Հավատարմորեն հնազանդվեցեք Աստծո իշխանությանը

«Մեր դատաւորը Տէրն է, մեր օրէնսդիրը Տէրն է, մեր թագաւորը Տէրն է» (ԵՍԱՅԻԱ 33։22)։

1. Ի՞նչ գործոններ են եզակի դարձնում հնագույն Իսրայել ազգին այն ժամանակվա մյուս ազգերի համեմատությամբ։

ՄԵՐ թվարկությունից առաջ 1513–ին կազմավորվեց Իսրայել ազգը։ Այդ պահին նա չուներ ո՛չ մայրաքաղաք, ո՛չ սեփական տարածք և ո՛չ էլ թագավոր։ Այս ազգը բաղկացած էր նախկին ստրուկներից։ Բայց այն եզակի էր մեկ ուրիշ առումով. Եհովա Աստված ինքն էր նրանց Դատավորը, Օրենսդիրը և Թագավորը (Ելից 19։5, 6; Եսայիա 33։22)։ Ո՛չ մի ուրիշ ազգ այդպիսի պատվի չէր արժանացել։

2. Ի՞նչ հարց է ծագում Իսրայել ազգի կազմակերպվածության մասին, և ինչո՞ւ է մեզ համար կարևոր իմանալ այս հարցի պատասխանը։

² Քանի որ Եհովան կարգուկանոնի և խաղաղության Աստված է, ապա կարող ենք ակնկալել, որ նրա ղեկավարության ներքո եղած ազգը լավ կազմակերպված լիներ (Ա Կորնթացիս 14։33)։ Անշուշտ, Իսրայել ազգը լավ էր կազմակերպված։ Բայց ինչպե՞ս կարող էր ինչ–​որ մի ազգ ղեկավարվել անտեսանելի Աստծո կողմից։ Մեզ համար օգտակար կլինի քննարկել, թե ինչպես էր Եհովան ղեկավարում այդ հինավուրց ազգը, և մենք, մասնավորապես ուշադրություն դարձնելով Իսրայելի հետ նրա վարվելակերպին, կտեսնենք, թե որքան կարևոր է հավատարմորեն հնազանդվել Աստծո իշխանությանը։

Հին Իսրայելի ղեկավարումը

3. Ի՞նչ քայլեր կատարեց Եհովան՝ իր ժողովրդին առաջնորդություն ցույց տալու համար։

³ Լինելով Իսրայելի անտեսանելի Թագավորը՝ Եհովան հավատարիմ մարդկանց միջից ոմանց ընտրեց՝ լինելու իր տեսանելի ներկայացուցիչները. «գլխաւորներ», «ցեղերի գլխաւորներ» և ծերեր, որոնք ժողովրդին պետք է ծառայեին որպես խորհրդատուներ և դատավորներ (Ելից 18։25, 26; Բ Օրինաց 1։15)։ Բայց մենք չպետք է եզրակացնենք, թե առանց Աստծո առաջնորդության՝ այդ պատասխանատու մարդիկ կարող էին ժողովրդի դատը վարել կատարյալ խորաթափանցությամբ ու հասկացողությամբ։ Ինչպես բոլոր մարդիկ, նրանք էլ թերություններ ունեին և չէին կարող կարդալ իրենց հավատակիցների սիրտը։ Բայց քանի որ աստվածավախ էին ու իրենց խոսքը հիմնում էին Եհովայի Օրենքի վրա, ապա կարող էին իրենց եղբայրներին օգտակար խորհուրդներ տալ (Բ Օրինաց 19։15; Սաղմոս 119։97–100)։

