CARTA ÓS HEBREOS

1 Hai moito tempo, Deus faloulles ós nosos antepasados por medio dos profetas en moitas ocasións e de moitas maneiras. 2 Agora, durante este tempo*, el falounos por medio dun Fillo, a quen escolleu como herdeiro de tódalas cousas e mediante o que fixo os sistemas*. 3 El é o reflexo da gloria de Deus e a representación exacta do seu ser, e mantén tódalas cousas coa súa poderosa palabra. Despois de purificarnos dos nosos pecados, sentouse á dereita da Maxestade nas alturas. 4 Así que el chegou a ser superior ós anxos porque herdou unha autoridade maior que a deles*.

5 Por exemplo, algunha vez lle dixo Deus a algún dos seus anxos: “Ti es o meu fillo, e eu hoxe cheguei a ser o teu pai”? Ou algunha vez dixo dun anxo: “Eu serei o seu pai e el será o meu fillo”? 6 Pero ó traer de novo o seu Primoxénito á terra*, el di: “Que tódolos anxos de Deus se inclinen diante del*”.

7 Ademais, di sobre os anxos: “El fai que os seus anxos sexan forzas poderosas* e os seus servos* chamas de lume”. 8 Pero sobre o Fillo di: “Deus é o teu trono para sempre, e o cetro* do teu Reino é o cetro de xustiza*. 9 Amaches a xustiza e odiaches a maldade*. Por iso Deus, o teu Deus, unxiute a ti con aceite e deuche máis alegría que ós teus compañeiros”. 10 Tamén di: “Señor, no principio ti puxeches os fundamentos da terra e fixeches o ceo co teu poder*. 11 A terra e o ceo deixarán de existir, pero ti seguirás vivindo. Desgastaranse coma unha peza de roupa, 12 dobraralos coma se fosen un manto e cambiaralos coma se fosen roupa. Pero ti es o mesmo e a túa vida nunca se acabará”.

13 Agora ben, de que anxo dixo el algunha vez: “Séntate á miña dereita ata que poña os teus inimigos como banco para os teus pés”? 14 Non son tódolos anxos espíritos que serven a Deus*? Non os envía Deus para axudar ós que van herdar a salvación?

2 Por iso temos que prestarlles máis atención do habitual ás cousas que escoitamos, para que nunca vaiamos á deriva. 2 Porque, se quedou demostrado que as palabras que transmitiron os anxos eran certas, e se tódolos que desobedeceron e pasaron por alto a lei recibiron un castigo xusto, 3 como nos imos librar nós se vemos esta gran salvación coma se non fose importante*? O noso Señor foi o primeiro en anunciala e os que o escoitaron confirmáronnola. 4 Ó mesmo tempo, Deus tamén deu testemuño diso facendo milagres*, cousas impresionantes e diferentes obras poderosas, e distribuíndo o espírito santo de acordo coa súa vontade.

5 Porque el non puxo baixo a autoridade dos anxos a futura terra* da que falamos. 6 Pero unha testemuña escribiu unha vez: “Que é o home para que o teñas en conta? Ou que é o fillo do home para que coides del? 7 Fixéchelo un pouco inferior ós anxos, coroáchelo de gloria e honra, e puxéchelo a cargo do que fixeches coas túas mans. 8 Puxeches tódalas cousas debaixo dos seus pés”. Como Deus puxo tódalas cousas baixo o control de Cristo, non houbo nada que non estivese sometido a el. Pero aínda que agora non vexamos que tódalas cousas estean baixo o seu control, 9 si que vemos a Xesús (que foi feito un pouco inferior ós anxos) coroado de gloria e honra porque sufriu ata o punto de morrer. Así, el pasou pola morte para beneficiar a todos grazas á bondade inmerecida de Deus.

10 Tódalas cousas existen para a gloria de Deus e existen por medio del. Así que, para darlles gloria a moitos fillos, a el pareceulle apropiado que o Axente Principal* se perfeccionase pasando por moitos sufrimentos e que así eles conseguisen a salvación por medio del. 11 Porque tanto quen está santificando como os que están sendo santificados proveñen dun só. Por iso el non se avergonza de chamarlles irmáns 12 cando di: “Anunciareilles o teu nome ós meus irmáns. Louvareite con cancións no medio da congregación”. 13 Ademais di: “Confiarei nel”. E tamén: “Mirade! Eu e os fillos* que Xehová* me deu”.

14 Así que, como estes “fillos”* son* de carne e óso*, el tamén chegou a ser de carne e óso, para que grazas á súa morte puidese acabar co que pode causar a morte, é dicir, o Demo*, 15 e para que puidese liberar a tódolos que levaban toda a súa vida sendo escravos por culpa do medo á morte. 16 De feito, el non veu para axudar ós anxos, senón para axudar á descendencia de Abrahán. 17 Por iso tivo que chegar a ser igual que os seus “irmáns” en tódolos sentidos, para poder ser un sumo sacerdote misericordioso e fiel no servizo a Deus. Así puido ofrecer un sacrificio de reconciliación* polos pecados da xente. 18 El pode axudar ós que son postos a proba porque el mesmo sufriu cando o puxeron a proba.

3 Así que, irmáns santos* que formades parte dos que recibiron a invitación* para ir ó ceo, reflexionade no exemplo daquel que nós recoñecemos como apóstolo e sumo sacerdote: Xesús. 2 El foille fiel a quen o escolleu, igual que Moisés tamén o foi cando servía a toda a casa* de Deus. 3 Ademais, el* merece recibir máis gloria que Moisés, porque quen constrúe unha casa recibe máis honra que a propia casa. 4 Claro, toda casa é construída por alguén, pero o que construíu tódalas cousas é Deus. 5 Moisés foi fiel no que se lle encargou como servo en toda a casa de Deus e iso valeu como testemuño do que se diría despois. 6 Pero Cristo foi fiel como fillo a cargo da casa de Deus. E nós somos a súa casa se de verdade nos mantemos ben agarrados ata o fin á liberdade que temos para falar e á esperanza da que presumimos.

