Հարություն. ուսմունք, որ ազդեցություն ունի քեզ վրա

«Յոյս ունիմ առ Աստուած.... թէ մեռելներուն յարութիւն պիտի ըլլայ, թէ՛ արդարներուն եւ թէ՛ մեղաւորներուն» (ԳՈՐԾՔ 24։15, ԱԱ)։

1. Ինչպե՞ս պատահեց, որ հարության հարցը բարձրացվեց Ատյանի առջև։

ՊՈՂՈՍ ԱՌԱՔՅԱԼԸ մ.թ. 56 թ.–ին՝ իր երրորդ միսիոներական շրջագայության վերջում, գտնվում էր Երուսաղեմում։ Հռոմեացիների կողմից ձերբակալվելուց հետո նրան թույլ տրվեց ներկայանալ հրեական բարձրագույն դատարանի՝ Ատյանի առջև (Գործք 22։29, 30)։ Նայելով Ատյանի անդամներին՝ Պողոսը նկատեց, որ նրանց մի մասը սադուկեցիներ էին, մյուս մասը՝ փարիսեցիներ։ Այս երկու խմբերը իրարից տարբերվում էին մի ակնառու բանով։ Սադուկեցիները հերքում էին հարությունը, իսկ փարիսեցիները ընդունում էին այն։ Այդ հարցի վերաբերյալ իր տեսակետը հայտնելու նպատակով Պողոսն ասաց. «Մարդիկ եղբարք, ես Փարիսեցի եմ՝ եւ Փարիսեցու որդի. մեռելների յոյսին եւ յարութեանը համար եմ ես դատվում»։ Իր այդ խոսքերով նա շփոթության մեջ գցեց ներկաներին (Գործք 23։6–9)։

2. Ինչո՞ւ էր Պողոսը պատրաստ պաշտպանելու հարության հանդեպ իր հավատը։

² Տարիներ առաջ Դամասկոս տանող ճանապարհին Պողոսին տեսիլք տրվեց, որում նա լսեց Հիսուսի ձայնը։ Պողոսը հարցրեց Հիսուսին. «Ի՞նչ անեմ՝ Տէր»։ Հիսուսը պատասխանեց. «Վեր կաց՝ գնա Դամասկոս, եւ այնտեղ կ’ասուի քեզ ամեն բանի համար, որ քեզ համար որոշուած է անել»։ Երբ Պողոսը եկավ Դամասկոս, Անանիա անունով մի քրիստոնյա աշակերտ գտավ նրան և ասաց. «Մեր հայրերի Աստուածն առաջուց քեզ ընտրեց, որ նորա կամքը ճանաչես, եւ այն Արդարին [հարություն առած Հիսուսին] տեսնես, եւ նորա բերանիցը ձայն լսես» (Գործք 22։6–16)։ Ուստի զարմանալի չէ, որ Պողոսը պատրաստ էր պաշտպանելու հարության հանդեպ իր հավատը (Ա Պետրոս 3։15)։

Հանրայնորեն հռչակենք հարության հույսը

3, 4. Ինչպե՞ս Պողոսը փաստեց, որ հարության հույսի նախանձախնդիր պաշտպան էր, և ի՞նչ կարող ենք սովորել նրա օրինակից։

³ Ավելի ուշ Պողոսը ներկայացավ կուսակալ Ֆելիքսի առջև։ Այստեղ Տերտյուղոս անունով «մի ճարտարախօս», որը ներկայացնում էր հրեաների դատը Պողոսի դեմ, մեղադրեց նրան մի աղանդի առաջնորդ լինելու, ինչպես նաև խռովություն գցելու մեջ։ Ի պատասխան՝ Պողոսը վճռականորեն ասաց. «Սա եմ խոստովանում քեզ, թէ այն ճանապարհովն՝ որ ասում են հերձուած [«աղանդ», ԱՆԹ], այնպէս պաշտում եմ հայրենական Աստուծուն»։ Այնուհետև անդրադառնալով բուն հարցին՝ նա ասաց. «Յոյս ունիմ առ Աստուած, ինչպէս ասոնք ալ ակնկալութիւն ունին, թէ մեռելներուն յարութիւն պիտի ըլլայ, թէ՛ արդարներուն եւ թէ՛ մեղաւորներուն» (Գործք 23։23, 24; 24։1–8, 14, 15 ԱԱ)։

