અયૂબ

૧૭ “મારું બળ ભાંગી પડ્યું છે, મારા દિવસો ખતમ થઈ ગયા છે;

કબર મારી રાહ જુએ છે.+

 ૨ મશ્કરી કરનારાઓ મને ઘેરી વળ્યા છે,+

તેઓના બંડખોર વલણને મારી આંખો તાકી રહે છે.

 ૪ તમે તેઓથી ડહાપણ સંતાડી રાખો છો,+

એટલે તમે તેઓને ઊંચી પદવીએ બેસાડતા નથી.

 ૫ એવો માણસ કદાચ પોતાના દોસ્તોમાં સંપત્તિ વહેંચતો ફરે છે,

પણ તેનાં બાળકો ભૂખે મરે છે.

 ૬ ઈશ્વરે મને લોકોમાં ધિક્કારને લાયક* બનાવ્યો છે,+

તેઓ મારા મોં પર થૂંકે છે.+

 ૭ દુઃખને લીધે મારી આંખો ધૂંધળી થઈ ગઈ છે,+

અને મારાં બધાં અંગો સુકાઈ ગયાં છે.*

 ૮ મારી હાલત જોઈને નેક લોકોને આઘાત લાગે છે,

અધર્મીઓને* જોઈને નિર્દોષ લોકો ઉશ્કેરાય છે.

 ૯ નેક પોતાના માર્ગે આગળ વધતો જાય છે+

અને નિર્દોષ* વધારે બળવાન થતો જાય છે.+

૧૦ પણ તમે બધા આવો અને ફરી દલીલો કરો,

કેમ કે મને તો હજી સુધી તમારામાં કોઈ બુદ્ધિશાળી દેખાયું નથી.+

૧૧ મારો અંત આવી ગયો છે;+

મારી યોજનાઓ અને મારી ઇચ્છાઓ મનમાં જ રહી ગઈ છે.+

૧૨ મારા મિત્રો રાતને દિવસ કહે છે,

તેઓ કહે છે, ‘જલદી અજવાળું થશે,’ પણ મને તો ચારે બાજુ બસ અંધકાર જ દેખાય છે.

૧૩ જો હું રાહ જોઉં, તો કબર* મારું ઘર બની જશે;+

હું મારી પથારી અંધકારમાં બિછાવીશ.+

૧૬ મારી આશા કબરના* દરવાજા પાછળ કેદ થઈ જશે,

અને એની સાથે હું પણ ધૂળમાં મળી જઈશ.”+