Բարձր գնահատել սուրբ ծառայության առանձնաշնորհումները

ՍՈՒՐԲ ծառայության նշանակումներին չպետք է անհոգությամբ վերաբերվել։ Հին Հուդայում, երբ քահանաներն անտարբերություն ցուցաբերեցին Եհովայի տաճարի հետ կապված առանձնաշնորհումների նկատմամբ, Աստված նրանց խստորեն նախատեց (Մաղաքիա 1։6—14)։ Եվ երբ իսրայելացիներից ոմանք ուխտավորներին հրահրեցին անհոգությամբ վերաբերվել իրենց սուրբ ծառայությանը, Եհովան այս դեպքում էլ այդ մեղսագործ իսրայելացիներին հանդիմանեց (Ամովս 2։11—16)։ Ճշմարիտ քրիստոնյաները նույնպես նշանակված են սուրբ ծառայություն մատուցելու, և նրանք այդ ծառայությանը լրջությամբ են մոտենում (Հռովմայեցիս 12։1)։ Վերջինս տարբեր երեսակներ ունի, որոնք բոլորն էլ կարևոր են։

Երկրի վրա եղած ժամանակ Հիսուսն իր հետևորդներին պատրաստեց՝ Աստծո Թագավորության հրատարակողներ լինելու։ Ժամանակի ընթացքում նրանց պատգամը հասնելու էր մինչև երկրի ծայրերը (Մատթէոս 28։19, 20; Գործք 1։8)։ Ներկա իրերի համակարգի վերջին օրերում այս քարոզչական աշխատանքն առավել հրատապ է կատարվում։

Այս գործում իրենց մասնակցությունն են բերում բոլոր Եհովայի վկաները։ Հարյուր հազարավորներին մեծ ուրախություն է պատճառում որպես ռահվիրա ծառայելը։ Այս աշխարհածավալ գործունեությանն անհրաժեշտ պահանջները բավարարելու համար հազարավոր Վկաներ իրենց ներկայացրել են լիաժամ, հատուկ ծառայությանը Բեթելում, շրջանային և նահանգային վերակացուների ճամփորդական աշխատանքում կամ միսիոներական ծառայության մեջ։ Սա ի՞նչ կարող է նշանակել այն քրիստոնյաների համար, ովքեր ցանկանում են շարունակել այս կարգի հատուկ ծառայությունները։

Երբ ընտանիքն անհետաձգելի կարիքներ ունի

Հատուկ, լիաժամ ծառայություն ձեռնարկելուց առաջ սովորաբար փոփոխություններ մտցնելու կարիք է զգացվում։ Բոլորը չեն, որ կարող են անել այդ։ Հնարավոր է, որ աստվածաշնչային պատասխանատվություններն անհնար դարձնեն դրա իրականացումը։ Իսկ ինչպե՞ս վարվել, երբ արդեն հատուկ ծառայության մեջ եղող անհատի ընտանիքում անհետաձգելի կարիքներ, օրինակ, գուցե տարեց ծնողների խնամքի հետ կապված հարցեր առաջ գան։ Այս հարցում մեզ անհրաժեշտ ուղղություն ցույց կտան Աստվածաշնչի սկզբունքներն ու ստորև քննարկվելիք խորհուրդը։