⁴ Մոտավորապես երկու տարի անց Ֆելիքսի հաջորդը՝ Փեստոս Պորկիոսը, հրավիրեց Հերովդես Ագրիպպաս թագավորին՝ իր հետ միասին հարցաքննելու բանտարկության մեջ գտնվող Պողոսին։ Փեստոսը բացատրեց, որ Պողոսին մեղադրողները վիճաբանում էին նրա խոսքերի շուրջ, որ ասել էր «մի մեռած Յիսուսի համար.... թէ կենդանի է»։ Իր պաշտպանական խոսքում Պողոսը հարցրեց. «Ի՞նչ, անհաւատալի՞ բան է երեւում ձեզ, որ Աստուած մեռելներին յարուցանում է»։ Ապա ասաց. «Որովհետեւ Աստուածանից ինձ օգնութիւն հասաւ՝ ես մինչեւ այսօր կանգնած վկայում եմ փոքրին եւ մեծին. նորանից դուրս ոչինչ չ’ասելով որ մարգարէները, եւ Մովսէսը խօսեցին այն լինելու բաների համար. թէ Քրիստոսը պիտի չարչարուի, եւ նա առաջինը մեռելներից յարութիւն առած՝ լոյս պիտի քարոզէ ժողովրդին եւ հեթանոսներին» (Գործք 24։27; 25։13–22; 26։8, 22, 23)։ Հարության հույսի ի՜նչ նախանձախնդիր պաշտպան էր Պողոսը։ Մենք էլ նրա նման կարող ենք համոզվածությամբ հռչակել, որ հարություն է լինելու։ Սակայն ինչպիսի՞ արձագանք կարող ենք ակնկալել։ Հավանաբար այնպիսի արձագանք, ինչպիսին եղավ Պողոսի պարագայում։

5, 6. ա) Մարդիկ ինչպե՞ս արձագանքեցին, երբ առաքյալները պաշտպանեցին հարության ուսմունքը։ բ) Մինչ պատմում ենք հարության հույսի մասին, ի՞նչ կարևոր բան պետք է անենք։

⁵ Տեսնենք, թե ինչ տեղի ունեցավ Պողոսի երկրորդ միսիոներական շրջագայության ժամանակ (մոտավորապես մ.թ. 49–52 թթ.–ին), երբ նա այցելեց Աթենք։ Նա սկսեց տրամաբանել այն մարդկանց հետ, որոնք հավատում էին շատ աստվածությունների, և նրանց ուշադրությունը հրավիրեց Աստծու նպատակի վրա, որի համաձայն՝ Աստված արդարությամբ դատելու է ամբողջ աշխարհը մի մարդու միջոցով, որին ինքն էր նշանակել։ Այդ մարդը ոչ այլ ոք էր, եթե ոչ Հիսուսը։ Պողոսը բացատրեց, որ Աստված երաշխավորել է դա՝ Հիսուսին հարություն տալով։ Ինչպիսի՞ն եղավ արձագանքը։ Կարդում ենք. «Երբոր լսեցին մեռելների յարութիւնը, ոմանք ծաղր էին անում. ոմանք էլ ասում էին, այդ բանի համար քեզանից դարձեալ կ’լսենք» (Գործք 17։29–32)։

