ԵԶԵԿԻԷԼԻ

 2 «Որդի՛ մարդոյ, որթատունկին փայտը ի՞նչ առաւելութիւն ունի ուրիշ փայտերէ,

Այսինքն այնպիսի ճիւղ մը, որ անտառի ծառերուն մէջ է։

 3 Միթէ ան իբր փայտ կ’առնուի՞, բանի մը գործածելու համար.

Կամ թէ անկէ ցից մը կը շինուի՞ անկէ աման մը կախելու համար։

 4 Ահա կրակի մէջ կը նետուի, անոր կերակուր ըլլալու համար։

Կրակը անոր երկու ծայրերը կ’ուտէ

Ու մէջը կ’այրէ։

Միթէ անիկա բանի մը օգտակար կ’ըլլա՞յ։

 5 Ահա անիկա ողջ եղած ատենը բանի մը չի ծառայեր.

Ալ ո՞ւր մնաց որ անիկա բանի մը օգտակար ըլլայ,

Երբ կրակը զանիկա սպառէ եւ հատցնէ։

 6 Անոր համար Տէր Եհովան այսպէս կ’ըսէ.

‘Անտառին փայտերուն մէջ ինչպէս է որթատունկին փայտը,

Որ կրակին տուի կերակուրի համար,

Այնպէս ալ Երուսաղէմի բնակիչները տուի։

 7 Իմ երեսս անոնց վրայ պիտի հաստատեմ.

Անոնք մէկ կրակէն պիտի ազատին,

Բայց ուրիշ կրակ մը զանոնք պիտի ուտէ։

Երբ իմ երեսս անոնց վրայ հաստատեմ,

Պիտի գիտնաք թէ ես եմ Տէրը։

 8 Եւ իրենց անհաւատարմութեան համար

Երկիրը ամայի պիտի ընեմ’»։