7 Así que é tal como di o espírito santo: “Se hoxe escoitades a miña voz, 8 non vos volvades cabezóns*, como fixeron os vosos antepasados cando provocaron a miña ira amarga o día da proba no deserto, 9 cando me puxeron a proba e me desafiaron a pesar de que viron o que eu fixera durante 40 anos. 10 Por iso me indignei con esa xeración e dixen: ‘Sempre se desvían no seu corazón e non chegaron a coñecer os meus camiños’. 11 Así que cheo de furia fixen este xuramento: ‘Non entrarán no meu descanso’”.

12 Irmáns, tede coidado, non vaia ser que algún de vós acabe tendo un corazón malvado e sen fe por apartarse do Deus vivo. 13 En vez diso, seguídevos animando uns ós outros cada día, mentres a este día aínda se lle poida chamar “hoxe”, para que o poder enganoso do pecado non faga que o corazón de ningún de vós se volva duro. 14 Porque en realidade só participaremos do que participa o Cristo* se mantemos firme ata o fin a confianza que tiñamos ó principio. 15 É tal como se di: “Se hoxe escoitades a miña voz, non vos volvades cabezóns*, como fixeron os vosos antepasados cando provocaron a miña ira amarga”.

16 Porque, quen son os que escoitaron e aínda así provocaron a súa ira amarga? Acaso non foron tódolos que saíron de Exipto guiados por Moisés? 17 Ademais, con quen se indignou Deus durante 40 anos? Foi cos que pecaron, cos que morreron no deserto, non? 18 E a quen lles xurou que non entrarían no seu descanso? Foi ós que desobedeceron, a que si? 19 Polo tanto, vemos que non puideron entrar porque non tiñan fe.

4 Así que, como a promesa de entrar no descanso de Deus segue estando vixente, teñamos coidado, non vaia ser que algún de nós sexa considerado indigno dela. 2 Porque a nós tamén se nos anunciaron as boas noticias, igual que a eles. Pero eles non se beneficiaron da mensaxe que escoitaron, porque non tiñan a mesma fe que os que obedeceron. 3 Pero os que demostramos fe si que entramos no descanso sobre o que el dixo: “Así que cheo de furia fixen este xuramento: ‘Non entrarán no meu descanso’”. Dixo isto aínda que el mesmo, despois de terminar todo o que fixo, leva descansando desde o principio da humanidade*. 4 Porque el dixo sobre o sétimo día en certa parte das Escrituras: “E o sétimo día Deus descansou de todo o que fixo”. 5 E tamén di: “Non entrarán no meu descanso”.

6 Así que, como aínda hai algúns que non entraron nel (e os primeiros ós que se lles anunciaron as boas noticias non entraron porque desobedeceron), 7 moito tempo despois el volve a marcar un día cando di “hoxe” no salmo de David. É tal como se acaba de dicir: “Se hoxe escoitades a miña voz, non vos volvades cabezóns*”. 8 Porque se Xosué levase os israelitas a un lugar de descanso, Deus non falaría despois doutro día de descanso. 9 Así que aínda queda un descanso sabático para o pobo de Deus. 10 Porque a persoa que entrou no descanso de Deus tamén descansou do que ela mesma fixo, igual que Deus descansou do que fixo.

11 Por iso, fagamos todo o posible para entrar nese descanso, para que ningún de nós siga o exemplo dos que desobedeceron*. 12 Porque a palabra de Deus está viva e actúa con poder. Está máis afiada que calquera espada de dous fíos e entra ata separar a alma* do espírito*, e ata separar as articulacións da substancia que hai dentro dos ósos*, e é capaz de sacar á luz* os pensamentos e as intencións do corazón. 13 Nada do que foi creado está escondido da súa vista. Tódalas cousas están expostas e claramente visibles ós ollos de Deus, que é a quen lle temos que render contas.

14 Así que, como temos un gran sumo sacerdote que entrou nos ceos, Xesús, o Fillo de Deus, sigamos falando da fe que temos nel*. 15 Porque non temos un sumo sacerdote que non se poida compadecer das nosas debilidades, senón que temos un que foi probado coma nós en tódolos sentidos, pero sen pecado. 16 Por iso, acerquémonos ó trono de Deus e orémoslle con confianza* para recibir misericordia e bondade inmerecida xusto no momento no que necesitamos axuda.

5 Calquera home escollido como sumo sacerdote é nomeado para actuar a favor das persoas nas cousas relacionadas con Deus, e así facer ofrendas e sacrificios polos pecados. 2 O sumo sacerdote pode tratar con compaixón* ós que cometen erros* por ignorancia, porque el tamén loita contra as* súas propias debilidades, 3 e por iso ten que facer ofrendas polos seus propios pecados, igual que fai polos pecados do pobo.

4 Ningún home pode escollerse a si mesmo para este honor. Só o recibe se Deus o escolle, igual que fixo con Aarón. 5 Da mesma maneira, o Cristo non se glorificou a si mesmo escolléndose como sumo sacerdote, senón que foi Deus quen o glorificou dicíndolle: “Ti es o meu fillo, e eu hoxe cheguei a ser o teu pai”. 6 E noutra parte das Escrituras tamén di: “Ti es sacerdote para sempre, da mesma maneira que Melquisedec*”.

7 Durante a súa vida na terra*, Cristo fíxolle súplicas e peticións con fortes berros e lágrimas a aquel que podía salvalo da morte, e foi escoitado porque temía a Deus*. 8 Aínda que el era o seu fillo, aprendeu o que é a obediencia polas cousas que sufriu. 9 E despois de ser perfeccionado, chegou a ser o medio polo que tódolos que o obedecen poden conseguir a salvación eterna. 10 Porque Deus escolleuno como sumo sacerdote, da mesma maneira que Melquisedec.