4. Իսրայելի հավատարիմ դատավորները ո՞ր հակումներից պետք է զգուշանային և ինչո՞ւ։

⁴ Սակայն ժողովրդի դատը վարելու համար այդ մարդկանցից ավելին էր պահանջվում, քան պարզապես իմանալ Օրենքը։ Նրանք անկատար էին, ուստի արդարադատ լինելու համար պետք է զգույշ մնային այնպիսի սխալ հակումներից, ինչպիսիք են եսասիրությունը, աչառությունը և ագահությունը։ Մովսեսը նրանց պատվիրել էր. «Դատաստանի մէջ աչառութիւն չ’անէք, փոքրին մեծի պէս լսէք, բնաւ չ’վախենաք մարդի երեսից. որովհետեւ դատաստանը Աստուծունն է»։ Այո՛, Իսրայելի դատավորները «դատաստան» էին անելու, այլ խոսքով՝ դատելու էին Եհովայի փոխարեն։ Ինչպիսի՜ պատիվ (Բ Օրինաց 1։16, 17)։

5. Բացի դատավորներ կարգելուց, Եհովան ուրիշ ի՞նչ արեց իր ժողովրդի համար։

⁵ Եհովան ուրիշ քայլերի էլ դիմեց իր ժողովրդի հոգևոր կարիքները հոգալու համար։ Դեռևս Ավետյաց երկիր մտնելուց առաջ նա կարգադրեց ճշմարիտ երկրպագության կենտրոն՝ խորան կառուցել։ Նա նաև քահանայության համակարգը ստեղծեց։ Քահանաները ժողովրդին պետք է սովորեցնեին Օրենքը, զոհաբերություններ մատուցեին և ծխեին առավոտյան ու երեկոյան խունկը։ Աստված Մովսեսի եղբայր Ահարոնին քահանայապետ նշանակեց, իսկ վերջինիս որդիներին պատվիրեց օգնել իրենց հորը այդ գործում (Ելից 28։1; Թուոց 3։10; Բ Մնացորդաց 13։10, 11)։

6, 7. ա) Ի՞նչ կապ կար քահանաների ու ոչ քահանայական գործեր կատարող ղևտացիների միջև։ բ) Ի՞նչ կարող ենք սովորել այն բանից, որ ղևտացիները տարբեր աշխատանքներ էին կատարում (Կողոսացիս 3։23)։

⁶ Մի քանի միլիոնանոց ժողովրդի հոգևոր կարիքները հոգալը վիթխարի աշխատանք էր, և այդ գործը կատարելու համար չկային բավականաչափ քահանաներ։ Եհովան միջոցներ ձեռնարկեց, որպեսզի Ղևիի ցեղի մյուս անդամներն օգնեն նրանց։ Նա Մովսեսին պատվիրեց. «Ղեւտացիները Ահարօնին եւ նորա որդկանցը տաս, սորանք բոլորովին նորան են տրուած Իսրայէլի որդիներիցը» (Թուոց 3։9, 39)։

⁷ Ղևտացիները լավ էին կազմակերպված։ Նրանք բաժանված էին ըստ տոհմերի՝ Գերսոնյաններ, Կահաթյաներ և Մերարյաններ. ամեն մի տոհմ նշանակված էր որոշակի գործ կատարելու (Թուոց 3։14–17, 23–37)։ Մարդկանց գուցե թվար, թե որոշ նշանակումներ ավելի կարևոր էին մյուսներից. բայց դա այդպես չէր. բոլորն էլ կարևոր էին։ Կահաթյան ղևտացիները գործի բերումով սերտ առնչություն ունեին ուխտի սուրբ տապանակի ու խորանի մյուս իրերի հետ։ Բայց ամեն մի ղևտացի էլ չքնաղ առանձնաշնորհումներ ուներ՝ անկախ այն բանից, Կահաթյան էր, թե՝ ոչ (Թուոց 1։51, 53)։ Ցավոք, նրանցից ոմանք բարձր չգնահատեցին դրանք։ Աստծո իշխանությանը հավատարմորեն հնազանդվելու փոխարեն՝ նրանք սկսեցին դժգոհել ու տեղ տվեցին հպարտությանը, փառասիրությունը ու նախանձին։ Ղևտացի Կորխը նրանցից մեկն էր։

«Դուք քահանայութի՞ւն էլ էք ուզում»

8. ա) Ո՞վ էր Կորխը։ բ) Հավանաբար ի՞նչը դրդեց Կորխին քահանաներին դիտելու զուտ մարդկային տեսանկյունից։

