Աստվածաշնչի գիրք համար 47. 2 Կորնթացիներ
Գրողը՝ Պողոս
Գրվելու վայրը՝ Մակեդոնիա
Գրության ավարտը՝ մ.թ. մոտ 55թ.
1, 2. ա) Ի՞նչը մղեց Պողոսին երկրորդ նամակը գրելու կորնթացիներին։ բ) Որտեղի՞ց գրեց Պողոսը, և ի՞նչն էր նրան մտահոգում։
ՀԻՍՈՒՆՀԻՆԳ թվականի ամռան վերջն էր կամ աշնան սկիզբը։ Կորնթոսի ժողովի հետ կապված դեռևս որոշ հարցեր կային, որոնք անհանգստացնում էին Պողոսին։ Կորնթացիներին ուղղված առաջին նամակից անցել էր ընդամենը մի քանի ամիս։ Այդ ժամանակվանից Տիտոսը ուղարկվել էր Կորնթոս, որպեսզի փող հավաքելու գործը կազմակերպեր Հրեաստանի սրբերի համար, թերևս նաև տեսներ, թե ինչպես արձագանքեցին կորնթացիները առաջին նամակին (2 Կորնթ. 8։1–6; 2։13)։ Որքա՜ն ուրախացավ Պողոսը՝ իմանալով, որ իր նամակը ազդել էր կորնթացիների վրա, և նրանք զղջացել էին։ Տիտոսը այս բարի լուրով վերադարձավ Պողոսի մոտ՝ Մակեդոնիա, և առաքյալի սիրտը լցվեց մեծ սիրով իր կորնթացի հավատակիցների հանդեպ (7։5–7; 6։11)։
2 Այո՛, Պողոսը կրկին նամակ գրեց կորնթացիներին։ Ջերմությամբ լի և ազդեցիկ այս նամակը նա գրեց Մակեդոնիայից և, ըստ երևույթին, ուղարկեց Տիտոսի միջոցով (9։2, 4; 8։16–18, 22–24)։ Նամակը գրելու շարժառիթներից մեկն այն էր, որ կորնթացի քրիստոնյաների մեջ կային «գերընտիր առաքյալներ», որոնց Պողոսը նաև անվանեց «կեղծ առաքյալներ, խաբեբայությամբ վարվողներ» (11։5, 13, 14)։ Համեմատաբար նոր ժողովի հոգևոր բարօրությունը վտանգված էր, իսկ Պողոսի՝ առաքյալ լինելու հեղինակությունը կասկածի տակ էր դրված։ Ուստի խիստ կարիք կար, որ գրվեր երկրորդ նամակը։
3, 4. ա) Քանի՞ անգամ է Պողոսը եղել Կորնթոսում։ բ) Ինչո՞ւ է «2 Կորնթացիներ»-ը օգտակար մեզ համար։
3 Հետաքրքիր է, որ Պողոսը այսպիսի խոսքեր գրեց. «Ահա սա երրորդ անգամն է, որ պատրաստ եմ ձեզ մոտ գալու» (2 Կորնթ. 12։14; 13։1)։ Առաջին նամակը գրելուց հետո նա պլանավորել էր երկրորդ անգամ գնալ Կորնթոս։ Ու թեև առաքյալը պատրաստ էր գնալու, որ կորնթացիները «դարձյալ ուրախանան», բայց դա նրան չհաջողվեց (1 Կորնթ. 16։5; 2 Կորնթ. 1։15)։ Առաջին անգամ նա Կորնթոսում եղել էր 50–52թթ.-ին և այնտեղ մնացել մեկ ու կես տարի. այդ ընթացքում քրիստոնեական ժողով էր կազմավորվել (Գործ. 18։1–18)։ Հետագայում Պողոսը, այնուամենայնիվ, կարողացավ իրականացնել իր ցանկությունը և երկրորդ անգամ այցելեց Կորնթոս։ Երբ նա երեք ամիս գտնվում էր Հունաստանում հավանաբար 56թ.-ին, այդ ընթացքում որոշ ժամանակ անցկացրեց Կորնթոսում։ Այստեղից էր, որ նա գրեց իր նամակը հռոմեացիներին (Հռոմ. 16։1, 23; 1 Կորնթ. 1։14)։