11 Temos moitas cousas que dicir sobre el, pero son difíciles de explicar porque vós non vos esforzades por entender*. 12 Aínda que a estas alturas* xa deberiades ser mestres, volvedes a necesitar que alguén vos ensine desde o principio as cousas básicas da mensaxe sagrada de Deus. Volvedes a necesitar leite en vez de alimento sólido. 13 E calquera que segue alimentándose de leite non coñece a palabra de Deus*, porque é coma un neno pequeno. 14 Pero o alimento sólido é para persoas espiritualmente maduras que coa práctica aprenderon a usar* a súa capacidade de pensar* para distinguir o que está ben do que está mal.

6 Por iso, agora que xa aprendemos as ensinanzas básicas sobre o Cristo, avancemos cara á madurez e non sigamos estudando as cousas básicas unha e outra vez*, é dicir, o arrepentimento de cousas inútiles*, a fe en Deus, 2 as ensinanzas sobre os bautismos, a imposición das mans*, a resurrección dos mortos e o xuízo eterno. 3 Pero se Deus o permite, seguiremos avanzando cara á madurez.

4 Porque algúns recibiron a luz, probaron o regalo celestial, participaron no espírito santo 5 e probaron a marabillosa promesa de Deus* e o seu poder no sistema* que vai vir. 6 Pero apartáronse da fe, así que é imposible devolverlles a vida de novo para que se arrepintan. Porque eles mesmos están cravando outra vez o Fillo de Deus nun madeiro e estano expoñendo á vergonza pública. 7 Isto é coma a terra, que recibe unha bendición de Deus cando absorbe a chuvia que cae a miúdo, e produce colleitas que benefician ós que a traballan. 8 Pero se produce espiños e cardos, non vale para nada e non tardará en ser maldicida, e ó final vai ser queimada.

9 Aínda que falamos así, queridos irmáns, estamos seguros de que vós estades en mellor posición que os que abandonaron a fe e que estades facendo cousas para que Deus poida salvarvos. 10 Porque Deus non é inxusto e non se esquece do que fixestes nin do amor que demostrastes polo seu nome ó servir os santos* e ó continuar servíndoos. 11 Pero queremos que cada un de vós demostre ese mesmo entusiasmo para que esteades completamente seguros da esperanza ata o final. 12 Porque non queremos que sexades vagos. En vez diso, imitade os que herdan as promesas porque teñen fe e paciencia.

13 Cando Deus lle fixo a súa promesa a Abrahán, xurou por si mesmo porque non hai ninguén superior. 14 Díxolle: “De verdade que te vou bendicir e de verdade que farei que a túa descendencia sexa moi numerosa”. 15 E Abrahán, despois de demostrar paciencia, viu o cumprimento da promesa*. 16 Porque os homes xuran por alguén superior a eles, e o seu xuramento acaba con calquera discusión porque serve de garantía. 17 Da mesma maneira, cando Deus decidiu demostrarlles dunha forma máis clara ós herdeiros da promesa que o seu propósito non cambia, fixo un xuramento como garantía*. 18 Fixo isto para que, mediante esas dúas cousas* que non cambian e sobre as que é imposible que Deus minta, os que escapamos para refuxiarnos en Deus recibamos moitas forzas para agarrarnos ben á esperanza que está diante de nós. 19 Esta esperanza que temos, que é segura e firme, é coma unha áncora para as nosas vidas*, e lévanos ata o lugar que está ó outro lado da cortina*. 20 Aí foi onde entrou a favor de nós un pioneiro*, Xesús, que chegou a ser sumo sacerdote para sempre, da mesma maneira que Melquisedec*.

7 Porque este Melquisedec, rei de Salem e sacerdote do Deus Altísimo, saíu para encontrarse con Abrahán, que volvía de matar os reis. Melquisedec bendiciuno 2 e Abrahán deulle a décima parte* de todo o botín. En primeiro lugar, o seu nome tradúcese como “rei de xustiza”. E ademais diso, el é rei de Salem, é dicir, “rei de paz”. 3 Non se sabe quen era o seu pai nin a súa nai. Tampouco hai rexistro da súa xenealoxía, nin de cando naceu nin de cando morreu. Neste sentido parécese ó Fillo de Deus e segue sendo sacerdote para sempre.

4 Fixádevos no importante que era este home para que Abrahán, o patriarca*, lle dese a décima parte do mellor do botín. 5 Segundo a Lei, é verdade que se lles manda ós fillos de Leví que son escollidos como sacerdotes que lle cobren ó pobo a décima parte do que consiga, é dicir, ós seus irmáns, aínda que tamén son descendentes* de Abrahán. 6 Pero este home, que non era descendente dos fillos de Leví*, recibiu de Abrahán a décima parte e bendiciu o home ó que Deus lle fixera as promesas. 7 E ninguén pode negar que o que ten unha posición máis importante bendice ó que ten unha posición menos importante. 8 Por un lado, os levitas reciben a décima parte e son homes que poden morrer. Pero no outro caso, trátase dun home do que as Escrituras din que está vivo*. 9 E incluso podería dicirse que Leví, que recibe a décima parte, pagou a décima parte mediante Abrahán 10 porque el, que era descendente de Abrahán, aínda non nacera* cando Melquisedec saíu para encontrarse con Abrahán.

11 Por iso, se o pobo puidese conseguir a perfección grazas ó sacerdocio dos levitas (que era unha característica da Lei que se lle deu ó pobo), por que faría falta que aparecese un sacerdote de quen se dixese que é sacerdote da mesma maneira que Melquisedec e non da mesma maneira que Aarón? 12 E como se está cambiando o sacerdocio, tamén hai que cambiar a Lei. 13 Porque o home do que se din estas cousas veu doutra tribo, e ninguén desa tribo serviu no altar. 14 De feito, está claro que o noso Señor era descendente de Xudá, pero Moisés non dixo que fose haber sacerdotes desa tribo.