⁸ Թեև Կորխը Ղևիի ցեղի կամ Կահաթյան տոհմերի գլխավորը չէր, նա Իսրայելի մեջ հարգված ղեկավար էր (Թուոց 3։30, 32)։ Կորխն իր պարտականությունների բերումով կարող էր մոտիկից շփվել Ահարոնի ու նրա որդիների հետ (Թուոց 4։18, 19)։ Քանի որ նա սեփական աչքով էր տեսնում այդ մարդկանց թերությունները, ապա գուցե հետևյալ կերպ էր դատում. «Այս քահանաները տեղով մեկ անկատար են, ու ես պիտի ենթարկվե՞մ նրանց։ Ոչ հեռու անցյալում Ահարոնը ոսկե հորթ շինեց։ Այդ հորթին երկրպագելով՝ մեր ազգը կռապաշտության մեջ ընկավ։ Իսկ հիմա այդ Ահարոնը՝ Մովսեսի եղբայրը, ծառայում է որպես քահանայապետ։ Ինչպիսի՜ հովանավորչություն։ Հապա նրա որդինե՞րը՝ Նադաբն ու Աբիուդը... Նրանք այն աստիճան էին արհամարհում իրենց ծառայությունը, որ Եհովան մեռցրեց նրանց»a (Ելից 32։1–5; Ղեւտացոց 10։1, 2)։ Ինչպիսին էլ որ լիներ Կորխի մտածողությունը, միանգամայն պարզ է, որ նա սկսել էր իրերին նայել մարդկային տեսանկյունից։ Հետևանքը եղավ այն, որ Կորխն ապստամբեց Մովսեսի ու Ահարոնի և ի վերջո Եհովայի դեմ (Ա Թագաւորաց 15։23; Յակոբոս 1։14, 15)։

9, 10. Ի՞նչ մեղադրանք ներկայացրին Կորխն ու իր համախոհները Մովսեսին, և ինչո՞ւ կարելի է ասել, որ նրանք լավ հասկանում էին, թե ինչ էին անում։

⁹ Կորխը ազդեցիկ մարդ էր, ուստիև նրա համար դժվար չէր իր շուրջն համախմբել իր պես մտածող մարդկանց։ Նա, Դաթանը ու Աբիրոնը գտան 250 համախոհներ՝ բոլորն էլ ‘ժողովի գլխավորներ’։ Նրանք բոլորը միասին մոտեցան Մովսեսին ու Ահարոնին և ասացին. «Բոլոր ժողովքը ամենքն էլ սուրբ են, եւ Եհովան նորանց մէջ է. եւ ի՞նչու էք ձեզ բարձրացնում Եհովայի ժողովրդի վերայ» (Թուոց 16։1–3)։

¹⁰ Ապստամբները պետք է որ լավ գիտակցեին, թե ինչ է նշանակում վիճարկել Մովսեսի իշխանությունը։ Շատ ժամանակ չէր անցել այն բանից, երբ Ահարոնն ու Մարիամը հենց այդպես էին վարվել, ընդ որում՝ դատելով ճիշտ այնպես, ինչպես Կորխը։ Համաձայն Թուոց 12։1, 2–ի՝ նրանք ասել էին. «Մի՞թէ Եհովան միայն Մովսէսի ձեռքովը խօսեց. չէ՞ որ մեր ձեռքովն էլ խօսեց»։ Եհովան լսում էր այդ ամենը։ Նա պատվիրեց Մովսեսին, Ահարոնին ու Մարիամին գալ ժողովի խորանի դուռը, որպեսզի ցույց տա, թե ով է իր ընտրած առաջնորդը։ Այնտեղ Եհովան պարզ ասաց. «Եթէ ձեզանից մէկը մարգարէ լինի, ես Եհովաս ինձ տեսիլքի մէջ կ’ճանաչացնեմ նորան, կամ երազով կ’խօսեմ նորա հետ։ Բայց այնպէս չէ իմ ծառան Մովսէսը, որ իմ բոլոր տան մէջ հաւատարիմ է»։ Այս խոսքերից հետո Եհովան ժամանակավորապես Մարիամին բորոտությամբ հարվածեց (Թուոց 12։4–7, 10)։