Մեր ողջ կյանքը պետք է շղթայված լինի Աստծո հետ ունեցած փոխհարաբերության հետ (Ժողովող 12։13; Մարկոս 12։28—30)։ Մեզ վստահված սուրբ գործերը պետք է բարձր գնահատել (Ղուկաս 1։74, 75; Եբրայեցիս 12։16)։ Մի առիթով Հիսուսն ասաց մի մարդու, որ Աստծո Թագավորությունը հռչակելու մեջ լրիվ մասնակցություն ունենալու համար հարկավոր էր, որպեսզի վերջինս փոխեր իր ծրագրերը։ Ակներևաբար, այդ մարդը մտադիր էր հետաձգել Հիսուսի հանձնարարությունը մինչև իր հոր մահը (Ղուկաս 9։59, 60)։ Մյուս կողմից, Հիսուսը բացահայտեց այն սխալ մտածելակերպը, երբ անհատն ամեն բան նվիրել էր Աստծուն, իսկ «իր հօր կամ մօր համար որեւէ բան» չէր արել (Մարկոս 7։9—13)։ Պողոս առաքյալը նույնպես շեշտեց «իւրայինների» մասին հոգալու պատասխանատվության լրջությունը, այդ թվում նաև իրենց ծնողներին, տատիկներին ու պապիկներին խնամելը (Ա Տիմոթէոս 5։3—8)։

Սա նշանակո՞ւմ է, որ անհապաղ օգնության անհրաժեշտություն ծագելիս հատուկ ծառայության մեջ եղող քրիստոնյաները պետք է թողնեն իրենց նշանակումը խնամակալ դառնալու համար։ Դա մի շարք հանգամանքներից է կախված, և այդ հարցի որոշումը անձնական բնույթ է կրում (Գաղատացիս 6։5)։ Շատերը, ինչքան էլ որ սիրեին իրենց նշանակումը, խելամիտ են համարել մնալ իրենց ծնողների հետ և անհրաժեշտ օգնություն ցույց տալ։ Ինչո՞ւ. հնարավոր է, որ իրավիճակը կրիտիկական է եղել, գուցե ընտանիքի մնացած անդամները կամ տեղի ժողովը չեն կարողացել համապատասխան օգնություն ցույց տալ։ Նման օգնություն ցույց տալու հետ մեկտեղ ոմանք ռահվիրայություն են ձեռնարկել։ Ուրիշները ընտանիքի կարիքները հոգալուց հետո հնարավորություն են ունեցել դարձյալ լիաժամ, հատուկ ծառայություն սկսելու։ Այնուհանդերձ, շատ դեպքերում հնարավոր է եղել այլ ճանապարհներով շտկել իրավիճակը։

Կրել նրանց պատասխանատվությունները

Երբ անհապաղ օգնության անհրաժեշտություն է առաջացել, հատուկ, լիաժամ ծառայության մեջ եղողներից ոմանք կարողացել են հոգալ այդ կարիքները՝ առանց նշանակումները թողնելու։ Քննարկենք եղած բազում օրինակներից մի քանիսը։

Մի ամուսնական զույգ 1978 թ.–ին Եհովայի վկաների գլխավոր կառավարական կենտրոնում սկսեց Բեթելի ծառայությունը։ Իսկ մինչ այդ նրանք արդեն մասնակցել էին շրջանային, ապա՝ նահանգային աշխատանքին։ Եղբոր նշանակման մեջ մտնում էին աստվածապետական կազմակերպչական մեծ պատասխանատվություններ։ Բայց, միևնույն ժամանակ, նրա ծնողներն էին օգնության կարիք զգում։ Բեթելում ծառայող այս զույգը տարին երեք–չորս անգամ կտրում–անցնում էր 3 500 կմ ճանապարհ, որպեսզի հոգ տաներ իր ծնողներին։ Նրանց կարիքները հոգալու նպատակով ամուսինները տուն կառուցեցին նրանց համար։ Երբ հարկ էր լինում շտապ բժշկական օգնության դիմելու, նրանք կարճատև ուղևորություն էին կատարում։ Այսպես գրեթե քսան տարի նրանք իրենց բոլոր արձակուրդներն օգտագործեցին որդիական պարտականությունները կատարելու համար։ Նրանք սիրում ու հարգում են իրենց ծնողներին, բայց, միևնույն ժամանակ, բարձր են գնահատում սուրբ ծառայության իրենց առանձնաշնորհումները։

