volveu a vivir: para ser Señor tanto dos mortos coma dos vivos.

10 Entón, por que xulgas o teu irmán? Ou por que desprezas o teu irmán? Todos estaremos de pé diante do tribunal de Deus. 11 Porque está escrito: “Xehová* di: ‘Tan certo como que eu vivo, todos se inclinarán* diante de min e todos* recoñecerán publicamente que eu son Deus’”. 12 Así que cada un de nós terá que render contas de si mesmo a Deus.

13 Polo tanto, deixemos de xulgarnos uns ós outros. En vez diso, estade decididos a non poñer ningún estorbo nin obstáculo diante dun irmán. 14 Como son seguidor do Señor Xesús, estou totalmente convencido de que nada é impuro en si mesmo. Só cando alguén pensa que algo é impuro, entón é impuro para el. 15 Por iso, se ofendes o teu irmán polo que comes, xa non estás demostrando* amor. Non deixes que o que comes acabe coa fe desa persoa pola que morreu Cristo. 16 Así que non deixedes que se fale mal das cousas boas que facedes. 17 Porque o Reino de Deus non ten que ver con comer e beber, senón coa xustiza, coa paz e coa felicidade mediante o espírito santo. 18 Porque calquera que serve a Cristo como escravo desta maneira agrada a Deus e ten a aprobación dos homes.

19 Así que busquemos as cousas que promoven a paz e as que nos fortalecen uns ós outros. 20 Deixa de destruír a obra de Deus* só pola comida. É certo que tódalas cousas son puras, pero está mal que alguén coma se iso fai tropezar a outro. 21 É mellor non comer carne nin beber viño nin facer nada que faga tropezar ó teu irmán. 22 O que cres sobre estes asuntos* é algo entre ti e Deus. O home que non se condena a si mesmo polo que decide facer será feliz. 23 Pero se alguén ten dúbidas e come, xa está condenado, porque non come por fe. En realidade, todo o que non se fai por fe é pecado.

15 Pero nós, os que somos fortes, debemos soportar as debilidades dos que non son fortes, e non debemos agradarnos a nós mesmos. 2 Que cada un de nós agrade ós demais para beneficio deles, para fortalecelos. 3 Porque nin sequera o Cristo se agradou a si mesmo, senón que pasou tal como está escrito: “Os insultos dos que te insultan caeron sobre min”. 4 Porque tódalas cousas que se escribiron hai moito tempo nas Escrituras escribíronse para ensinarnos, para que teñamos esperanza mediante o noso aguante e o consolo que dan as Escrituras. 5 Que o Deus que dá aguante e consolo vos permita a todos vós ter a mesma actitude que tivo Cristo Xesús. 6 Así, unidos e cunha soa voz*, darédeslle gloria ó Deus e Pai do noso Señor Xesucristo.

7 Así que recibídevos con cariño* uns ós outros, tal como Cristo tamén vos recibiu con cariño a vós, para que isto lle dea gloria a Deus. 8 Porque vos digo que Cristo chegou a ser servo* dos que están circuncidados para confirmar que as promesas que Deus lles fixo ós antepasados deles son certas, 9 e para que as nacións lle desen gloria a Deus pola súa misericordia. Tal como está escrito: “Por iso te louvarei en público entre as nacións e cantareille louvanzas ó teu nome”. 10 E Deus tamén di: “Nacións, alegrádevos co seu pobo”. 11 Outra parte das Escrituras di: “Louvade a Xehová*, tódalas nacións. Que tódolos pobos o louven”. 12 E Isaías tamén di: “Aparecerá a raíz de Xesé, o que vén para gobernar as nacións. E as nacións poñerán a súa esperanza nel”. 13 Que o Deus que dá esperanza vos encha de felicidade e paz por confiar nel, para que teñades moita* esperanza grazas ó poder do espírito santo.

14 Meus irmáns, estou convencido de que tamén estades cheos de bondade e de todo coñecemento, e de que podedes aconsellarvos* uns ós outros. 15 Aínda así, escribinvos con moita franqueza sobre algúns asuntos para volver a recordárvolos. Fágoo pola bondade inmerecida que Deus me mostrou. 16 Déuseme esta bondade inmerecida para que fose un servo público de Cristo Xesús para predicarlles ás nacións. Participo na obra santa das boas noticias de Deus para que estas nacións poidan ser unha ofrenda que lle agrade a Deus, santificada con espírito santo.

17 Por iso teño motivos para estar moi alegre, tanto por ser discípulo de Cristo Xesús como polo meu servizo a Deus. 18 Non me atreverei a falar de nada que non sexa do que Cristo fixo por medio de min para que as nacións sexan obedientes. Isto fíxoo por medio das miñas palabras e accións, 19 co poder de milagres* e cousas impresionantes, e co poder do espírito de Deus. Así, prediquei completamente as boas noticias acerca do Cristo por todas partes* desde Xerusalén ata Ilírico. 20 Desta maneira, propúxenme non predicar as boas noticias onde xa se dera a coñecer o nome de Cristo, para non construír sobre o fundamento que puxo outra persoa. 21 Tal como está escrito: “Os que non recibiron noticias sobre el verán, e os que non oíron falar del entenderán”.