15 E isto queda aínda máis claro cando aparece outro sacerdote que é coma Melquisedec, 16 que non chegou a ser sacerdote polo requisito legal que depende dunha xenealoxía humana*, senón polo poder que lle permite ter unha vida indestrutible. 17 Porque isto é o que se testifica sobre el: “Ti es sacerdote para sempre, da mesma maneira que Melquisedec*”.

18 Así que os mandamentos anteriores quedan anulados porque son débiles e ineficaces. 19 Porque a Lei non conseguiu que nada fose perfecto, pero a chegada dunha esperanza mellor si que o conseguiu, e mediante esa esperanza acercámonos a Deus. 20 Ademais, isto non se fixo sen un xuramento. 21 (Porque é certo que hai homes que se converteron en sacerdotes sen un xuramento, pero este home converteuse en sacerdote por un xuramento que fixo aquel que lle dixo: “Xehová* fixo un xuramento e non vai cambiar de opinión*: ‘Ti es sacerdote para sempre’”.) 22 Por iso Xesús chegou a ser a garantía* dun pacto mellor. 23 Ademais, como os sacerdotes morrían e iso lles impedía continuar co seu servizo, facían falta moitos sucesores. 24 Pero como el vive para sempre, o seu sacerdocio non ten sucesores. 25 Así que tamén é capaz de salvar totalmente os que se acercan a Deus mediante el, porque sempre está vivo para suplicar por eles.

26 Porque necesitamos un sumo sacerdote coma el: leal, sen culpa, sen mancha, separado dos pecadores e que fose elevado por enriba dos ceos. 27 El non é coma os outros sumos sacerdotes porque non ten que ofrecer sacrificios cada día, primeiro polos seus propios pecados e despois polos do pobo, porque xa fixo isto unha vez e para sempre cando se ofreceu a si mesmo. 28 A Lei escolle como sumos sacerdotes a homes que teñen debilidades, pero o xuramento que fixo Deus despois de dar a Lei escolle como sumo sacerdote a un Fillo, que foi perfeccionado para sempre.

8 Este é o punto principal do que estamos dicindo: temos un sumo sacerdote que é así, e el sentouse á dereita do trono da Maxestade nos ceos. 2 El é un servo* do lugar santo e da tenda verdadeira* que estableceu Xehová*, e non o home. 3 Porque tódolos sumos sacerdotes son escollidos para facer tanto ofrendas como sacrificios, e por iso facía falta que este sumo sacerdote tamén tivese algunha cousa que ofrecer. 4 Se el estivese na terra, non sería sacerdote porque xa hai homes que fan ofrendas de acordo coa Lei. 5 O servizo sagrado que dan estes homes é un reflexo e unha sombra de cousas celestiais, tal como indica o mandato que Deus lle deu a Moisés cando estaba a punto de construír a tenda. Díxolle: “Asegúrate de facer tódalas cousas seguindo o modelo que se che mostrou na montaña”. 6 Pero agora Xesús recibiu unha responsabilidade* máis excelente. Porque tamén é o mediador dun pacto correspondente que é mellor e que se estableceu legalmente por medio de promesas que son mellores.

7 Se ese primeiro pacto non tivese ningún defecto, non faría falta un segundo pacto. 8 Porque está claro que el* ve defectos no pobo ó dicir: “Xehová* di: ‘Mira!* Acércanse os días nos que farei un novo pacto coa casa de Israel e coa casa de Xudá’. 9 Xehová* tamén di: ‘Non vai ser un pacto coma o que fixen cos seus antepasados o día que os collín da man para sacalos da terra de Exipto. Eles non seguiron sendo fieis ó meu pacto, así que deixei de preocuparme por eles’.

10 ”Xehová* di: ‘Este é o pacto que vou facer coa casa de Israel despois deses días. Vou poñer as miñas leis na súa mente e vounas escribir no seu corazón. Eu serei o seu Deus e eles serán o meu pobo.

11 ”’E ninguén lles dirá a outros cidadáns nin ós seus irmáns: “Coñece a Xehová*!”. Porque todos me coñecerán, desde o máis pequeno ata o máis grande. 12 Serei misericordioso cos seus actos inxustos e non me volverei a acordar dos seus pecados’”.

13 Ó falar dun “novo pacto”, Deus fixo que o anterior quedase anticuado. E o que está anticuado e se fai vello está a punto de desaparecer.

9 O pacto anterior tiña uns requisitos legais para o servizo sagrado e un lugar santo na terra. 2 Aquela tenda* construíuse con dous compartimentos. O primeiro chamábase o Lugar Santo e alí estaban o candelabro, a mesa e os pans da ofrenda*. 3 E detrás da segunda cortina estaba o compartimento que se chamaba o Santísimo. 4 Alí había un incensario de ouro e tamén estaba a arca do pacto totalmente recuberta de ouro. Dentro da arca estaban a xarra de ouro co maná, a vara de Aarón que brotara e as táboas do pacto, 5 e enriba dela estaban os gloriosos querubíns que cubrían o lugar da reconciliación* coa súa sombra. Pero agora non é o momento de falar con detalle destas cousas.

6 Despois de que todo estea preparado desta maneira, os sacerdotes entran cada día no primeiro compartimento da tenda para realizar os servizos sagrados. 7 Pero no segundo compartimento só entra o sumo sacerdote unha vez ó ano, e sempre leva o sangue que ofrece por si mesmo e polos pecados que comete o pobo por ignorancia. 8 Desta maneira, o espírito santo deixa claro que, mentres existía a primeira tenda, aínda non se lle mostrara a ninguén o camiño para o lugar santo. 9 Esta tenda é unha representación simbólica* para os nosos tempos, e fanse tanto ofrendas como sacrificios seguindo ese sistema. Pero nin estas ofrendas nin estes sacrificios poden conseguir que o home que adora a Deus* teña unha conciencia perfecta, 10 porque só teñen que ver con alimentos, bebidas e diferentes limpezas cerimoniais*. Eran requisitos legais relacionados co corpo e eran obrigatorios ata o tempo fixado para poñer todo en orde.