4 «2 Կորնթացիներ»-ը, ինչպես նաև «1 Կորնթացիներ» և Պողոսի մյուս նամակները համարվել են վավերական և Աստվածաշնչի կանոնի մի մասը։ Այս նամակի միջոցով նորից կարող ենք տեսնել, թե ինչ էր կատարվում Կորնթոսի ժողովի ներսում, և օգուտներ քաղել Պողոսի ներշնչյալ խոսքերից։
ԲՈՎԱՆԴԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ
5. ա) Ի՞նչ է գրում Պողոսը մխիթարության մասին։ բ) Քրիստոսի միջոցով ի՞նչ հնարավոր դարձավ։
5 Օգնություն «ամենայն մխիթարության Աստծուց» (1։1–2։11)։ Պողոսը նամակի սկզբում նշում է Տիմոթեոսի մասին։ Առաքյալն ասում է. «Օրհնյալ լինի մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի Աստվածը և Հայրը, գթության Հայրը և ամենայն մխիթարության Աստվածը, որը մխիթարում է մեզ մեր բոլոր նեղություններում», որպեսզի մենք էլ մեր հերթին կարողանանք մխիթարել ուրիշներին։ Թեև Պողոսն ու իր ծառայակիցները ծայրահեղ նեղություններ են կրել, և անգամ նրանց կյանքը վտանգված է եղել, բայց Աստված ազատել է նրանց։ Կորնթացիները նույնպես կարող են օգնել նրանց՝ աղոթելով։ Պողոսը կորնթացիներին գրում է Աստծու տված անկեղծությամբ ու անզուգական բարությամբ։ Աստծու խոստումները «այո» եղան Հիսուսի միջոցով, և Աստված օծեց նրանց, ովքեր պատկանում են Քրիստոսին, և նրանց «գալիք վարձատրության երաշխիքը տվեց, այսինքն՝ ոգին»՝ նրանց սրտերում (1։3, 4, 20, 22)։
6. Պողոսը խորհուրդ է տալիս, որ ինչպե՞ս վարվեն այն մեղավորի հետ, որը հեռացվել է ժողովից, բայց այժմ զղջում է։
6 Ամենայն հավանականությամբ, այն մարդը, որի մասին Պողոսը խոսում է իր առաջին նամակի հինգերորդ գլխում, հեռացվել էր ժողովից։ Սակայն հետո նա զղջում է և տրտմում։ Այդ պատճառով Պողոսը հորդորում է կորնթացիներին անկեղծորեն ներել նրան ու հավաստիացնել իրենց սիրո մեջ։
7. Ի՞նչ է գրում Պողոսը իր և կորնթացիների մասին և ի՞նչ է հաստատում։
7 Որակյալ են լինելու նոր ուխտի ծառայողներ (2։12–6։10)։ Պողոսը գրում է, որ թե՛ ինքը, թե՛ կորնթացիները Քրիստոսի հետ քայլում են հաղթական երթով։ (Կորնթացիներին ծանոթ էր խնկի անուշ բուրմունքը, որը ծխեցնում էին հաղթական զորքերի երթի ժամանակ)։ Փրկվողների համար քրիստոնյաները դեպի կյանք տանող բուրմունք են, իսկ կործանվողների համար՝ դեպի մահ տանող հոտ։ Պողոսը հաստատում է, որ մենք «Աստծու խոսքի առևտուր անողներ չենք» (2։16, 17)։
8. ա) Որպես ծառայողներ՝ ի՞նչ երաշխավորության նամակ ունեն Պողոսը և նրա հավատակիցները։ բ) Ինչո՞վ է նոր ուխտի ծառայությունը գերազանց։