⁶ Այս արձագանքը նման էր մ.թ. 33–ի Պենտեկոստեից կարճ ժամանակ անց Պետրոսի և Հովհաննեսի ստացած արձագանքին։ Դարձյալ սադուկեցիները մեծ դեր ունեցան խռովության մեջ։ Գործք 4։1–4-ում կարդում ենք, թե ինչ պատահեց. «Նորանք [Պետրոսն ու Հովհաննեսը] տակաւին ժողովրդի հետ խօսելիս քահանաները եւ տաճարի իշխանը եւ Սադուկեցիները նորանց վերայ հասան, սաստիկ բարկացած նորա համար՝ որ նորանք ժողովրդին սովորեցնում էին, եւ քարոզում էին Յիսուսի ձեռովը [«յանձին Յիսուսի», ԷԹ] մեռելներից յարութիւն առնելը»։ Մյուսները, սակայն, բարեհաճորեն արձագանքեցին։ «Խօսքը լսողներից շատերը հաւատացին. եւ մարդկանց համարը հինգ հազարի չափ եղաւ»։ Ակներևաբար, մենք կարող ենք ակնկալել, որ երբ մարդկանց պատմենք հարության հույսի մասին, արձագանքները տարբեր կլինեն։ Հաշվի առնելով այդ հանգամանքը՝ մենք պետք է զորացնենք մեր հավատը այս ուսմունքի հանդեպ։

Հավատը և հարությունը

7, 8. ա) Ինչպես երևում է Կորնթոսի առաջին դարի ժողովին ուղղված նամակից, ինչպե՞ս կարող է պատահել, որ հավատն ունայն լինի։ բ) Հարության հույսի վերաբերյալ ճիշտ հասկացողությունն ինչպե՞ս է քրիստոնյաներին տարբերում մյուսներից։

⁷ Ոչ բոլորը, որ մ.թ. առաջին դարում քրիստոնյա դարձան, հեշտությամբ ընդունեցին հարության հույսը։ Ոմանք, որ դժվարանում էին այդ հարցում, Կորնթոսի քրիստոնեական ժողովից էին։ Պողոսը նրանց գրեց. «Ես առաջուց այն տուի ձեզ, որ ես էլ ընդունեցի, թէ Քրիստոս մեր մեղքերի համար մեռաւ՝ գրքերի համեմատ։ Եւ թէ թաղուեցաւ, եւ թէ երրորդ օրը յարութիւն առաւ՝ գրքերի համեմատ»։ Այնուհետև Պողոսը հաստատեց այս ճշմարտությունը՝ նշելով, որ հարություն առած Քրիստոսը «երեւեցաւ հինգ հարիւրից աւելի եղբայրնե[րի]», որոնց մեծ մասը, ինչպես նա նշեց, դեռ կենդանի էր (Ա Կորնթացիս 15։3–8)։ Պողոսը շարունակեց տրամաբանել. «Եթէ Քրիստոսը քարոզվում է՝ թէ մեռելներից յարութիւն է առել, ի՞նչպէս են ձեզանից ոմանք ասում, թէ Մեռելների յարութիւն չ’կայ։ Եթէ մեռելների յարութիւն չ’կայ, ապա Քրիստոսն էլ չէ յարութիւն առել։ Եւ եթէ Քրիստոսը յարութիւն չի առել, ուրեմն ունայն է մեր քարոզութիւնը, եւ ունայն է ձեր հաւատքն էլ» (Ա Կորնթացիս 15։12–14)։

⁸ Այո՛, հարությունը այնպիսի հիմնական ուսմունք է, որ եթե քրիստոնյայի համար այն իրական չէ, ապա նրա հավատն ունայն է։ Իսկապես, հարության վերաբերյալ ճիշտ հասկացողության շնորհիվ ճշմարիտ քրիստոնյաները տարբերվում են կեղծ քրիստոնյաներից (Ծննդոց 3։4; Եզեկիէլ 18։4)։ Այսպիսով՝ Պողոսը հարության ուսմունքը դասեց քրիստոնեության «սկզբնական ուսմունքներ[ի]» (ՆԱ) շարքում։ Եկեք վճռականորեն «ձգտենք հասունության» (ՆԱ)։ «Եւ սա [կ]անենք,— հորդորում է Պողոսը,— եթէ Աստուած հրաման տայ» (Եբրայեցիս 6։1–3)։

