Մեր ընթերցողները հարցնում են
Արդյոք բնական աղետները պատի՞ժ են Աստծու կողմից
Աստված չի պատժում անմեղ մարդկանց բնական աղետների միջոցով։ Նա երբեք այդպես չի վարվել և չի էլ վարվի։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև «Աստված սեր է», ինչպես կարդում ենք 1 Հովհաննես 4։8–ում։
Աստված իր բոլոր գործերը անում է սիրուց մղված։ Սերը ցավ չի պատճառում անմեղ մարդկանց, քանի որ Աստվածաշնչում ասվում է, որ «սերը մերձավորի հանդեպ չարը չի գործում» (Հռոմեացիներ 13։10)։ Յոբ 34։12–ում գրված է. «Յիրաւի Աստուած անօրէնութիւն չի անիլ»։
Ճիշտ է, Աստվածաշնչում բնական աղետների կանխագուշակումներ կան մեր օրերի համար, օրինակ՝ այնտեղ գրված է «մեծ երկրաշարժերի» մասին (Ղուկաս 21։11)։ Սակայն Եհովան պատասխանատու չէ բնական աղետների բերած ավերածությունների համար, ինչպես որ օդերևութաբանը պատասխանատու չէ այն վնասների համար, որ բերել է, օրինակ, թայֆունը, որի մասին նա նախապես հայտնել է։ Ուրեմն եթե Աստված չէ բնական աղետների բերած տառապանքի պատճառը, ապա ի՞նչն է։
«Ամբողջ աշխարհը Չարի [Բանսարկու Սատանայի] իշխանության տակ է»,— հայտնում է Աստվածաշունչը (1 Հովհաննես 5։19)։ Նա մարդասպան է եղել՝ սկսած իր ըմբոստության ժամանակից, երբ մարդը նոր էր ստեղծվել, և այդպիսին է մնացել մինչև այսօր (Հովհաննես 8։44)։ Սատանան մարդու կյանքը անարժեք է համարում։ Նա առաջնորդվում է եսասիրական մղումներով, ուստի զարմանալի չէ, որ ստեղծել է համաշխարհային մի համակարգ, որում ծաղկում է եսասիրությունը։ Այսօրվա աշխարհը հանդուրժում է մարդկանց շահագործումը, նույնիսկ այն աստիճան, որ անպաշտպան մարդիկ ստիպված են լինում ապրել այնպիսի վայրերում, որտեղ մեծ է բնական աղետների կամ մարդկանց պատճառով տեղի ունեցող աղետների հավանականությունը (Եփեսացիներ 2։2; 1 Հովհաննես 2։16)։ Ուստի որոշ աղետների պատճառով մարդկանց կրած տառապանքի համար մեղավոր են ագահ մարդիկ (Ժողովող 8։9)։ Ինչո՞ւ։
Բնական շատ աղետներ տեղի են ունենում մասամբ մարդկանց պատճառով։ Քննենք, օրինակ, ԱՄՆ–ի Նոր Օռլեան քաղաքում տեղի ունեցած դեպքը, երբ փոթորկալի ջրհեղեղը մեծ վնաս հասցրեց տեղի բնակիչներին, կամ այն դեպքը, երբ Վենեսուելայի ծովափնյա լեռներից իջած սողանքները գետնին հավասարեցրին շատ տներ։ Այս երկու և ուրիշ շատ դեպքերում բնական երևույթները, օրինակ՝ քամին և անձրևը, աղետի պատճառ դարձան, քանի որ մարդիկ բնության երևույթների մասին քիչ տեղեկություններ են ունեցել, շինարարական աշխատանքները ճիշտ չեն կատարել, ճիշտ պլաններ չեն կազմել, ուշադրություն չեն դարձրել զգուշացումներին, կամ էլ իշխանություններն են սխալներ թույլ տվել։
Քննենք աստվածաշնչյան ժամանակներում տեղի ունեցած մի աղետ։ Հիսուսի օրերում փլուզվեց մի աշտարակ, որը 18 հոգու կյանք խլեց (Ղուկաս 13։4)։ Հնարավոր է, որ այս աղետը տեղի ունեցած լինի մարդկանց սխալի կամ «ժամանակի և դիպվածի» պատճառով կամ էլ երկու պատճառներով էլ, սակայն, ինչ խոսք, դա Աստծու դատաստանի պատճառով չի եղել (Ժողովող 9։11)։
Իսկ երբևէ Աստված աղետ բերե՞լ է։ Այո, սակայն ի տարբերություն բնական աղետների կամ մարդու պատճառով տեղի ունեցած աղետների՝ Աստծու բերած աղետներն ընտրողական են եղել, հատուկ նպատակ են ունեցել և խիստ հազվադեպ են պատահել։ Այդպիսի աղետների օրինակ են Նոյ նահապետի օրերում տեղի ունեցած համաշխարհային Ջրհեղեղը և Ղովտի օրերում Սոդոմ ու Գոմոր քաղաքների կործանումը (Ծննդոց 6։7–9, 13; 18։20–32; 19։24)։ Աստծու այս դատաստանների ժամանակ կործանվեցին միայն չզղջացող մարդիկ, իսկ նրանք, ովքեր արդար էին Աստծու աչքում, կենդանի մնացին։
Անշուշտ, Եհովա Աստված ունի թե՛ կարողություն, թե՛ ցանկություն և թե՛ զորություն վերջ դնելու մարդկանց տառապանքին և նրանց ազատելու բնական աղետներից։ Աստծու նշանակած Թագավորի՝ Հիսուս Քրիստոսի մասին Սաղմոս 72։12–ում նախապես ասվել էր. «Նա կ’փրկէ խեղճին որ աղաղակում է, եւ աղքատին՝ որ օգնական չ’ունի»։