Աստծո պահանջները կատարելով՝ փառաբանում ենք նրան

«Կ’փառաբանեմ նորան գովաբանութիւնով [«գոհութիւնով», Արևմտ. Աստ.]» (ՍԱՂՄՈՍ 69։30)։

1. ա) Ինչո՞ւ է Եհովան արժանի փառաբանության։ բ) Ինչպե՞ս ենք նրան փառաբանում «գովութիւնով»։

Եհովան ամենակարող Աստված է, Տիեզերքի Գերիշխանը, Ստեղծիչը, ու այդ պատճառով էլ նրա անունն ու նպատակներն արժանի են փառաբանության։ Եհովային փառաբանել՝ նշանակում է խոսքով ու գործով նրան դրվատել, գովել, պատվել ու ակնածել։ Իսկ որպեսզի «գոհութիւնով» դա ա­նենք, պետք է միշտ մեր երախտագիտությունը հայտնենք նրան այն ամենի համար, որ ներկայումս անում է մեզ համար և ապագայում էլ կանի։ Թե այս առումով ինչ տեսակետ պետք է ունենանք, երևում է Յայտնութիւն 4։11–ում գրված այն բացականչական խոսքերից, որ ասում են երկնային հավատարիմ ոգեղեն էակները. «Մեր սուրբ Տէ՛ր Աստուած, արժանի ես ընդունելու փառք եւ պատիւ եւ զօրութիւն, որովհետեւ դո՛ւ ստեղծեցիր բոլորը, եւ քո կամենալո՛վ ստեղծուեցին ու գոյութիւն ունեն»։ Ինչպե՞ս կարող ենք փառաբանել Եհովային։ Սովորելով նրա մասին, իսկ հետո անելով այն, ինչ որ նա պահանջում է մեզանից։ Մենք պետք է սաղմոսերգուից օրինակ վերցնենք, որն ասաց. «Սովորեցրու ինձ կատարել քո կամքը, որովհետեւ դու ես իմ Աստուածը» (Սաղմոս 143։10)։

2. Ինչպե՞ս է Եհովան վերաբերվում նրանց, ովքեր փառաբանում են իրեն, և նրանց, ովքեր չեն փառաբանում։

² Եհովան բարձր է գնահատում իրեն փառաբանողներին։ Ահա թե ինչու նա «վարձահատոյց է լինում նրանց, ովքեր փնտռում են իրեն» (Եբրայեցիս 11։6)։ Իսկ ո՞րն է այդ վարձը։ Աղոթելով իր երկնային Հորը՝ Հիսուսն ասաց. «Յաւիտենական կեանքը այս է. որ ճանաչեն քեզ միակ ճշմարիտ Աստուած, նաեւ Յիսուս Քրիստոսին, որ դու ուղարկեցիր» (Յովհաննէս 17։3)։ Այո՛, ովքեր ‘փառաբանում են Եհովային գոհությունով’, նրանք «երկիրը կ’ժառանգեն, եւ յաւիտեան կ’բնակուին նորանում» (Սաղմոս 37։29)։ Իսկ ‘չար մարդիկ բարի վախճան չեն ունենա’ (Առակաց 24։20, Արևմտ. Աստ.)։ Այս վերջին օրերում հույժ կարևոր է Եհովային փառաբանելը, քանզի նա շուտով ոչնչացնելու է ամբարիշտներին, բայց արդարներին պահելու է։ «Թէ՛ այս աշխարհն է անցնում, թէ՛ [նրա] ցանկութիւնը։ Իսկ ով կատարում է Աստծու կամքը, մնում է յաւիտեան» (Ա Յովհաննէս 2։17; Առակաց 2։21, 22)։