Մեկ ուրիշ եղբայր 36 տարի ճամփորդական ծառայություն կատարելուց հետո կանգնեց, ինչպես ինքն է նկարագրում, իր կյանքի մեծագույն դժվարություններից մեկի առաջ։ Եհովային հավատարմորեն ծառայող իր ութսունհինգամյա զոքանչին խնամելու անհրաժեշտություն առաջացավ, քանի որ վերջինս արդեն միայնակ ապրելու և ինքն իրեն հոգ տանելու անկարող էր դարձել։ Զոքանչի մյուս զավակներին հարմար չէր, որ նա իրենց հետ ապրեր։ Բարեկամներից մեկն ասաց այդ եղբորը, որ նրանք պիտի թողնեն ծառայությունը և, ի շահ ընտանիքին, պիտի խնամեն հիվանդին։ Սակայն զույգը չթողեց իր թանկարժեք ծառայությունը, ոչ էլ անտեսեց մոր կարիքները։ Մայրը հաջորդ ինը տարիները նրանց հետ ապրեց, և մեծ մասամբ միասին էին լինում։ Սկզբում ապրում էին շարժական տնակում, ապա տարբեր շրջանների եղբայրների կողմից ձեռք բերված բնակարաններում։ Այդ եղբայրը, որը հետագայում նշանակվեց որպես նահանգային վերակացու, իր նշանակման համաձայն մշտապես ճամփորդում էր, մինչդեռ այդ ընթացքում կինը մնում էր մոր մոտ՝ սիրալիր հոգատարություն ցուցաբերելով նրա նկատմամբ։ Եվ այսպես շարունակվեց երկար ժամանակ։ Ամեն կիրակի ժողովից հետո ամուսինը նրանց օգնելու համար երկար ճանապարհ էր կտրում–անցնում, որպեսզի տուն վերադառնար։ Շատերը, ովքեր այդ մասին տեղյակ էին, խորապես գնահատում էին այս ամուսնական զույգի արարքը։ Ժամանակի ընթացքում ընտանիքի մյուս անդամներն էլ սկսեցին որոշ չափով օգնության ձեռք մեկնել։ Եհովայի ժողովրդի միջից հազարավոր անհատներ շարունակում են օգուտ քաղել այս անձնազոհ ամուսնական զույգի կատարած ծառայությունից, որը չթողեց իր լիաժամ, հատուկ ծառայության առանձնաշնորհումը։

Ընտանեկան համագործակցություն

Երբ ընտանիքի անդամները գնահատում են հատուկ, լիաժամ ծառայության արժեքը, ապա առիթի դեպքում կարող են համագործակցել այնպես, որ գոնե նրանցից ոմանք կարողանան մասնակցել այդ ծառայությանը։

Ընտանեկան համագործակցության նման ոգին օգնեց կանադացի մի ամուսնական զույգի, որն Արևմտյան Աֆրիկայում ծառայում էր որպես միսիոներ։ Եղբոր ընտանիքի անդամները չսպասեցին, մինչև որ ծայրահեղ վիճակ առաջանար և չմտածեցին, թե ոչինչ էլ չի պատահի։ Օտարերկրյա ծառայության պատրաստվելու համար Դիտարանի աստվածաշնչային Գաղաադի դպրոց մեկնելուց առաջ ամուսինն իր կրտսեր եղբոր հետ քննարկեց իրենց մորը հոգ տանելու հարցը, եթե նա հանկարծ հիվանդանար կամ անաշխատունակ դառնար։ Մոր հանդեպ իր սերն արտահայտելով, ինչպես նաև գնահատելով միսիոներական նշանակումը՝ կրտսեր եղբայրն ասաց. «Ես ունեմ ընտանիք և երեխաներ, հետևապես, չեմ կարող շատ հեռու տեղ մեկնել և անել այն, ինչը որ դուք եք կարող։ Այնպես որ, եթե մայրիկի հետ ինչ–որ բան պատահի, ես նրա մասին հոգ կտանեմ»։