11 Pero cando Cristo veu como sumo sacerdote para traer as bendicións que temos agora, entrou na tenda máis importante e máis perfecta, que non se fixo con mans humanas, é dicir, que non é desta creación. 12 El entrou unha vez e para sempre no lugar santo, pero non co sangue de cabras e de touros novos, senón co seu propio sangue, e conseguiu unha liberación eterna* para nós. 13 O sangue das cabras e dos touros e as cinzas dunha becerra santifican e purifican o corpo dos que se contaminaron. 14 Así que o sangue do Cristo, quen se ofreceu a si mesmo sen ningún defecto a Deus por medio dun espírito eterno, con moita máis razón limpará a nosa conciencia de obras inútiles* para que lle deamos servizo sagrado ó Deus vivo.

15 Por iso el é o mediador dun novo pacto, para que os que foron chamados reciban a promesa da herdanza eterna. Isto é posible grazas a que el morreu como rescate para liberalos das ofensas que cometeron cando estaban baixo o pacto anterior. 16 Cando se fai un pacto, ten que morrer o ser humano que fai o pacto, 17 porque o pacto chega a ser válido coa morte e non entra en vigor mentres o ser humano que fai o pacto estea vivo. 18 Por iso o pacto anterior tampouco entrou en vigor* sen derramar sangue. 19 Porque cando Moisés lle anunciou tódolos mandamentos da Lei a todo o pobo, colleu o sangue dos touros novos e das cabras, e tamén auga, la de cor vermella intensa* e hisopo*, e salpicou o libro* e a todo o pobo, 20 e dixo: “Este é o sangue do pacto que Deus vos mandou obedecer”. 21 Tamén salpicou co sangue a tenda e tódolos obxectos do servizo santo*. 22 De feito, de acordo coa Lei, case tódalas cousas se purifican con sangue, e non se perdoan os pecados se non se derrama sangue.

23 Por iso había que purificar o reflexo das cousas celestiais por medio dos sacrificios de animais. Pero para as cousas celestiais fan falta sacrificios moito mellores. 24 Porque Cristo non entrou nun lugar santo que se fixese con mans humanas, nun lugar que é unha copia da realidade, senón que entrou no propio ceo. Así que agora preséntase diante* de Deus a favor de nós. 25 El non se ofreceu a si mesmo moitas veces, como pasa co que fai o sumo sacerdote, que entra no lugar santo cada ano con sangue que non é del. 26 Se non fose así, tería que ter sufrido moitas veces desde o principio da humanidade*. Pero agora apareceu unha vez e para sempre na parte final dos sistemas* para eliminar o pecado grazas ó seu propio sacrificio. 27 E igual que é inevitable* que os homes morran só unha vez e que despois diso reciban un xuízo, 28 o Cristo tamén foi ofrecido só unha vez para cargar cos pecados de moitas persoas. E cando apareza por segunda vez, non o vai facer para acabar co pecado, senón que se lles vai aparecer ós que están esperando por el con moitas ganas para conseguir a salvación.

10 Porque a Lei ten unha sombra das cousas boas que tiñan que vir, pero non a propia realidade* desas cousas. Por iso a Lei* e os mesmos sacrificios que se fan continuamente cada ano non poden facer que os que adoran a Deus cheguen a ser perfectos. 2 Se fose así, deixaríanse de facer sacrificios, non? Porque se os que dan servizo sagrado fosen purificados, xa non serían conscientes de ningún pecado. 3 Pero é todo o contrario. Estes sacrificios recórdanlle ó pobo cada ano que son pecadores, 4 porque o sangue de touros e de cabras non pode eliminar os pecados.

5 Así que cando Cristo veu ó mundo, díxolle a Deus: “‘Non quixeches sacrificios nin ofrendas, pero preparáchesme un corpo. 6 Non aprobaches nin ofrendas queimadas* nin ofrendas polo pecado*’. 7 Entón dixen: ‘Mira! Aquí estou* (no rolo* está escrito sobre min) para facer a túa vontade, meu Deus’”. 8 Primeiro di “Non quixeches nin aprobaches sacrificios, nin ofrendas, nin ofrendas queimadas, nin ofrendas polo pecado”, que son sacrificios que se fan de acordo coa Lei. 9 E despois di: “Mira! Vin para facer a túa vontade”. El elimina o primeiro* para establecer o segundo*. 10 Por esa vontade fomos santificados mediante o corpo de Xesucristo, que foi ofrecido unha vez e para sempre.

11 Ademais, tódolos sacerdotes están no seu posto cada día para cumprir co seu servizo santo* e para ofrecer os mesmos sacrificios moitas veces, aínda que eses sacrificios nunca eliminan os pecados por completo. 12 Pero este home ofreceu un só sacrificio para sempre polos pecados e sentouse á dereita de Deus. 13 Desde ese momento está esperando a que Deus poña os seus inimigos como banco para os seus pés. 14 Porque cunha única ofrenda como sacrificio fixo que os que están sendo santificados sexan perfectos para sempre. 15 Ademais, o espírito santo tamén nos confirma isto*, porque primeiro dixo: 16 “Xehová* di: ‘Este é o pacto que vou facer con eles despois deses días. Vou poñer as miñas leis no seu corazón e vounas escribir na súa mente’”. 17 Despois di: “E non me volverei a acordar dos seus pecados nin das cousas malas* que fixeron”. 18 E cando Deus perdoa eses pecados, xa non hai que facer unha ofrenda polo pecado.