3. Ինչո՞ւ պետք է ականջ դնենք Մաղաքիայի խոսքերին։

³ Եհովան իր կամքը հայտնում է Աստվածաշնչի միջոցով. այնտեղ ասվում է. «Բոլոր [Սուրբ] գրքերը Աստծու ներշնչումով են գրված» (Բ Տիմոթէոս 3։16, ԱՆԹ, ծան.)։ Աստծո Խոսքը պարունակում է բազմաթիվ օրինակներ, որոնցում նկարագրվում է, թե ինչպես է Եհովան օրհնում իրեն փառաբանողներին, և թե ինչ է պատահում նրանց, ովքեր չեն փառաբանում իրեն։ Դրանցից մի օրինակ է այն, թե ինչ էր տեղի ունենում Իսրայելում Մաղաքիա մարգարեի օրերում։ Մոտավորապես մ.թ.ա. 443–ին, երբ Հուդայում կառավարում էր Նեեմիան, Մաղաքիան գրեց այն գիրքը, որն այսօր կոչվում է իր անունով։ Այս տպավորիչ և ազդու գիրքը պարունակում է այնպիսի տեղեկություններ ու մարգարեություններ, որոնք «մեզ համար գրվեց[ին] իբրև ազդարարություն, մեզ, որ մոտեցել ենք ժամանակների վախճանին» (Ա Կորնթացիս 10։11, ԱՆԹ)։ Մաղաքիայի խոսքերին ականջ դնելով՝ մենք կկարողանանք նախապատրաստվել «Տիրոջ մեծ եւ ահեղ օր[վան]», երբ նա կոչնչացնի այս ամբարիշտ համակարգը (Մաղաքիա 4։5)։

4. Մաղաքիա 1–ին գլուխը ո՞ր վեց կետերի վրա է մեր ուշադրությունը հրավիրում։

⁴ Մաղաքիայի գիրքը, որ գրվել է ավելի քան 2 400 տարի առաջ, ինչպե՞ս է 21–րդ դարում օգնում մեզ նախապատրաստվելու Եհովայի մեծ ու ահեղ օրվան։ Գրքի առաջին գլուխը մեր ուշադրությունը հրավիրում է առնվազն վեց կետերի վրա, որոնք խիստ կարևոր են Եհովային «գոհութիւնով» փառաբանելու համար, ուստիև՝ արժանանալու նրա բարեհաճությանը և հավիտենական կյանքին։ Դրանք են՝ 1) Եհովան սիրում է իր ժողովրդին. 2) մենք պետք է գնահատանք ցույց տանք սուրբ բաների հանդեպ. 3) Եհովան ակնկալում է, որ նրան մեր լավագույնը կտանք. 4) ճշմարիտ երկրպագությունը հիմնված է ոչ թե ագահության, այլ անշահախնդիր սիրո վրա. 5) Աստծուն հաճելի ծառայությունը ծանր պարտականություն չէ. 6) մեզանից ամեն մեկը հաշիվ է տալու Աստծուն։ Եվ այսպես, եկեք քննարկենք այս վեց կետերը։

Եհովան սիրում է իր ժողովրդին

5, 6. ա) Ինչո՞ւ էր Եհովան սիրում Հակոբին։ բ) Եթե ընդօրինակում ենք Հակոբի հավատարմությունը, ապա ի՞նչ կարող ենք ակնկալել։

⁵ «Մաղաքիա» գրքի հենց առաջին համարներից ակնհայտորեն ընդգծվում է Եհովայի սերը։ Գիրքը հետևյալ խոսքերով է սկսվում. «Տիրոջ խօսքի պատգամը Իսրայէլի մասին»։ Հետո Աստված ասում է. «Ես ձեզ սիրել եմ»։ Այս նույն համարում մի օրինակ բերելով՝ Եհովան ասում է. «Ես Յակոբին եմ սիրել»։ Հակոբն այն մարդն էր, որը հավատ ուներ Եհովայի հանդեպ։ Ժամանակի ընթացքում Եհովան փոխեց նրա անունը և Իսրայել դրեց, ու վերջինս դարձավ իսրայել ազգի նախահայրը։ Եհովան սիրեց Հակոբին, որովհետև նա հավատի մարդ էր։ Իսրայելացիներից բոլոր նրանք, ովքեր Հակոբի պես էին տրամադրված, նույնպես վայելում էին Աստծո սերը (Մաղաքիա 1։1, 2)։

⁶ Եթե սիրում ենք Եհովային ու հավատարմորեն հարում ենք իր ժողովրդին, ապա կարող ենք մխիթարություն ստանալ Ա Թագաւորաց 12։22–ում գրված խոսքերից. «Տէրը իր մեծ անունի համար՝ իր ժողովրդին չի թողիլ»։ Եհովան սիրում է ու պարգևատրում է իր ժողովրդին և, վերջին հաշվով, նրան հավիտենական կյանք է շնորհելու։ Ուստի կարդում ենք. «Տիրոջը յուսա եւ բարի արա. բնակուիր երկրումը եւ հետեւիր ճշմարտութեանը։ Ցնծացիր Տէրով, եւ նա կ’տայ քեզ քո սրտի ուզածները» (Սաղմոս 37։3, 4)։ Եհովային սիրելը ներառում է նաև այն, ինչ ասվում է Մաղաքիա 1–ին գլխի երկրորդ ուշագրավ կետում։