Հարավային Ամերիկայում ծառայող մի ամուսնական զույգի մեծ աջակցություն ցույց տվեց կնոջ ընտանիքը վերջինիս տարեց մորը խնամելու համար։ Նրա քույրերից մեկն ամուսնու հետ հոգ էին տանում մոր մասին, երբ այդ քույրը հանկարծակի մահացու հիվանդություն ստացավ։ Ի՞նչ պատահեց հետո։ Միսիոներների անհանգստությունը մեղմելու համար այդ քրոջ ամուսինը գրեց. «Քանի դեռ ես և երեխաներս կենդանի ենք, դուք երբեք չեք թողնի ձեր միսիոներական ծառայությունը»։ Դեռ ավելին, ընտանիքին օգնության հասավ կրստեր քույրն իր ամուսնու հետ։ Նրանք թողեցին իրենց բնակարանը և տեղափոխվեցին մոր մոտ՝ վերջինիս օգնելու նպատակով, և մնացին այնտեղ մինչև նրա մահը։ Ի՜նչ հրաշալի համագործակցության ոգի։ Պատճառն այն էր, որ բոլոր հարազատները աջակից եղան միսիոներական ծառայությանը։

Ծնողներ, որոնք առատորեն շնորհում են Եհովային

Հաճախ սուրբ ծառայությունը գնահատելու հիանալի օրինակներ են թողնում ծնողները։ Նրանց ունեցած ամենաթանկարժեք բանը, որով կարող են պատվել Եհովային, իրենց երեխաներն են (Առակաց 3։9)։ Շատ քրիստոնյա ծնողներ խրախուսում են իրենց զավակներին լիաժամ ծառայություն ձեռնարկել։ Եվ նրանցից ոմանք նույն զգացումն ունեն, ինչ որ Աննան, որն իր որդուն՝ Սամուելին, հանձնեց Եհովայի ծառայությանը, որպեսզի նա ‘միշտ այնտեղ կենար’, այսինքն՝ «իր բոլոր կեանքի մէջ» (Ա Թագաւորաց 1։22, 28)։

Նման տրամադրվածություն ունեցող մի մայր Աֆրիկայում ծառայող իր աղջկան գրում է. «Շնորհակալ ենք Եհովայից քո ունեցած առանձնաշնորհման համար։ Մենք դրանից ավելի մեծ բանի ակնկալիք չունեինք էլ»։ Մեկ ուրիշ առիթով նա գրում է. «Ճիշտ է, անձնազոհություն է հեռու, բաժանված լինելը, բայց ի՜նչ ուրախություն է տեսնել, թե Եհովան ինչպես է հոգ տանում քո մասին»։

Էկվադորում ծառայող մի միսիոներ, վերհիշելով իր հասակավոր ծնողներին խնամելիս առաջացած իրավիճակը, գրեց. «Կարծում եմ, որ իմ և կնոջս ստացած ամենամեծ աջակցությունը հորս աղոթքներն էին։ Նրա մահից հետո մայրս պատմում էր մեզ. «Հայրդ երբեք ոչ մի օր առանց Եհովային աղոթելու չէր անցկացնում։ Նա խնդրում էր Եհովայից, որ թույլ տար երկուսիդ էլ մնալու ձեր նշանակման մեջ» »։

