8, 9. Como actuou Paulo ante a oposición dos xudeus, e onde empezou a predicar?

⁸ Outro detalle que demostra que Paulo vía o seu traballo como un medio para poder seguir predicando vémolo cando Silas e Timoteo chegaron a Corinto. Eles leváronlle regalos moi xenerosos dos irmáns de Macedonia e grazas a iso, Paulo puido dedicarse “por completo a ensinar a palabra de Deus” (Feit. 18:5; 2 Cor. 11:9). Pero ó dedicarlle máis tempo á predicación tamén aumentou a oposición por parte dos xudeus. Estes rechazaron a mensaxe de Cristo que podería salvarlles a vida. Por iso, Paulo “sacudiu o po da súa roupa e díxolles: ‘Sodes responsables da vosa propia morte. Eu non teño culpa. A partir de agora irei onda a xente das nacións’” (Feit. 18:6). Desta forma, o apóstolo demostroulles que non se facía responsable da súa decisión (Ezeq. 3:18, 19).

10. Que demostra que Paulo non tiña intención de deixar de predicarlles ós xudeus e ós prosélitos?

¹⁰ Cando Paulo dixo que ía predicarlle á xente das nacións, quería dicir que deixaría de ensinarlles ós xudeus e ós prosélitos que querían escoitalo? Non. Por exemplo “Crispo, o presidente da sinagoga, e tódolos da súa casa creron no Señor”. E é probable que outros xudeus que se reunían nesa sinagoga tamén se fixesen cristiáns, pois a Biblia di: “Moitos corintios que escoitaron a mensaxe tamén creron e bautizáronse” (Feit. 18:8). A casa de Ticio Xusto converteuse no lugar onde se reunía a congregación de Corinto que se acababa de formar. Se Lucas escribiu estes acontecementos en orde cronolóxica, como adoitaba facer, significa que estes xudeus e prosélitos se fixeron cristiáns despois de que Paulo sacudise o po da súa roupa. Isto proba que estaba disposto a adaptarse e a predicarlle a calquera persoa que quixese escoitar.