Գնահատանք ցույց տանք սուրբ բաների հանդեպ

7. Ինչո՞ւ Եհովան ատեց Եսավին։

⁷ Կարդալով Մաղաքիա 1։2, 3–ը՝ տեսնում ենք, որ Եհովան «ես Յակոբին եմ սիրել» խոսքերից հետո ասում է. «Իսկ Եսաւին ատել եմ»։ Ինչո՞ւ է նա այսպիսի տարբերություն դնում։ Հակոբը փառաբանեց Եհովային, բայց իր երկվորյակ եղբայր Եսավը՝ ոչ։ Եսավին նաև Եդովմ էին կոչում։ Մաղաքիա 1։4–ում Եդովմ երկիրը կոչվում է «Անօրէնութեան սահման», և նրա բնակիչների վրա Եհովան «բարկացած» է։ Եսավին «Եդովմ» անունը (նշանակում է «կարմիր») տրվեց այն բանից հետո, երբ նա իր թանկարժեք անդրանիկության իրավունքը մի աման շիկաթանի՝ կարմրագույն ապուրի համար ծախեց Հակոբին։ «Եսաւն անարգեց անդրանկութիւնը»,— ասվում է Ծննդոց 25։34–ում։ Պողոս առաքյալը հորդորում էր հավատակիցներին զգույշ լինել, որ «չլինի թե մեկն Աստծուն անհավատարիմ [«մէկը պոռնիկ», ԱԹ] լինի կամ արհամարհի նրա պարգևները Եսավի նման, որը մի աման կերակուրի համար իր անդրանիկությունը ծախեց» (ԱՆԹ) (Եբրայեցիս 12։14–16)։

8. Ինչո՞ւ Պողոսը Եսավին նմանեցրեց պոռնիկի։

⁸ Ինչո՞ւ էր Պողոսը Եսավի գործողությունները կապում պոռնկության հետ։ Եթե անհատը Եսավի մտածողությունն ունենար, ապա դա կարող էր հանգեցնել այն բանին, որ նա չգնահատեր՝ ‘արհամարհեր’ սուրբ բաները։ Իր հերթին, սա էլ կարող էր հանգեցնել լուրջ մեղքերի, օրինակ՝ պոռնկության։ Հետևաբար մեզանից ամեն մեկը կարող է ինքն իրեն հարցնել. «Երբեմն ունենո՞ւմ եմ ցանկություն իմ քրիստոնեական ժառանգությունը՝ հավիտենական կյանքը, փոխանակել ‘ոսպի թանի’ պես մի ինչ–​որ վաղանցիկ բանի հետ։ Գուցե առանց հասկանալու, թե ինչ եմ անում՝ արհամարհո՞ւմ եմ սուրբ բաները»։ Եսավն անհամբերություն դրսևորեց իր ֆիզիկական կարիքը բավարարելու մեջ։ Նա ասաց Հակոբին. «Խնդրեմ [«Շո՛ւտ, խնդրում եմ», ՆԱ]՝ այդ շիկաթանիցը թող տուր ուտեմ» (Ծննդոց 25։30)։ Ցավալի է, որ Աստծո որոշ ծառաներ, ըստ էության, նման ձևով են վարվում՝ ասելով. «Շո՛ւտ։ Ինչո՞ւ սպասեմ մինչև ամուսնանալս»։ Նրանց՝ ամեն գնով սեռական բավարարում ստանալու ցանկությունը դարձավ իրենց ‘ոսպի թանը’։

9. Ինչպե՞ս կարող ենք ակնածալից վախ ունենալ Եհովայի հանդեպ։

⁹ Թող որ երբեք չարհամարհենք սուրբ բաները՝ թերագնահատելով անարատ վարքի կարևորությունը ու մեր հոգևոր ժառանգությունը։ Եսավին նմանվելու փոխարեն՝ եկեք նմանվենք հավատարիմ Հակոբին ու ակնածալից վախ ունենանք Աստծո հանդեպ՝ խորապես գնահատելով սուրբ բաները։ Ինչպե՞ս։ Ուշադիր լինելով, որ կատարենք Եհովայի պահանջները։ Այս միտքը մեզ տրամաբանորեն բերում է Մաղաքիա 1–ին գլխի երրորդ ուշագրավ կետին։ Ո՞րն է դա։

