Նոյը և Ջրհեղեղը. իրականություն և ոչ թե լեգենդ
ԿՈՒԶԵԻ՞Ք ապրել ավելի լավ աշխարհում. աշխարհ, որտեղ մարդիկ խաղաղ են ապրում միմյանց հետ, որտեղ չկան պատերազմներ, հանցագործություն և ճնշումներ։ Եթե այո, ապա ձեզ համար քաջալերական կլինի քննել մի պատմական դեպք, որի մասին հավանաբար լսել եք։ Դա մի բարի մարդու՝ Նոյի մասին պատմությունն է։ Նա մի տապան կառուցեց, որով թե՛ ինքը, թե՛ իր ընտանիքը փրկվեցին համաշխարհային Ջրհեղեղից, որի ժամանակ կործանվեցին չար մարդիկ։
Քիչ պատմություններ կան, որ այդքան հայտնի են։ Նոյի հետ պատահած դեպքերը նկարագրված են Աստվածաշնչի «Ծննդոց» գրքի 6–ից 9–րդ գլուխներում։ Դրանք նաև հիշատակվում են Ղուրանում և աշխարհի անթիվ–անհամար ժողովուրդների լեգենդներում։ Ջրհեղեղն իսկապես տեղի՞ է ունեցել, թե՞ դա պարզապես խորհրդանշական պատմություն է, որը գրվել է մարդկանց քաջալերելու համար, որ նրանք ճիշտն անեն։ Դարեր շարունակ աստվածաբաններն ու գիտնականները վիճել են այդ հարցի շուրջ։ Սակայն Աստվածաշունչը՝ Աստծու Խոսքը, կասկածի տեղիք չի տալիս և հստակ նշում է, որ այդ պատմությունը իրականություն է և ոչ թե լեգենդ։ Քննենք մի քանի փաստեր։
«Ծննդոց» գիրքը նշում է Ջրհեղեղի կոնկրետ տարին, ամիսն ու օրը, նաև այն, թե երբ և որտեղ է կանգ առել տապանը, և թե երբ է երկիրը ցամաքել։ Այնտեղ նշվում է նաև տապանի մասին հստակ մանրամասնություններ. ինչպես պետք է կառուցվեր այն, ինչ չափեր պետք է ունենար, և ինչ նյութեր պետք է օգտագործվեին այն կառուցելու համար։ Իսկ լեգենդներում, ընդհակառակը, սովորաբար նկարագրություններն անորոշ են լինում։
Աստվածաշնչում արձանագրված երկու տոհմաբանություններ փաստում են, որ Նոյը իրական անձնավորություն է եղել (Ա Մնացորդաց 1։4; Ղուկաս 3։36)։ Թե՛ Եզրասը, թե՛ Ղուկասը, որ կազմել են այդ տոհմաբանությունները, մանրամասն հետազոտություններ են արել։ Ղուկասը Քրիստոսի տոհմաբանությունը արձանագրել է Հիսուսից մինչև Նոյը։
Նոյի կամ Ջրհեղեղի մասին հիշատակել են նաև Եսայիա և Եզեկիել մարգարեները ու Պողոս և Պետրոս առաքյալները (Եսայիա 54։9; Եզեկիէլ 14։14, 20; Եբրայեցիներ 11։7; 1 Պետրոս 3։19, 20; 2 Պետրոս 2։5)։
Հիսուս Քրիստոսը հիշատակեց Ջրհեղեղի մասին՝ ասելով. «Ինչպես որ եղավ Նոյի օրերում, այնպես էլ կլինի մարդու Որդու օրերում. ուտում էին, խմում էին, կին էին առնում, մարդի էին գնում, մինչև այն օրը, երբ Նոյը մտավ տապանը, և ջրհեղեղը եկավ ու կործանեց նրանց բոլորին» (Ղուկաս 17։26, 27)։ Եթե Ջրհեղեղը տեղի չի ունեցել, ապա «մարդու Որդու» մասին Հիսուսի խոսքերը անիմաստ են։
Պետրոս առաքյալը նախագուշակել էր, որ «ծաղրողներ» էին գալու, որոնք անարգանքով էին վերաբերվելու այն ամենին, ինչ գրված է Աստվածաշնչում։ Պետրոսը գրեց. «Իրենց ցանկության համաձայն՝ նրանք անուշադրության են մատնում այն փաստը.... որ [Նոյի] ժամանակվա աշխարհը կործանվեց, երբ ջրերով հեղեղվեց»։ Պե՞տք է արդյոք անուշադրության մատնել «այս փաստը»։ Ամենևի՛ն։ Պետրոսը շարունակում է գրել. «Այժմյան երկինքներն ու երկիրը նույն խոսքով պահվում են կրակի համար և պահպանվում են մինչև դատաստանի ու ամբարիշտ մարդկանց կործանման օրը» (2 Պետրոս 3։3–7)։
Աստված մեկ անգամ էլ կկործանի չարերին և մեկ անգամ էլ այդ կործանումից փրկվողներ կլինեն։ Հետևելով Նոյի օրինակին՝ մենք կարող ենք լինել արդարների թվում, որոնք կփրկվեն և կապրեն ավելի լավ աշխարհում։