22 É por iso polo que en moitas ocasións non puiden ir a visitarvos. 23 Pero xa non me quedan lugares sen predicar nestas rexións, e teño moitas ganas de ir a vervos desde hai moitos* anos. 24 Por iso, cando vaia de camiño a España, espero vervos. E despois de desfrutar de estar con vós durante un tempo, espero que poidades acompañarme parte do camiño. 25 Pero agora estou a punto de ir a Xerusalén para servir os irmáns*. 26 Porque os irmáns de Macedonia e Acaia compartiron de boa gana as súas cousas e fixeron unha doazón para os irmáns* de Xerusalén que son pobres. 27 É certo que o fixeron de boa gana, pero a realidade é que estaban en débeda con eles, porque as nacións beneficiáronse das cousas espirituais que compartiron con elas os irmáns de Xerusalén. Así que elas tamén están obrigadas a compartir as cousas materiais que teñen con eles. 28 Cando acabe de facer isto, e despois de asegurarme de que reciben esa doazón, marcharei para España e pasarei de camiño por onde estades vós. 29 Ademais, sei que cando vaia a visitarvos, levarei as abundantes bendicións de Cristo.

30 Irmáns, suplícovos polo noso Señor Xesucristo e polo amor que vén do espírito santo que vos esforcedes, como fago eu, por orarlle a Deus intensamente por min, 31 para que poida escapar dos de Xudea que non son crentes e para que esta doazón que lles levo ós irmáns de Xerusalén sexa ben recibida. 32 Así que, se é a vontade de Deus, visitareivos con alegría e animarémonos uns ós outros. 33 Que o Deus que dá paz estea con todos vós. Amén.

16 Anímovos a que lle deades a benvida* a Febe, a nosa irmá, que é unha ministra da congregación de Céncreas. 2 Recibídea con cariño, dunha maneira digna dos que forman parte do pobo santo do Señor. Axudádelle con todo o que necesite, porque ela tamén defendeu a moitos, incluído a min.

3 Saudade da miña parte a Prisca e a Áquila, os meus colaboradores na obra de Cristo Xesús. 4 Eles arriscaron a súa vida* por min, e tanto eu como tódalas congregacións das nacións dámoslles grazas. 5 Saudade tamén á congregación que se reúne na súa casa. Saudade ó meu querido Epéneto, que é un dos primeiros* de Asia que se fixo seguidor de Cristo. 6 Saudade a María, que traballou moito por vós. 7 Saudade a Andrónico e a Xunias, os meus parentes e compañeiros de prisión. A eles coñécenos ben os apóstolos e os que levan sendo seguidores de Cristo máis tempo ca min.

8 Saudade da miña parte a Ampliato, o meu querido amigo que tamén é seguidor do Señor. 9 Saudade a Urbano, o noso colaborador na obra de Cristo, e tamén ó meu querido Eustaquio. 10 Saudade a Apeles, que é un servo aprobado de Cristo. Saudade ós da casa de Aristóbulo. 11 Saudade a Herodión, o meu parente. Saudade ós da casa de Narciso, que son seguidores do Señor. 12 Saudade a Trifena e a Trifosa, que son mulleres que traballan moito para o Señor. Saudade á nosa querida Pérsida, porque ela tamén traballou moito para o Señor. 13 Saudade a Rufo, que foi escollido polo Señor, e tamén á súa nai, que é coma unha nai para min. 14 Saudade a Asíncrito, a Flegonte, a Hermes, a Patrobas, a Hermas e ós irmáns que están con eles. 15 Saudade a Filólogo e a Xulia, a Nereo e á súa irmá, a Olimpas e a tódolos irmáns* que están con eles. 16 Saudádevos uns ós outros con cariño*. Tódalas congregacións do Cristo mándanvos saúdos.

17 Irmáns, agora suplícovos que vixiedes ós que provocan divisións e poñen obstáculos que van en contra das ensinanzas que aprendestes. Apartádevos deles. 18 Esa clase de homes non son escravos do noso Señor Cristo, senón dos seus propios desexos*, e seducen os corazóns dos inxenuos con palabras melosas e aduladoras. 19 Todo o mundo sabe que sodes obedientes, e alégrome moito por vós. Pero quero que sexades sabios para o que é bo e inocentes para o que é malo. 20 Dentro de pouco, o Deus que dá paz esmagará a Satanás debaixo dos vosos pés. Que o noso Señor Xesús vos mostre a súa bondade inmerecida.

21 O meu colaborador Timoteo mándavos saúdos. Tamén vos saúdan os meus parentes Lucio, Xasón e Sosípatro.

22 Eu, Tercio, que puxen por escrito esta carta, mándovos saúdos como seguidor do Señor.

23 Gaio, que me acolleu na súa casa, na que se reúne toda a congregación, mándavos saúdos. E tamén vos mandan saúdos Erasto, que é o tesoureiro* da cidade, e o seu irmán Cuarto. 24 —*

25 Deus pode facervos firmes mediante as boas noticias que eu anuncio e a predicación sobre Xesucristo. Esta mensaxe revelouse mediante o segredo sagrado que estivo oculto durante moitísimo tempo. 26 Pero agora mostróusenos* e deuse a coñecer mediante as Escrituras proféticas. O noso Deus eterno mandou que se dese a coñecer entre tódalas nacións para promover a obediencia pola fe. 27 Que Deus, o único que é sabio, reciba a gloria mediante Xesucristo para sempre. Amén.