Եհովային տանք մեր լավագույնը

10. Ինչպե՞ս էին քահանաներն արհամարհում Եհովայի սեղանը։

¹⁰ Մաղաքիայի օրերում Երուսաղեմի տաճարում ծառայող քահանաները Եհովային լավագույն նվիրաբերությունները չէին անում։ Մաղաքիա 1։6–8-ում ասվում է. «Տղան իր հօրը կ’մեծարէ, եւ ծառան՝ իր Տիրոջը. եթէ ես էլ հայր եմ, ո՞ւր է իմ մեծարանքը. եւ եթէ տէր եմ ես, ո՞ւր է իմ երկիւղը, ասում է ձեզ Զօրաց Տէրը, ով իմ անունը անարգող քահանաներ»։ «Ի՞նչով ենք անարգում քո անունը»,— հարցնում են քահանաները։ «Իմ սեղանի վերայ պիղծ հաց մատուցանելով»,— պատասխանում է Եհովան։ «Մենք ի՞նչով ենք քեզ պղծում»,— կրկին հարցնում են քահանաները։ «Ձեր ասելովը՝ թէ Տիրոջ սեղանը անարգուած է»,— ասում է Եհովան։ Ամեն անգամ արատավոր կենդանիներ զոհաբերելով՝ այդ քահանաներն իրենց արհամարհանքն էին ցույց տալիս Եհովայի սեղանի հանդեպ՝ կարծես թե ասելով. «Չար գործ չէ» (ԷԹ)։

11. ա) Ի՞նչ ասաց Եհովան անընդունելի զոհաբերությունների մասին։ բ) Ո՞րն էր ժողովրդի մեղքը։

¹¹ Այնուհետև Եհովան փաստարկներ է բերում, թե ինչու են այդ զոհաբերություններն անընդունելի. «Նորան մէկ քո իշխանին մատուցրու, արդեօք քեզ կ’հաւանէ՞ կամ քեզ կ’ընդունէ՞»։ Ո՛չ, նրանց իշխանին դուր չէր գա նման նվերը։ Հապա որքա՜ն առավել Տիեզերքի Գերիշխանին անհաճո կլինեին արատավոր զոհաբերությունները։ Ճիշտ է, քահանաներն էին այդ զոհաբերությունները կատարում, բայց միայն նրանք չէին մեղավոր։ Ժողովուրդն էլ մեղքի բաժին ուներ։ Նրանք էին, որ կույր, կաղ կամ հիվանդ կենդանիներ էին բերում տալիս քահանաներին, որ զոհաբերեն։ Ինչպիսի՜ մեղսագործություն։

12. Ի՞նչ օգնություն ենք ստանում, որպեսզի կարողանանք մեր լավագույնը տալ Եհովային։

¹² Եհովային մեր լավագույնը տալով՝ դրսևորում ենք մեր անկեղծ սերը նրա հանդեպ (Մատթէոս 22։37, 38)։ Ի տարբերություն Մաղաքիայի օրերում ապրող անհավատարիմ քահանաների՝ այսօր Եհովայի կազմակերպությունը սուրբգրային հրաշալի կրթություն է ապահովում, որն օգնում է մեզ «գոհութիւնով» փառաբանել Եհովային՝ նրա պահանջները կատարելով։ Հենց սրա հետ է կապված Մաղաքիա 1–ին գլխի չորրորդ կարևոր կետը։

Ճշմարիտ երկրպագությունը հիմնված է ոչ թե ագահության, այլ սիրո վրա

13. Ի՞նչ էին անում քահանաները, որից երևում էր նրանց ագահությունը։

¹³ Մաղաքիայի օրերում ապրող քահանաները եսասեր ու փողասեր էին։ Որտեղի՞ց գիտենք։ Մաղաքիա 1։10–ում կարդում ենք. «Ո՞վ էլ կայ ձեզանում որ դռները ձրի փակէ. դուք սեղանս էլ չէք լուսաւորում ձրի. ես ձեզ չեմ հաւանում, ասում է Զօրաց Տէրը. եւ ընծայ չեմ ընդունում ձեր ձեռքիցը»։ Այո՛, այս ագահ քահանաները նույնիսկ վճար էին պահանջում տաճարում իրականացվող ամենահասարակ ծառայությունների համար, ինչպես ասենք՝ դռները փակելու կամ զոհասեղանի կրակը վառելու։ Զարմանալի չէ, որ Եհովային հաճելի չէին նրանց ձեռքով մատուցվող զոհերը։

