SEGUNDA CARTA ÓS CORINTIOS

1 De parte de Paulo, apóstolo de Cristo Xesús pola vontade de Deus, e de parte do noso irmán Timoteo, para a congregación de Deus que está en Corinto e para tódolos santos* que están en Acaia:

2 Que teñades bondade inmerecida e paz de parte de Deus, o noso Pai, e do Señor Xesucristo.

3 Que o Deus e Pai do noso Señor Xesucristo sexa louvado, o Pai de tenras misericordias e o Deus de todo consolo. 4 El consólanos* en tódalas nosas probas*, para que nós poidamos consolar co consolo que recibimos de Deus ós que están pasando por calquera clase de proba*. 5 Porque, igual que sufrimos moito por ser seguidores do Cristo, tamén recibimos moito consolo mediante o Cristo. 6 Se pasamos por probas, é para consolarvos e salvarvos a vós. E se nós recibimos consolo, é para que vós tamén o poidades recibir, e que iso vos axude a aguantar os mesmos sufrimentos ca nós. 7 A nosa esperanza respecto a vós é firme, porque sabemos que igual que tedes os mesmos sufrimentos ca nós, tamén recibiredes o mesmo consolo ca nós.

8 Irmáns, queremos que esteades ó tanto dos problemas* que tivemos na provincia de Asia. Estivemos baixo unha presión tan grande que ía máis alá das nosas forzas, e incluso chegamos a temer polas nosas vidas. 9 De feito, sentímonos coma se estivésemos condenados á morte. Isto pasou para que non confiásemos en nós mesmos, senón no Deus que resucita* os mortos. 10 El salvounos dese perigo de morte tan grande e salvaranos de novo, e temos a esperanza de que nos seguirá salvando. 11 Vós tamén podedes axudarnos rogando por nós. Porque se moitos oran por nós, Deus escoitará esas oracións e axudaranos, e moitos darán grazas por iso.

12 Porque presumimos disto: a nosa conciencia testifica que no mundo, e sobre todo con vós, comportámonos con santidade e coa sinceridade que vén de Deus, de acordo coa bondade inmerecida de Deus e non coa sabedoría humana. 13 Porque en realidade non vos estamos escribindo nada que non poidades ler e entender*. Confío en que ides entender estas cousas por completo*, 14 tal como xa entendestes ata certo punto que vos podedes sentir orgullosos de nós, igual que nós nos sentiremos orgullosos de vós no día do noso Señor Xesús.

15 Como estaba convencido disto, tiña a intención de ir a visitarvos primeiro a vós, para que vos alegrásedes por segunda vez*. 16 Quería ir a visitarvos de camiño a Macedonia, e tamén ó volver de Macedonia, para que despois vós me acompañásedes parte do camiño a Xudea. 17 Esa era a miña intención, pero credes que lle dei pouca importancia a este asunto? Ou é que fago plans por motivos egoístas e por iso digo “Si, si” e despois “Non, non”? 18 Tan certo como que se pode confiar en Deus, non vos dicimos que si e despois vos dicimos que non. 19 Porque o Fillo de Deus, Xesucristo, sobre quen nós vos predicamos (é dicir, Silvano*, Timoteo e mais eu), non dixo que si e despois dixo que non*. No seu caso, o “si” foi “si”. 20 Porque, sen importar cantas promesas fixese Deus, todas chegaron a ser “si” por medio del. Por iso tamén dicimos “amén” a Deus por medio del, e así dámoslle gloria a Deus. 21 Pero Deus é quen nos unxiu e quen dá a garantía de que vós e nós lle pertencemos a Cristo. 22 Deus tamén nos puxo o seu selo, e puxo o espírito santo nos nosos corazóns como garantía do que vai vir*.

23 E poño a Deus como testemuña de que aínda non fun a Corinto porque non quería facervos sentir aínda peor. 24 Con isto non quero dicir que sexamos amos da vosa fe, porque vós estades firmes pola vosa fe. Máis ben, somos os vosos colaboradores para que esteades alegres.

2 De feito, decidín que a próxima vez que vaia onda vós non vai ser unha visita triste. 2 Porque se vos poño tristes, quen vai quedar para alegrarme a min? Só quedarán os que eu puxen tristes. 3 Escribín o que escribín para que cando vaia non me poña triste polos que debería alegrarme. Estou convencido de que o que me fai feliz a min tamén vos fai felices a todos vós. 4 Escribinvos con moitas lágrimas polo sufrimento* e a angustia do meu corazón. Pero non o fixen para poñervos tristes, senón para que soubésedes o amor tan grande que sinto por vós.

5 Se alguén provocou tristeza, non ma provocou a min, senón a todos vós ata certo punto (non quero ser demasiado duro co que digo). 6 A ese home xa lle chega coa reprensión que recibiu da maioría. 7 Agora debedes perdoalo con bondade e consolalo para que non se sinta totalmente afundido* por estar demasiado triste. 8 Por iso, aconséllovos* que lle demostredes o voso amor. 9 Porque tamén vos escribín por isto: para saber se demostrariades obediencia en todo. 10 Se vós lle perdoades algo a alguén, eu tamén llo perdoo. De feito, todo o que perdoei (se é que tiven algo que perdoar) foi polo voso ben diante de Cristo, 11 para que Satanás non se aproveite de nós*, porque sabemos cales son as súas tácticas*.