Հարության հույսը

9, 10. Ի՞նչ ի նկատի ունի Աստվածաշունչը, երբ խոսում է հարության մասին։

⁹ Հարության հանդեպ մեր հավատն ավելի ամուր դարձնելու համար եկեք քննենք հետևյալ հարցերը. ի՞նչ ի նկատի ունի Աստվածաշունչը, երբ խոսում է հարության մասին, և ինչպե՞ս է հարության ուսմունքը ցույց տալիս, թե որքան մեծ է Եհովայի սերը։ Այս հարցերի պատասխաններն իմանալով՝ մենք ավելի կմոտենանք Աստծուն և, միևնույն ժամանակ, ուրիշներին էլ կսովորեցնենք հարության մասին (Բ Տիմոթէոս 2։2; Յակոբոս 4։8)։

¹⁰ «Հարություն» թարգմանված հունարեն բառը բառացի նշանակում է «նորից կանգնել»։ Ո՞րն է այս արտահայտության իմաստը։ Համաձայն Աստվածաշնչի՝ հարության հույսը համոզվածությունն է այն բանում, որ մահացած մարդը կարող է նորից ապրել։ Աստվածաշունչը նաև հայտնում է, որ անհատը հարություն է առնում կա՛մ մարդկային մարմնով, կա՛մ ոգեղեն մարմնով՝ կախված այն բանից՝ նա երկրային կյանքի հույս ունի, թե՝ երկնային։ Մեզ հիացմունք են պատճառում Եհովայի սերը, իմաստությունը և զորությունը, որ արտացոլված են հարության հեռանկարի մեջ։

11. Ինչպիսի՞ հարության հույս ունեն Աստծու օծյալ ծառաները։

¹¹ Ինչպես Հիսուսի պարագայում էր, նրա օծյալ եղբայրները հարություն առնելիս ոգեղեն մարմին են ստանում, որն անհրաժեշտ է երկնքում ծառայելու համար (Ա Կորնթացիս 15։35–38, 42–53)։ Նրանք միասին կծառայեն որպես կառավարիչներ Մեսիական Թագավորության մեջ, որը դրախտային պայմաններ կհաստատի երկրի վրա։ Քահանայապետ Հիսուսի գլխավորությամբ օծյալները թագավորական քահանայություն են կազմում։ Նրանց միջոցով արդար նոր աշխարհի բնակիչները կվայելեն Քրիստոսի քավիչ զոհաբերության օգուտները (Եբրայեցիս 7։25, 26; 9։24; Ա Պետրոս 2։9; Յայտնութիւն 22։1, 2)։ Իսկ այդ ընթացքում այն օծյալները, որոնք դեռ ապրում են երկրի վրա, ցանկանում են ընդունելի լինել Աստծուն։ Մահանալով ու հարություն առնելով՝ նրանք կստանան իրենց «հատուցումը» և երկնքում անմահ կյանքով կապրեն (Բ Կորնթացիս 5։1–3, 6–8, 10, ԱՆԹ; Ա Կորնթացիս 15։51, 52; Յայտնութիւն 14։13)։ «Եթէ նորա մահի նմանութիւնովը նորա հետ տնկուեցանք,— գրեց Պողոսը,— ապա նորա յարութեանն էլ նման կ’լինինք» (Հռովմայեցիս 6։5)։ Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել նրանց մասին, ովքեր հույս ունեն հարություն առնելու երկրի վրա որպես մարդ։ Հարության հույսը ինչպե՞ս կարող է նրանց մոտեցնել Աստծուն։ Այս հարցում շատ բան կարող ենք սովորել Աբրահամի օրինակից։