8 Պողոսը և նրա ծառայակիցները երաշխավորության նամակի կարիք չունեն ո՛չ կորնթացիների համար, ո՛չ էլ կորնթացիների կողմից։ Կորնթացի հավատացյալները հենց իրենք են երաշխավորության նամակը՝ «մեր՝ ծառայողներիս կողմից» գրված, փորագրված ոչ թե քարե տախտակների վրա, այլ «մարմնեղեն տախտակների՝ սրտերի» վրա, ինչպես գրում է Պողոսը։ Աստված մարդկանց որակյալ է դարձրել նոր ուխտի ծառայողներ լինելու համար։ Գրավոր օրենքը մահ էր բերում, նրա փառքը անցողիկ էր, և այն ժամանակավոր էր։ Ոգու օրենքը, սակայն, կյանքի է առաջնորդում ու ավելի մեծ փառք ունի։ Երբ «ընթերցում են Մովսեսի գրածները», քողը ծածկում է Իսրայելի որդիների սրտերը, բայց երբ դառնում են դեպի Եհովան, քողը վերցվում է, և նրանք «միևնույն պատկերով փոխակերպվում են հետզհետե աճող փառքով» (3։3, 15, 18)։
9. Ինչպե՞ս է Պողոսը նկարագրում այն գանձը, որ մեր ծառայությունն է։
9 Այնուհետև Պողոսը շարունակում է՝ ասելով, որ մեր հանդեպ ցույց տրված ողորմության համաձայն՝ այս ծառայությունն ունենք և մերժել ենք ամոթալի ծածուկ բաները ու ոչ էլ Աստծու խոսքն ենք խարդախում, այլ ճշմարտությունը հայտնի ենք դարձնում։ Եթե մեր հռչակած բարի լուրը ծածկված է քողով, պատճառն այն է, որ այս աշխարհի աստվածը կուրացրել է անհավատների մտքերը։ Մեր սրտերը, սակայն, լուսավորված են Աստծու մասին փառավոր գիտելիքներով Քրիստոսի երեսի կողմից։ Ի՜նչ անգին գանձ մենք ունենք։ Այն կավե անոթներում է, որ սովորականին գերազանցող ուժը Աստծուց լինի։ Հալածանքի ու ճնշումների ներքո, այո՛, անգամ եթե դեմառդեմ կանգնում ենք մահվան առջև, հավատ ենք դրսևորում և չենք հանձնվում, քանի որ վաղանցիկ նեղությունը փառք է առաջ բերում, որը շատ ավելի գերազանց է և հավիտենական է։ Այդ պատճառով մենք մեր աչքերը հառած ենք պահում չերևացող բաների վրա (4։1–18)։
10. ա) Ի՞նչ է ասում Պողոսը Քրիստոսի հետ միության մեջ եղողների մասին։ բ) Ինչպե՞ս է Պողոսը իրեն երաշխավորում իբրև Աստծու ծառայի։
10 Պողոսն ու իր հավատակիցները գիտեն, որ իրենց երկրային տունը կքանդվի, և նրանք կունենան մի տուն, որը հավիտենական է երկնքում։ Իսկ այդ ընթացքում նրանք առաջ են գնում հավատով ու քաջությամբ։ Թեև Քրիստոսից հեռու են, բայց նրանց նպատակն է ընդունելի լինել նրան (5։1, 7–9)։ Նրանք, ովքեր միության մեջ են Քրիստոսի հետ, «նոր ստեղծագործություն» են և հաշտության ծառայություն ունեն։ Նրանք «Քրիստոսին փոխարինող դեսպաններ» են (5։17, 20)։ Բոլոր առումներով Պողոսը իրեն երաշխավորում է իբրև Աստծու ծառայի։ Ինչպե՞ս։ Համբերությամբ շատ փորձությունների, ծեծերի ենթարկվելով, տքնաջան աշխատանքով, անքուն գիշերներով, մաքրությամբ, գիտելիքներով, համբերատարությամբ, բարությամբ, սուրբ ոգով, կեղծավորությունից զերծ սիրով, ճշմարտացի խոսքերով, Աստծու զորությամբ որպես աղքատ, բայց շատերին հարստացնող, որպես ոչինչ չունեցող, բայց ամեն ինչ ունեցող (6։4–10)։