19 Así que, irmáns, como temos a seguridade de que podemos* usar o camiño de entrada ó lugar santo grazas ó sangue de Xesús 20 (un camiño novo e vivo que el abriu* para nós pasando máis alá da cortina, é dicir, o seu corpo*), 21 e como temos un gran sacerdote a cargo da casa de Deus, 22 acerquémonos a Deus cun corazón sincero e cunha fe completa. Porque os nosos corazóns foron limpados* dunha mala conciencia e os nosos corpos foron lavados con auga limpa. 23 Non deixemos de anunciar a* nosa esperanza, e fagámolo sen dubidar, porque quen fixo a promesa é fiel. 24 E esteamos pendentes uns dos outros* para motivarnos a mostrar amor e a facer boas obras, 25 sen deixar de reunirnos, como algúns teñen o costume de facer. En vez diso, animémonos uns ós outros, e sobre todo agora que vemos que se acerca o día*.

26 Porque se practicamos o pecado a propósito despois de recibir o coñecemento exacto da verdade, xa non hai ningún outro sacrificio que se poida facer polos nosos pecados. 27 Só queda esperar a que chegue o terrible xuízo e a furia ardente que vai destruír os que se opoñen a Deus. 28 Calquera que pasa por alto a Lei de Moisés é executado sen compaixón polo testemuño de dúas ou tres persoas. 29 E logo, non credes que merece moito máis castigo o que rechazou con desprezo* ó Fillo de Deus, e que lle deu pouco valor ó sangue do pacto co que foi santificado, e ofendeu e desprezou o espírito santo co que Deus mostra a súa bondade inmerecida? 30 Porque coñecemos ó que dixo: “A vinganza é miña. Eu dareilles o que merecen”. E tamén: “Xehová* xulgará o seu pobo”. 31 É terrible caer nas mans do Deus vivo.

32 Pero recordade continuamente os días do pasado nos que aguantastes moitas cousas* con moito sufrimento despois de que a luz de Deus vos iluminase. 33 Algunhas veces expuxéronvos publicamente* tanto a insultos como a persecución. E outras veces estivestes ó lado* dos que estaban pasando por esa situación. 34 De feito, demostrastes compaixón polos que estaban presos e aceptastes con alegría que saqueasen os vosos bens, porque sabedes que tedes unha herdanza mellor e duradeira.

35 Así que non perdades o valor*, porque vai ser ben recompensado. 36 Vós necesitades aguantar para que, despois de facer a vontade de Deus, recibades o que prometeu. 37 Porque dentro de “moi pouco”, “quen vén* chegará, e non vai tardar”. 38 “Pero o meu xusto vivirá pola súa fe” e “se recúa, el non me agradará*”. 39 Pero nós non somos dos que recúan e acaban sendo destruídos, senón dos que teñen fe e conservan a súa vida.

11 A fe é a seguridade de que vai pasar o que se espera, a proba convincente* de que existen realidades que non se ven. 2 Por medio da fe, os nosos antepasados* recibiron probas* de que tiñan a aprobación de Deus.

3 Pola fe, notamos que os sistemas foron postos* en orde polo mandato* de Deus. Así que as cousas que se ven chegaron a existir a partir das cousas invisibles.

4 Pola fe, Abel ofreceulle a Deus un sacrificio de máis valor que o de Caín. Por medio desa fe, mostróuselle* que era xusto porque Deus aprobou as súas ofrendas. E a pesar de que morreu, aínda nos fala* por medio da súa fe.

5 Pola fe, Enoc foi transferido para que non sufrise cando morreu*, e ninguén puido encontralo porque Deus o transferira. Pero antes diso, mostróuselle* que Deus estaba moi contento con el. 6 Ademais, sen fe é imposible agradarlle a Deus, porque o que se acerca a Deus ten que crer que el existe e que recompensa os que se esforzan moito por buscalo.

7 Pola fe, Noé, despois de que Deus lle advertise sobre as cousas que ían pasar antes de que se puidesen ver, demostrou temor de Deus* e construíu unha arca para salvar a súa familia. Por medio desa fe, condenou o mundo e converteuse en herdeiro da xustiza que se consegue grazas á fe.

8 Pola fe, Abrahán obedeceu cando Deus o chamou e foi para un lugar que ía recibir como herdanza. Marchou aínda que non sabía a onde ía. 9 Pola fe, viviu como estranxeiro na terra que Deus prometera, coma se estivese nunha terra estranxeira. Viviu en tendas de campaña con Isaac e Xacob, que eran herdeiros da mesma promesa ca el. 10 Porque el esperaba a cidade que ten fundamentos verdadeiros, a que deseñou* e construíu Deus.

11 Pola fe, tamén Sara quedou* embarazada, aínda que xa era moi maior*, porque cría que quen lle fixera a promesa era fiel*. 12 Por iso, dun só home que xa era moi maior* naceron moitos fillos, tantos coma as estrelas do ceo e tan imposibles de contar coma os grans de area que hai na beira do mar.

13 Todos mantiveron a súa fe firme ata a morte, aínda que non recibiron as cousas que se lles prometeran. Pero víronas de lonxe e aceptáronas con alegría, e anunciaron publicamente que eran estranxeiros e residentes temporais na terra. 14 Os que anuncian estas cousas deixan claro que están facendo todo o posible por buscar un lugar para eles. 15 Aínda así, se seguisen pensando no lugar do que saíran, terían encontrado a oportunidade de volver. 16 Pero agora esfórzanse por conseguir un lugar mellor, é dicir, un lugar que está relacionado co ceo. Por iso Deus non se avergonza deles nin de que se dirixan a el como o seu Deus, porque preparou unha cidade para eles.

17 Pola fe, cando Abrahán foi posto a proba, foi coma se ofrecese a Isaac. Así que o home que recibiu as promesas con alegría estivo disposto a ofrecer o seu único fillo*, 18 aínda que xa se lle dixera: “Por medio de Isaac virá o que será chamado a túa descendencia”. 19 Pero chegou á conclusión de que Deus incluso podía resucitalo* de entre os mortos, e de feito recibiuno de entre os mortos de maneira simbólica.