11. Ինչպե՞ս վերաբերվեց Մովսեսը Կորխի ապստամբությանը։

¹¹ Կորխն ու իր համախոհները պետք է որ տեղյակ լինեին այս դեպքի մասին։ Անհնար էր արդարացնել նրանց ապստամբությունը։ Բայց նույնիսկ նման հանգամանքներում Մովսեսը փորձեց համբերատար կերպով տրամաբանել նրանց հետ։ Նա հորդորեց նրանց, որ ապստամբելու փոխարեն ավելի լավ կլիներ երախտագիտություն ցուցաբերել իրենց առանձնաշնորհումների համար։ Մովսեսն ասաց. «Փո՞քր բան է երեւում ձեզ որ Իսրայէլի Աստուածը ձեզ իրան մօտեցնելու համար՝ Իսրայէլի ժողովքիցը բաժանեց ձեզ»։ Ո՛չ, դա «փոքր բան» չէր։ Ղևտացիներն արդեն բավական օրհնություններ էին ստացել։ Ուրիշ էլ ի՞նչ պետք է նրանք ցանկանային։ Մովսեսի հետագա խոսքերը բացահայտում են նրանց սրտի փափագը. «Դուք քահանայութի՞ւն էլ էք ուզում»b (Թուոց 12։3; 16։9, 10)։ Ինչպե՞ս Եհովան արձագանքեց այս խռովությանը, որն ուղղված էր իր իշխանության դեմ։

Իսրայելի Դատավորը միջամտում է

12. Ի՞նչ պետք է անեին իսրայելացիները, որպեսզի Աստծո հետ միշտ լավ հարաբերությունների մեջ լինեին։

¹² Երբ Եհովան Մովսիսական օրենքը տվեց իսրայելացիներին, նա ասաց, որ եթե իրենք հնազանդ մնան, կդառնան «սուրբ ազգ», և միշտ այդպիսին կհամարվեն, եթե շարունակ հետևեն իր պատվերներին (Ելից 19։5, 6)։ Բայց հիմա, երբ ժողովրդի մեջ բացահայտ ապստամբություն էր ծավալվում, ժամանակն էր, որ Իսրայելի Դատավորն ու Օրենսդիրը միջամտեր։ Մովսեսն ասաց Կորխին. «Դու եւ քո բոլոր ժողովուրդը էգուց Եհովայի առաջին ներկայանաք, դու եւ նորանք եւ Ահարօնը. եւ առէք ամեն մէկդ ձեր բուրվառները, եւ նորանց մէջ խունկ դրէք եւ մօտեցրէք Եհովայի առաջին ամեն մէկը իր բուրվառը, այսինքն երկու հարիւր յիսուն բուրվառներ, եւ դու էլ եւ Ահարօնը, ամեն մէկդ իր բուրվառը» (Թուոց 16։16, 17)։

13. ա) Կորխի և իր համախոհների կողմից ինչո՞ւ էր հանդգնություն Եհովային խունկ ծխելը։ բ) Ինչպե՞ս Եհովան վարվեց նրանց հետ։

¹³ Համաձայն Աստծո Օրենքի՝ միայն քահանաներն իրավունք ունեին խունկ մատուցել։ Հենց միայն այս փաստը պետք է զգաստացներ ապստամբներին, որոնք թեև ղևտացիներ էին, բայց ոչ՝ քահանաներ (Ելից 30։7; Թուոց 4։16)։ Սակայն այդպես չեղավ։ Հաջորդ օրը «Կորխը ժողովեց [Մովսեսի ու Ահարոնի] դէմ բոլոր ժողովքը ժողովքի խորանի դռանը»։ Կարդում ենք. «Եհովան խօսեց Մովսէսի եւ Ահարօնի հետ ասելով. Այդ ժողովքի միջից բաժանուեցէք, որ իսկոյն սպառեմ դորանց»։ Բայց Մովսեսն ու Ահարոնը խնդրեցին Եհովային, որ ժողովրդի կյանքը խնայի։ Եհովան դրականորեն պատասխանեց նրանց խնդրանքին։ Սակայն ինչ վերաբերում է Կորխին և իր խմբին, «Եհովայից կրակ դուրս եկաւ, եւ խունկ մատուցանող երկու հարիւր յիսուն հոգիներին սպառեց» (Թուոց 16։19–22, 35)։c