12 Cando cheguei a Troas para anunciar as boas noticias acerca do Cristo, abríuseme unha porta na obra do Señor. 13 Pero non estaba tranquilo* porque non encontrei ó meu irmán Tito. Así que, despedinme e marchei para Macedonia.

14 Dámoslle grazas a Deus! El sempre nos guía nun desfile triunfal acompañados do Cristo, e por medio de nós espalla* por todas partes o aroma do coñecemento acerca del. 15 Porque para Deus somos coma un aroma agradable de Cristo que chega ós que van camiño á salvación e ós que van camiño á destrución. 16 Para os que van camiño á destrución é un olor* de morte que leva á morte, pero para os que van camiño á salvación é un aroma de vida que leva á vida. E, quen está capacitado para facer estas cousas?* 17 Nós si que o estamos, porque non somos vendedores ambulantes da* palabra de Deus, como moitos outros que si que o son. En vez diso, somos enviados de Deus que falamos con total sinceridade diante de Deus e acompañados de Cristo.

3 E logo, necesitamos empezar a recomendarnos a nós mesmos outra vez? Necesitamos cartas de recomendación para vós ou da vosa parte, como algúns homes? 2 Vós mesmos sodes a nosa carta, escrita nos nosos corazóns e coñecida e lida por toda a humanidade. 3 Porque é evidente que sodes unha carta de Cristo escrita por nós mediante o noso ministerio. Non está escrita con tinta, senón co espírito dun Deus vivo. E tampouco está escrita en táboas de pedra, senón en táboas feitas de carne, en corazóns.

4 Esta é a confianza que temos en Deus por medio do Cristo. 5 Nós non temos o mérito de estar capacitados nin pensamos que conseguimos nada cos nosos propios esforzos, senón que estamos capacitados grazas a Deus. 6 El é quen nos capacitou para ser ministros dun novo pacto, non dunha Lei escrita*, senón do espírito. Porque a Lei escrita condena á morte, pero o espírito dá vida.

7 Agora ben, a Lei escrita que condena á morte e que foi gravada con letras en pedras chegou con tanta gloria que os fillos de Israel non podían mirar a cara de Moisés debido á gloria que saía da súa cara, unha gloria que tiña que desaparecer. 8 Entón, non tería que ser aínda máis gloriosa a maneira na que se dá o espírito? 9 Porque se a Lei escrita que condena foi gloriosa, moito máis gloriosa será a maneira na que as persoas son declaradas xustas! 10 De feito, incluso o que no seu momento recibiu gloria perdeu a súa gloria debido á gloria que é superior. 11 Porque se o que tiña que desaparecer chegou con gloria, moita máis gloria terá o que permanece!

12 Como temos esa esperanza, falamos con total liberdade 13 e non facemos coma Moisés. El tapaba a cara cun veo para que os fillos de Israel non fixasen a vista no glorioso fin* do código que tiña que desaparecer. 14 Pero as súas mentes non eran capaces de entender. E ata o día de hoxe, teñen posto o mesmo veo cando se le o antigo pacto, porque só se quita por medio de Cristo. 15 De feito, ata o día de hoxe, cada vez que se len os escritos de Moisés, un veo tapa os seus corazóns. 16 Pero cando alguén volve a Xehová*, quítaselle o veo. 17 Xehová* é o Espírito, e onde está o espírito santo de Xehová* hai liberdade. 18 E todos nós, mentres reflectimos coma espellos a gloria de Xehová* sen levar un veo na cara, somos transformados nesa mesma imaxe que vai reflectindo cada vez máis gloria*, exactamente como fai Xehová*, o Espírito*.

4 Por iso, como temos este ministerio pola misericordia que se nos mostrou, non nos rendemos. 2 En vez diso, xa renunciamos ás cousas vergonzosas que se fan ás escondidas e non actuamos con astucia* nin manipulamos* a palabra de Deus. Todo o contrario, damos a coñecer a verdade e así recomendámonos diante de Deus como un bo exemplo para tódalas conciencias humanas. 3 Se as boas noticias que anunciamos están tapadas cun veo, están ocultas para os que van camiño á destrución, 4 para os que non son crentes. A eles o deus deste sistema* cegoulles a mente para que non brille sobre eles a luz das gloriosas boas noticias acerca do Cristo, que é a imaxe de Deus. 5 Porque non predicamos sobre nós, senón que predicamos que Xesucristo é Señor e que nós somos os vosos escravos debido a Xesús. 6 Porque Deus é quen dixo: “Que a luz brille no medio da escuridade”. E el brillou sobre os nosos corazóns para iluminalos co glorioso coñecemento de Deus por medio do rostro de Cristo.