20 Pola fe, tamén Isaac bendiciu a Xacob e a Esaú, e faloulles de cousas que ían suceder.

21 Pola fe, Xacob, cando estaba a punto de morrer, bendiciu a cada un dos fillos de Xosé e inclinouse diante de Deus* apoiándose na parte superior do seu bastón.

22 Pola fe, Xosé, cando se acercaba o fin da súa vida, falou do éxodo dos fillos de Israel e deu instrucións* sobre o que había que facer cos seus ósos*.

23 Pola fe, os pais de Moisés escondérono durante tres meses cando naceu, porque viron que era un neno moi bonitiño e non lle tiveron medo á orde do rei. 24 Pola fe, Moisés, cando xa era adulto, negouse a ser chamado fillo da filla do faraón. 25 Escolleu ser maltratado co pobo de Deus en vez de desfrutar dos praceres temporais do pecado, 26 xa que para el a deshonra de ser o Escollido* era algo de moito máis valor que os tesouros de Exipto, porque estaba centrado en recibir a recompensa*. 27 Pola fe, marchou de Exipto sen terlle medo á furia do rei, porque se mantivo firme coma se estivese vendo ó que é invisible. 28 Pola fe, fixo que o pobo de Deus celebrase a Pascua e que salpicase con sangue os marcos das portas, para que o anxo de Deus* non lles fixese dano* ós seus primoxénitos.

29 Pola fe, o pobo cruzou o Mar Vermello coma se camiñase por terra seca. Pero cando os exipcios intentaron facer o mesmo, o mar tragounos.

30 Pola fe, o pobo deu voltas arredor das murallas de Xericó durante sete días, e entón as murallas caeron. 31 Pola fe, Rahab, a prostituta, non morreu cos que desobedeceron porque recibiu os espías de maneira pacífica.

32 E que máis vou dicir? Porque non me chegaría o tempo para falarvos de Xedeón, de Barac, de Sansón, de Xefté e de David, e tamén de Samuel e dos demais profetas. 33 Por medio da fe, derrotaron reinos, fixeron xustiza, recibiron promesas, pecharon a boca de leóns, 34 non lles afectou a forza do lume, escaparon do fío da espada, pasaron de estar débiles a ser fortes, volvéronse poderosos na guerra e fixeron que os exércitos invasores escapasen. 35 Houbo mulleres que recuperaron os seus familiares mortos grazas á resurrección. Pero algúns homes foron torturados porque non estiveron dispostos a facer o que lles pedían a cambio de ser liberados*. Fixeron isto para conseguir unha resurrección mellor. 36 E aínda houbo outros que foron postos a proba con burlas e lategazos*, e incluso máis que iso, con cadeas e prisións. 37 Matáronos a pedradas, foron postos a proba, cortados en dous* coa serra e asasinados coa espada, andaron de aquí para alá vestidos con pel de ovella e de cabra, pasando necesidade e dificultades e sendo maltratados. 38 O mundo non era digno deles. Estiveron vagando por desertos e montañas, e buscaron refuxio nas covas e nas cavernas da terra.

39 E aínda que pola súa fe a todos se lles mostrou* que tiñan a aprobación de Deus, non recibiron o que se lles prometera, 40 porque Deus tiña previsto algo mellor para nós, para que eles non puidesen chegar a ser perfectos antes ca nós*.

12 Así que, como temos unha nube de testemuñas tan grande arredor de nós, liberémonos nós tamén de tódalas cargas e do pecado que nos enreda facilmente, e corramos con aguante a carreira que temos diante de nós, 2 mentres nos fixamos con atención no Axente Principal e Perfeccionador da nosa fe, Xesús. Pola felicidade que tiña diante del, aguantou un madeiro de tortura* sen importarlle a humillación, e sentouse á dereita do trono de Deus. 3 Parádevos a reflexionar naquel que aguantou todas esas palabras que dixeron con desprezo os pecadores, que se facían dano a si mesmos* ó actuar desta maneira. Así, non vos cansaredes nin vos renderedes.

4 Na vosa loita contra o pecado, aínda non aguantastes ata o punto de ter que derramar o voso propio sangue, 5 e xa non vos acordades para nada do consello* que se vos dá coma se fósedes fillos: “Meu fillo, non menospreces a disciplina de Xehová* nin te rendas cando el te corrixa, 6 porque Xehová* disciplina ós que ama. De feito, castiga* a tódolos que acepta como fillos”.

7 Como parte da vosa disciplina*, é necesario que aguantedes. Deus trátavos coma fillos. E que fillo non recibe disciplina do seu pai? 8 Pero se non recibistes esta disciplina que todos temos que recibir, en realidade non sodes fillos verdadeiros, sodes fillos ilexítimos. 9 Ademais, os nosos pais humanos* disciplinábannos e nós respectabámolos. Non deberiamos entón nós estar máis dispostos a obedecer ó noso Pai celestial, que guía a nosa vida co espírito santo, e así poder vivir? 10 Porque eles disciplináronnos por pouco tempo como lles parecía ben, pero el faino polo noso propio ben para que sexamos santos coma el. 11 É certo que ningunha disciplina gusta no momento de recibila, senón que doe*, pero despois produce o froito pacífico da xustiza nos que están dispostos a aprender dela.

12 Así que fortalecede as mans caídas e os xeonllos débiles, 13 e seguide endereitando os camiños para os vosos pés, para que o que está coxo non empeore*, senón que cure. 14 Buscade a paz con todos e esforzádevos por ser santos*, porque ninguén verá o Señor se non é santo. 15 Estade moi atentos para que ninguén quede sen recibir a bondade inmerecida de Deus, e para que ninguén chegue a ser coma unha raíz velenosa que cause problemas e que contamine a moitos. 16 Estade pendentes de que non haxa ninguén entre vós que sexa sexualmente inmoral* nin ninguén que menosprece as cousas sagradas, igual que fixo Esaú, que renunciou ós seus dereitos de primoxénito a cambio dunha soa comida. 17 Porque xa sabedes que despois, cando quixo herdar a bendición, foi rechazado. E aínda que se esforzou con lágrimas por cambiar a decisión*, non lle valeu de nada.

