અયૂબ

 ૨ ગુલામની જેમ એ છાયાની આશા રાખે છે,

મજૂરની જેમ એ મજૂરીની રાહ જુએ છે.+

 ૩ વારસામાં મને વ્યર્થ મહિનાઓ જ મળ્યા છે,

મજૂરીમાં મને દુઃખભરી રાતો મળી છે.+

 ૫ મારું શરીર કીડાઓથી ખદબદે છે અને ઠેકઠેકાણે માટી ચોંટી ગઈ છે;+

શરીરનાં ભીંગડાં સુકાઈને ફાટી ગયાં છે અને એમાંથી પરુ વહે છે.+

 ૬ મારા દિવસો વણકરની શાળ* કરતાં વધારે ઝડપથી ચાલે છે,+

કોઈ આશા વગર એ પૂરા થઈ જાય છે.+

 ૭ હે ઈશ્વર, તમે તો જાણો છો કે મારું જીવન પવન જેવું છે,+

મારી આંખો ફરીથી ખુશીઓ જોશે નહિ.

 ૮ જે આંખ મને હમણાં જુએ છે, એ મને ફરી કદી દેખશે નહિ;

તમારી આંખો મને શોધશે, પણ હું ક્યાંય મળીશ નહિ.+

 ૯ જેમ વાદળ વિખેરાઈને ગાયબ થઈ જાય છે,

તેમ કબરમાં* ઊતરી જનાર કદી પાછો આવતો નથી.+

૧૦ તે ઘરે પાછો આવતો નથી,

તેનું પોતાનું ઘર તેને ભૂલી જાય છે.+

મારું દુઃખ કહ્યા વગર નહિ રહું;

હું મારા અંતરની પીડા ઠાલવીને જ રહીશ!+

૧૨ શું હું સમુદ્ર છું? શું હું સમુદ્રમાં રહેનાર મહાકાય પ્રાણી છું કે,

તમે મારા પર ચોકીપહેરો રાખો છો?

૧૩ જ્યારે હું કહું છું, ‘મારી પથારી મને રાહત આપશે;

મારો પલંગ મારું દુઃખ હળવું કરશે,’

૧૪ ત્યારે તમે મને સપનાંથી ડરાવો છો,

અને દર્શનોથી બીવડાવો છો;

૧૫ એટલે હું ગૂંગળાઈને મરવાનું પસંદ કરીશ,

આ રીતે જીવવા કરતાં તો મરી જવું વધારે સારું.+

૧૭ મામૂલી માણસની શી વિસાત કે તમે તેની ચિંતા કરો,

અને તેના પર ધ્યાન આપો?*+

થોડી જ વારમાં હું ધૂળમાં ભળી જઈશ,+

તમે મને શોધશો, પણ હું મળીશ નહિ.”