Կալիֆոռնիայում ապրող տարեց ամուսիններն ուրախ էին, որ իրենց որդիներից մեկը լիաժամ ծառայության մեջ էր գտնվում։ Երբ մայրը մահացավ, այդ որդին և իր կինը գտնվում էին Իսպանիայում։ Ընտանիքի մյուս անդամներին պարզ դարձավ, որ հորը խնամելու անհրաժեշտություն է առաջացել։ Բայց քանի որ նրանք աշխատում էին և տարված էին երեխաներին մեծացնելով, կարծում էին, թե ի վիճակի չեն այդ պատասխանատվությունն իրենց վրա վերցնելու։ Փոխարենը՝ մահացածի զավակները համոզիչ կերպով պնդում էին հատուկ, լիաժամ ծառայության մեջ գտնվող ամուսնական զույգին վերադառնալ տուն և խնամել հորը։ Թեև հայրը յոթանասունինը տարեկան էր, բայց դեռևս առողջ էր, նաև՝ հոգևոր առումով՝ շրջահայաց։ Ընտանեկան հավաքույթներից մեկի ժամանակ իրենց ընտանեկան հարցերը քննարկելուց հետո հայրը ոտքի կանգնեց ու վճռականությամբ ասաց. «Ես ցանկանում եմ, որ նրանք վերադառնան Իսպանիա և շարունակեն իրենց ծառայությունը»։ Զույգը այդպես էլ վարվեց, բայց իրենց հորն օգնեցին նյութապես։ Իսպանիայում նրանք շրջանային աշխատանք էին կատարում, և այդ վերջին ընտանեկան հավաքույթից հետո ընտանիքի մյուս անդամները սկսեցին գնահատել ամուսնական զույգի կատարած գործը։ Մի քանի տարի անց մյուս որդիներից մեկը հորն իր մոտ վերցրեց և խնամեց նրան մինչև մահը։

Փենսիլվանիայում (ԱՄՆ) բնակվող և մոտավորապես 40 տարի որպես ռահվիրա ծառայած մի օծյալ եղբայր 90 տարեկան էր, երբ կինը ծանր հիվանդացավ և ապա մահացավ։ Նա ուներ մի որդի և երեք դուստր, բացի նրանցից՝ բազում հոգևոր երեխաներ։ Դստրերից մեկը ամուսնու հետ մոտ 40 տարի լիաժամ՝ սկզբում՝ միսիոներական, ճամփորդական, ապա՝ Բեթելի ծառայության մեջ էր գտնվում։ Աղջիկը օգնեց, որ անհրաժեշտ հոգատարություն ցուցաբերվի հոր հանդեպ։ Տեղի եղբայրները օգնեցին նաև՝ ժողովներին մասնակցելու համար նրան Թագավորության սրահ տանելու։ Ավելի ուշ՝ ամուսնու մահից հետո, նա հարցրեց հորը, թե ցանկանում է արդյոք, որ ինքը թողնի Բեթելը նրան խնամելու համար։ Հայրը բարձր էր գնահատում սուրբ ծառայությունը և հասկանում էր, որ իր կարիքները կարող էին այլ ճանապարհներով հոգացվել։ Ուստի, պատասխանեց. «Քո կողմից սխալ քայլ կլիներ այդպես վարվելը, իսկ ավելի սխալ կլիներ, եթե ես թույլ տայի քեզ այդպես վարվել»։

Աջակցություն ժողովներից

Որոշ ժողովներ մեծ աջակցություն են ցույց տալիս հատուկ, լիաժամ ծառայության մեջ գտնվող քրիստոնյաների տարիքավոր ծնողներին։ Նրանք մեծապես գնահատում են այն քրիստոնյաներին, ովքեր արդեն երկար տարիներ նման ծառայությանն են նվիրել իրենց։ Թեև ժողովները չեն կարող ազատել երեխաներին իրենց Սուրբ գրային պարտականություններից, սակայն նրանք մեծ օժանդակություն են ցույց տալիս թեթևացնելու նրանց բեռն այն աստիճան, որ երեխաներն իրենց հատուկ ծառայությունը թողնելու անհրաժեշտություն չզգան։