11. Ի՞նչ խորհուրդ և զգուշացում է տալիս Պողոսը։
11 «Սրբությունը կատարելագոծենք Աստծու հանդեպ վախով» (6։11–7։16)։ Պողոսը կորնթացիներին գրում է. «Մեր սիրտը ընդլայնված է [ձեզ ընդունելու]»։ Նրանք նույնպես պետք է ընդլայնվեն ու արտահայտեն իրենց ջերմ զգացմունքները։ Այնուհետև Պողոսը զգուշացնում է մի վտանգի մասին. «Անհավատների հետ անհավասար լծակից մի՛ եղեք» (6։11, 14)։ Ի՞նչ ընդհանուր բան ունի լույսը խավարի հետ կամ Քրիստոսը Բելիարի հետ։ Որպես կենդանի Աստծու տաճար՝ նրանք պետք է զատվեն ու անմաքուր բանի չդիպչեն։ Պողոսը ասում է. «Եկեք մաքրենք մեզ մարմնի և ոգու ամեն պղծությունից և սրբությունը կատարելագործենք Աստծու հանդեպ վախով» (7։1)։
12. Ինչո՞ւ է Պողոսը ուրախանում, երբ Կորնթոսից լուր է ստանում։
12 Պողոսը շարունակում է գրել. «Լցված եմ մխիթարությամբ և անչափ ուրախ եմ մեր բոլոր նեղություններում» (7։4)։ Ինչո՞ւ։ Ոչ միայն Տիտոսի ներկայության, այլև այն բանի համար, որ նա Կորնթոսից լավ լուր բերեց կորնթացիների փափագի, սգալու և առաքյալի հանդեպ ունեցած հետաքրքրության մասին։ Պողոսը հասկանում է, որ առաջին նամակը, թեպետ մի փոքր ժամանակով, տրտմեցրել է նրանց, բայց նա ուրախ է, որ կորնթացիների տրտմությունը մղել է նրանց զղջալու, ինչը տանում է փրկության։ Նա գովում է նրանց Տիտոսի հետ համագործակցելու համար։
13. ա) Առատաձեռնության վերաբերյալ ի՞նչ օրինակներ է բերում Պողոսը։ բ) Առատորեն տալու առնչությամբ ի՞նչ սկզբունքներ է Պողոսը նշում։
13 Առատաձեռնությունը կվարձատրվի (8։1–9։15)։ Կարիքավոր «սրբերին» նվիրաբերություն անելու առնչությամբ Պողոսը բերում է մակեդոնացիների օրինակը, որոնց առատաձեռնությունը, չնայած ծայրաստիճան աղքատությանը, իրենց կարողությունից էլ ավելին է։ Պողոսը հույս ունի, որ կորնթացիները այժմ նույն բարությունը կդրսևորեն Տեր Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ սիրո անկեղծությամբ, որը աղքատացավ, որպեսզի նրանք հարստանան։ Իրենց ունեցածին համապատասխան տալը հավասարություն կմտցնի, այնպես որ շատ ունեցողը չափից շատ չունենա, և քիչ ունեցողը չափից քիչ չունենա։ Տիտոսը և ուրիշներ ուղարկվում են նրանց մոտ՝ նվերներ հավաքելու գործը ավարտին հասցնելու համար։ Պողոսը պարծենում է կորնթացիների առատաձեռնությամբ և պատրաստակամությամբ։ Նա չի ուզում, որ նրանք ամոթով մնան, եթե պարզվի, որ իրենց առատաձեռն նվերը պատրաստ չէ։ Այո՛, «ով առատորեն է ցանում, առատորեն էլ կհնձի»։ Թող ամեն մեկը սրտանց անի, որովհետև «Աստված ուրախությամբ տվողին է սիրում»։ Բացի այդ, Աստված կարող է իր ողջ անզուգական բարությունը առատորեն տալ նրանց և հարստացնել տարբեր կերպերով առատաձեռնություն ցույց տալու համար։ «Շնորհակալություն Աստծուն իր աննկարագրելի և ձրի պարգևի համար» (9։1, 6, 7, 15)։