7 Pero temos este tesouro en recipientes de barro, para que o poder que vai máis alá do normal veña de Deus e non de nós. 8 Sufrimos presión de tódalas maneiras posibles, pero non ata o punto de non poder movernos. Estamos desconcertados, pero non sen saída*. 9 Somos perseguidos, pero non se nos deixa abandonados. Derríbasenos, pero non se nos destrúe. 10 Aguantamos constantemente estar expostos igual ca Xesús ó perigo de morrer, para que a nosa vida sexa coma a del*. 11 Porque na nosa vida enfrontámonos constantemente cara a cara coa morte por ser seguidores de Xesús, para que a nosa vida sexa coma a del*. 12 Así que, aínda que temos que enfrontarnos á morte, facémolo para que vós teñades vida*.

13 Agora ben, nós temos a mesma fe* sobre a que se escribiu: “Tiven fe e por iso falei”. Polo tanto, nós tamén temos fe e por iso falamos. 14 Porque sabemos que quen resucitou* a Xesús tamén nos vai resucitar* a nós para estar con Xesús e levarnos ante el* xunto con vós. 15 Todo isto é para o voso ben, para que a abundante bondade inmerecida aumente aínda máis, porque hai moitas máis persoas dando grazas para a gloria de Deus.

16 Así que non nos rendemos. Aínda que a persoa que somos por fóra se vai desgastando, non hai dúbida de que a persoa que somos por dentro se vai renovando cada día. 17 Porque aínda que as dificultades* son momentáneas e pequenas, producen en nós unha gloria dunha grandeza* cada vez máis extraordinaria, unha gloria eterna. 18 Mentres tanto, mantemos a vista fixa nas cousas que non se ven, e non nas cousas que se ven. Porque as cousas que se ven son temporais, pero as que non se ven son eternas.

5 Porque sabemos que a nosa casa* terreal (esta tenda) vai ser derribada* e que imos recibir de Deus un edificio eterno nos ceos, unha casa que non está feita por mans humanas. 2 Porque nesta casa lamentámonos, e queremos de todo corazón poñernos a casa que é para nós e que vén do ceo*, 3 para que cando nola poñamos non esteamos espidos. 4 De feito, os que estamos nesta tenda lamentámonos e estamos angustiados, pero non porque queiramos quitarnos esta tenda, senón porque queremos poñernos a outra, para que a vida substitúa* iso que é mortal. 5 Deus é quen nos preparou precisamente para isto, e deunos o seu espírito como garantía do que vai vir*.

6 Así que estamos moi seguros disto e sabemos que mentres vivamos* neste corpo estaremos lonxe do Señor, 7 porque andamos por fe e non por vista. 8 Pero non temos dúbidas, e preferimos estar lonxe deste corpo e vivir co Señor. 9 Por iso, tanto se vivimos con el como se estamos lonxe del, o noso obxectivo é ter a súa aprobación. 10 Porque todos temos que presentarnos* diante do tribunal do Cristo, para que cada un reciba o que merece polas cousas que fixo mentres viviu no seu corpo, sexan boas ou malas.

11 É certo que, como sabemos o que é o temor do Señor, seguimos convencendo ós homes, pero Deus coñécenos ben, e eu espero que as vosas conciencias tamén nos coñezan ben. 12 Non nos estamos recomendando outra vez diante de vós, senón que vos estamos dando unha razón para que presumades de nós, e que así poidades responder ós que presumen das aparencias e non do que hai no corazón. 13 Porque se estabamos tolos, foi para Deus, e se estamos ben da cabeza, é para vós. 14 O amor de Cristo obríganos, porque chegamos á conclusión de que un home morreu por todos, porque en realidade xa morreran* todos. 15 E el morreu por todos, para que os que viven xa non vivan para eles mesmos senón para o que morreu por eles e foi resucitado*.

16 Así que, a partir de agora, non vemos a ninguén desde un punto de vista humano*. E incluso se algúns vimos a Cristo desde un punto de vista humano*, está claro que xa non o vemos así. 17 Por iso, se alguén está unido a Cristo, é unha creación nova. As cousas vellas xa pasaron. Mirade! Agora chegaron a existir cousas novas. 18 Pero tódalas cousas veñen de Deus, que nos reconciliou con el por medio de Cristo e deunos o ministerio da reconciliación. 19 É dicir, Deus estaba reconciliando o mundo consigo mesmo por medio de Cristo, sen ter en conta as ofensas das persoas, e confiounos a nós a mensaxe da reconciliación.

20 Así que somos embaixadores que substituímos a Cristo, coma se Deus lle estivese suplicando á xente por medio de nós. Polo tanto, como substitutos de Cristo, rogámosvos: “Reconciliádevos con Deus”. 21 Deus fixo que aquel que non cometeu pecado fose unha ofrenda polo pecado* a favor de nós, para que por medio del chegásemos a ser xustos ós ollos de Deus.

6 Como colaboradores de Deus, nós tamén vos suplicamos que non aceptedes a bondade inmerecida de Deus e despois perdades de vista o obxectivo desa bondade. 2 Porque el di: “Escoiteite nun tempo favorable e axudeiche nun día de salvación”. Mirade! Agora é o tempo especialmente favorable! Mirade! Agora é o día de salvación!