Հարությունը և Եհովայի հետ ընկերությունը

12, 13. Ի՞նչ զորեղ հիմքեր ուներ Աբրահամը հարությանը հավատալու։

¹² Աբրահամը, որի մասին խոսվում է որպես «Աստուծոյ բարեկամ[ի]», կամ՝ ընկերոջ, աչքի ընկնող հավատ ուներ (Յակոբոս 2։23)։ Պողոսը երեք անգամ նշեց Աբրահամի հավատի մասին, երբ եբրայեցիներին ուղղված նամակում գրեց մի շարք հավատարիմ տղամարդկանց ու կանանց մասին (Եբրայեցիս 11։8, 9, 17)։ Երրորդ անգամ նա ընդգծեց, որ Աբրահամը հավատ դրսևորեց, երբ հնազանդություն ցույց տալով՝ պատրաստվեց զոհ մատուցել իր որդի Իսահակին։ Աբրահամը համոզված էր, որ Եհովան Իսահակի միջոցով սերունդ առաջ բերելու իր խոստումը անպայման կկատարի։ Նույնիսկ եթե Իսահակը զոհ մատուցվեր ու մահանար, Աբրահամը «մտած[ում էր] թէ Աստուած կարող է մեռելներից էլ յարուցանել» Իսահակին։

¹³ Դեպքերի ընթացքին նայելով՝ Եհովան տեսավ, թե ինչ ամուր հավատ ունի Աբրահամը, ու միջոցներ ձեռնարկեց, որպեսզի Իսահակի փոխարեն մի կենդանի զոհաբերվի։ Այդուհանդերձ, Իսահակի հետ պատահածը հարության օրինակ էր, ինչպեսև բացատրեց Պողոսը. «Ուստի [Աբրահամը] օրինակի համար էլ ընդունեց նորան [Իսահակին]» (Եբրայեցիս 11։19)։ Դեռ ավելին, Աբրահամը մինչ այդ արդեն զորեղ հիմքեր ուներ հարությանը հավատալու։ Արդյոք Եհովան չէ՞ր վերականգնել Աբրահամի՝ սերունդ առաջ բերելու կարողությունը, երբ նա և իր կինը՝ Սարրան, խոր ծերության մեջ լույս աշխարհ բերեցին իրենց որդուն՝ Իսահակին (Ծննդոց 18։10–14; 21։1–3; Հռովմայեցիս 4։19–21)։

14. ա) Համաձայն Եբրայեցիս 11։9, 10 համարների՝ ինչի՞ն էր սպասում Աբրահամը։ բ) Թագավորության օրհնությունները վայելելու համար ի՞նչ պետք է տեղի ունենա Աբրահամի հետ։ գ) Ինչպե՞ս կարող ենք մենք ստանալ Թագավորության օրհնությունները։

¹⁴ Պողոսը Աբրահամի մասին խոսում է որպես պանդուխտի և վրաններում բնակված մարդու, որը «սպասում էր այն հիմունքով հաստատուած քաղաքին, որի ճարտարապետը եւ արարիչն Աստուած է» (Եբրայեցիս 11։9, 10)։ Դա բառացի քաղաք չէր, ինչպես Երուսաղեմը, որտեղ գտնվում էր Աստծու տաճարը, այլ խորհրդանշական քաղաք էր։ Դա Աստծու երկնային Թագավորությունն էր՝ բաղկացած Հիսուս Քրիստոսից և նրա 144 000 իշխանակիցներից։ 144 000 օծյալները, որ արժանանում են երկնային փառքի, կոչվում են նաև ‘սուրբ քաղաք՝ նոր Երուսաղեմ’, Քրիստոսի «հարս» (Յայտնութիւն 21։2)։ 1914 թ.–ին Եհովան Հիսուսին նշանակեց երկնային Թագավորության Մեսիական Թագավոր և պատվիրեց իշխել իր թշնամիների միջև (Սաղմոս 110։1, 2; Յայտնութիւն 11։15)։ Թագավորության բերած օրհնությունները վայելելու համար Աբրահամը՝ «Աստուծոյ բարեկամը», պետք է կյանքի վերադառնա։ Թագավորության օրհնությունները ստանալու համար մենք նույնպես պետք է կենդանի լինենք Աստծու նոր աշխարհում կա՛մ որպես Արմագեդոնից վերապրած մեծ բազմության անդամներ, կա՛մ որպես մահացածներից հարություն առածներ (Յայտնութիւն 7։9, 14)։ Իսկ ո՞րն է հարության հույսի հիմքը։