14. Ինչո՞ւ Եհովան հարվածեց իսրայելացիներին։

¹⁴ Որքան էլ որ տարօրինակ է, իսրայելացիները, տեսնելով, թե ինչպես Եհովան վարվեց խռովարարների հետ, ոչ մի դաս չքաղեցին։ «Հետեւեալ օրը Իսրայէլի որդկանց բոլոր ժողովքը Մովսէսի դէմ եւ Ահարօնի դէմ տրտունջ արին՝ ասելով. Դուք Եհովայի ժողովրդին մեռցրիք»։ Պատկերացնո՜ւմ եք... Իսրայելացիները ապստամբների կողմն էին։ Եհովայի համբերության բաժակը լցվեց։ Այժմ ոչ ոք՝ ո՛չ Մովսեսը և ո՛չ էլ Ահարոնը չէին կարող միջնորդել ժողովրդի համար։ Եհովան հարվածեց անհնազանդներին և «մեռածները տասնեւչորս հազար եօթը հարիւր հոգի էին, բացի Կորխի բանի համար մեռածներից» (Թուոց 16։41–49)։

15. ա) Ինչո՞ւ իսրայելացիները պետք է առանց տատանվելու ընդունեին Մովսեսի ու Ահարոնի առաջնորդությունը։ բ) Անձամբ դուք ի՞նչ եք սովորել այս դեպքից Եհովայի մասին։

¹⁵ Այդ մարդիկ կկարողանային խուսափել մահից, եթե միայն մի քիչ երկար մտածեին, թե ինչ են անում։ Նրանք կարող էին իրենք իրենց հարց տալ. «Ովքե՞ր, իրենց կյանքը վտանգելով, գնացին փարավոնի մոտ։ Ովքե՞ր պահանջեցին նրանից, որ իսրայելացիներին ազատ արձակի։ Իսրայելի ազատագրումից հետո ո՞վ միայն պատվեր ստացավ բարձրանալու Քորեբ սարը՝ դեմ առ դեմ խոսելու Աստծո հրեշտակի հետ»։ Անտարակույս, նրանք պետք է հասկանային, որ Մովսեսն ու Ահարոնն այն մարդիկ էին, որոնք Եհովային միշտ նվիրված են եղել ու սիրել են ժողովրդին (Ելից 10։28; 19։24; 24։12–15)։ Եհովային ոչ մի հաճույք չէր պատճառում ապստամբներին մահվան դատապարտելը։ Բայց երբ ակնհայտ դարձավ, որ նրանք մտադիր չէին ետ դառնալ ապստամբության ուղուց, նա վճռական գործողությունների դիմեց (Եզեկիէլ 33։11)։ Անցյալի այս դեպքերը մեծ կարևորություն ունեն մեզ համար։ Ինչո՞ւ։

Ում միջոցով է Աստված այսօր առաջնորդում

16. ա) Ո՞ր փաստերը պետք է առաջին դարի հրեաներին համոզեին, որ Հիսուսը Եհովայի ներկայացուցիչն է։ բ) Ինչո՞ւ Եհովան փոխարինեց ղևտական քահանայությունը և ինչո՞վ։