3 Non estamos facendo nada que faga tropezar* a outros, para que ninguén poida encontrar defectos no noso ministerio. 4 En vez diso, recomendámonos a nós mesmos como servos* de Deus en todo o que facemos. Aguantamos moitas probas, sufrimentos, momentos de necesidade e dificultades. 5 Pegáronnos, metéronnos en prisións, enfrontámonos a disturbios, traballamos duro, pasamos noites sen durmir e, ás veces, quedamos sen comer. 6 Vivimos unha vida limpa*, vivimos de acordo co coñecemento acerca de Deus, somos pacientes, somos bondadosos, deixamos que o espírito santo guíe a nosa vida e o noso amor non é hipócrita. 7 Dicimos a verdade, confiamos no poder de Deus, temos as armas da xustiza na man dereita* e na esquerda*. 8 Dannos gloria e deshónrannos, critícannos e lóuvannos. Vennos coma impostores aínda que dicimos a verdade, 9 vennos coma persoas descoñecidas aínda que se nos coñece, vennos coma se estivésemos morrendo aínda que estamos vivos, vennos coma persoas que foron castigadas aínda que non fomos executados. 10 Pensan que estamos tristes aínda que sempre estamos alegres, pensan que somos pobres aínda que facemos ricos a moitos, pensan que non temos nada aínda que o temos todo.

11 Corintios, falámosvos con franqueza* e abrímosvos o noso corazón por completo. 12 Nós non lle puxemos límites ó cariño que vos temos, pero vós si que lle puxestes límites ó profundo cariño que nos tedes. 13 Así que facede vós o mesmo con nós e abride os vosos corazóns por completo* (fálovos coma se fósedes os meus fillos).

14 Non vos poñades* baixo un xugo desigual cos que non son crentes. Porque, que relación teñen a xustiza e a maldade*? Ou que ten en común a luz coa escuridade? 15 Ademais, como poden estar de acordo Cristo e Belial*? Ou que ten en común* alguén que é crente* con alguén que non o é? 16 E que acordo hai entre o templo de Deus e os ídolos? Porque nós somos o templo dun Deus vivo. Tal como Deus dixo: “Eu vivirei entre eles e andarei entre eles, e eu serei o seu Deus e eles serán o meu pobo”. 17 Xehová* di “Por iso, saíde de entre eles e separádevos, e deixade de tocar a cousa impura”, “e eu acollereivos”. 18 “‘E eu serei un pai para vós, e vós seredes fillos e fillas para min’, di Xehová*, o Todopoderoso”.

7 Así que, meus queridos amigos, xa que temos estas promesas, limpémonos de todo o que contamina o corpo* e o espírito, esforzándonos por perfeccionar a nosa santidade co temor de Deus*.

2 Facédenos sitio nos vosos corazóns. Nós non fomos inxustos con ninguén nin corrompemos a ninguén nin nos aproveitamos de ninguén. 3 Non vos digo isto para condenarvos, porque xa vos dixen antes que vos levamos nos nosos corazóns, tanto para morrer xuntos como para vivir xuntos. 4 Fálovos con moita franqueza. Estou moi orgulloso de vós. Sinto un gran consolo e estou cheo de alegría no medio de tódolos nosos sufrimentos.

5 O certo é que cando chegamos a Macedonia non estivemos tranquilos*, porque seguimos pasando por todo tipo de sufrimentos: había loitas fóra e medos dentro*. 6 Pero Deus, que consola ós que están desanimados, consolounos a nós coa visita* de Tito. 7 E non só coa súa visita, senón tamén co consolo que vós lle destes. El contounos que tedes moitas ganas de verme, que estades moi tristes e que vos preocupades moito* por min. Iso fixo que me alegrase aínda máis.

8 Por iso, se vos puxen tristes coa miña carta, non me sinto mal. Ó principio si que me sentín mal (ó ver que a carta vos puxo tristes, aínda que fose por pouco tempo). 9 Pero agora alégrome, non por poñervos tristes, senón porque esa tristeza levouvos a arrepentirvos. Puxéstesvos tristes da maneira que lle agrada a Deus, así que non vos fixemos ningún dano. 10 Porque a tristeza que lle agrada a Deus provoca un arrepentimento que leva á salvación, e ninguén se sente mal por iso, pero a tristeza do mundo provoca a morte. 11 Fixádevos no efecto tan grande que tivo en vós a tristeza que lle agrada a Deus! Fixo que limpedes o voso nome, que vos indignedes, que teñades temor, que sintades un desexo sincero, que vos esforcedes de todo corazón e que corrixades as malas accións. Neste asunto demostrastes que sodes puros* en todo sentido. 12 Aínda que vos escribín, non o fixen polo que cometeu o pecado nin polo que sufriu o mal, senón para ver se de verdade demostrabades diante de Deus que queriades escoitarnos. 13 Iso é o que nos consolou.