Աստծու սերը՝ հարության հույսի հիմք

15, 16. ա) Աստվածաշնչում արձանագրված առաջին մարգարեությունը ինչպե՞ս է հարության հույսի հիմք ծառայում։ բ) Հարությանը հավատալը ինչպե՞ս է մոտեցնում մեզ Եհովային։

¹⁵ Մեր սիրելի երկնային Հոր հետ մտերիմ փոխհարաբերությունների, Աբրահամի հավատի պես ամուր հավատ ունենալու և Աստծու պատվիրաններին հնազանդվելու շնորհիվ մենք արդար ենք հռչակվում, և Եհովան մեզ իր ընկերն է համարում։ Դա հնարավորություն է տալիս մեզ օգտվելու Թագավորության իշխանության բերած օրհնություններից։ Աստծու Խոսքում՝ Ծննդոց 3։15–ում, արձանագրված ամենաառաջին մարգարեությունը հարության հույսի և Աստծու ընկերը դառնալու հիմք է տալիս։ Մարգարեության մեջ ոչ միայն ասվում է, որ Սատանայի գլուխն է ջախջախվելու, այլև որ Աստծու կնոջ Սերնդի գարշապարն է խայթվելու։ Հիսուսի մահը, փոխաբերական լեզվով ասած, գարշապարի խայթվելն էր։ Հարությունը, որ տեղի ունեցավ երրորդ օրը, բժշկեց այդ վերքը և ճանապարհ բացեց վճռական քայլերի՝ ընդդեմ նրա, որ «մահի իշխանութիւնն ուն[ի] այսինքն սատանա[յի]» (Եբրայեցիս 2։14)։

¹⁶ Պողոսը հիշեցնում է մեզ, որ «Աստուած յայտնեց իր սէրը դէպի մեզ, որ՝ երբոր մենք դեռ մեղաւոր էինք, Քրիստոսը մեզ համար մեռաւ» (Հռովմայեցիս 5։8)։ Այս անարժան բարության համար երախտագիտությունը ավելի է մոտեցնում մեզ Հիսուսին և մեր սիրառատ երկնային Հորը (Բ Կորնթացիս 5։14, 15)։

17. ա) Ի՞նչ հույսի մասին խոսեց Հոբը։ բ) Յոբ 14։15–ը ի՞նչ է հայտնում Եհովայի մասին, և ինչպիսի՞ զգացումներ է դա առաջացնում քո մեջ։

¹⁷ Հոբը՝ քրիստոնեական ժամանակներից շատ առաջ ապրած Աստծուն հավատարիմ մի մարդ, նույնպես անձկագին սպասում էր հարությանը։ Նա շատ տառապանքներ կրեց Սատանայի կողմից։ Ի տարբերություն իր կեղծ մխիթարիչների, որոնք հարության մասին ոչ մի հիշատակում չարեցին՝ Հոբը մեծապես մխիթարվեց այդ հույսով և այսպիսի հարց տվեց. «Եթէ մարդս մեռաւ, մի՞թէ կ’կենդանանայ»։ Նա ինքն էլ պատասխանեց այդ հարցին. «Պատերազմիս բոլոր օրերը սպասելու եմ, մինչեւ որ իմ նորոգուիլը գայ»։ Ապա դիմելով իր Աստծուն՝ Եհովային՝ նա ասաց. «Դու մէկ կանչէիր, եւ ես քեզ պատասխան տայի»։ Իսկ մեր սիրալիր Արարչի զգացումների մասին Հոբն ասաց, որ Աստված կկարոտի իր ձեռքի գործին (Յոբ 14։14, 15 ՆԱ)։ Այո՛, Եհովան կարոտով սպասում է այն ժամանակին, երբ իրեն հավատարիմ մարդիկ կյանքի կվերադառնան հարության միջոցով։ Մենք ավելի ենք մոտենում Եհովային, երբ խորհում ենք այն սիրո ու անարժան բարության մասին, որ նա ցուցաբերում է մեր հանդեպ, չնայած որ անկատար ենք (Հռովմայեցիս 5։21; Յակոբոս 4։8)։