14. Ինչո՞ւ կարող ենք ասել, որ Եհովայի վկաները սիրուց մղված են անում իրենց գործը։

¹⁴ Հին Երուսաղեմի մեղավոր քահանաների ագահությունն ու եսասիրությունը մեզ հիշեցնում է Աստվածաշնչի այն խոսքերը, որ ագահները չեն ժառանգի Աստծո Թագավորությունը (Ա Կորնթացիս 6։9, 10)։ Խորհրդածելով այդ շահամոլ քահանաների վարքի շուրջ՝ մենք սկսում ենք ավելի բարձր գնահատել Եհովայի վկաների կողմից տարվող համաշխարհային քարոզչական աշխատանքը։ Այդ գործը կամավորապես է կատարվում. մենք երբեք մեր ծառայության համար վարձատրություն չենք պահանջում։ Ո՛չ, մենք «Աստծու խօսքի վաճառքով [չենք] զբաղւում» (Բ Կորնթացիս 2։17)։ Պողոսի պես՝ յուրաքանչյուրս կարող է արդարացիորեն ասել. «Աստծու Աւետարանը ձրի [և] [«ուրախությամբ», ՆԱ] աւետարանեցի ձեզ» (Բ Կորնթացիս 11։7)։ Ուշադրություն դարձրեք, որ Պողոսը ուրախությամբ ավետարանեց բարի լուրը։ Այս հանգամանքը բերում է մեզ Մաղաքիա 1–ին գլխի հինգերորդ ուշագրավ կետին։

Աստծուն ծառայելը ծանր պարտականություն չէ

15, 16. ա) Ի՞նչ վերաբերմունք ունեին քահանաները զոհաբերությունների հանդեպ։ բ) Ի՞նչ սրտով են Եհովայի վկաները զոհաբերություններ անում։

¹⁵ Հին Երուսաղեմի անհավատարիմ քահանաները ձևական, ձանձրալի պարտականություն էին համարում զոհաբերություններ մատուցելը։ Այն բեռ էր իրենց համար։ Ինչպես Մաղաքիա 1։13–ում է գրված, Աստված ասաց նրանց. «Ասում էք. Ահա ի՜նչ աշխատութիւն է. եւ փչում [այսինքն՝ փնչացնում] էք նորա վերայ»։ Այդ քահանաները փնչացնելով էին կատարում իրենց ծառայությունը. նրանք արհամարհում էին Աստծո սուրբ բաները։ Եկեք աղոթենք, որ անձամբ մենք երբևիցե չդառնանք նրանց նման, այլ միշտ դրսևորենք այն ոգին, որը երևում է Ա Յովհաննէս 5։3 (ԱԹ) համարի խոսքերից. «Սա է Աստուծոյ [հանդեպ] սէրը որ նորա պատուիրանքները պահենք. եւ նորա պատուիրանքները ծանր չեն»։

¹⁶ Եկեք հաճույքով հոգևոր զոհաբերություններ մատուցենք Աստծուն՝ երբեք դրանք հոգնեցուցիչ բեռ չհամարելով։ Թող որ ականջ դնենք մարգարեի խոսքերին. «Ասեցէք [Աստծուն]. Ամեն անօրէնութիւն վեր առ, եւ ընդունիր բարութեամբ [«բարութիւնը», Արևմտ. Աստ.], եւ մենք պիտի մատուցանենք մեր շրթունքների զուարակները» (Ովսէէ 14։2)։ «Մեր շրթունքների զուարակները» արտահայտությունը մատնանշում է հոգևոր զոհաբերությունները՝ մեր այն խոսքերը, որով գովաբանում ենք Եհովային ու նրա նպատակները։ Եբրայեցիս 13։15–ում կարդում ենք. «[Հիսուս Քրիստոսի] միջոցով Աստծուն միշտ մատուցենք օրհնութեան պատարագ, այսինքն՝ նրա անունը դաւանող մեր շրթների պտուղը»։ Որքա՜ն ուրախ ենք, որ մեր հոգևոր զոհաբերությունները ոչ թե ինչ–​որ ձևականություններ են, այլ Աստծո հանդեպ անկեղծ սիրո դրսևորումներ։ Այս միտքը կապված է Մաղաքիա 1–ին գլխի վեցերորդ ուշագրավ կետի հետ։

Ամեն մեկս հաշիվ է տալու

17, 18. ա) Ինչո՞ւ Եհովան անիծեց ‘խաբեբային’։ բ) Ի՞նչը չէին հաշվի առել այդ ‘խաբեբաները’։