Pero, ademais do consolo que recibimos, alegrounos aínda máis ver a alegría de Tito, porque todos o animastes*. 14 Porque presumín de vós diante del e non me avergonzastes. Igual que todo o que vos dixemos é certo, tamén se demostrou que as cousas das que presumimos diante de Tito son certas. 15 Ademais, o profundo cariño que el vos ten medra aínda máis cando recorda a obediencia de todos vós e que o recibistes con moito respecto*. 16 Estou contento porque podo confiar completamente en* vós.

8 Irmáns, agora queremos falarvos da bondade inmerecida de Deus que se lles mostrou ás congregacións de Macedonia. 2 Cando pasaron por unha proba moi dura na que sufriron moito, deron con moita alegría a pesar de ser moi pobres. Isto demostrou que eran moi xenerosos*. 3 De feito, asegúrovos* que deron todo o que puideron, e incluso máis do que podían dar. 4 Por iniciativa propia, suplicábannos unha e outra vez que lles concedésemos o honor de dar con bondade, e así participar nos labores* de socorro para axudar ós santos. 5 E eles fixeron máis do que esperabamos, porque primeiro esforzáronse de todo corazón por servir o Señor e axudáronnos de acordo coa vontade de Deus. 6 Así que animamos a Tito a que acabase de recoller os bondadosos donativos que fixerades, porque fora el quen empezara este labor. 7 Vós tedes moito de todo: fe, habilidade para falar, coñecemento, entusiasmo e o noso amor. Por iso, sede xenerosos cando deades con bondade.

8 Non vos estou dicindo isto para darvos un mandato, senón para que vos fixedes no entusiasmo doutros e para comprobar se o voso amor é sincero. 9 Porque xa coñecedes a bondade inmerecida do noso Señor Xesucristo: aínda que el era rico, fíxose pobre por vós, para que vós vos fixésedes ricos grazas á súa pobreza.

10 Douvos a miña opinión sobre este asunto. Isto é polo voso ben, porque xa hai un ano que empezastes este labor. De feito, demostrastes que queriades facelo. 11 Así que acabade o labor que empezastes. Desa maneira, o que deades de acordo coas vosas posibilidades demostrará a vosa boa disposición. 12 Porque se hai boa disposición, o que unha persoa dá agrada moito, cando dá en función do que ten e non do que non ten. 13 E non é que eu queira poñérllelo fácil a outros e difícil a vós. 14 O que quero é que fagades unha compensación*: que o que vos sobra agora a vós compense o que lles falta a eles. Desa maneira, o que lles sobre a eles compensará tamén o que vos falte a vós, e así haberá un equilibrio. 15 Tal como está escrito: “Á persoa que tiña moito non lle sobrou e á persoa que tiña pouco non lle faltou”.

16 Dámoslle grazas a Deus por poñer no corazón de Tito o desexo sincero de axudarvos, igual que o temos nós. 17 El non só fixo o que lle dixemos, senón que está tan entusiasmado que irá a visitarvos por iniciativa propia. 18 Con el mandamos o irmán do que falan tan ben en tódalas congregacións polo que está facendo polas boas noticias. 19 Ademais, as congregacións tamén o escolleron para que sexa o noso compañeiro na viaxe que faremos para administrar estes bondadosos donativos. Estes son os donativos que distribuiremos para darlle gloria ó Señor e para demostrar que estamos dispostos a axudar a outros. 20 Así evitamos que alguén nos critique por como administramos esta contribución tan xenerosa. 21 Porque ‘nos esforzamos por facer todo de maneira honrada, non só diante de Xehová*, senón tamén diante dos homes’.

22 Ademais, mandamos con eles a outro dos nosos irmáns. Comprobamos moitas veces que é moi dilixente en moitos asuntos, e agora será aínda máis dilixente porque confía moito en vós. 23 Se alguén ten dúbidas sobre Tito, que saibades que el é o meu compañeiro e un colaborador para o voso beneficio. E se alguén ten dúbidas sobre os nosos irmáns, que saibades que son apóstolos das congregacións e gloria de Cristo. 24 Por iso, demostrádelles o voso amor e mostrádelles ás congregacións por que presumimos de vós.

9 Non é necesario que vos escriba sobre o servizo* a favor dos santos*, 2 porque sei que estades moi dispostos a axudar, e presumo diso diante dos macedonios dicindo que os irmáns de Acaia están preparados para axudar desde hai un ano. Ademais, o voso entusiasmo serviulle de motivación á maioría deles. 3 Pero agora mándovos os irmáns para que de verdade esteades preparados, como dixen que estariades, e así non presumísemos de vós en balde. 4 Porque, se os macedonios fosen comigo e non estivésedes preparados, nós quedariamos avergonzados por confiar en vós, e vós aínda máis. 5 Por iso, pareceume necesario animar os irmáns a ir con tempo onda vós e a preparar con antelación o donativo tan xeneroso que prometestes. Así estará listo un donativo xeneroso, e non un que se fai á forza.

