Մեր Ծառայութիւնը՝ Ճշմարիտ Սիրոյ Արտայայտութիւն մը
1 Մեր ծառայութեամբ կ’ապացուցանենք որ երկու մեծագոյն պատուիրաններուն կը հնազանդինք։ (Մատթ. 22։37-39) Եհովայի հանդէպ մեր սէրը մեզ կը մղէ որ իր մասին դրականօրէն խօսինք։ Մեր դրացիներուն հանդէպ սէրը կը մղէ մեզ որ զիրենք քաջալերենք Աստուծոյ կամքին ու նպատակին մասին գիտութիւն ստանալու, որպէսզի մեզի նման իրենք ալ կարենան Եհովան սիրել եւ յաւիտենական կեանքի մրցանակին տիրանալ։ Հետեւաբար, մեր ծառայութեամբ Եհովայի անունը կը պատուենք ու մեր դրացիներուն հետ Թագաւորութեան անգին յոյսը կը բաժնենք։ Այո՛, մեր ծառայութիւնը Աստուծոյ եւ մարդոց հանդէպ ճշմարիտ սիրոյ մէկ արտայայտութիւնն է։
2 Մեր սէրը կը ստիպէ մեզ ամէն տեսակի մարդոց խօսելու, ամէնուրեք ու ամէն ատեն։ (Ա. Կորն. 9։21-23) Օրինակի համար. Օդանաւի մը մէջ, Քրիստոնեայ երէց մը Հռովմէական Կաթողիկէ վարդապետի մը կողքին նստաւ։ Երէցը վարդապետին քանի մը փափկանկատ հարցումներ հարցնելով անոր գաղափարը առնելէն ետք, խօսակցութիւնը Թագաւորութեան ուղղեց։ Երբ վարդապետը օդանաւէն կ’իջնէր, արդէն իսկ ընդունած էր մեր գրականութիւններէն երկուքը։ Իր դրացիին հանդէպ երէցին ցուցաբերած ճշմարիտ սիրոյ արտայայտութիւնը, ի՜նչ հոյակապ արդիւնք մը ունեցաւ։
3 Ճշմարիտ Սէրը կը Մղէ Մեզ որ Քարոզենք. Օժանդակ եւ լիաժամ ռահվիրայութեան մասնակցողները, վստահաբար Աստուծոյ եւ դրացիի հանդէպ սէր կ’արտայայտեն։ Ռահվիրաները յարատեւաբար իրենց ժամանակն ու կորովը կը զոհեն ուրիշներուն հոգեւորապէս օգնելու համար։ Ի՞նչ բան կը մղէ անոնց որ ասիկա ընեն։ Ռահվիրայ մը ըսաւ. «Գիտեմ որ սէրը Աստուծոյ հոգիին պտուղներէն մէկն է։ Հետեւաբար, առանց անոր ես ճշմարտութեան մէջ պիտի չըլլայի, ո՛չ ալ որպէս ռահվիրայ յաջողութիւն պիտի գտնէի։ Սէրը զիս կը մղէ որ մարդոցմով հետաքրքրուիմ, անոնց կարիքներէն տեղեակ ըլլամ, եւ կը գիտակցիմ որ մարդիկ սիրոյ կ’ընդառաջեն»։ Յիսուս մարդոց հանդէպ այսպիսի սէր ցուցաբերեց։ Անգամ մը, երբ իր աշակերտներուն հետ միասին տեղ մը կ’երթար՝ ‘քիչ մը հանգչելու’ համար, ամբոխները իրենցմէ առաջ հոն հասան։ Յիսուս ի՞նչ ըրաւ։ ‘Խղճալով անոնց վրայ’, ան իր անձնական կարիքները մէկ կողմ դրաւ, որպէսզի ‘շատ բաներ սորվեցնէ անոնց’։—Մար. 6։30-34
4 Նոյնիսկ երբ մարդիկ մեր ներկայացուցած բարի լուրը մերժեն, ներքին ուրախութիւն մը ձեռք կը ձգենք, գիտնալով որ, սէրէ մղուած, մեր լաւագոյնը ըրած ենք անոնց օգնելու, որպէսզի փրկուին։ Երբ ի վերջոյ Քրիստոս մեզ դատէ, շատ ուրախ պիտի ըլլանք որ ճշմարիտ սէր ցուցաբերեցինք՝ մեր ‘ծառայութիւնը լիովին կատարելով’։—Բ. Տիմ. 4։5, ՆԱ։