14. Իր առաքյալ լինելու վերաբերյալ ի՞նչ ապացույցներ է բերում Պողոսը։
14 Պողոսը պաշտպանում է իր առաքյալ լինելը (10։1–13։14)։ Պողոսը ընդունում է, որ ինքը արտաքնապես աչքի չի ընկնում։ Բայց քրիստոնյաները մարմնավոր կերպով պատերազմ չեն մղում, նրանց զենքերը հոգևոր են և «Աստծով են զորավոր»՝ քանդելու ամեն տրամաբանություն, որը հակառակ է Աստծու մասին գիտելիքներին (10։4)։ Ոմանք արտաքին երևույթով են դատում և ասում, որ առաքյալի նամակները ծանրակշիռ են, բայց նրա խոսքը լսելու բան չէ։ Բայց այդպիսի մարդիկ պետք է հաշվի առնեն, որ ինչպիսին որ նամակներում է նրա խոսքը, այնպիսին էլ նրա գործերը կլինեն։ Կորնթացիները պետք է հասկանան, որ Պողոսը չի պարծենում մեկ ուրիշի տարածքում հաջողությունների հասնելով։ Նա անձամբ է բարի լուրը հասցրել նրանց։ Բայց նա, ով պարծենում է, թող Եհովայով պարծենա։
15. ա) Ի՞նչ օրինակներ է բերում Պողոսը կեղծ առաքյալների դեմ խոսելիս։ բ) Ինչպիսի՞ ծառայող է Պողոսը։
15 Պողոսը պատասխանատվություն է զգում, որ Կորնթոսի ժողովը իբրև մի մաքուր կույսի ներկայացնի Քրիստոսին։ Ինչպես Եվան հրապուրվեց օձի խորամանկությամբ, այնպես էլ վտանգ կա, որ նրանց մտքերը կապականվեն։ Այդ պատճառով Պողոսը խստորեն է խոսում Կորնթոսի ժողովի «գերընտիր առաքյալների» դեմ (11։5)։ Նրանք կեղծ առաքյալներ են։ Սատանան ինքն էլ լույսի հրեշտակի կերպարանք է ընդունում, ուստի զարմանալի չէ, որ նրա ծառայողներն էլ են այդպես վարվում։ Իսկ եթե խոսենք Քրիստոսի ծառայողների մասին, ապա կարո՞ղ են նրանք համեմատվել Պողոսի հետ։ Նա ավելի շատ է բանտարկվել, ծեծվել, երեք անգամ նավաբեկության է ենթարկվել, հաճախ է վտանգների մեջ եղել, հաճախ անքուն գիշերներ անցկացրել, շատ անգամ առանց կերակուրի է մնացել։ Այդուհանդերձ, նա երբեք չի մոռացել ժողովի կարիքների մասին և միշտ բորբոքվել է, երբ որևէ մեկը գայթակղվել է։
16. ա) Ինչո՞վ կարող է Պողոսը պարծենալ, բայց ինչո՞ւ է նա խոսում իր տկարությունների մասին։ բ) Ինչպե՞ս է Պողոսը փաստում իր առաքյալ լինելը։
16 Եթե պետք լինի պարծենալու, ապա Պողոսը պիտի պարծենա։ Կարո՞ղ է Կորնթոսի այսպես կոչված առաքյալների միջից որևէ մեկը Պողոսի նման ասել, որ հափշտակվել է դրախտ ու անարտահայտելի խոսքեր լսել։ Բայց Պողոսը նախընտրում է խոսել իր տկարությունների մասին։ Որպեսզի չհպարտանա, նրան «փշի նման ծակող մի ցավ» է տրվել։ Պողոսը աղաչել է Տիրոջը, որ այն հեռացվի իրենից, բայց նրան ասվել է. «Իմ անզուգական բարությունը.... բավական