6 Pero tede en conta que o que sementa pouco recollerá pouco, e o que sementa moito recollerá moito. 7 Que cada un faga o que decidiu no seu corazón, non de mala gana nin á forza, porque Deus ama ó que dá con alegría.

8 Ademais, Deus pode mostrarvos a súa gran bondade inmerecida para que nunca vos falte o necesario*, e para que teñades de sobra para facer todo tipo de boas obras. 9 (Tal como está escrito: “El repartiu xenerosamente, deulles ós pobres. A súa xustiza permanece para sempre”. 10 Aquel que lle dá abundante semente ó sementador e pan para comer, dará e multiplicará a semente para que sementedes, e aumentará a colleita da vosa xustiza.) 11 A vós estásevos facendo ricos en todo para que sexades xenerosos de tódalas maneiras posibles, e por medio de nós esa xenerosidade fai que as persoas lle dean grazas a Deus. 12 Porque este servizo público que se está facendo* non consiste só en satisfacer as necesidades dos santos de maneira abundante, senón tamén en que moitas persoas lle dean moitas grazas a Deus. 13 Así, daranlle gloria a Deus, porque estes labores* de socorro demostran que actuades de acordo coas* boas noticias sobre o Cristo, as que anunciades publicamente, e que sodes xenerosos con eles e con todos. 14 E cando supliquen por vós, demostrarán o cariño que vos teñen grazas á extraordinaria bondade inmerecida de Deus que se vos mostrou.

15 Dámoslle grazas a Deus polo seu indescritible regalo.

10 Eu, Paulo, suplícovos pola apracibilidade e a bondade do Cristo, eu que parezo pouca cousa en persoa cando estou con vós, pero moi valente cando non o estou. 2 Suplícovos que cando vaia onda vós non teña que ser valente e tomar medidas drásticas (como creo que vou ter que facer) contra algúns que pensan que nos guiamos por un punto de vista humano. 3 Porque aínda que vivimos como humanos*, non loitamos como fan os humanos*. 4 Porque as armas da nosa guerra non son humanas, senón que Deus fai que teñan poder para derribar cousas profundamente arraigadas*. 5 Porque estamos derribando razoamentos e toda barreira que se levanta contra o coñecemento de Deus. Estamos facendo prisioneiro todo pensamento para que obedeza ó Cristo. 6 E estamos preparados para castigar calquera desobediencia en canto demostredes que sodes totalmente obedientes.

7 Vós xulgades as cousas polo que parecen ser. Se alguén está convencido de que lle pertence a Cristo, que reflexione outra vez nisto: igual que el lle pertence a Cristo, nós tamén. 8 Porque aínda que eu presumise un pouquiño máis da conta da autoridade que nos deu o Señor para fortalecervos, e non para derribarvos, non tería que avergonzarme. 9 Pero non quero que pareza que intento metervos medo coas miñas cartas. 10 Algúns din: “As súas cartas teñen peso e forza, pero a súa presenza é débil e a súa forma de falar non vale para nada”. 11 Quen diga iso, que teña en conta que o que dicimos* por carta cando non estamos con vós é o mesmo que faremos* cando cheguemos. 12 Porque non nos atrevemos a poñernos ó mesmo nivel que algúns que se recomendan a si mesmos, nin a compararnos con eles. Cando eles se analizan seguindo o seu propio criterio e se comparan con eles mesmos, demostran que non teñen entendemento.

13 Pero nós non imos presumir de cousas que están fóra dos límites que se nos asignaron, senón de cousas que están dentro dos límites do territorio que Deus marcou para nós e que tamén vos inclúe a vós. 14 O certo é que non estamos indo máis alá dos nosos límites, como se o noso territorio non vos incluíse a vós. De feito, fomos os primeiros en chegar onda vós coas boas noticias sobre o Cristo. 15 Non, non estamos presumindo de cousas que están fóra dos límites que se nos asignaron, é dicir, do traballo doutros. En vez diso esperamos que, a medida que vaia medrando a vosa fe, o que fixemos tamén medre dentro do noso territorio. Así poderemos facer aínda máis. 16 Poderemos anunciar as boas noticias nas rexións que están máis alá da vosa. Así, non presumiremos do que xa se fixo no territorio doutro. 17 “Pero o que presume, que presuma de Xehová*”. 18 Porque a persoa que ten a aprobación de Xehová* non é a que se recomenda a si mesma, senón a que el recomenda.

11 Gustaríame que aturásedes que sexa un pouco insensato. Aínda que o certo é que xa me estades aturando! 2 Porque me preocupo por vós da mesma maneira que se preocupa Deus, porque fun eu persoalmente quen vos prometeu en matrimonio a un só marido, o Cristo, e quero presentarvos diante del como unha virxe pura*. 3 Pero teño medo de que igual que a serpe seduciu a Eva coa súa astucia, as vosas mentes tamén se corrompan dalgunha maneira e se aparten da sinceridade e da pureza* que o Cristo merece. 4 Dígovos isto porque se vai alguén e vos predica sobre un Xesús diferente do que vos predicamos nós ou se recibides un espírito diferente do que recibistes ou unhas boas noticias diferentes das que aceptastes, vós tolerádelo de boa gana. 5 Creo que xa demostrei que non hai nada no que eu sexa inferior a eses “superapóstolos” que tedes. 6 Pero aínda que non teña tanta habilidade para falar, si que teño coñecemento. De feito, xa volo demostramos de tódalas maneiras posibles e en todo.