¹⁷ Մաղաքիայի օրերում ապրողները անձնական պատասխանատվություն էին կրում իրենց արարքների համար։ Նույնը նաև մեզ է վերաբերում (Հռովմայեցիս 14։12; Գաղատացիս 6։5)։ Մաղաքիա 1։14–ում (Արևմտ. Աստ.) ասվում է. «Անիծեալ ըլլայ այն խաբեբայ մարդը, որ իր հօտին մէջ [անարատ] որձ ունենալով՝ ուխտ կ’ընէ, բայց արատաւորը Տէրոջը կը մատուցանէ»։ Եթե մարդը շատ անասուններ ուներ, ապա նա կարող էր նրանց միջից ընտրություն կատարել։ Զոհ մատուցելու համար նա ստիպված չէր լինի նվիրաբերել կույր, կաղ կամ հիվանդ անասունը։ Իսկ եթե նա իսկապես ընտրեր արատ ունեցող կենդանին, ապա դա կնշանակեր, որ նա արհամարհում է Եհովայի սահմանած կարգը զոհաբերություններ մատուցելու առնչությամբ, քանզի տվյալ մարդն անշուշտ կարող էր իր անասունների միջից գտնել մեկը, որը նման արատներ չէր ունենա։

¹⁸ Ուստի Եհովան բոլոր հիմքերն ուներ անիծելու նման խաբեբա մարդուն, որը անարատ արու անասուն ունենալով՝ զոհ էր մատուցում գուցեև քարշ տալով, կույր, կաղ կամ հիվանդ կենդանուն։ Չկար գոնե մի քահանա, որ մեջբերում անելով Աստծո օրենքից՝ ասեր, թե արատավոր կենդանիներն անընդունելի են Աստծուն (Ղեւտացոց 22։17–20)։ Հասկացող մարդիկ գիտեին, որ իրենց բանը բուրդ կլիներ, եթե փորձեին իրենց իշխանի վզին նման նվեր փաթաթել։ Մինչդեռ նրանք գործ ունեին Տիեզերքի Գերիշխանի հետ, որը շատ ու շատ ավելի բարձր է կանգնած ցանկացած մարդկային ղեկավարից։ Մաղաքիա 1։14–ում ասվում է. «Ես մեծ Թագաւոր եմ, ասում է Զօրաց Տէրը, եւ իմ անունը ահարկու է ազգերի մէջ»։

19. Ո՞րն է մեր փափագը, և ի՞նչ պետք է միշտ անենք։

¹⁹ Լինելով Աստծո հավատարիմ ծառաներ՝ մենք փափագում ենք տեսնել այն օրը, երբ Մեծ Թագավոր Եհովան կմեծարվի ողջ մարդկության կողմից։ Այն ժամանակ «երկիրը լիքն է լինելու Տիրոջ գիտութիւնովը, ինչպէս որ ջուրերը ծածկում են ծովը» (Եսայիա 11։9)։ Իսկ մինչ այդ եկեք ջանանք կատարել Եհովայի պահանջները՝ ընդօրինակելով սաղմոսերգուին, որն ասաց. «Կ’փառաբանեմ նորան գովաբանութիւնով [«գոհութիւնով», Արևմտ. Աստ.]» (Սաղմոս 69։30)։ Այս նպատակին հասնելու համար «Մաղաքիա» գրքում ուրիշ օգտակար խորհուրդներ էլ կան։ Ուստի եկեք հաջորդ երկու հոդվածներում ուշադրությամբ քննության առնենք այդ մյուս մասերը։

Հիշո՞ւմ եք

• Ինչո՞ւ պետք է փառաբանենք Եհովային։

• Ինչո՞ւ Մաղաքիայի օրերում քահանաների մատուցած զոհերն անընդունելի էին Եհովային։

• Ինչպե՞ս ենք Եհովային փառաբանության զոհ մատուցում։

• Ինչի՞ վրա պետք է հիմնված լինի ճշմարիտ երկրպագությունը։

[նկար 9–րդ էջի վրա]

Մաղաքիայի մարգարեությունը վերաբերում է նաև մեր օրերին

[նկար 10–րդ էջի վրա]

Եսավը չէր գնահատում հոգևոր բաները

[նկար 11–րդ էջի վրա]

Քահանաներն ու ժողովուրդը անընդունելի զոհեր էին մատուցում

[նկար 12–րդ էջի վրա]

Ամբողջ աշխարհում Եհովայի վկաները, առանց որևէ վճարի, փառաբանության զոհեր են մատուցում