18, 19. ա) Ի՞նչ հույս էր փայփայում Դանիելը կյանքի վերադառնալու առնչությամբ։ բ) Ի՞նչ ենք քննարկելու հաջորդ հոդվածում։

¹⁸ Դանիել մարգարեն, որին Աստծու հրեշտակը անվանեց «ցանկալի մարդ», իր ողջ կյանքում հավատարմորեն ծառայեց Եհովային (Դանիէլ 10։11, 19)։ Նա պահեց Եհովայի հանդեպ իր անարատությունը աքսորման ժամանակից՝ մ.թ.ա. 617–ից, մինչև մահ։ Իր մահից որոշ ժամանակ առաջ՝ մ.թ.ա. 536 թվականին՝ Պարսկաստանի թագավոր Կյուրոսի կառավարման երրորդ տարում, նա տեսիլք ստացավ (Դանիէլ 1։1; 10։1)։ Դանիելին տրված այդ տեսիլքը աշխարհակալ ուժերի երթի մասին էր, որն իր գագաթնակետին է հասնելու գալիք մեծ նեղությանը (Դանիէլ 11։1–12։13)։ Քանի որ Դանիելն ամբողջությամբ չէր կարող հասկանալ տեսիլքը, ուստի նա հրեշտակին, որի միջոցով տրվել էր այն, հարցրեց. «Ով Տէր իմ, ի՞նչ պիտի լինի սորանց վերջը»։ Հրեշտակը Դանիելի ուշադրությունը հրավիրեց «վերջի ժամանակ[ի]» վրա, երբ «իմաստունները պիտի հասկանա[յին]» տեսիլքը։ Իսկ ի՞նչ կարող էր ակնկալել ինքը Դանիելը։ Հրեշտակը ասաց նրան. «Դու.... հանգստացիր, եւ կ’կանգնես օրերի վերջին քո վիճակումը» (Դանիէլ 12։8–10, 13)։ Դանիելը կյանքի կվերադառնա «արդարների յարութեան ժամանակին»՝ Քրիստոսի Հազարամյա Իշխանության ընթացքում (Ղուկաս 14։14)։

¹⁹ Մենք ապրում ենք վերջին օրերի վերջին ժամանակահատվածում, և Քրիստոսի Հազարամյա Իշխանության սկիզբը շատ ավելի մոտ է, քան այն ժամանակ, երբ Աստծու ծառաները դարձանք։ Ուստի մենք պետք է հարցնենք ինքներս մեզ. «Կլինե՞մ արդյոք նոր աշխարհում, որպեսզի զրուցեմ Աբրահամի, Հոբի, Դանիելի և այլ հավատարիմ տղամարդկանց ու կանանց հետ»։ Մենք կլինե՛նք այնտեղ, եթե շարունակենք մոտ մնալ Եհովային ու հնազանդվել նրա պատվերներին։ Հաջորդ հոդվածում ավելի մանրամասնորեն կքննարկենք հարության հույսը և կիմանանք, թե ովքեր հարություն կառնեն։

Հիշո՞ւմ եք

• Ի՞նչ արձագանքներ եղան, երբ Պողոսը խոսեց հարության հույսի մասին։

• Ինչպե՞ս է հարության հույսը ճշմարիտ քրիստոնյաներին տարբերում կեղծ քրիստոնյաներից։

• Որտեղի՞ց գիտենք, որ Աբրահամը, Հոբը և Դանիելը հավատում էին հարությանը։

[նկար 8–րդ էջի վրա]

Ներկայանալով կուսակալ Ֆելիքսի առջև՝ Պողոսը համոզվածությամբ հռչակեց հարության հույսը

[նկար 10–րդ էջի վրա]

Ինչո՞ւ էր Աբրահամը հավատում հարությանը

[նկար 12–րդ էջի վրա]

Հոբը մխիթարվեց հարության հույսով

[նկար 12–րդ էջի վրա]

Դանիելը կյանքի կվերադառնա արդարների հարության ժամանակ