¹⁶ Այսօր գոյություն ունի մի նոր «ազգ», որի Դատավորը, Օրենսդիրը և Թագավորը Եհովան է (Մատթէոս 21։43)։ Այդ «ազգը» ստեղծվեց մ.թ. առաջին դարում։ Մովսեսի օրերի խորանն արդեն փոխարինված էր Երուսաղեմի գեղեցիկ տաճարով, որտեղ ղևտացիները առաջվա պես իրենց պարտականություններն էին կատարում (Ղուկաս 1։5, 8, 9)։ Բայց 29 թ.–ին մեկ ուրիշ՝ հոգևոր տաճար հիմնադրվեց, որի Քահանայապետը Հիսուս Քրիստոսն էր (Եբրայեցիս 9։9, 11)։ Նման հանգամանքներում կրկին բարձրացավ Աստծո իշխանության հարցը. ո՞ւմ միջոցով էր Եհովան առաջնորդելու այս նոր «ազգին»։ Հիսուսն ապացուցել էր իր անվերապահ նվիրվածությունը Աստծո հանդեպ։ Նա սիրում էր մարդկանց։ Հիսուսը նաև բազմաթիվ հրաշքներ էր գործել։ Բայց ղևտացիների մեծ մասը, իրենց կամակոր նախնիների նման, մերժեց Հիսուսին (Մատթէոս 26։63–68; Գործք 4։5, 6, 18; 5։17)։ Եհովան քահանաներին, որ սերում էին Ղևիի ցեղից, փոխարինեց բոլորովին ուրիշ կարգի՝ թագավորական քահանայությամբ։ Այս քահանայությունը գործում է մինչև օրս։

17. ա) Ո՞ր խումբն է այսօր կազմում թագավորական քահանայություն։ բ) Ի՞նչ է Եհովան անում այդ քահանայության միջոցով։

¹⁷ Ովքե՞ր են մտնում այս թագավորական քահանայության մեջ։ Պետրոս առաքյալը, Աստծո կողմից ներշնչված, պատասխանում է այս հարցին իր առաջին նամակում, որն ուղղված էր Քրիստոսի մարմնի անդամներ հանդիսացող օծյալներին։ Նա գրում է. «Դուք ընտիր ազգ էք, թագաւորական քահանայութիւն, սուրբ ազգ, սեփհական ժողովուրդ, որ քարոզէք նորա առաքինութիւնները, որ ձեզ խաւարիցը կանչեց իր զարմանալի լոյսի մէջ» (Ա Պետրոս 2։9, ԱԹ)։ Այս խոսքերից պարզ է դառնում, որ որպես խումբ՝ Հիսուսի օծյալ հետևորդներն են կազմում այս ‘թագավորական քահանայությունը’, որին Պետրոսը անվանում է նաև «սուրբ ազգ»։ Եհովան նրա՛նց միջոցով է իր ժողովրդին հոգևոր առաջնորդություն ցույց տալիս (Մատթէոս 24։45–47)։

18. Ի՞նչ կապ գոյություն ունի երեցների ու թագավորական քահանայության միջև։

¹⁸ Թագավորական քահանայությանը ներկայացնում են այն անձինք, ովքեր նշանակվել են որպես երեցներ՝ հոգալու Եհովայի ժողովրդի՝ աշխարհով մեկ սփռված ժողովների հոգևոր կարիքները։ Անկախ այն բանից, օծյալ են թե ոչ՝ այս մարդիկ արժանի են մեր հարգանքին ու լիակատար աջակցությանը։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ Եհովան իր սուրբ ոգու միջոցով է նրանց տվել այդ նշանակումը (Եբրայեցիս 13։7, 17)։ Ինչպե՞ս։

19. Ինչո՞ւ կարելի է ասել, որ երեցները սուրբ ոգու միջոցով են ստանում իրենց նշանակումը։

¹⁹ Երեցները համապատասխանում են այն պահանջներին, որ գրված են Աստծո Խոսքում. իսկ Աստծո Խոսքը սուրբ ոգու միջոցով է գրվել (Ա Տիմոթէոս 3։1–7; Տիտոս 1։5–9)։ Ուստի կարելի է ասել, որ նրանք նշանակված են սուրբ ոգու միջոցով (Գործք 20։28)։ Երեցները պետք է շատ լավ իմանան Աստվածաշունչը։ Գերագույն Դատավորի պես, որն ինքն է իրենց տվել երեցի նշանակումը, նրանք պետք է ատեն աչառության ամեն մի դրսևորում (Բ Օրինաց 10։17, 18)։