Գերմանիայից մի ամուսնական զույգ արդեն 17 տարի էր, ինչ նշանակում էր ստացել օտար երկրում և այդ ժամանակի մեծ մասն անցկացրել էր ճամփորդական աշխատանքում, երբ ամուսնու տարեց մոր խնամքի հարցը բարձրացավ։ Ամեն տարի նրանք իրենց արձակուրդը նրան օգնելու նպատակով էին օգտագործում։ Վկա հարևանները նույնպես սիրալիր աջակցություն էին ցույց տալիս։ Ապա, օրերից մի օր, երբ այդ զույգը կրկին մոր մոտ էր եկել, տեղի ժողովի երեցները որոշեցին նրանց հետ հանդիպել։ Նրանք տեղյակ էին այն բանից, թե ինչպես էին խնամակալները կանոնավորապես այցելում և խնամում իրենց մորը։ Նրանք գնահատում էին նաև նրանց հատուկ ծառայությունը։ Երեցները որոշեցին ամուսիններին առաջարկել եղբոր մորը հոգ տանելու մի ծրագիր՝ ասելով. «Դուք նրա համար արել եք այն, ինչ որ ի վիճակի եք եղել և ավելին չէիք էլ կարող անել։ Մենք կաջակցենք ձեզ, այնպես որ դուք կարող եք մնալ ձեր նշանակման մեջ ու ծառայել Իսպանիայում»։ Հետագա յոթ տարիների ընթացքում այդ երեցները շարունակ օգնության ձեռք են մեկնել նրանց։

Նմանապես մի եղբայր, որը 1967 թ.–ից սկսած ծառայում էր Սենեգալում, մեծ, սիրալիր աջակցություն ստացավ այն ժողովից, որտեղ իր հայրն էր հաճախում։ Երբ դրությունը լրջացավ, ամուսինը՝ իր սիրելի կնոջ պատրաստակամ համագործակցությամբ, մեկնեց Միացյալ Նահանգներ ծնողներին օգնելու համար և անհրաժեշտ համարեց մի քանի ամիս մնալ այնտեղ։ Իրավիճակը բարդ էր, բայց կարելվույն չափ ամեն բան անելուց հետո օգնության ձեռք մեկնեց ժողովը, որպեսզի նա կարողանար շարունակել իր միսիոներական ծառայությունը։ Մոտ 18 տարի անընդմեջ ժողովը զանազան կերպերով սիրալիր օգնություն կազմակերպեց նախ՝ հոր (նույնիսկ երբ հայրը նրանցից շատերին այլևս չէր ճանաչում), իսկ հետագայում՝ մոր համար։ Այս օգնությունն ազատե՞ց որդուն իր պատասխանատվությունից։ Ո՛չ, նա հաճախ Սենեգալից գալիս էր ծնողների մոտ՝ օգտագործելով իր արձակուրդը և նրանց օգնելով հնարավոր ամեն բանով։ Ժողովում շատերին հաճույք էր պատճառում հատուկ, լիաժամ ծառայության մեջ գտնվող այդ ժրաջան ամուսնական զույգին աջակցելու գործում իրենց մասնակցությունը բերելը։

Հիսուսն ասաց, որ նրանք, ովքեր թողել են ամեն բան հանուն բարի լուրի, հարյուրապատիկ եղբայրներ, քույրեր, մայրեր և երեխաներ կստանան (Մարկոս 10։29, 30)։ Դա, իրոք, Եհովայի ծառաների հետ տեղի է ունենում։ Բենինում (Հարավային Աֆրիկա) ծառայող ամուսնական զույգը առիթ ունեցավ այդ բանն իր վրա զգալու, երբ իրենց ծնողների ժողովից երկու Վկաներ խնդրեցին նրանց չանհանգստանալ ծնողների համար։ Ապա ավելացրին. «Ձեր ծնողները նաև մեր ծնողներն են»։

Այո, սուրբ ծառայության առանձնաշնորհումները գնահատելու շատ կերպեր կան։ Ի՞նչ կերպերով կարող եք դուք էլ այդպես վարվել։

[նկարներ 28–րդ էջի վրա]

Նրանք իրենց անձերը պիտանի են դարձնում հատուկ, լիաժամ ծառայության համար։