18 Vós non vos acercastes* a unha montaña que se pode tocar e que está ardendo, nin a unha nube escura, nin a unha escuridade densa, nin a unha tormenta, 19 nin ó son dunha trompeta, nin á voz que fala. Cando o pobo escoitou esa voz, suplicou que non se lle dixese nada máis, 20 porque non podían soportar este mandato: “Incluso se un animal toca a montaña, debedes matalo a pedradas”. 21 Ademais, a escena asustaba tanto que Moisés dixo: “Estou tremendo co medo”. 22 Pero vós acercástesvos a un monte Sión celestial e a unha cidade do Deus vivo, a Xerusalén celestial. Acercástesvos a decenas de miles* de anxos 23 reunidos nunha asemblea xeral, á congregación dos primoxénitos que foron inscritos nos ceos, e a Deus, que é o Xuíz de todos. Acercástesvos ós xustos que viven de acordo co espírito santo e que foron feitos perfectos*, 24 a Xesús, que é o mediador dun novo pacto, e ó sangue que se salpicou, que fala mellor que o sangue de Abel.

25 Tede coidado de non negarvos a escoitar* ó que está falando. Porque, se os que se negaron a escoitar ó que daba advertencias de Deus na terra non escaparon, moito menos imos escapar nós se nos apartamos do que fala desde os ceos! 26 Naquel momento, a voz de Deus sacudiu a terra, pero agora el prometeu: “Unha vez máis vou sacudir non só a terra, senón tamén o ceo”. 27 A expresión “unha vez máis” indica que se van eliminar as cousas que se poden sacudir, as cousas que non foron feitas por Deus, para que queden as cousas que non se poden sacudir. 28 Por iso, tendo en conta que imos recibir un Reino que non se pode sacudir, sigámonos beneficiando da bondade inmerecida de Deus para que grazas a ela poidamos darlle servizo sagrado como a el lle agrada, con temor de Deus* e profundo respecto. 29 Porque o noso Deus é un lume destrutor.

13 Seguídevos mostrando amor fraternal. 2 Non vos esquezades de mostrar hospitalidade*, porque algúns por ser hospitalarios aloxaron a anxos sen sabelo. 3 Acordádevos dos que están en prisión* coma se vós estivésedes presos con eles e dos que son maltratados, porque vós tamén sodes humanos*. 4 Que todos honren o matrimonio e que o home e a muller que están casados sexan fieis un ó outro*, porque Deus vai xulgar os que son sexualmente inmorais* e os adúlteros. 5 Que a vosa maneira de vivir demostre que non lles tedes amor ós cartos, e estade contentos coas cousas que tedes*. Porque Deus dixo: “Nunca te deixarei e nunca te abandonarei”. 6 Así que podemos dicir cheos de confianza: “Xehová* é o meu axudante. Non vou ter medo. Que me poden facer as persoas?”.

7 Acordádevos dos que vos dirixen*, que vos falaron da palabra de Deus, e mentres vos fixades nos resultados da súa conduta, imitade a súa fe.

8 Xesucristo é o mesmo onte, hoxe e sempre.

9 Non vos deixedes desviar por diversas ensinanzas que son diferentes ás nosas, porque é mellor fortalecer o corazón con bondade inmerecida que con normas sobre os alimentos, que non benefician ós que se centran nelas.

10 Temos un altar do que non teñen dereito a* comer os que dan servizo sagrado na tenda, 11 porque cando o sumo sacerdote leva o sangue dos animais ó lugar santo como ofrenda polo pecado, o corpo dos animais quéimase fóra do campamento. 12 Por iso, Xesús tamén sufriu fóra da cidade* para santificar o pobo co seu propio sangue. 13 Así que vaiamos cara a el, fóra do campamento, e soportemos a deshonra que soportou el. 14 Porque aquí non temos unha cidade que sexa permanente, senón que nos esforzamos moito por buscar a cidade que vai vir. 15 Por medio de Xesús, ofrezámoslle sempre a Deus un sacrificio de louvanza, é dicir, o froito dos nosos labios* que anuncian publicamente o seu nome. 16 Ademais, non vos esquezades de facer o ben nin de compartir con outros o que tedes, porque a Deus agrádanlle moito estes sacrificios.

17 Sede obedientes e estade dispostos a aceptar a guía dos* que vos dirixen, porque eles están coidando de vós e van render contas por iso. Desa maneira, farán o seu labor con alegría e non con suspiros, porque iso sería malo para vós.

18 Seguide orando por nós, porque estamos convencidos de que temos a conciencia limpa*, e queremos comportarnos de maneira honrada en tódalas cousas. 19 Pero sobre todo pídovos que oredes para que eu poida volver a estar con vós o antes posible.

20 Que o Deus da paz, que co sangue dun pacto eterno resucitou* de entre os mortos ó gran pastor das ovellas, o noso Señor Xesús, 21 vos dea todo o que necesitades para facer a súa vontade, e que por medio de Xesucristo nos motive a facer o que lle agrada*. Que el reciba a gloria para sempre. Amén.

22 Irmáns, agora suplícovos que escoitedes con paciencia estas palabras de ánimo que vos escribo nesta carta breve. 23 Quero que saibades que o noso irmán Timoteo foi liberado. Se vén pronto, iremos xuntos a vervos.

24 Saudade da miña parte a tódolos que vos dirixen* e a tódolos santos*. Os irmáns de Italia mándanvos saúdos.

25 Que a bondade inmerecida de Deus estea con todos vós.