է»։ Եվ Պողոսը կպարծենա իր տկարություններով, որպեսզի «Քրիստոսի զորությունը» նրա վրա մնա վրանի պես (12։7, 9)։ Ո՛չ, Պողոսը ոչ մի բանով ստորադաս չէ այդ «գերընտիր առաքյալներից», և կորնթացիները անձամբ տեսել են նրա առաքյալ լինելու ապացույցը, ինչը երևացել է նրա «տոկունությունից, նշաններից, հրաշքներից և զորավոր գործերից»։ Նա նրանց ունեցվածքը չի փնտրում և ասում է, որ Տիտոսն ու մյուս հավատակիցները, որոնց նա ուղարկել է նրանց մոտ, նույնպես չեն օգտագործել նրանց իրենց շահերի համար (12։11, 12)։
17. Վերջում ի՞նչ հորդոր է տալիս Պողոսը կորնթացիներին։
17 Ամեն բան նրանց կերտման համար է ասվում։ Սակայն Պողոսը վախենում է, որ երբ գնա Կորնթոս, գուցե տեսնի ոմանց, որ չեն զղջացել իրենց մարմնի գործերի համար։ Նախապես նա զգուշացնում է մեղք գործածներին, որ համապատասխան քայլեր կձեռնարկի ու ոչ մեկի չի խնայի, և խորհուրդ է տալիս, որ ժողովում բոլորը շարունակ ստուգեն, թե արդյոք հավատի մեջ են Հիսուս Քրիստոսի հետ միության մեջ։ Պողոսն ու Տիմոթեոսը կաղոթեն նրանց համար։ Նա հորդորում է նրանց ուրախանալ և խաղաղություն պահպանել, որպեսզի սիրո ու խաղաղության Աստվածը նրանց հետ լինի։ Առաքյալը ավարտում է իր նամակը՝ սրբերից բարևներ ուղարկելով և նրանց հոգևոր օրհնություններ մաղթելով։
ԻՆՉՈՎ Է ՕԳՏԱԿԱՐ
18. Քրիստոնյաները ի՞նչ վերաբերմունք պետք է ունենան ծառայության հանդեպ։
18 Առաքյալն այս նամակում արտահայտում է իր երախտագիտությունը քրիստոնեական ծառայության հանդեպ, և դա անչափ քաջալերական է մեզ համար ու մղում է գործերի։ Թող որ մենք էլ նույն վերաբերմունքն ունենանք ծառայության հանդեպ։ Քրիստոնյա ծառայողը, ով, ըստ Աստծու, բավականաչափ որակյալ է, Աստծու Խոսքի առևտուր անող չէ, այլ ծառայում է անկեղծությունից մղված։ Նրան երաշխավորում է ոչ թե ինչ-որ գրավոր փաստաթուղթ, այլ այն պտուղը, որ նա բերում է ծառայության մեջ։ Թեև ծառայությունն իսկապես փառավոր է, սակայն գոռոզանալու ոչ մի հիմք չկա։ Աստծու ծառաները, լինելով անկատար, ծառայության գանձն ունեն փխրուն կավե անոթներում։ Ինչո՞ւ։ Որպեսզի ակնհայտ երևա, որ զորությունն Աստծուց է։ Ուստի պետք է խոնարհ լինենք, որ ստանանք Աստծու ծառա լինելու փառավոր առանձնաշնորհումը։ Ի՜նչ մեծ է Աստծու անզուգական բարությունը, որի շնորհիվ մարդիկ ծառայում են որպես «Քրիստոսին փոխարինող դեսպաններ»։ Որքա՜ն տեղին է Պողոսի հորդորը. «Ընդունելով՝ Աստծու անզուգական բարությունը՝ աչքաթող չանենք դրա նպատակը» (2։14–17; 3։1–5; 4։7; 5։18–20; 6։1)։
19. Ի՞նչ տարբեր կերպերով Պողոսը օրինակ թողեց այսօրվա քրիստոնյաների, հատկապես վերակացուների համար։