7 Acaso cometín un pecado ó humillarme para engrandecervos a vós, anunciándovos as boas noticias de Deus de boa gana e de maneira gratuíta? 8 Para servirvos a vós, quiteilles* a outras congregacións o que era seu ó aceptar a súa axuda material. 9 Aínda así, durante o tempo que estiven con vós, cando non tiven o necesario non me convertín nunha carga para ninguén, porque os irmáns que chegaron de Macedonia cubriron tódalas miñas necesidades xenerosamente. Fixen todo o posible para non ser unha carga para vós, e vouno seguir facendo. 10 Tan certo como que son seguidor de Cristo*, non deixarei de presumir disto nas rexións de Acaia. 11 Por que o fixen? É porque non vos quero? Ben sabe Deus que vos quero.

12 Pero seguirei facendo o que fago, para que os que queren ter unha base* para demostrar que son iguais a nós e presumir das cousas que fixeron non teñan ningunha escusa. 13 Porque eses homes son apóstolos falsos, traballadores que enganan a outros e se disfrazan de apóstolos de Cristo. 14 E non me sorprende, porque o propio Satanás disfrázase de anxo de luz. 15 Por iso non é nada raro que os seus servos* tamén se disfracen de servos da xustiza. Pero van ter o final que merecen polas súas accións.

16 Vólvovos a dicir: que ninguén pense que son un insensato. Pero aínda que o pensedes, aceptádeme como insensato, para que eu tamén poida presumir un pouco. 17 Agora non vos falo seguindo o exemplo do Señor, senón como o faría un insensato, que confía en si mesmo e presume. 18 Xa que moitos presumen de cousas humanas*, eu tamén o vou facer. 19 Como vós sodes tan “sensatos”, tolerades de boa gana ós insensatos. 20 De feito, tolerades a calquera que vos converte en escravos, a calquera que devora os vosos bens, a calquera que vos quita o que tedes, a calquera que se pon por enriba de vós e a calquera que vos pega na cara.

21 Para nós é unha vergonza dicir isto, porque para algúns de vós podería parecer que somos demasiado débiles para usar ben a nosa autoridade.

Pero se algúns se atreven a presumir, entón eu tamén o fago, aínda que alguén me vexa como un insensato. 22 Son hebreos eles? Eu tamén. Son israelitas? Eu tamén. Son descendentes de Abrahán? Eu tamén. 23 Son servos* de Cristo? Vou responder coma un tolo: eu tamén o son, e moito máis ca eles. Traballei máis, estiven máis veces en prisión, déronme tantos golpes que xa perdín a conta e estiven a punto de morrer moitas veces. 24 Houbo cinco veces nas que os xudeus me deron 40 golpes menos un, 25 pegáronme con varas tres veces, intentaron matarme a pedradas unha vez, naufraguei tres veces e pasei unha noite e un día en mar aberto. 26 Viaxei moito, estiven en perigo por culpa de ríos, en perigo por culpa de ladróns, en perigo por parte do meu propio pobo e por parte doutras nacións, en perigo na cidade, no deserto e no mar, e en perigo entre falsos irmáns. 27 Traballei sen descanso e con moito esforzo, pasei moitas noites sen durmir, pasei fame e sede, quedei moitas veces sen comer, pasei frío e quedei sen roupa*.

28 Ademais desas cousas de fóra, tamén está a presión que sinto* cada día: a preocupación por tódalas congregacións. 29 Se alguén está débil, non fai iso que me sinta débil eu tamén? E se a alguén se lle fai tropezar, non fai iso que me ferva o sangue?

30 Se teño que presumir, presumirei das cousas que demostran que son débil. 31 O Deus e Pai do Señor Xesús, aquel que debe ser louvado para sempre, sabe que non estou mentindo. 32 En Damasco, o gobernador que estaba baixo o rei Aretas estivo vixiando a cidade para arrestarme, 33 pero baixáronme nun cesto por unha ventá da muralla e así conseguín escapar del.

12 Teño que presumir. Vouvos falar de visións sobrenaturais e revelacións do Señor, aínda que non se gana nada con isto. 2 Coñezo un home que é discípulo de Cristo e que hai 14 anos (non sei se no corpo ou fóra del, iso sábeo Deus), de repente, foi levado ó terceiro ceo*. 3 Si, coñezo ese home que (non sei se no corpo ou separado del, iso sábeo Deus) 4 foi levado ó paraíso e escoitou palabras que non se poden dicir e que non está permitido que ningún home repita. 5 Vou presumir dese home, pero no que ten que ver comigo só presumirei das miñas debilidades. 6 Aínda así, se quixese presumir non sería un insensato, porque estaría dicindo a verdade. Pero evito presumir para que ninguén pense que fixen máis do que me ve facer ou do que me escoita dicir 7 só porque recibín estas revelacións tan extraordinarias.

