નહેમ્યા
૫ કેટલાક માણસો અને તેઓની પત્નીઓ પોતાના યહૂદી ભાઈઓ વિરુદ્ધ મોટેથી ફરિયાદ કરવા લાગ્યાં.+ ૨ અમુક કહેવા લાગ્યા: “અમારું કુટુંબ બહુ મોટું છે, અમારે ઘણાં દીકરા-દીકરીઓ છે. અમને અનાજ જોઈએ, જેથી એ ખાઈને અમે જીવતા રહીએ.” ૩ બીજા અમુક કહેવા લાગ્યા: “અમારે પોતાનાં ખેતરો, દ્રાક્ષાવાડીઓ અને ઘરો ગીરવે મૂકવાં પડ્યાં છે, જેથી ખોરાકની અછત વખતે અમે અનાજ મેળવી શકીએ.” ૪ બીજા કેટલાક કહેવા લાગ્યા: “રાજાને કર* ચૂકવવા અમે અમારાં ખેતરો અને દ્રાક્ષાવાડીઓ પર પૈસા ઉછીના લીધા છે.+ ૫ અમે પારકા નથી, અમે તેઓના જ ભાઈઓ છીએ,* અમારાં બાળકો તેઓનાં બાળકો જેવાં જ છે. છતાં અમારાં દીકરા-દીકરીઓને અમારે ગુલામીમાં મોકલવાં પડે છે. અમારી અમુક દીકરીઓ તો ગુલામ થઈ ચૂકી છે.+ આ બધું અટકાવવા અમે કંઈ કરી શકતા નથી, કેમ કે અમારાં ખેતરો અને દ્રાક્ષાવાડીઓ બીજાના હાથમાં જતાં રહ્યાં છે.”
૬ તેઓની વાતો અને ફરિયાદો સાંભળીને મને ખૂબ ગુસ્સો આવ્યો. ૭ મેં તેઓની ફરિયાદ પર ઊંડો વિચાર કર્યો. મેં અધિકારીઓ અને ઉપઅધિકારીઓને ધમકાવતા કહ્યું: “તમે પોતાના જ ભાઈઓ પાસેથી કઈ રીતે વ્યાજ માંગી શકો?”+
તેઓના લીધે મેં એક મોટી સભા બોલાવી. ૮ મેં તેઓને કહ્યું: “આપણા યહૂદી ભાઈઓ બીજી પ્રજાઓને વેચાઈ ગયા હતા. તેઓને છોડાવવા અમે બનતું બધું કર્યું છે. હવે શું તમે તમારા જ ભાઈઓને વેચી દેશો?+ શું અમારે તેઓને પણ છોડાવવા પડશે?” એ સાંભળીને તેઓના હોઠ સિવાઈ ગયા અને તેઓ એક પણ શબ્દ બોલી ન શક્યા. ૯ મેં તેઓને કહ્યું: “આ તમે બરાબર નથી કરી રહ્યા. શું તમારે ઈશ્વરનો ડર રાખીને ચાલવું ન જોઈએ,+ જેથી આ દુશ્મન પ્રજાઓ આપણી મજાક ન ઉડાવે? ૧૦ હું અને મારા ભાઈઓ અને મારા સેવકો તો તેઓને વગર વ્યાજે પૈસા અને અનાજ ઉધાર આપીએ છીએ. ચાલો, આપણે વ્યાજ લેવાનું છોડી દઈએ.+ ૧૧ મહેરબાની કરીને આજે જ તેઓનાં ખેતરો, દ્રાક્ષાવાડીઓ, જૈતૂનની વાડીઓ અને ઘરો પાછાં આપી દો.+ તમે તેઓને જે પૈસા, અનાજ, નવો દ્રાક્ષદારૂ અને તેલ ઉછીનાં આપ્યાં છે, એનું વ્યાજ* પણ પાછું આપી દો.”
૧૨ તેઓએ કહ્યું: “અમે તેઓને એ બધું પાછું આપી દઈશું અને તેઓ પાસે કશું જ નહિ માંગીએ. જેમ તમે કહ્યું છે, એમ જ અમે કરીશું.” પછી મેં યાજકોને બોલાવ્યા અને તેઓની આગળ એ માણસો પાસે સમ ખવડાવ્યા કે તેઓ પોતાનું વચન પાળે. ૧૩ મેં મારું વસ્ત્ર ખંખેરી નાખ્યું* અને કહ્યું: “જે માણસ પોતાનું વચન ન પાળે, તેને સાચા ઈશ્વર તેના ઘરમાંથી અને તેની સંપત્તિમાંથી આ રીતે ખંખેરી નાખે. તેને આ રીતે ખંખેરીને ખાલી કરી નાખે.” ત્યારે આખા મંડળે* કહ્યું: “આમેન!”* તેઓએ યહોવાની સ્તુતિ કરી અને પોતે આપેલા વચન પ્રમાણે કર્યું.
૧૪ રાજા આર્તાહશાસ્તાએ+ પોતાના શાસનના ૨૦મા વર્ષે+ મને યહૂદાનો રાજ્યપાલ+ બનાવ્યો. હું તેના શાસનના ૩૨મા વર્ષ+ સુધી રાજ્યપાલ રહ્યો. એ ૧૨ વર્ષો દરમિયાન મેં કે મારા ભાઈઓએ ક્યારેય લોકો પાસેથી ભોજન-ભથ્થું લીધું નહિ, જે રાજ્યપાલનો હક હતો.+ ૧૫ પણ મારી પહેલાંના રાજ્યપાલોએ લોકો પર ભારે બોજ નાખ્યો હતો. તેઓ ખોરાક અને દ્રાક્ષદારૂ માટે લોકો પાસેથી દરરોજ ૪૦ શેકેલ* ચાંદી લેતા હતા. તેઓના ચાકરો પણ લોકો પર જુલમ ગુજારતા હતા. પણ મેં એવું કંઈ કર્યું નહિ,+ કેમ કે હું ઈશ્વરનો ડર રાખતો હતો.+
૧૬ એટલું જ નહિ, મેં કોટના બાંધકામમાં પણ મદદ કરી. મારા બધા ચાકરોએ પણ મદદ કરી. અમે પોતાના માટે કોઈ ખેતરો ખરીદ્યાં નહિ.+ ૧૭ દરરોજ ૧૫૦ યહૂદીઓ અને ઉપઅધિકારીઓ મારી મેજ પર મારી સાથે જમતા હતા. એ સિવાય આસપાસની પ્રજાઓમાંથી અમારી પાસે આવતા લોકો પણ જમતા હતા. ૧૮ દરરોજ મારા હુકમ પ્રમાણે* એક બળદ,* છ તાજાં-માજાં ઘેટાં અને પક્ષીઓ રાંધવામાં આવતાં. દસ દિવસને અંતરે બધા પ્રકારનો દ્રાક્ષદારૂ ભરપૂર પ્રમાણમાં પીરસવામાં આવતો. એ બધું કર્યા છતાં મેં ક્યારેય ભોજન-ભથ્થું માંગ્યું નહિ, જે રાજ્યપાલનો હક હતો, કેમ કે લોકો પર પહેલેથી જ રાજાની સેવાનો ભારે બોજો હતો. ૧૯ મેં પ્રાર્થના કરી: “હે મારા ઈશ્વર, આ લોકો માટે મેં જે કંઈ કર્યું છે એને યાદ રાખો+ અને મારા પર કૃપા કરો.”*