20. Երեցների կատարած աշխատանքի մեջ ի՞նչն եք բարձր գնահատում։

²⁰ Երեցների իշխանությունը վիճարկելու փոխարեն՝ մենք բարձր ենք գնահատում նրանց քրտնաջան ծառայությունը։ Նրանք, շատերն արդեն տասնամյակներ շարունակ, հավատարմորեն ծառայում են Եհովային, և դա մղում է մեզ, որ վստահենք նրանց։ Նրանք են կազմակերպում և անցկացնում ժողովի հանդիպումները, մեզ հետ ուս–​ուսի քարոզում Թագավորության բարի լուրը և Գրություններից խորհուրդներ տալիս, երբ դրանց կարիքն ունենում ենք (Մատթէոս 24։14; Եբրայեցիս 10։23, 25; Ա Պետրոս 5։2)։ Նրանք այցելում են մեզ, երբ հիվանդ ենք, մխիթարում են, երբ վշտի մեջ ենք։ Նրանք անձնվիրաբար ու անշահախնդրորեն սատարում են Թագավորության շահերին։ Եհովայի սուրբ ոգին հանգչում է նրանց վրա. Եհովան հավանում է նրանց (Գաղատացիս 5։22, 23, ԱԹ)։

21. Ի՞նչ պետք է գիտակցեն երեցները և ինչո՞ւ։

²¹ Իհարկե, երեցները կատարյալ մարդիկ չեն։ Նրանք գիտակցում են իրենց հնարավորությունների սահմանափակությունը և չեն փորձում տիրել Աստծո հոտին։ Դրա փոխարեն՝ երեցները իրենց համարում են ‘գործակիցներ իրենց եղբայրների ուրախությանը’ (Ա Պետրոս 5։3; Բ Կորնթացիս 1։23, Արևմտ. Աստ.)։ Եհովային սիրող երեցները խոնարհ են և ջանասեր։ Նրանք գիտեն, որ ինչքան ավելի շատ նմանվեն նրան, այնքան ավելի շատ բարի գործեր կկարողանան կատարել ժողովում։ Այս մտքով զինվելով՝ նրանք միշտ ձգտում են իրենց մեջ զարգացնել աստվածահաճո այնպիսի հատկություններ, ինչպիսիք են սերը, կարեկցանքը և համբերությունը։

22. Ինչպե՞ս է Կորխի վերաբերյալ պատմությունը զորացնում ձեր հավատը Եհովայի տեսանելի կազմակերպության հանդեպ։

²² Որքա՜ն երջանիկ ենք, որ Եհովան մեր Իշխանն է, Հիսուս Քրիստոսը՝ Քահանայապետը, թագավորական քահանայության օծյալ անդամները՝ ուսուցիչները, և քրիստոնեական հավատարիմ երեցները՝ խորհրդատուները։ Թեև ոչ մի մարդկային կազմակերպություն չի կարող անթերի կերպով գործել, մենք հաճույքով ենք ծառայում Աստծուն մեր հավատարիմ հավատակիցների հետ, ովքեր ուրախությամբ հնազանդվում են Աստծո իշխանությանը։

[ծանոթագրություններ]

Ի՞նչ սովորեցիք

• Ինչպե՞ս է Եհովան ցույց տվել իր հոգատարությունը իսրայելացիների հանդեպ։

• Ինչո՞ւ հնարավոր չէր արդարացնել Կորխի ապստամբությունը Մովսեսի ու Ահարոնի դեմ։

• Ի՞նչ դաս ենք սովորում այն բանից, թե ինչպես Եհովան վարվեց խռովարարների հետ։

• Ինչպե՞ս կարող ենք ցույց տալ, որ գնահատում ենք այն ամենը, ինչ Եհովան այսօր անում է մեզ համար։

[նկար 9–րդ էջի վրա]

Արդյո՞ք Եհովայի ծառայության մեջ ցանկացած նշանակում առանձնաշնորհում ես համարում

[նկար 10–րդ էջի վրա]

«Ի՞նչու էք ձեզ բարձրացնում Եհովայի ժողովրդի վերայ»

[նկար 13–րդ էջի վրա]

Երեցները ներկայացնում են թագավորական քահանայությանը