19 Անկասկած, Պողոսը հրաշալի օրինակ է քրիստոնյաների համար։ Նա թանկ էր գնահատում և խորությամբ ուսումնասիրում էր ներշնչյալ Եբրայերեն Գրությունները, բազմիցս մեջբերումներ էր անում այնտեղից, հղում էր դրանց և ցույց տալիս կիրառությունը (2 Կորնթ. 6։2, 16–18; 7։1; 8։15; 9։9; 13։1; Ես. 49։8; Ղևտ. 26։12; Ես. 52։11; Եզեկ. 20։41; 2 Սամ. 7։14; Օս. 1։10)։ Լինելով վերակացու՝ Պողոսը խորապես հետաքրքրված էր ժողովի անդամներով։ Նա գրեց. «Ես մեծ ուրախությամբ կծախսեմ և ամբողջությամբ կծախսվեմ ձեր հոգիների համար»։ Առաքյալն իր անձը լիովին տրամադրեց եղբայրներին, ինչը ակնհայտ է նրա նամակից (2 Կորնթ. 12։15; 6։3–10)։ Նա անխոնջ կերպով սովորեցրեց, հորդորեց և շտկեց կորնթացի քրիստոնյաներին։ Պողոսը հստակ զգուշացրեց, որ չընկերակցեն խավարի հետ՝ գրելով. «Անհավատների հետ անհավասար լծակից մի՛ եղեք»։ Քանի որ առաքյալն անչափ մտահոգված էր իր սիրելի հավատակիցներով, նա չէր ցանկանում, որ նրանց մտքերը ապականվեն, ինչպես որ եղավ Եվայի հետ, որին «օձը իր խորամանկությամբ հրապուրեց»։ Ուստի սրտանց հորդորեց. «Շարունակ ստուգեք, թե արդյոք հավատի մե՞ջ եք, շարունակ փորձեք ինքներդ ձեզ, որ իմանաք, թե ովքեր եք դուք»։ Նա մղեց կորնթացիներին դրսևորելու քրիստոնեական առատաձեռնություն՝ բացատրելով, որ «Աստված ուրախությամբ տվողին է սիրում», և հենց ինքը իր խորին երախտագիտությունը հայտնեց Աստծուն նրա աննկարագրելի ձրի պարգևի համար։ Այո՛, կորնթացի եղբայրները նամակ էին, որը սիրով փորագրված էր մարմնավոր տախտակի՝ Պողոսի սրտի վրա, և նրա բոլորանվեր ծառայությունը հանուն նրանց հենց այն էր, ինչը պետք է բնորոշեր եռանդուն և զգոն վերակացուին։ Ի՜նչ փայլուն օրինակ է առաքյալը մեզ համար (6։14; 11։3; 13։5; 9։7, 15; 3։2)։
20. ա) Ինչպե՞ս է Պողոսը շտկում մեր միտքը։ բ) Ի՞նչ փառավոր հույսի մասին է խոսվում «2 Կորնթացիներ» նամակում։
20 Պողոս առաքյալը շտկում է մեր միտքը՝ ցույց տալով, որ «գթության Հայրը և ամենայն մխիթարության Աստվածը» իսկապես զորության աղբյուր է փորձության ժամանակ։ Նա է, որ «մխիթարում է մեզ մեր բոլոր նեղություններում»՝ օգնելով դիմանալու և հասնելու փրկության նոր աշխարհում։ Պողոսը նաև խոսում է փառավոր հույսի մասին՝ ասելով. «Աստծուց մի շինություն կունենանք, մի տուն, որ ձեռքով չէ շինված և հավիտենական է երկնքում.... Հետևաբար եթե որևէ մեկը միության մեջ է Քրիստոսի հետ, նա նոր ստեղծագործություն է. հինը անցավ, և ահա նորը առաջ եկավ»։ «2 Կորնթացիներ» նամակը իրոք պարունակում է հավաստիացման հրաշալի խոսքեր նրանց համար, ովքեր, Պողոսի պես, կժառանգեն երկնային Թագավորությունը (1։3, 4; 5։1, 17)։