Para evitar que me encha de orgullo, recibín unha espiña na carne, un anxo de Satanás que segue pegándome na cara* para que non me encha de orgullo. 8 Supliqueille tres veces ó Señor* que me quitase esta espiña. 9 Pero el díxome: “A bondade inmerecida que che mostrei xa é suficiente para ti, porque o meu poder demóstrase por completo* contigo cando es débil”. Así que presumirei de moi boa gana das miñas debilidades, para que o poder do Cristo siga estando sobre min coma unha tenda. 10 Por iso me alegro de ter debilidades, de recibir insultos, de pasar necesidade e de sufrir persecucións e dificultades por Cristo. Porque cando son débil, entón son poderoso.

11 Volvinme un insensato porque vós me obrigastes. Debería estar recomendado por vós, porque aínda que eu non son ninguén, xa demostrei que non son inferior en nada a eses “superapóstolos” vosos. 12 De feito, eu mostreivos con moito aguante as probas que me identifican como apóstolo. E tamén fixen milagres*, cousas impresionantes e obras poderosas. 13 Entón, en que sentido fostes menos privilexiados que o resto das congregacións? É porque eu non fun unha carga para vós? Pois perdoádeme por esta inxustiza!

14 Mirade! Esta é a terceira vez que estou preparado para ir a visitarvos, pero non serei unha carga para vós. Porque non quero quedar co que tedes, senón que quero vervos, pois suponse que non son os fillos os que aforran para os pais, senón os pais para os fillos. 15 Eu, pola miña parte, gastarei todo o que teño de boa gana e desgastareime completamente por vós. Se eu vos quero tanto, acaso merezo que vós me queirades menos? 16 En todo caso, non fun unha carga para vós. Pero aínda así, vós dicides que fun “astuto” e que vos enganei “con trampas”. 17 E logo aproveiteime de vós por medio dalgún dos irmáns que vos mandei? 18 Supliqueille a Tito que vos fose visitar e con el mandei o outro irmán. Aproveitouse Tito de vós dalgunha maneira? Demostramos o mesmo espírito, verdade? Seguimos os mesmos pasos, non?

19 Seica levades todo este tempo pensando que nos estabamos defendendo diante de vós? Estamos falando diante de Deus como seguidores de Cristo. Pero aínda así, queridos irmáns, todo o que facemos é para fortalecervos. 20 Porque teño medo de que cando eu chegue non vos encontre como a min me gustaría e eu non sexa como a vós vos gustaría, senón que encontre pelexas, celos, arrebatos de ira, discusións, calumnias, murmuracións, orgullo e disturbios. 21 Cando volva onda vós, podería sentirme avergonzado diante de Deus, e poida que teña que lamentarme por moitos dos que pecaron pero non se arrepentiron da impureza*, da inmoralidade sexual* e da conduta descarada* que practicaron.

13 Esta é a terceira vez que me preparo para ir a visitarvos. “Todo ten que confirmarse* co testemuño* de dúas ou tres persoas”. 2 Aínda que non estea con vós agora, é coma se estivese aí por segunda vez. Por iso lles aviso con antelación ós que pecaron e a tódolos demais de que, se consigo volver, non se van librar da disciplina. 3 Así teredes a proba que andades buscando de que Cristo (que non é débil con vós, senón que actúa con poder) de verdade está falando por medio de min. 4 De feito, el foi executado nun madeiro cando era débil, pero agora está vivo grazas ó poder de Deus. É certo que nós tamén somos débiles como o era el, pero viviremos con el grazas ó poder de Deus que actúa en vós.

5 Seguídevos analizando a vós mesmos para saber se estades firmes na fe. Seguide comprobando o que sodes. Ou non vos dades conta de que Xesucristo está unido a vós? A non ser que non esteades aprobados. 6 De verdade espero que vos deades conta de que nós temos a aprobación de Deus.

7 Pedímoslle a Deus que non fagades nada malo. Non llo pedimos para que pareza que nós estamos aprobados, senón para que vós fagades o que está ben, aínda que pareza que nós non estamos aprobados. 8 Porque non podemos facer nada en contra da verdade, senón só a favor da verdade. 9 Alegrámonos moito cando nós somos débiles e vós sodes poderosos. E oramos para que fagades os cambios necesarios*. 10 Por iso vos escribo isto mentres non estou aí con vós. Así, cando estea aí, non terei que ser duro ó usar a autoridade que o Señor me deu, e poderei usala para fortalecer e non para destruír.

11 Por último, irmáns, seguide alegrándovos, facendo os cambios necesarios*, aceptando o consolo, tendo a mesma forma de pensar e vivindo en paz. Así, o Deus de amor e de paz estará con vós. 12 Saudádevos uns ós outros con cariño*. 13 Mándanvos saúdos tódolos santos*.

14 Que a bondade inmerecida do Señor Xesucristo, o amor de Deus e o espírito santo do que todos vos beneficiades estean con todos vós.